Ο άνθρωπος που θέλει να πεθάνει σαν Έλληνας…

Τον Δημήτρη Γρίβα (στην Βουλγαρία τον γράφανε Ντίμιταρ Γκριβώφ) τον γνώρισα τέλη του 1990 στην πόλη Σλίβεν όταν έκανα έρευνα για τους Σαρακατσάνους της Βουλγαρίας, καρπός της οποίας ήταν η έκδοση του βιβλίου μου «Οι Σαρακατσάνοι ομογενείς μας στη Βουλγαρία και την περιοχή Σκοπίων». Σε μια γωνιά της καφετερίας ενός παρηκμασμένου ξενοδοχείου στην πόλη Σλίβεν (η αρχαία Σήλυμνος) μας ενημέρωνε ότι είχαν μαζευτεί περίπου 400 Σαρακατσάνοι από όλη τη Βουλγαρία κι΄ αποφάσισαν να ιδρύσουν δικό τους σύλλογο. Είχε πέσει πρόσφατα το κομμουνιστικό καθεστώς και υπήρχε διάχυτος φόβος ακόμα αλλά και ελπίδα ότι η προγονική πατρίδα Ελλάδα θα τους προστατεύσει.

Ιδρυσαν την «Ομοσπονδία πολιτιστικών και εκπαιδευτικών συλλόγων Σαρακατσάνων Βουλγαρίας» με 20 συλλόγους σε αντίστοιχες Βουλγαρικές πόλεις κι ο Δ. Γρίβας εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος. Είχε θάρρος, δεν υπολόγιζε πιέσεις και συστάσεις και έδινε τόνο ελληνοσύνης στις εκδηλώσεις τους. Οι Βούλγαροι θέλοντας και μη τους αναγνώρισαν σαν μειονοτική ομάδα που μιλά την Ελληνική γλώσσα αλλά που ανήκει στην δήθεν «εθνότητα των Σαρακατσάνων». Αλλά ο φίλος μου ο Γρίβας όταν άκουγε Βούλγαρους επίσημους να κάνουν τέτοιους χαιρετισμούς τους διόρθωνε λέγοντας «έχουμε Ελληνική καταγωγή από τα Άγραφα, μιλάμε Ελληνικά κι έχουμε Ελληνικά τραγούδια και παραδόσεις, είμαστε Έλληνες». Οι Βούλγαροι δεν αντιδρούσαν αλλά μέχρι και τώρα συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι.

Κοντά σ΄ αυτόν ξεθάρρεψαν κι άλλοι κι έδωσε θάρρος και στους ελληνικής καταγωγής «μαυροθαλασσίτες». Έγινε έμπορος με εισαγωγές από Ελλάδα και δίκτυο διανομής σ΄ όλη τη Βουλγαρία, κι απόκτησε «τρανό ίσκιο» όπως λένε οι Σαρακατσάνοι για τους πετυχημένους, ενώ έκανε συχνά παρεμβάσεις σε βουλγαρικά ΜΜΕ επισημαίνοντας ότι δεν υπάρχει έθνος Μακεδόνων κι ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Κάθε φορά μου τηλεφωνούσε λέγοντας «τους μαθαίνω ιστορία…».

Όλα αυτά τα χρόνια μόνιμο αίτημά του ήταν και είναι η χορήγηση Ελληνικής υπηκοότητας χωρίς να φύγει από Βουλγαρία. Δεν καταλάβαινε τις διπλωματικές απαντήσεις ούτε και τις δικαιολογίες ότι μετά το 2007 όλοι έχουν Ευρωπαϊκό διαβατήριο κι έτσι μπορούν να πηγαίνουν κάθε μέρα στην Ελλάδα. Η απάντησή του ήταν πάντα «εγώ θέλω ταυτότητα να γράφει ότι είμαι Έλληνας».

Τον ξαναβρήκα στις 12-11-2010 στην Σλίβεν στις εκδηλώσεις που γιόρταζαν τα 20 χρόνια από την ίδρυση των συλλόγων τους στις οποίες τον τίμησαν ως πρωτεργάτη. Μου έδωσε την υπ΄αριθμ.30/2010 απόφαση του Περιφερειακού δικαστηρίου της πόλης Νόβα Ζαγόρα με την οποία υποχρεούνται οι Βουλγαρικές αρχές να του επιτρέπουν στην ταυτότητά του να αναγράφεται ως Δημήτριος Γρίβας όπως είναι γνωστός στους «ομοεθνείς του» (ανάλυση της ιστορικής αυτής απόφασης που κάνει αναφορά στην καταγωγή των Σαρακατσάνων της Βουλγαρίας από την περιοχή Αγράφων στην Ελλάδα, γίνεται στις σελ. 87-88 του βιβλίου μου με τίτλο «Με το βλέμμα στο μέλλον» εκδ. ΙΑΝΟΣ 2014). Μου τηλεφώνησε πρόσφατα για να επισημάνει ότι πρέπει να γίνουν ενέργειες για να εισαχθεί η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας σε Βουλγαρικά σχολεία, στις περιοχές όπου ζουν Ελληνικής καταγωγής πολίτες. Για να τον πειράξω του υπενθύμισα τη ρήση ότι «οι Έλληνες δεν ζουν σε μία χώρα, ζουν σε μία γλώσσα (Emil Ciroan)». «Άστα αυτά», μου απάντησε: «Γερνάω και δεν αντέχω άλλο. Θέλω να πεθάνω σαν Έλληνας και να μου βάλουν στο μνήμα την Ελληνική ταυτότητα». Μήπως ήρθε καιρός το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας μας να αντιμετωπίσει διαφορετικά και πιο αποφασιστικά το θέμα των Σαρακατσάνων Βουλγαρίας;

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος, συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Dimokratianews

Τρεμοσβήνει το κερί της ελπίδας

Το 2015 οδεύει στο τέλος του και σίγουρα ήταν μια χρονιά που οι Έλληνες βίωσαν πρωτόγνωρα γεγονότα σαν σκηνές από συναρπαστική κινηματογραφική ταινία. Βίωσαν την «για πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία» και συνειδητοποίησαν ότι είτε ψηφίζουν δεξιά, είτε αριστερά η πολιτική είναι μία και υπαγορεύεται μέχρι και στις λεπτομέρειες από άλλα κέντρα εξουσίας. Είδαν για πρώτη φορά κλειστές Τράπεζες, συμμετείχαν σε δημοψήφισμα και 2 φορές σε μια χρονιά σε Βουλευτικές εκλογές!Παραμονές εκλογών του Ιανουαρίου 2015 με είχε ρωτήσει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ν.Δ για τις προβλέψεις μου για το αποτέλεσμα. Του υπενθύμισα τη ρήση του Θουκυδίδη που έγραφε ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται στην απερίσκεπτο ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και να αποκλείουν δι' αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν» λέγοντάς του ότι η καλλιέργεια του φόβου δεν αποδίδει γιατί η ελπίδα είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε άλλο συναίσθημα.

Επέλεξε την ελπίδα αλλαγής ο Ελληνικός λαός το 2015, αλλά έκτοτε είναι σαν να παρακολουθεί μια συναρπαστική κινηματογραφική ταινία με άγνωστο τέλος. Ζει με το άγχος του τι θα γίνει την επόμενη εβδομάδα, αν θα πληρωθούν κανονικά μισθοί και συντάξεις, αν, αν, αν.

Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια επιδρά στην αγορά και οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση. Επενδύσεις δεν γίνονται γιατί ακόμη και κάποιοι που έχουν χρήματα και θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, λόγω της αβεβαιότητας το αποφεύγουν περιμένοντας να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Οι πολιτικοί μας εξακολουθούν σήμερα να αναιρούν αυτά που έλεγαν χθες και είναι βέβαιο ότι αύριο θα λένε κάτι διαφορετικό συμβάλλοντας στην περαιτέρω μείωση της αξιοπιστίας τους.

Τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν καθημερινά με σχόλια και προβλέψεις ηγετών άλλων χωρών και με τις διαβεβαιώσεις στελεχών της κυβέρνησης ότι δεν κάνουν πίσω από τις «κόκκινες γραμμές» αλλά οι πολίτες επειδή «το ίδιο έργο το έχουν ξαναδεί» πολλές φορές δεν πιστεύουν σε τέτοιες διαβεβαιώσεις.

Οι ΄Ελληνες πολίτες το 2015 δοκίμασαν την ελπίδα αλλά τώρα το κερί της ελπίδας τρεμοσβήνει κι΄ οι πολίτες αισθάνονται ότι τα δοκίμασαν όλα αλλά εξακολουθούν να είναι θεατές στο ίδιο έργο.

Νομίζω ότι ο πολιτικός κόσμος έστω και αργά πρέπει να πει όλη την αλήθεια στους πολίτες κάνοντας και αυτοκριτική για την μεγάλη ευθύνη του για το κατάντημα της χώρας. Οι πολιτικοί μας να πουν ευθέως στους πολίτες ότι η χώρα θα ανακάμψει μόνο αν γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα, ότι η ανάκαμψη μπορεί να έλθει από τον ιδιωτικό τομέα και με την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων.

Με ευρύτερη κοινωνική συναίνεση να επιδιωχθεί η εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού σχεδίου που θα στοχεύει να φτάσουμε στα 30-35 εκατομμύρια τουριστών ετησίως, τα 14 δισ.ΕΥΡΩ από την εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, να αποκτήσουμε αγροτικό τομέα με πραγματική παραγωγή και εξαγωγικό χαρακτήρα, να δημιουργήσουμε ελκυστικό περιβάλλον για καινοτόμες επενδύσεις ,να αξιοποιηθεί ο ορυκτός μας πλούτος. 

Να συμφωνήσουν όλοι ότι η στελέχωση του δημόσιου τομέα θα γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια κι΄ όχι με τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα και τους γόνους της οικογενειοκρατίας όπως γίνεται τώρα. Παράλληλα να ξεκινήσει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί, να τονισθεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, να θεσπιστούν κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας στη δημόσια ζωή.

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Dimokratianews

Η επιστροφή της Τουρκίας στα Βαλκάνια

Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα των προσφύγων συζήτησα με φίλους από τις Βαλκανικές χώρες και γι΄ αυτό το θέμα, και στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων σχεδόν όλοι μου επεσήμαναν εμφανή επιστροφή της Τουρκίας στα Βαλκάνια με δράσεις στον χώρο των ΜΜΕ, της οικονομίας και του πολιτισμού. Η προσπάθεια αυτή βέβαια εκδηλώθηκε πριν χρόνια, απλά στην Ελλάδα πέρασε και περνά απαρατήρητη γιατί δεν παρακολουθούμε τις εξελίξεις…

Ενδεικτικό του μεγέθους της προσπάθειας είναι το γεγονός (είχα δημοσιεύσει σχετικό άρθρο στις 4-1-2012 στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ της Θεσσαλονίκης) ότι εδώ και χρόνια και κάθε χρόνο δεκάδες τουρκικές σαπουνόπερες (σήριαλ) παίζονται και κατακτούν τα Βαλκάνια με στόχο να απαλύνουν τις μνήμες και να αλλάξουν την αρνητική εικόνα που τα βαλκανικά έθνη είχαν για την Οθωμανική αυτοκρατορία… (σε μελέτη του προέδρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών είχε γίνει σχετική αναφορά πριν 4 χρόνια) ενώ το Αυστριακό περιοδικό Der Standard τον Ιανουάριο του 2010 είχε καταγράψει 70 τουρκικά σήριαλ που παίζονταν συνολικά και ταυτόχρονα στις βαλκανικές χώρες. Αυτό που γίνεται στα δικά μας χωριά που αδειάζουν τα καφενεία την ώρα που παίζονται οι Τουρκικές σειρές (δείχνουν μια παραμυθένια- ψεύτικη εικόνα της Τουρκίας) γίνεται σε όλα τα Βαλκάνια ενώ η Τουρκία ήδη έχει αποκτήσει προνομιακές σχέσεις με Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία αλλά και με Σερβία όσο κι αν φαίνεται περίεργο.

Για τους στόχους της Τουρκίας στα Βαλκάνια είχε γίνει αναφορά πριν 4 χρόνια και στο ετήσιο συνέδριο των Τούρκων διπλωματών που έγινε στο τέλος του 2011 με έναρξη στην Άγκυρα και λήξη στην Ανδριανούπολη. Δίνοντας το στίγμα του προχωρημένου νέο-Οθωμανισμού ο τότε Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου (νυν πρωθυπουργός) στην εναρκτήρια ομιλία του (δεν δημοσιοποιήθηκε και δεν σχολιάσθηκε επαρκώς στη χώρα μας) είχε τονίσει ότι οι πολιτικές που θα εφαρμόσει στο μέλλον η Τουρκία, μέχρι το 2023, στοχεύουν στην ενοποίηση του χώρου των Βαλκανίων, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας που θα γίνει ,όπως είπε, με ειρηνικό τρόπο και θα σημάνει επιστροφή της Τουρκίας στα Βαλκάνια μετά από έναν αιώνα…με βασικά εργαλεία για επίτευξη του στόχου την οικονομία, την ιστορία και πολιτισμό. ΄Εκτοτε η πολιτική αυτή υπηρετείται με συνέπεια από την Τουρκία που στοχεύει μακροπρόθεσμα σε βάθος δεκαετιών στην δημιουργία ένωσης κρατών υπό μορφή κοινοπολιτείας από τα κράτη που προέκυψαν από την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προσπάθειας επισημαίνω ότι Τουρκικοί φορείς συμμετέχουν σε οποιοδήποτε συνέδριο γίνεται σε Βαλκανική χώρα με θέσεις που θέλει να ακούσει η κάθε χώρα. ΄Έτσι σε συνέδριο των δικηγόρων των Σκοπίων Τούρκος εκπρόσωπος δήλωνε πριν 9 χρόνια: «εμείς δεν σας λέμε FYROM. Εμείς σας θεωρούμε απογόνους του Μ. Αλεξάνδρου και να είστε περήφανοι που στα χώματά σας έζησε κι ο μεγάλος Κεμάλ».

Με θλίψη επισημαίνω όλα αυτά γιατί η Ελλάδα μετά το 1990 είχε το στρατηγικό πλεονέκτημα στα Βαλκάνια σε κάθε τομέα και μπορούσε να είναι ο σημαιοφόρος της Ευρωπαϊκής προοπτικής αναβαθμίζοντας αντανακλαστικά και τον δικό της ρόλο. Δεν θέλω να πω περισσότερα αλλά απλά και επιγραμματικά επισημαίνω ότι ο πολιτικός μας κόσμος όχι μόνο δεν αξιοποίησε την ιστορική ευκαιρία που δημιουργήθηκε για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό μετά το 1990, αλλά οδήγησε την Ελλάδα στην οικονομική και πολιτική χρεωκοπία περιθωριοποιώντας την ακόμα και στα Βαλκάνια..…

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Dimokratianews

΄Οραμα ελπίδας για την Ελλάδα

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου γράφει (σε μετ. Ε.Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν, να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτον ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και ν΄ αποκρούουν δι΄ αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν.».

Αυτή η ρήση του Θουκυδίδη επαληθεύεται διαχρονικά στην Ελλάδα όπου συνήθως οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν πραγματικότητα τις επιθυμίες τους και απορρίπτουν με αυθαίρετους συλλογισμούς όσα δεν τους συμφέρουν. Έτσι επί δεκαετίες καλόπιαναν τους πολίτες υποσχόμενοι «ακόμα καλύτερες μέρες» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπερχρεώνοντας τη χώρα για να διορίζουν ψηφοφόρους τους στο δημόσιο και καθιερώνοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» η 16 μισθούς για κάποιους προνομιούχους εργαζόμενους.

Πίστευαν μάλλον ότι κάποιος από μηχανής θεός θα βρει λύση για τη σωτηρία της χώρας, όπως γίνονταν στις αρχαίες τραγωδίες, κι έτσι απτόητοι συνέχιζαν να συντηρούν τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε που φυσιολογικά έπρεπε να διοχετευθούν σε έργα υποδομής…

Τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός οι κυρίως υπεύθυνοι δεν ζουν αλλά κι οι υπόλοιποι σφυρίζουν αδιάφορα η επιδιώκουν την αποενoχοποίησή τους μέσω ισχυρισμών για συνενοχή και των πολιτών, είτε διακριτικά δείχνουν άλλους με το δάχτυλο.

Δυστυχώς στη χώρα μας οι ηγετικές τάξεις εκπίπτουν καθημερινά στη συνείδηση του πολίτη γιατί εμφανώς εξαντλούν τη φιλοδοξία τους στο να διασώσουν κάποια προνόμια ενώ υπάρχει εμφανής έλλειψη προβληματισμού, οράματος και προτάσεων για το μέλλον του τόπου.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η χώρα μας περνά δύσκολες και θα περάσει δυσκολότερες μέρες. Η Ελλάδα βιώνει με μεγαλύτερη ένταση την διεθνή οικονομική κρίση και οι νέοι αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον. Τα σκάνδαλα διαφθοράς και η εμφανής ατιμωρησία των εμπλεκομένων σε αυτά πολιτικών, μέσω της σύντομης παραγραφής των ποινικών ευθυνών τους, απαξιώνει καθημερινά και περισσότερο το πολιτικό σύστημα κι΄ έτσι ολοένα και περισσότεροι πολίτες στρέφουν την πλάτη στα πολιτικά μας κόμματα.

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει. Επιγραμματικά λέω ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Να πουν ολόκληρη την αλήθεια στον ΄Έλληνα πολίτη, να του ζητήσουν θυσίες αφού πρώτα αυτοί υποβάλλουν τον εαυτό τους σε αυτές (να καταργηθεί π.χ. η ιδιαίτερη αμοιβή για συμμετοχή σε επιτροπές της Βουλής, η ειδική φορολόγηση της Βουλευτικής αποζημίωσης κλπ.) και να συμφωνήσουν σε ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκτήσει προοπτική η χώρα.

Επιβάλλεται πρώτα-πρώτα να εκπονηθεί και υλοποιηθεί σχέδιο εξόδου από την κρίση με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Πέρα όμως από την επεξεργασία προτάσεων εξόδου από την οικονομική κρίση επιβάλλεται μια γενικότερη αναδιάρθρωση του πολιτικού μας συστήματος για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί.

Επιβάλλεται πρωτίστως τα πολιτικά μας κόμματα ως θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος να εκσυγχρονιστούν και να ανοιχθούν στην κοινωνία. Οι ηγέτες τους πρέπει επιτέλους να αποκαθάρουν τα κόμματά τους από στελέχη με ελαστική συνείδηση που έχουν εμπλοκή σε σκάνδαλα (SIEMENS, Βατοπέδι κλπ.) και από αυτούς που, χωρίς συναίσθηση τόπου και χρόνου, ακόμα και τώρα «διαπρέπουν» στη διοργάνωση LIFE STYLE εκδηλώσεων και οι ίδιοι να αρχίσουν να λειτουργούν καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» δίνοντας τον τόνο υψηλού ήθους, λιτότητας και υπευθυνότητας.

Παράλληλα πρέπει να συμφωνήσουν και να προετοιμάσουν μια τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος με κατάργηση των διατάξεων που οδηγούν μέσω της σύντομης παραγραφής στην ατιμωρησία των πολιτικών, με αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων για να κοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, με μείωση του αριθμού των Βουλευτών, με καθιέρωση ασυμβιβάστου θέσης υπουργού και Βουλευτή για να αναβαθμιστεί το κοινοβούλιο (λειτουργεί επιτυχώς στην Κύπρο), με καθιέρωση ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων (εφ ΄όσον λαμβάνουν επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό υποχρεωτικά πρέπει να δέχονται δημόσιο έλεγχο), με θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή αλλά και θεσμών που θα κάνουν πιο συμμετοχική τη δημοκρατία μας κλπ.

Μα αυτό που κυρίως χρειάζεται ο τόπος σήμερα είναι ένα όραμα που θα δημιουργεί ελπίδα καλύτερου αύριο στη νεολαία και θα εκφράζει τους ανοιχτούς ορίζοντες του Ελληνισμού. Χρειαζόμαστε ένα όραμα που θα δώσει ελπίδα στους πολίτες, όραμα που θα βοηθήσει να υπερβούμε τον εαυτό μας και την νοοτροπία της παρακμής, ένα όραμα που θα βοηθήσει,όπως έλεγε ο Γ. Σεφέρης, όλοι μας: «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος- πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Dimokratianews

Το όνειρο που ξεθώριασε

Πριν 25 χρόνια, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και το άνοιγμα των συνόρων με τα γειτονικά κράτη, για την Ελλάδα παρουσιάσθηκε μια ιστορική ευκαιρία αναβάθμισής της σε περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ν.Α Ευρώπης. ΄Ηταν η μόνη χώρα στην περιοχή, μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, με σταθερούς δημοκρατικούς θεσμούς και σχετικά καλή οικονομική κατάσταση. Μπορούσε αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και προβάλλοντας την ευρωπαϊκή προοπτική να αναδειχθεί σε παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, λειτουργώντας με βάση τις αρχές του οικουμενικού Ελληνισμού.

Η ίδια ιστορική ευκαιρία υπήρχε για τη Θεσσαλονίκη (ως πόλη χώρας της Ε.Ε, κοντινή στις γειτονικές χώρες,με κάποιες υποδομές) που αποκτούσε πολιτιστική και οικονομική ενδοχώρα για να λειτουργεί, όπως λειτουργούσε για πολλούς αιώνες, ως σημαντικό πνευματικό και εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Επειδή η κεντρική εξουσία ολιγωρούσε γι΄ αυτό κάποιοι που δεν θέλαμε να χαθεί αυτή η ιστορική ευκαιρία προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε ότι μπορούσε να αξιοποιηθεί. ΄Ετσι με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, μετά από διετή προσπάθεια, το 1995 δημιουργήθηκε η «ένωση βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων» με μόνιμη έδρα την Θεσσαλονίκη για την οποία λήφθηκε απόφαση των βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων (Απρίλιο του 2006 στο Βουκουρέστι) να γίνει διεθνές κέντρο διαιτησίας για εμπορικές διαφορές, να γίνει κέντρο κατάρτισης δικηγόρων στο κοινοτικό δίκαιο κλπ. Η ένωση αυτή λειτούργησε επιτυχώς για αρκετά χρόνια με συνέδρια σε βαλκανικές πόλεις και με φιλοξενία δεκάδων νέων νομικών κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, που παρακολουθούσαν σεμινάρια κοινοτικού δικαίου.

Παράλληλα ιδρύθηκαν η «ένωση οικονομικών πανεπιστημίων Ν.Α Ευρώπης», η «ένωση ειδησεογραφικών πρακτορείων βαλκανικών χωρών»,η «ομοσπονδία δημοσιογραφικών οργανώσεων βαλκανικών χωρών», η «διαβαλκανική κίνηση γυναικών», το «δίκτυο βαλκανικών πόλεων», κ.α, όλες με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Οι τελευταίες ενώσεις που δημιουργήθηκαν ήταν η «ένωση θεάτρων Ν.Α Ευρώπης», πάλι με έδρα την Θεσσαλονίκη, με στόχο κάθε 2 χρόνια να συναντώνται τα εθνικά θέατρα των Βαλκανίων με παραστάσεις αρχαίου δράματος (έγινε επιτυχώς το 2007 στην Θεσσαλονίκη τέτοια συνάντηση) που πιστεύαμε τότε ότι σηματοδοτούσε σημαντική Ελληνική πολιτιστική παρέμβαση και παρουσία στην περιοχή δεδομένου ότι άρχισαν να παρουσιάζονται συχνότερα παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι, Τίρανα, κλπ. Μάλιστα στο ΚΘΒΕ τότε (2007-2010) επιδιώξαμε και υπογράφηκαν και σε διμερές επίπεδο πρωτόκολλα συνεργασίας του με τα εθνικά θέατρα γειτονικών χωρών ενώ σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο, στα «Δημήτρια» φιλοξενούνταν παραστάσεις εθνικών θεάτρων γειτονικών χωρών (2008,2009).

Αυτές οι διαβαλκανικές ενώσεις συνέβαλλαν, έστω και λίγο, στην γνωριμία των πολιτισμών της περιοχής, στην άμβλυνση των αντιθέσεων και την ανάδειξη της Ελλάδας σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου και την αλλαγή προσώπων (συντελούσης και της οικονομικής κρίσης) οι προσπάθειες ατόνησαν. Το όνειρο των πρωτεργατών να λειτουργεί η Θεσσαλονίκη ως σημαντικό πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής και ο Ελληνισμός σε πρωταγωνιστικό ρόλο ως παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας- σημαιοφόρος της ευρωπαϊκής προοπτικής, είναι ένα όνειρο που ξεθώριασε…

Δεν τα γράφω αυτά σήμερα για να κάνω μνημόσυνο για μια χαμένη ευκαιρία για τον Ελληνισμό ούτε για να υπενθυμίσω τις ευθύνες της κεντρικής εξουσίας και κάποιων εκπροσώπων της Θεσσαλονίκης στην κεντρική εξουσία, αλλά για να υπενθυμίσω ότι οι γείτονες μας ήθελαν πρωταγωνιστές κι΄ εμείς αρνηθήκαμε τον ρόλο αυτό.. Θυμάμαι πάντα τον «Κλεάνθι Κότσι, πρόεδρο των δικηγόρων Αλβανίας, που έλεγε το 1995 στη Θεσσαλονίκη: «εμείς είμαστε σαν μικρά παιδιά, πάρτε μας από το χέρι και οδηγήστε μας στο αύριο».

Φυσικά δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει η μικροπολιτική και εσωστρεφής συμπεριφορά κάποιων αξιωματούχων της κεντρικής εξουσίας αλλά θέλω να υπενθυμίσω προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Ελληνισμός έχασε μοναδική ευκαιρία αναβάθμισης του ρόλου του στα Βαλκάνια και αντανακλαστικά σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (ελλείψει οράματος και στρατηγικής) αλλά υπάρχουν ακόμη κάποια ελάχιστα περιθώρια, κάτι να διασωθεί, με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του στην περιοχή στον τομέα του πολιτισμού και της γεωπολιτικής θέσης (π.χ. ολοκλήρωση των καθέτων οδικών αξόνων που θα συνδέουν τη Θεσσαλονίκη με Σόφια, Σκόπια, Τίρανα καθιστώντας την Θεσσαλονίκη σημαντικό εμπορικό και πνευματικό κέντρο της ευρύτερης βαλκανικής περιοχής), με λειτουργία του ως σταθεροποιητικού παράγοντα αλλά και με ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που θα προβάλλουν την Ευρωπαϊκή προοπτική των Βαλκανίων εξουδετερώνοντας τις πρωτοβουλίες της ΄Αγκυρας που μακροπρόθεσμα (το έχει πει και προφορικά και γραπτά ο Αχμέτ Νταβούτογλου) στοχεύει στον έλεγχο της περιοχής με δημιουργία κοινοπολιτείας στην οποία θα συμμετέχουν τα βαλκανικά κράτη που κάποτε ήταν τμήματα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, περιθωριοποιώντας έτσι την Ελλάδα. Πρέπει κάποτε να αρχίσουμε ως χώρα και ως Έθνος να λειτουργούμε με στρατηγική και με προοπτική αιώνων.

O Δημήτρης Γαρούφας είναι Δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Dimokratianews

Η Νέα Δημοκρατία σε σταυροδρόμι

Τα πολιτικά μας κόμματα, σύμφωνα με το Σύνταγμα, αποτελούν θεσμούς του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και ο τρόπος λειτουργίας τους επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας του. Γι' αυτό και αρκετοί πολίτες με ενδιαφέρον παρακολουθούν τις εξελίξεις στη ΝΔ που εστιάζονται στη διαδικασία εκλογής νέου προέδρου της. Βεβαίως η εκλογή προέδρου της γίνεται ανορθόδοξα με την έννοια ότι μετά τις συνεχόμενες εκλογικές ήττες και τη συρρίκνωση της εκλογικής βάσης θα έπρεπε να προηγηθούν συζητήσεις και συνέδριο για να συζητηθεί τι πήγε λάθος, ποιο είναι το στίγμα της πλέον και ποιες οι θέσεις της για το μέλλον. Οταν ξεκαθάριζαν αυτά, τότε έπρεπε να αναζητηθεί ο ηγέτης που θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα τις αρχές της με στόχο να τις αναδείξει σε πλειοψηφικό ρεύμα στη χώρα.

Εστω και ανορθόδοξα η ΝΔ μπήκε σε πορεία ανάδειξης νέου ηγέτη κι επειδή, σύμφωνα με το καταστατικό, αυτός έχει αυξημένες αρμοδιότητες (αν τις ασκεί), καλό είναι στη διαδικασία αυτή να γίνει συζήτηση και να δώσουν απαντήσεις οι επίδοξοι ηγέτες του ιστορικού αυτού κόμματος σε συγκεκριμένα ερωτήματα:

Να εκφράσουν τη θέση τους και να δηλώσουν αν είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν με το κατεστημένο και τα πολιτικά τζάκια που ποδηγετούν την πολιτική ζωή της χώρας. Αν είναι αποφασισμένοι να θέσουν τέρμα στα εξωθεσμικά κέντρα που ασκούν εξουσία στη χώρα. Αν έχουν ως προτεραιότητα την πάταξη της διαφθοράς και διαπλοκής που φιλοτεχνούν για τη χώρα εικόνα «μπανανίας». Αν θέλουν, και πώς, να προχωρήσουν στην κάθαρση και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής κι αν είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για θέσπιση κανόνων διαφάνειας στην πολιτική ζωή. Κι επειδή η χώρα λιμνάζει κι οι θεσμοί υπολειτουργούν, να πουν στους πολίτες αν σκέφτονται να προχωρήσουν σε τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση με στόχο να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί, να θεσπιστούν κανόνες διαφάνειας στη δημόσια ζωή, αν σκέφτονται να περιορίσουν τον αριθμό των βουλευτών σε 200, αν σκέφτονται να περικόψουν κάποια προκλητικά προνόμια του πολιτικού κόσμου, αν σκέφτονται να θεσπίσουν χρονικούς περιορισμούς για τα δημόσια αξιώματα, αν σκέφτονται να παύσουν την ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, αν θέλουν να αναβαθμίσουν τη νομοθετική εξουσία και να αγωνιστούν για τόνωση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Να μιλήσουν επίσης για το πώς θα αξιοποιηθεί η παρουσία μας στην ΕΕ, για το ποιες μεταρρυθμίσεις σκέφτονται για τη χώρα και αν είναι αποφασισμένοι για ρήξεις και τομές. Οι τοποθετήσεις επ' αυτών των θεμάτων θα βοηθήσουν τους πολίτες για να αποφασίσουν ποιος από τους επίδοξους ηγέτες εκφράζει τα πιστεύω τους και ποιος, κατά την κρίση τους, θα συμβάλει στη δημιουργία προοπτικής για τη χώρα.

Αντικειμενικά η ΝΔ βρίσκεται σε σταυροδρόμι με έκδηλα σημάδια παρακμής. Αν θέλει να έχει μέλλον, χρειάζεται δομικές αλλαγές στα οργανωτικά της, ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και προτάσεις που θα σηματοδοτούν μεταρρυθμίσεις για τη χώρα και θα δημιουργούν προοπτική. Κι επειδή οι πολίτες τη βλέπουν με καχυποψία γιατί κάποιες φορές δίνει την εικόνα ομοσπονδίας «πολιτικών τζακιών», πρέπει ο νέος ηγέτης να την κρατήσει μακριά από τις ιδιοκτησιακές και φεουδαρχικές αντιλήψεις των τζακιών λειτουργώντας με αξιοκρατικά κριτήρια. Στο σταυροδρόμι που βρίσκεται η ΝΔ βρίσκονται και τα άλλα κόμματα. Κι επειδή οι καιροί απαιτούν ωμή την αλήθεια, επισημαίνω ότι για να έχουν προοπτική πρέπει πολλαπλά να εκσυγχρονιστούν, να λειτουργούν δημοκρατικά, να ανοιχτούν στην κοινωνία και να αναζητούν τους άξιους να τα εκπροσωπούν.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ

δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Το πρόβλημα της «Νέας Δημοκρατίας»

Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 ανέδειξαν νικητή τον Αλ. Τσίπρα για πολλούς λόγους. Μέτρησε ακόμη και το ότι δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι, και το ότι ασχολήθηκε έστω και ακροθιγώς με καταγγελίες για θέματα διαφθοράς και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι κι ο Π. Καμμένος διασώθηκε εκλογικά γιατί είχε σαν σημαία την κάθαρση και το χτύπημα της διαφθοράς.

Η «Ν.Δ» αν κρίνουμε από την συμπεριφορά κάποιων στελεχών της δείχνει να μην κατάλαβε τι έγινε γιατί απλά δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Ιδρύθηκε αμέσως μετά την μεταπολίτευση από τον μεγάλο πολιτικό Κων/νο Καραμανλή ως κόμμα αρχών αλλά λειτουργώντας αντιφατικά, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, διέγραψε (πολιτικό λάθος του ίδιου του Κων/νου Καραμανλή) τα στελέχη της «Κίνησης Βόλβης» που προφητικά από τότε ζητούσαν να λειτουργεί η Ν.Δ ως κόμμα αρχών με δημοκρατικές διαδικασίες, να θεσπιστούν κανόνες για αξιοκρατικές προσλήψεις στο δημόσιο, κατάργηση του ρουσφετιού και εξάλειψη της οικογενειοκρατίας, ενώ ένα από αυτά τα μέλη ήταν και ο νεαρός τότε Ε. Μεϊμαράκης…

Στην πορεία του χρόνου η Ν.Δ απέκτησε μαζικότητα και οργανωτική δομή επί Ε. Αβέρωφ και Κων/νου Μητσοτάκη αλλά πάντα κάποιοι «ισχυροί» λειτουργούσαν ως έχοντες ιδιοκτησιακά δικαιώματα με παρενέργειες που δεν θα άρμοζαν σε κόμμα αρχών κι έτσι είχαμε γιγάντωση της οικογενειοκρατίας (κάποιοι άξιζαν αλλά η εκλογή κάποιων άλλων εξασφαλίζονταν με άθλιες μεθοδεύσεις και στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, που αν κάποτε γίνουν γνωστές πέρα από την απομυθοποίηση προσώπων θα φανεί η βρωμιά του πολιτικού παρασκηνίου) και με την πάροδο του χρόνου αποκοπή της από την λαϊκή βάση.

Η συρρίκνωσή της δεν έχει να κάνει μόνο με την «μνημονιακή πολιτική» αλλά το πιο συνειδητό τμήμα των πολιτών δεν της συγχωρεί την με ευθύνη της αναξιοκρατική στελέχωση του δημόσιου τομέα τα τελευταία χρόνια, τον τρόπο διακυβέρνησης με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου η την ψήφιση τροπολογιών «ντροπής» όπως αυτή με την οποία δώρα σε κρατικούς λειτουργούς, αν γίνονταν σε «έκφραση ευγνωμοσύνης», δεν αποτελούσαν ποινικό αδίκημα, εισάγοντας έτσι τα «φακελάκια ευγνωμοσύνης.» που ευτυχώς ίσχυσε μόνο για 20 μέρες, πιθανόν για να ωφελήσει κάποιους «ισχυρούς» σε εκκρεμείς υποθέσεις ως ευεργετική διάταξη.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με την αμεσότητα του λόγου του είναι πάντα συμπαθής(αν ήταν άλλος στη θέση του θα είχε χαμηλότερο ποσοστό), κατάφερε να γίνει αποδεκτός από όλα τα «τζάκια» της Ν.Δ και να συσπειρώσει την κομματική βάση αλλά για να κερδίσει τις εκλογές έπρεπε να απευθυνθεί στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους αποδεικνύοντας ότι δεν έχει εξαρτήσεις από τα «πολιτικά τζάκια» κι΄ ότι έχει προτάσεις για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν προοπτική για τη χώρα. Δεν τον άφησαν να το κάνει.

Θυμάμαι ένα βράδι με φιλική παρέα συναδέλφων βλέπαμε ειδήσεις σε τηλεοπτικό κανάλι και συμπτωματικά παρουσιάστηκε πλάνο με τον Α. Τσίπρα που μιλώντας στην Καβάλα τόνιζε ότι «τον πρωθυπουργό της Ελλάδας δεν τον εκλέγουν τα τζάκια, δεν τον εκλέγουν οι ξένοι κι η διαπλοκή αλλά ο Ελληνικός λαός». κι΄ αμέσως μετά έδειξε πλάνο με τον Ε. Μεϊμαράκη στην Μακεδονία δίπλα σε μέλη ιστορικής οικογένειας της παράταξης, κι’ ο νεότερος της παρέας παρατήρησε: «πιστεύουν αλήθεια οι της Ν.Δ ότι κερδίζουν αναποφάσιστους προβάλλοντας τέτοια πλάνα;. Οι επισκέψεις-προσκυνήματα μπορεί να συσπειρώνουν κάποιους κομματικούς αλλά μάλλον αφήνουν αδιάφορους η και ενοχλούν τους μετριοπαθείς-αναποφάσιστους ψηφοφόρους».

Συνάντησα σχεδόν τυχαία τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη σε μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη και σε στενούς του συνεργάτες επεσήμανα αναλυτικά ότι για να κερδίσει τις εκλογές πρέπει να κερδίσει τους αναποφάσιστους-μετριοπαθείς ψηφοφόρους που όμως θέλουν να τον βλέπουν αυτόφωτο και με προτάσεις για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Δεν τον άφησαν να κάνει ουσιαστικές αλλαγές στα ψηφοδέλτια που θα σηματοδοτούσαν άνοιγμα στην κοινωνία, υποχρεώθηκε να κρατά ισορροπίες και επιτυχώς συσπείρωσε τον σκληρό κομματικό πυρήνα αλλά δεν κέρδισε τις εκλογές γιατί δεν παρουσιάσθηκε κάποιο όραμα για το μέλλον που θα συγκινούσε τους μετριοπαθείς-αναποφάσιστους ψηφοφόρους…

Ανεξάρτητα από όλα αυτά η Ν.Δ αν θέλει να έχει μέλλον χρειάζεται ριζικές μεταρρυθμίσεις και δομική αναδιάρθρωση. Πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως ομοσπονδία πολιτικών τζακιών, να ανοιχτεί στην κοινωνία, να αφουγκραστεί τον παλμό της και να αναζητήσει τους ικανότερους να την εκπροσωπούν…Να αρχίσει να λειτουργεί πραγματικά ως κόμμα αρχών και οι ιθύνοντες να έχουν κατά νουν,όπως έγραψε κάποτε ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ ΄Αλμπερτ Μπέβεριτζ, ότι: «ένα κόμμα μόνο αναπτυσσόμενο ζει. ΄Όταν πάψει να ανέχεται τις νέες ιδέες πεθαίνει. ΄Ενας οργανισμός που εξαρτά την αναπαραγωγή του από τις ψήφους της παραδόσεως από πατέρα σε παιδί δεν είναι πολιτικό κόμμα.»

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Πτυχές του πολιτικού μας προβλήματος

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και τις θεσμικές και συνταγματικές μεταβολές φαινόταν ότι θα εξασφαλίζονταν οι βασικές προϋποθέσεις για μια μεταπολίτευση με σύγχρονο πολιτικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο και θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες των πολιτών αλλά σύντομα άρχισαν οι παρενέργειες γιατί τα κόμματα που ιδρύθηκαν δε λειτούργησαν ως κόμματα αρχών και η δημοκρατία που αποκαταστάθηκε λειτούργησε επιφανειακά με ορατά από την πρώτη δεκαετία τα φαινόμενα διαπλοκής μεταξύ οικονομικών παραγόντων και εξουσίας.

Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης οι πολίτες απήλαυσαν πρωτόγνωρη ελευθερία και υψηλό επίπεδο ζωής που δεν ανταποκρίνονταν όμως στις δυνατότητες της χώρας γιατί οι παροχές και ο καταναλωτισμός συντηρούνταν με δανεικά, ενώ τα χρήματα από την ΕΟΚ διοχετεύονταν στην κατανάλωση αντί να επιδιωχθεί η δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών για τη χώρα.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος κάτω από το βάρος οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με διαφθορά και διαπλοκή. Παρενέργεια όλων αυτών ήταν και η τύχη των πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Ιστορικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ περιθωριοποιήθηκαν κάτω από το βάρος εμπλοκής στελεχών σε υποθέσεις διαφθοράς και έκδηλου λαϊκισμού, ενώ πλήθος αγανακτισμένων πολιτών στράφηκαν στα άκρα εκδικούμενοι ίσως το πολιτικό σύστημα. Το άλλο μεγάλο πολιτικό κόμμα της μεταπολίτευσης, η ΝΔ άντεξε, αλλά σήμερα δίνει δυστυχώς εικόνα ομοσπονδίας «πολιτικών τζακιών» παρά εικόνα σύγχρονου κόμματος. Από αυτήν τη ρευστότητα και τη φθορά αναδείχθηκε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σαν νέο πρόσωπο έξω από τα πολιτικά τζάκια με το κόμμα του να καλύπτει το χώρο της Κεντροαριστεράς, με επικοινωνιακές ικανότητες και παρά τα λάθη του, που παραλίγο να αποβούν μοιραία για τη χώρα, θριάμβευσε γιατί στη συνείδηση των πολιτών ήταν αναξιόπιστοι οι αντίπαλοί του.

Η Ελλάδα σήμερα βιώνει δεινή κρίση, την περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες, ενώ λείπει το οποιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ελπίδα προοπτικής και το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό της σύστημα βρίσκεται σε παρακμή με εμφανή την απουσία εναλλακτικής λύσης.

Ο ερευνητής του μέλλοντος θα δει ότι από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν κινήσεις που επισήμαναν το πρόβλημα, όπως η αποκληθείσα «Κίνηση Βόλβης» στη Θεσσαλονίκη, και ζήτησαν λειτουργία κομμάτων αρχών με δημοκρατικές διαδικασίες, θέσπιση κανόνων αξιοκρατικής στελέχωσης του Δημοσίου, κατάργηση του ρουσφετιού και περιορισμό της οικογενειοκρατίας χωρίς όμως να επηρεάσουν το πολιτικό γίγνεσθαι και τη λειτουργία των κομμάτων εξουσίας που πεισματικά στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους γόνους και μετριότητες του κομματικού σωλήνα (κάνοντάς τον αναποτελεσματικό) και διολίσθαιναν στο λαϊκισμό στηρίζοντας τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με δάνεια που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.

Σήμερα επιβάλλεται ανασύνταξη της χώρας και στο πολιτικό πεδίο. Χρειαζόμαστε μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, να αναβαθμιστεί το Κοινοβούλιο, να τονιστεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να παύσει η ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, να ελέγχονται τα οικονομικά των κομμάτων που πρέπει πολλαπλά να εκσυγχρονισθούν. Αυτό πρέπει να επιδιωχθεί από όλα τα κόμματα που πρέπει να κατανοήσουν ότι η σωστή λειτουργία του πολιτεύματος θα περιθωριοποιήσει τα άκρα κι ότι θα έχουν μέλλον μόνον αν αλλάξουν κι ανοιχθούν στην κοινωνία, γιατί όπως έγραφε πριν από δεκαετίες ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Αλμπερτ Μπέβεριτζ: «Ενα κόμμα μόνο αναπτυσσόμενο ζει. Οταν πάψει να ανέχεται τις νέες ιδέες, πεθαίνει. Ενας οργανισμός που εξαρτά την αναπαραγωγή του από τις ψήφους της παραδόσεως από πατέρα σε παιδί πεθαίνει».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ

δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Η διαφθορά ως σύμπτωμα παρακμής του Ελληνισμού

Στην προεκλογική περίοδο δυστυχώς δεν είχαμε αντιπαραθέσεις επί προγραμματικών θέσεων, ούτε εξαγγελίες των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα αλλά έξαρση αντιπαραθέσεων και καταγγελιών για θέματα διαφθοράς με τους πολίτες να αηδιάζουν με όσα άκουσαν και κάποιοι πιθανόν να οδηγούνται σε αποχή εξ΄ αυτού του λόγου. Σίγουρα οι προεκλογικές καταγγελίες πολλές φορές είναι υπερβολικές η και αστήρικτες αλλά επειδή «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά»…θα πρέπει οι μεν καταγγελίες να απασχολήσουν την δικαιοσύνη αλλά και η νέα κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες για κατά το δυνατόν μείωση των περιστατικών διαφθοράς με θεσμικές μεταρρυθμίσεις.

Θυμάμαι μια ομιλία στις 5-5-2014 στη Θεσσαλονίκη του τότε Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης κ. Γ. Σούρλα ο οποίος σε μια αποκαλυπτική αλλά και μελαγχολική ομιλία του είχε τονίσει ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά από άποψη μεγέθους ήταν πταίσμα εν σχέσει με όσα ακολούθησαν, κι΄ αναφέρθηκε στα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, των εξοπλισμών, λαθρεμπορίου καυσίμων, νοθείας καυσίμων κλπ. Καυτηρίασε το γεγονός ότι στο κοινοβούλιο ψηφίζονται τροπολογίες που οι ψηφίζοντες Βουλευτές αγνοούν το περιεχόμενο και ευνοούν μεγάλα συμφέροντα (διαγραφή προστίμων εκατοντάδων εκατομμυρίων ΕΥΡΩ που αφορούσαν εταιρίες συγκεκριμένων επιχειρηματιών) και τον αγώνα που γίνεται καθημερινά για καθιέρωση κανόνων διαφάνειας, τονίζοντας ότι μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση θα συμβάλλει στη βελτίωση του κλίματος με παύση της ατιμωρησίας των επίορκων πολιτικών μέσω της σύντομης παραγραφής ενώ μελαγχολικά είχε επισημάνει ότι στην κοινωνία υπάρχει πλέον έκπτωση αξιών κι΄ ότι χρειάζεται παλλαϊκός συναγερμός για να αντιστραφεί το κλίμα.

Στο βιβλίο μου με τίτλο «ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ» (εκδ. ΙΑΝΟΣ 2014) που κυκλοφόρησε το 2014 στο κεφάλαιο «η διαχρονική παθογένεια της διαφθοράς στην Ελλάδα» με ιστορική αναδρομή και στοιχεία αναλύω το πως και γιατί η γενίκευση της διαφθοράς σηματοδοτούσε διαχρονικά παρακμή του Ελληνισμού, γιατί όπως έλεγε ο Πολύβιος «ήδη γαρ κατά την Ελλάδα της δωροδοκίας επιπολαζούσης και μηδένα μηδέν δωρεάν πράττειν.» συμπεριλαμβάνοντας και προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης με την ίδρυση σε κάθε νομό «επιτροπών κατά της διαφθοράς» με συμμετοχή εκπροσώπων επιστημονικών συλλόγων και προσωπικοτήτων που πέρα από καταγγελίες θα υπέβαλλαν προτάσεις στην εκτελεστική εξουσία για περιορισμό τουλάχιστον του φαινομένου μέσω νομοθετικών πρωτοβουλιών και μεταρρυθμίσεων με εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.

Για την ιστορία ενδεικτικά αναφέρω ότι από τον Τρωϊκό πόλεμο ακόμη αναφέρονται περιστατικά διαφθοράς, δεδομένου ότι ο Αγαμέμνων κατηγορήθηκε ότι δωροδοκήθηκε από κάποιον νέο για να μην τον πάρει μαζί του στον Τρωϊκό πόλεμο με αντάλλαγμα μια όμορφη φοράδα. ενώ δωροδοκούνταν και το Μαντείο των Δελφών που μερικές φορές έδινε κατά παραγγελία χρησμούς και στον Φίλιππο υποδείκνυε «αργυραίς λόγχες μάχου και πάντων κρατήσεις.», ενώ όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η διαφθορά ήταν κλασικό σύμπτωμα εκφυλισμού και παρακμής του Ελληνισμού.

Περίοδο παρακμής διανύει και σήμερα ο Ελληνισμός γι΄ αυτό έχουμε και πληθώρα καταγγελιών για φαινόμενα διαφθοράς αλλά ο πολιτικός κόσμος αντί να επιδίδεται σε πόλεμο καταγγελιών η λάσπης πρέπει μετεκλογικά να προχωρήσει σε θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή. Κι΄ επειδή σημασία έχει το «δια ταύτα», νομίζω ότι για να βελτιωθεί η κατάσταση χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης με καθιέρωση αντικειμενικών κριτηρίων(όπως ήταν π.χ. η καθιέρωση συστήματος αντικειμενικής εκτίμησης αξίας ακινήτων). Χρειάζεται να αγρυπνούν καθημερινά οι ανεξάρτητοι επιστημονικοί φορείς, να παρακολουθούν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο να καταγγέλλουν τυχόν παρεκτροπές, αλλά και να υποβάλλουν προτάσεις για βελτίωση της κατάστασης. Επιβάλλεται το κοινοβούλιο να ελέγχει πραγματικά την εκτελεστική εξουσία αρνούμενο να ψηφίζει νομοσχέδια και τροπολογίες το περιεχόμενο των οποίων αγνοεί, τροπολογίες με τις οποίες είχαμε φτάσει στο σημείο να αποποινικοποιείται φωτογραφικά η παραβατική συμπεριφορά «επωνύμων» ενώ είχε ψηφιστεί πριν 2 χρόνια και τροπολογία «ντροπής» για το Κοινοβούλιο,σύμφωνα με την οποία κρατικός λειτουργός αν δεχόταν δώρο για ενέργειά του σε έκφραση ευγνωμοσύνης αυτό δεν αποτελούσε ποινικό αδίκημα νομιμοποιώντας έτσι τα «φακελάκια ευγνωμοσύνης.»…και βέβαια η διάταξη ίσχυσε λόγω ανάκλησης μόνο για 20 μέρες αλλά μάλλον ως ευεργετική διάταξη κάλυψε πιθανόν κάποιες εκκρεμούσες στην δικαιοσύνη υποθέσεις.

Οι πολιτικοί μας αν είχαν διαβάσει Θουκυδίδη θα καταλάβαιναν ακόμη πόσο το παράδειγμα του ηγέτη ανασύρει την κοινωνία από το τέλμα και την εξυψώνει και γι΄ αυτό πέρα από το νόμιμο οφείλουν να σέβονται και το ηθικό κι΄ ότι πρέπει να λειτουργούν καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη».και με το προσωπικό τους ήθος να ανεβάζουν το επίπεδο της πολιτικής ζωής.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω σε φίλους-έντιμους πολιτικούς μας ότι δεν φτάνει να είναι κάποιος έντιμος αλλά ταυτόχρονα οφείλει να μη δέχεται να συνυπάρχει με ανέντιμους. Αν οι έντιμοι δήλωναν στις ηγεσίες των κομμάτων ότι δεν δέχονται να συνυπάρχουν σε ψηφοδέλτια με αμφιβόλου ήθους συνυποψηφίους, θα είχαμε θεαματική βελτίωση της κατάστασης.

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του ΔΣ

Δημοκρατία

Η χώρα του «χαβαλέ»

Εχουμε Βουλευτικές εκλογές στις 20-9-2015 αλλά δεν γίνεται προεκλογικός αγώνας με αντιπαραθέσεις προγραμμάτων και σχεδίων μεταρρύθμισης. Από τον προεκλογικό αγώνα λείπει η πολιτική και το όραμα κι΄ όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι είναι οι καλύτεροι διαχειριστές ενώ η λέξη μεταρρύθμιση έχει χάσει το νόημά της και παγιώνεται η πεποίθηση ότι θα συνεχιστούν οι παθογένειες του παρελθόντος ενώ η Ελλάδα δίνει την εικόνα σε τρίτους ότι είναι η χώρα του «χαβαλέ».

Ενδεικτικά αναφέρω ότι για την διενέργεια των εκλογών κλείνουν τα δικαστήρια για 10 μέρες (σε μια χώρα που δήθεν αγωνίζεται για ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης). Σας πληροφορώ ότι πουθενά στον κόσμο δεν κλείνουν τα δικαστήρια γιατί γίνονται εκλογές. Aντίθετα σε αρκετές χώρες οι εκλογές γίνονται σε εργάσιμη ημέρα χωρίς να διαταράσσεται η λειτουργία δικαστηρίων, σχολείων, της αγοράς κλπ. Πουθενά στον κόσμο δεν κλείνουν τα σχολεία για να γίνουν εκλογές και πολύ περισσότερο δεν κλείνουν για να γίνουν εκλογές ανάδειξης συμβουλίων στους συλλόγους δασκάλων, καθηγητών Μ.Ε κλπ. Σε όλα τα ευνομούμενα κράτη οι δικαστικές διακοπές περιορίζονται στον μήνα Αύγουστο αλλά εδώ έχουμε 2,5 μήνες δικαστικές διακοπές το καλοκαίρι (λειτουργούν βέβαια κάποια τμήματα διακοπών) και 15 μέρες τα Χριστούγεννα και 15 μέρες το Πάσχα. Τρίβουν τα μάτια τους οι συνάδελφοι από γειτονικές χώρες όταν το ακούνε και λένε «έτσι εξηγείται γιατί απονέμεται με καθυστέρηση η δικαιοσύνη στην Ελλάδα». Και να πω ακόμα ότι όποιος έχει παρακολουθήσει εκλογές σε ευνομούμενη χώρα και δει και τον τρόπο διεξαγωγής στην Ελλάδα θα συνειδητοποιήσει ότι είμαστε 50 χρόνια πίσω, δεν ξεφύγαμε πολύ από την εποχή της σακοράφας με την οποία προμήθευαν τους δικαστικούς αντιπροσώπους για να ράψουν τον σάκο.

Ανέφερα τα ανωτέρω ενδεικτικά για να επισημάνω ότι υπάρχει ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας και μεταρρυθμίσεων παντού. Υπάρχει ανάγκη κάποιος με πολιτική βούληση και θάρρος (δυστυχώς σπανίζει στον Ελληνικό πολιτικό κόσμο) να τα δει όλα από μηδενική βάση και να εξετάσει γιατί γίνονται με τον υφιστάμενο τρόπο η πως θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα με βάση το δημόσιο συμφέρον.

Θεωρητικά συμφωνούν όλοι ότι χρειαζόμαστε μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί, να γίνουν λειτουργικοί, να καθιερωθούν κανόνες διαφάνειας στην πολιτική ζωή, να πάψει η σημερινή ατιμωρησία (μέσω της σύντομης παραγραφής) των επίορκων πολιτικών. Όμως, η συνταγματική αναθεώρηση μπορούσε να έχει ξεκινήσει ως διαδικασία από τον Μάϊο του 2013 αλλά όλοι την ξέχασαν γιατί ξέρουν ότι αν ξεκινούσε τώρα με το υφιστάμενο κλίμα θα έπρεπε ο πολιτικός κόσμος να στερηθεί πολλών προνομίων του πράγμα που δεν θέλει και μεταθέτει το θέμα αορίστως στο μέλλον… 

Αλλά ανεξάρτητα από αυτά υπάρχουν πολλά μικρά και μεγάλα που θα μπορούσαν να γίνουν αν υπήρχε πολιτική βούληση. Το να μειωθούν οι Βουλευτές σε 200 μπορεί να γίνει χωρίς συνταγματική αναθεώρηση, το να εκσυγχρονισθεί η εκλογική νομοθεσία και διαδικασία είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, για να αυξηθεί η παραγωγικότητα και για να λειτουργήσουν ουσιαστικά οι θεσμοί πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από μηδενική βάση αλλάζοντάς τα προς το καλύτερο. Στο χωριό μου λένε ότι «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει» και δυστυχώς η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου έχει δώσει αρνητικά δείγματα γραφής επιδιώκοντας την στασιμότητα με την ανακύκλωση ανεπάγγελτων γόνων της οικογενειοκρατίας που αρκούνται στην απλή διαχείριση αλλά αν θέλουμε να υπάρχει κάποια ελπίδα προοπτικής για τη χώρα οφείλουμε εμείς να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες και να αναζητούμε και στηρίζουμε αυτούς που θα έχουν το θάρρος υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να μην δίνει η πατρίδα μας την εικόνα χώρας του «χαβαλέ.».

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Δημοκρατία

Ανάγκη για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις

Στις 20 Ιουλίου 1928 μίλησε σε προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος επί λέξει είχε πει: « Πρώτιστη μέριμνα της κυβερνήσεώς μου,εάν τύχει της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, θα είναι η πραγματοποίησις όλων των δυνατών οικονομιών εις τας δαπάνας του προϋπολογισμού κυρίως με την μείωσιν της πληθώρας των δημοσίων υπαλλήλων». Η ομιλία του δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα 21-7-1928 στο «Ελεύθερον Βήμα» και περιέχεται στον τόμο Γ΄ με «κείμενα Ελευθερίου Βενιζέλου»,εκδ. Λέσχης Φιλελευθέρων

Το ανέφερα αυτό για να επισημάνω ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν μεγάλος πολιτικός, ο μεγαλύτερος μετά την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους όχι μόνο γιατί διπλασίασε την Ελλάδα αλλά και γιατί είχε το θάρρος προεκλογικά όχι μόνο να λέει την αλήθεια στους πολίτες αλλά και να δηλώνει πως όχι μόνο δεν θα δώσει παροχές αλλά και θα μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων κι΄ ότι η μείωση αυτή θα συνεχισθεί για χρόνια. Δυστυχώς το παράδειγμά του δεν μιμήθηκαν οι μετά το 1974 ΄Ελληνες πολιτικοί που (με ελάχιστες εξαιρέσεις) συνήθιζαν να κολακεύουν τον Ελληνικό λαό και να τον εκμαυλίζουν υποσχόμενοι προεκλογικά περισσότερους διορισμούς στο δημόσιο και περισσότερα επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία».

Επισημαίνω ότι πολλά από τα δεινά της χώρας μας οφείλονται στην έλλειψη θάρρους των πολιτικών της μεταπολίτευσης να πουν την αλήθεια στους πολίτες και να κάνουν αυτό που επέβαλλε το δημόσιο συμφέρον. Δεν είχαν το θάρρος (με λίγες εξαιρέσεις) να πουν την αλήθεια και υπερχρέωναν τη χώρα κολακεύοντας τις αδυναμίες των πολιτών. Δεν είχαν το ανάστημα να λειτουργήσουν για τις μελλοντικές γενιές γιατί τους απασχολούσε κυρίως η επανεκλογή τους. Δεν είχαν το θάρρος να πουν όχι σε πολίτες που τους πίεζαν για ρουσφέτια κι΄ έτσι διόγκωσαν το δημόσιο ενώ διπλασίασαν ακόμη και το προσωπικό της Βουλής διορίζοντας χωρίς ντροπή συγγενείς και συνεργάτες τους. Δεν είχαν το θάρρος να συγκρουστούν με κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα κι΄ έτσι επέτρεψαν σε ξένες εταιρίες(SIEMENS κλπ.) η οικονομικούς παράγοντες να «επηρεάζουν» την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είχαν το θάρρος να παραμερίσουν την κομματική νομενκλατούρα και να αναζητήσουν τους καλύτερους ΄Ελληνες για στελέχωση του κρατικού μηχανισμού για να λειτουργεί αποτελεσματικά ενώ με θεσμική δύναμη και άθλιες μεθοδεύσεις, προδίδοντας το δημόσιο συμφέρον, επέβαλλαν στην πολιτική ζωή και σε δημόσια αξιώματα ανίκανους συγγενείς για την εκλογή των οποίων χρησιμοποιήθηκαν άθλιες μεθοδεύσεις.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή το γεγονός ότι βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο αλλά αντί ουσιαστικού διαλόγου και προγραμματικών θέσεων για το μέλλον της χώρας βλέπουμε αψιμαχίες για διαδικαστικά θέματα..Κι΄ αυτό γίνεται ενώ γνωρίζουν όλοι ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα λύσει το πρόβλημα γιατί δεν έχει αναπτυξιακή χροιά και στηρίζεται σε δημοσιονομικά μέτρα μόνο. Ζητά νέους φόρους από μια κοινωνία που έχει εξαντληθεί η φοροδοτική της ικανότητα. Αντί να περιορισθούν τα έξοδα του κράτους επιδιώκεται πρωτίστως η αύξηση των εσόδων με νέους φόρους.

Αυτή τη χρονική στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει μια ουσιαστική συζήτηση για τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, για τις μεταρρυθμίσεις που μπορούν να δώσουν «φιλί ζωής» στην χώρα. Και φυσικά σήμερα μεταρρύθμιση δεν αποτελεί η επιβολή φόρων αλλά η εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού προγράμματος που θα στηρίζεται στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο με στόχευση π.χ. να αποκτήσουμε 30 εκατομμύρια τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου, αναδιάρθρωση καλλιεργειών για να έχουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, της εμπορικής ναυτιλίας και δημιουργία κλίματος που θα προσελκύει καινοτόμες επενδύσεις.

Ξέρω ότι κάποιοι φίλοι από τον πολιτικό κόσμο που διαβάζουν αυτές τις γραμμές στεναχωρούνται αλλά σήμερα στην Ελλάδα οι περιστάσεις επιβάλλουν να λέμε μόνο αλήθειες με όποιο κόστος. Πρέπει να καταλάβουν ότι αυτοί πρώτοι πρέπει να δώσουν τον τόνο υπευθυνότητας με την μείωση των προκλητικών προνομίων του πολιτικού κόσμου γιατί δεν είναι δυνατόν το Ελληνικό κοινοβούλιο να έχει διπλάσιους υπαλλήλους από το Γερμανικό κοινοβούλιο,ούτε να έχουν αφορολόγητες αποδοχές οι ΄Ελληνες Βουλευτές τη στιγμή που ζητούν από τον μικροεπαγγελματία φόρο 26% από το πρώτο ΕΥΡΩ. και δεν είναι δυνατόν την ώρα τέτοιας κρίσης να ζητούν οι Δήμαρχοι εξομοίωση των αποδοχών τους με τους Βουλευτές αντί να ζητούν κι΄ αυτοί μείωση των προνομίων.

Τελειώνοντας επισημαίνω ότι έχουμε ανάγκη πολιτικών σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο που με θάρρος θα λένε την αλήθεια, και αντί να κολακεύουν τις αδυναμίες των πολιτών θα τολμήσουν να προχωρήσουν σε ρήξεις και τομές με κατεστημένες νοοτροπίες και θα υλοποιήσουν τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Και ενδεικτικά πάλι επαναλαμβάνω ότι μεταρρύθμιση δεν αποτελεί η επιβολή νέων φόρων. Μεταρρύθμιση θα ήταν η μείωση των προνομίων του πολιτικού κόσμου και για να δείξουν ότι συμμετέχουν στις θυσίες των πολιτών, η μείωση των υπαλλήλων του Ελληνικού κοινοβουλίου(αρκετοί από αυτούς είναι συγγενείς η πρώην συνεργάτες πολιτικών),η μείωση του αριθμού των Βουλευτών σε 200. Μεταρρύθμιση ακόμη θα ήταν, αντί της επιβολής παραβόλων που αποκλείουν την πρόσβαση των πολιτών στα δικαστήρια, για ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης να μειωθεί ο χρόνος των δικαστικών διακοπών σε ένα μόνο μήνα όπως γίνεται σε όλες τις ευνομούμενες χώρες. Μεταρρύθμιση ακόμα θα ήταν η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια με παραμερισμό των μετριοτήτων του κομματικού σωλήνα και ο περιορισμός της οικογενειοκρατίας που ακριβά την πλήρωσε η Ελλάδα.

Η Ελλάδα σήμερα πρωτίστως έχει άμεση ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας του πολιτικού προσωπικού και υλοποίησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων που μπορεί να της δώσουν «φιλί ζωής» δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ανάπτυξης...

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Δημοκρατία

Η Αμφίπολη και το χρέος του Υπουργείου Πολιτισμού

Η Αμφίπολη το 2014 απασχόλησε την παγκόσμια κοινή γνώμη με την αποκάλυψη του μοναδικού ταφικού μνημείου στην τοποθεσία της «Καστά» και δημιουργήθηκαν πολλά –αναπάντητα ακόμη-ερωτηματικά για το πρόσωπο η πρόσωπα που είχαν ταφεί σε αυτό, τον προορισμό του μνημείου, ενώ προκλήθηκε γενικότερο ενδιαφέρον για την αρχαία Αμφίπολη και την ιστορία της.

Φέτος δυστυχώς απασχολεί την εσωτερική κοινή γνώμη με τις αντιγνωμίες των αρχαιολόγων σχετικά με την χρονολόγηση του μνημείου αλλά και την συμπεριφορά του Υπουργείου Πολιτισμού που δείχνει να λαμβάνει μέρος στις επιστημονικές αντιγνωμίες και έμμεσα να παραμερίζει και να μην υπηρετεί αποτελεσματικά το δημόσιο συμφέρον.

Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι ενώ συμφωνήθηκε με την αρχαιολόγο κ.Περιστέρη(επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας για την ανασκαφή στην Αμφίπολη) να παρουσιασθούν τα πορίσματα της ανασκαφικής έρευνας για το μοναδικό αυτό μνημείο(με περίβολο 497 μέτρων και ύψους 3 μ., με επένδυση λευκού Θασίτικου μαρμάρου, με θαυμάσιες ψηφιδωτές παραστάσεις στο εσωτερικό του μνημείου όπως η αρπαγή της Περσεφόνης κλπ.)μέχρι τον Οκτώβριο του 2015,δυό μήνες πριν κάνει την επίσημη ανακοίνωση η κ.Περιστέρη το Υπουργείο Πολιτισμού (τυχαία άραγε;) δημοσιοποίησε έκθεση επιτροπής αρχαιολόγων του Υπουργείου Πολιτισμού που επισκέφθηκαν στις 30-5-2015 για μια μέρα το μνημείο(η κ.Περιστέρη ισχυρίζεται ότι η επίσκεψη δεν κράτησε ούτε μισή ώρα) που αποφαίνεται ότι το μνημείο είναι κατά 100-200 χρόνια νεώτερο από την χρονολογία που υποστηρίζει η κ.Περιστέρη…

Μετά από όλα αυτά στον απλό παρατηρητή γεννώνται πολλά ερωτήματα: 

α)αρμόζει στην επιστημονική δεοντολογία κάποιοι αρχαιολόγοι να απαξιώνουν την ανακοίνωση συναδέλφου των παραμονές της επίσημης ανακοίνωσης από την ίδια; Δεν θα ήταν πιο σωστό και δεοντολογικά ορθό να περιμένουν να κάνει την ανακοίνωσή της η κ.Περιστέρη και εν συνεχεία να τοποθετηθούν επ΄ αυτής; 

β) αισθάνεται ότι υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και την επιστημονική δεοντολογία το Υπουργείο Πολιτισμού δημοσιοποιώντας πόρισμα μιας επιτροπής του παραμονές της επίσημης ανακοίνωσης της επιστημονικής ομάδας που έκανε επί χρόνια την ανασκαφική έρευνα και αποκάλυψη του μνημείου; 

γ) είναι ηθικά και πολιτικά ορθό να καλλιεργείται έμμεσα στην κοινή γνώμη η εντύπωση ότι αυτό το έργο υπερχρηματοδοτήθηκε από προηγούμενη κυβέρνηση κι΄ ότι η αποκάλυψή του εξυπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες;

δ) δεν θα έπρεπε να αξιοποιηθεί η παγκόσμια δημοσιότητα που προκλήθηκε από την αποκάλυψη του μνημείου ώστε με σύντομη ολοκλήρωση της ανασκαφικής έρευνας να γίνει επισκέψιμο το μνημείο επ΄ ωφελεία της χώρας που θα είχε κάποια εκατομμύρια επισκεπτών επιπλέον;

Αυτά τα ερωτηματικά που απασχολούν κάθε καλόπιστο πολίτη μάλλον δεν απασχολούν το Υπουργείο Πολιτισμού που δίνει την εντύπωση ότι πρόχειρα ασχολείται και μάλλον χρησιμοποιεί το όλο θέμα «μικροπολιτικά» επιρρίπτοντας ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση για τον τρόπο χρηματοδότησης η προβολής της ανασκαφής. .Σίγουρα έγιναν επικοινωνιακές υπερβολές κατά την αποκάλυψη του μνημείου από την προηγούμενη κυβέρνηση και σίγουρα κάποιοι πιθανώς να σκέφτηκαν η επεδίωξαν μικροπολιτική εκμετάλλευση της παγκόσμιας δημοσιότητας …Σε κάθε περίπτωση όμως οι τυχόν επικοινωνιακές υπερβολές της προηγούμενης κυβέρνησης δεν δικαιολογούν την στάση της σημερινής κυβέρνησης που ισοπεδωτικά και απαξιωτικά (χωρίς να περιμένει την επίσημη ανακοίνωση της επιστημονικής ομάδας που διενήργησε την ανασκαφή) παραβιάζοντας την επιστημονική δεοντολογία υποβαθμίζει έμμεσα την αξία του μνημείου

Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν υπάρχουν μνημεία στην Ελλάδα που η αποκάλυψή τους να έχει ταυτιστεί με κάποια κυβέρνηση γιατί ανασκαφές στην Αμφίπολη γίνονταν την εποχή που κυβερνούσε η ‘ ΄Ενωση Κέντρου»,την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας, επί κυβέρνησης Ν.Δ, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και επί κυβέρνησης Σαμαρά και ελπίζουμε ότι θα συνεχιστούν κι΄ από την παρούσα κυβέρνηση.…Τα μνημεία είναι μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κι΄ αποτελούν και μνημεία της ανθρωπότητας γι΄ αυτό και είναι λάθος η προσπάθεια κάποιων ΜΜΕ να ταυτίσουν το μοναδικό ταφικό μνημείο της Αμφίπολης με την κυβέρνηση που υπήρχε στη χώρα την εποχή της αποκάλυψής του.

Θα ήθελα επίσης να επισημάνω προς κάθε κατεύθυνση ότι η Αμφίπολη δεν εκπροσωπείται μόνο από αυτό το μνημείο..΄Εχει αποκαλυφθεί το μοναδικό αρχαίο Γυμνάσιο, τμήματα του αρχαίου τείχους , όπως τα περιέγραφε ο Θουκυδίδης ,ύψους 7,5 μέτρων, η αρχαία ξύλινη γέφυρα στον Στρυμώνα, εκατοντάδες τάφοι, Ελληνιστικές οικίες , 5 παλαιοχριστιανικές βασιλικές (4ου-5ου μ.χ. αιώνα),και το μικρό αλλά μοναδικό αρχαιολογικό της Μουσείο δίνει στον επισκέπτη επαγωγικά την ιστορία της περιοχής από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι σχεδόν τις μέρες μας.

Σε μια ευνομούμενη χώρα λογικά η κυβέρνησή της (δια του αρμοδίου Υπουργείου Πολιτισμού) θα αξιοποιούσε την παγκόσμια δημοσιότητα που δόθηκε στην Αμφίπολη, θα φρόντιζε για ολοκλήρωση του ανασκαφικού έργου στον τύμβο «Καστά» και θα έκανε το συντομότερο επισκέψιμο το μνημείο ενώ ταυτόχρονα θα φρόντιζε για την αποκάλυψη και των άλλων μνημείων που έχουν εντοπιστεί στην Αμφίπολη( αρχαίο θέατρο κλπ.) ,για την προβολή του αρχαιολογικού χώρου στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης προσπάθειας ανάπτυξης της περιοχής με σεβασμό και προβολή των μνημείων, της φυσικής ομορφιάς και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της με αποτέλεσμα να υπάρχει πέραν της εθνικής και οικονομική ωφέλεια για τη χώρα από τα εκατομμύρια τουριστών που θα ζητούσαν να την επισκεφθούν. Πολλοί τηλεφωνούν κάθε μέρα από τα πέρατα της γης για να μάθουν τι γίνεται στην Αμφίπολη και πως μπορούν να επισκεφθούν το μνημείο αλλά απογοητεύονται από τις απαντήσεις γιατί τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν μελετάται και τίποτε ορατό δεν σχεδιάζεται για αξιοποίηση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, επ΄ ωφελεία της χώρας.

Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν πρέπει να εμπλέκεται σε διαμάχες αρχαιολόγων και ακόμα κι΄ αν υποθέσουμε ότι έκανε λάθος η κ.Περιστέρη και το μνημείο είναι κατά 100-200 χρόνια νεώτερο πάλι έχουμε ένα μοναδικό μνημείο με περίβολο 497 μέτρων ,με θαυμάσιες παραστάσεις κι΄ αγάλματα που πάλι θα προκαλεί τον παγκόσμιο θαυμασμό. Και σε αυτή την περίπτωση οφείλουμε να προβάλλουμε το μνημείο γιατί αποτελεί τμήμα της ιστορικής μας κληρονομιάς ,λαμπρό δείγμα του πολιτισμού της ανθρωπότητας που ταυτόχρονα και αντανακλαστικά αποδεικνύει και την διαχρονική παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο συμφέρον απαιτεί σήμερα η Ελλάδα να αξιοποιήσει την παγκόσμια δημοσιότητα που προκλήθηκε με την αποκάλυψη του ταφικού μνημείου στην Αμφίπολη, να φροντίσει για τάχιστη ολοκλήρωση του ανασκαφικού έργου ώστε να καταστεί το συντομότερο επισκέψιμο το μνημείο αλλά και να φροντίσει και για το ανασκαφικό έργο και αναστύλωση και των άλλων μνημείων της Αμφίπολης στο πλαίσιο και μιας πρότυπης αναπτυξιακής προσπάθειας. Η Αμφίπολη υπήρξε το ορμητήριο του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την προς ανατολάς εκστρατεία του…Από την Αμφίπολη έφυγε το ναυτικό του και όπως γράφουν ιστορικοί ήταν αγαπημένη του πόλη..Σε ιστορικά γεγονότα της Αμφίπολης διαδραμάτισε ρόλο ο ιστορικός Θουκυδίδης που μη προλαβαίνοντας να την σώσει από τους Σπαρτιάτες εξαιτίας της έγινε ιστορικός γιατί αυτοεξορίστηκε για 20 χρόνια στην γειτονική Σκαπτή ΄Υλη και του δόθηκε ο χρόνος να γράψει την ιστορία του..Η Αμφίπολη ήταν από τον 5ο π.χ. μέχρι τον 7ο μ.χ. αιώνα, δηλαδή για 1.200 χρόνια ,μητροπολιτικό κέντρο της περιοχής από το Στρυμωνικό κόλπο μέχρι τον Νέστο ,πόλη των γραμμάτων και του εμπορίου , η πόλη που εξέφραζε τις αρχές του οικουμενικού Ελληνισμού.

Τελειώνοντας επισημαίνω ότι η τυχόν μικροπολιτική αντιμετώπιση του θέματος της Αμφίπολης είναι καταδικαστέα γιατί δείχνει έλλειψη σεβασμού στην πολιτιστική μας κληρονομιά και την ιστορία της περιοχής που αποτελεί κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κατ΄ ευτυχή συγκυρία διασώθηκαν κι΄ αποκαλύφθηκαν στην Αμφίπολη μνημεία που «φθέγγονται» για την διαχρονική παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή και για τα λαμπρά επιτεύγματά του. ΄Εχουμε χρέος να τα διασώσουμε , να τα προβάλλουμε ως μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αλλά και ταυτόχρονα να τα αξιοποιήσουμε στο πλαίσιο μιας νέας αναπτυξιακής πολιτικής που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας ,τον πολιτισμό, την ιστορία και τα μνημεία μας που μπορούν να αποτελέσουν τη «βαριά βιομηχανία» της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

«Το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει»

Ο Τζών Κέννεντυ στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των Γενναίων»λέει πως η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή είναι το θάρρος, παρουσιάζοντας την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής τους καριέρας χρειάστηκε να πάρουν κάποια δύσκολη απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, κάποιοι δικαιώθηκαν αλλά όλοι με το θάρρος τους, όπως λέει, συνέβαλλαν στην καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος.

Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον Θ. Πάγκαλο που επιμένει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε» με την έννοια ότι οι πολιτικοί έκαναν τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι πολίτες για να εισπράξουν ψήφους στην κάλπη. Βεβαίως και οι πολίτες δεν είναι άγγελοι και σίγουρα έστελναν στη Βουλή αυτούς που έκαναν τα περισσότερα ρουσφέτια, και οι επιλογές τους σπάνια ήταν αξιοκρατικές αλλά οι ηγέτες θα λειτουργούσαν σαν ηγέτες αν τολμούσαν να πουν όχι στα μη νόμιμα αιτήματα των πολιτών με όποιο κόστος.

Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος που είχε ο Ελ. Βενιζέλος ο οποίος στις 20-7-1928 μιλώντας στην Θεσσαλονίκη προεκλογικά όχι μόνο δεν υποσχέθηκε παροχές αλλά επί λέξει είπε: «πρώτιστη μέριμνα της κυβερνήσεώς μου εάν τύχει της εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού, θα είναι η πραγματοποίησις όλων των δυνατών οικονομιών εις τας δαπάνας του προϋπολογισμού κυρίως με την μείωσιν της πληθώρας των δημοσιών υπαλλήλων». (βλ. Ελεύθερον Βήμα 21-7-1918).

Αυτό το θάρρος που είχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν το είχε κανείς πολιτικός στην μετά το 1974 περίοδο και δεν βρέθηκε κάποιος που με θάρρος θα προχωρούσε στην υλοποίηση των πραγματικών μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα και γι΄ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Επανερχόμαστε στα όσα λέει ο Θ. Πάγκαλος γιατί αρκετοί πολιτικοί σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι. Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο του Τζών Κέννεντυ: «στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στον δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό». Και φυσικά ο πολιτικός δεν μπορεί να ιδρύει OFSHORE εταιρίες για να μην πληρώνει φόρους και κάποιοι πρέπει να θυμούνται ότι πέρα από το νόμιμο υπάρχει και το ηθικό.

Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί ο πολιτικός μας κόσμος έχει παλιές κακές συνήθειες και δύσκολα αλλάζει γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι΄ αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου (κατά 75% αφορολόγητες οι συνολικές αποδοχές) που φαντάζουν προκλητικά, κάποιοι υπουργοί συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα δημιουργώντας θέσεις για να βολέψουν τον κουμπάρο τους η πρόσωπα της «αυλής τους» ενώ σε ό,τι αφορά το κοινοβούλιο μας υπενθυμίζω ότι έφτασε στο σημείο να ψηφίσει διάταξη πριν δυο χρόνια (ευτυχώς γρήγορα καταργήθηκε αλλά πιθανόν κάλυψε ως ευεργετική διάταξη τυχόν εκκρεμείς υποθέσεις στη δικαιοσύνη) με την οποία καθιερώνονταν τα «φακελάκια ευγνωμοσύνης» με την έννοια ότι δημόσιος λειτουργός αν δέχονταν κάποια παροχή σε έκφραση ευγνωμοσύνης δεν θα αποτελούσε ποινικό αδίκημα.

Οδηγηθήκαμε στην χρεωκοπία και εν συνεχεία στα μνημόνια γιατί οι ηγέτες μας δεν είχαν το θάρρος π.χ. να κόψουν τις πρόωρες συντάξεις κι έτσι ακόμα και τώρα είχαμε συνταξιούχους σε ηλικία 50 ετών, κι ακόμη και τώρα,ενώ έχουμε στο κοινοβούλιο διπλάσιους υπαλλήλους από το Γερμανικό, υπάρχουν ακόμα στο κοινοβούλιό μας συμβασιούχοι που ζητούν να γίνουν αορίστου χρόνου γιατί πληρούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ακόμα η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού γίνεται με τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα ενώ οι καιροί επέβαλλαν για να είναι αποτελεσματικός επιστράτευση των καλύτερων Ελλήνων.

Μετά το 2009 στην θέση της Ελλάδας βρέθηκαν κι άλλες χώρες αλλά ξεπέρασαν γρήγορα την κρίση γιατί οι πολιτικοί τους υλοποίησαν μόνοι τους τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουν αλλά στην Ελλάδα οδηγηθήκαμε σε τρίτο μνημόνιο γιατί οι πολιτικοί μας δεν είχαν το θάρρος να κόψουν εγκαίρως τα επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», να κόψουν τις πρόωρες συντάξεις, να μειώσουν τους Βουλευτές σε 200, και κυρίως να εκπονήσουν και υλοποιήσουν αναπτυξιακό πρόγραμμα με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με στόχευση π.χ. να έχουμε 30 εκατομμύρια τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου με συγκεκριμένες δράσεις προβολής των μνημείων και της φυσικής ομορφιάς της χώρας, τα 14 δισ.ΕΥΡΩ από εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, με αναδιάρθρωση καλλιεργειών να έχουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο κλπ.

Ο πολιτικός μας κόσμος σ ΄αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν άλλαξε νοοτροπία και δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια στους πολίτες με αποτελέσματα τραγικά για τη χώρα. Από αυτή την στήλη δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα αλλά αν θέλουμε κάποτε να βγούμε από το τέλμα πρέπει να φτάσουμε στα όρια του θαύματος και η ενεργοποιημένη κοινωνία ενεργών πολιτών να αναγκάσει το «παλιάλογο να μάθει καινούργια περπατησιά».

Πρέπει να αλλάξουμε όλοι και κυρίως οι κάθε λογής ηγέτες μας κι όπως θα έλεγε ο Γ. Σεφέρης πρέπει όλοι μας «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα..»

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Γιατί «αρμενίζουμε στραβά…» ως χώρα

Επειδή πρέπει να λέμε μόνο την αλήθεια, αντικειμενικά και το νέο μνημόνιο δε θα λύσει το ελληνικό πρόβλημα γιατί επιβάλλει δυσβάστακτους φόρους σε κοινωνία που έχει εξαντλήσει την φοροδοτική ικανότητα και οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση χωρίς να έχει αναπτυξιακή προοπτική. Με στόχο την αύξηση εσόδων επιβάλλονται νέοι φόροι που εξαφανίζουν τον ιδιωτικό τομέα και αποτρέπουν νέες επενδύσεις που θα μπορούσαν να φέρουν αύξηση του ΑΕΠ και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενώ δε γίνεται και δίκαιη κατανομή βαρών γι' αυτό ενδεικτικά επισημαίνω:

Α.- Το άρθρο 4 του Συντάγματος αναφέρει ότι «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνατότητές τους». Αυτό όμως παραβιάζεται καθημερινά από την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο γιατί με νόμο υποχρεώνεται ο νέος ελεύθερος επαγγελματίας να πληρώνει για φόρους ποσό υψηλότερα από το γλίσχρο εισόδημά του και φυσικά δεν είναι αντισυνταγματικές μόνον οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια αλλά εξίσου αντισυνταγματικό είναι να υποχρεώνεται κάποιος να πληρώσει ποσό που ξεπερνά το εισόδημά του… ενώ με την ευκαιρία αυτή υπενθυμίζω και πάλι ότι το άρθρο 4 του Συντάγματος πρέπει να το θυμούνται και οι Ελληνες βουλευτές που έχουν ψηφίσει να φορολογείται από το πρώτο ευρώ ο περιπτεράς της γειτονιάς τους αλλά οι ίδιοι έχουν ακόμη αφορολόγητες σε ποσοστό περίπου 75% τις συνολικές αποδοχές τους.

Β.- Οι πολιτικοί μας πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία. Να πάψουν να ονειρεύονται διορισμούς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τοποθέτηση στη διοίκηση οργανισμών αποτυχόντων πολιτευτών και ανεπάγγελτων γόνων. Πρέπει να ντρέπονται για το γεγονός ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο έχει διπλάσιους υπαλλήλους από το γερμανικό και να μην υπάρχει πουθενά διορισμός χωρίς κριτήρια ΑΣΕΠ. Τα γράφω αυτά με αφορμή το γεγονός ότι αυτές τις μέρες επιτροπή συμβασιούχων της Βουλής απευθύνθηκε στους εκπροσώπους των κομμάτων ζητώντας να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου 70 υπαλλήλων της Βουλής γιατί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Δεν έχω τίποτα με τους εργαζομένους αλλά εκφράζω την απορία μου: πότε και με ποια διαδικασία προσλήφθηκαν αυτοί οι συμβασιούχοι; Εγινε κάποιος διαγωνισμός και πότε; Σε Κοινοβούλιο που έχει διπλάσιους υπαλλήλους από το γερμανικό κοινοβούλιο χρειάζονταν κι άλλοι υπάλληλοι;

Γ.- Ερχονται δύσκολες, πολύ δύσκολες, μέρες για τους Ελληνες πολίτες και η εκάστοτε κυβέρνηση ξεχνώντας τις κακές συνήθειες του παρελθόντος οφείλει τουλάχιστον να κάνει δίκαιη κατανομή βαρών. Να δίνει τον τόνο λιτότητας, μειώνοντας τις κρατικές δαπάνες, ενώ στη σωστή κατεύθυνση θα ήταν και η μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200 και η κατάργηση κάποιων προκλητικών προνομίων τους. Κυρίως όμως να ασχολείται με τη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης στη χώρα. Αλλά, για να έρθει ανάπτυξη, χρειάζεται σταθερό φορολογικό σύστημα, που θα ευνοεί την επιχειρηματικότητα και θα προσελκύει επενδύσεις και εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού σχεδίου με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Να υλοποιηθεί συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης με στόχευση (ενδεικτικά) να έχουμε 30 εκατομμύρια τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου (με συγκεκριμένες δράσεις: διοργάνωση εκθέσεων αρχαιοτήτων σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προβολή των μνημείων, ιστορίας, φυσικής ομορφιάς κ.λπ. της χώρας), τα 14 δισ. ευρώ ετησίως από εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, να υπάρξουν κίνητρα για προσέλκυση καινοτόμων επενδύσεων, να γίνει αναδιάρθρωση καλλιεργειών με στόχο πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου κ.λπ. Οσο δε γίνονται αυτά και ασχολούμαστε μόνο με δημοσιονομικά μέτρα «στραβά αρμενίζουμε...» ως χώρα.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Η Αμφίπολη και ο θρησκευτικός τουρισμός

Το καλοκαίρι του 2014 η Αμφίπολη απασχολούσε την παγκόσμια επικαιρότητα με την αποκάλυψη του μοναδικού ταφικού μνημείου στην τοποθεσία «Καστά» και γι΄ αυτό είχε εκατοντάδες επισκέπτες κάθε μέρα. Από πολιτιστικό σωματείο της Θεσσαλονίκης που ήξεραν την καταγωγή μου από Αμφίπολη μου ζήτησαν κάποιες πληροφορίες για το τι να επισκεφθούν και ζήτησαν την παρέμβασή μου να γευματίσουν σε ταβέρνα οικισμού της Αμφίπολης. Τηλεφώνησα σε ιδιοκτήτη ψησταριάς και ζήτησα να τους περιποιηθεί αλλά με έκπληξη άκουσα να μου λέει «δεν γίνεται. Είναι η μέρα των καθολικών». Ρωτώντας τον για το τι εννοεί μου αποκάλυψε ότι μια φορά την εβδομάδα έρχονται τρία πούλμαν με καθολικούς από Κορέα που κάνουν την περιοδεία του Αποστόλου Παύλου στην Ευρώπη.

Αρχίζουν από Καβάλα και συνεχίζουν σε Φιλίππους, Αμφίπολη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κόρινθο και συνεχίζουν στην Ιταλία. Στο πλαίσιο της επίσκεψης στην Αμφίπολη γευματίζουν στην ταβέρνα του γιατί έχει σύμβαση με τουριστικό οργανισμό και ταυτόχρονα μου ανέφερε ότι στα προσεχή χρόνια αναμένονται πάνω από 5 εκατομμύρια επισκεπτών καθολικών μόνο από τις Ανατολικές-Ασιατικές χώρες. Από έρευνα που έκανα διαπίστωσα ότι το γεγονός το αγνοούσαν οι Ελληνικές αρχές και η Ελληνική εκκλησία κι΄ ότι αντίθετα η Καθολική εκκλησία προωθούσε ως προσκύνημα στα βήματα του Αποστόλου Παύλου την περιοδεία καθολικών σε Ελλάδα και Ιταλία.

Το ανέφερα αυτό για να επισημάνω πόσα πολλά θα κέρδιζε η χώρα μας και ειδικά η Θεσσαλονίκη με τα βυζαντινά μνημεία αν είχε πρόγραμμα προβολής και αξιοποίησης του θρησκευτικού τουρισμού με προβολή ντοκυμαντέρ, διοργάνωση συνεδρίων και εκδηλώσεων στις πόλεις που πέρασε ο Απόστολος Παύλος. Μάλιστα αν η προβολή αυτή συνδυαζόταν με προβολή της αρχαίας ιστορίας και μνημείων με διοργάνωση θεματικών εκθέσεων αρχαιοτήτων στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η αύξηση του τουριστικού ρεύματος θα ήταν θεαματική και μάλιστα θα είχαμε επισκέπτες υψηλού οικονομικού αλλά και πνευματικού επιπέδου σε όλη την διάρκεια του έτους.

Δυστυχώς όμως εμφανώς τουλάχιστον δεν υπάρχει τέτοια πολιτική και εκ τύχης και αντανακλαστικά έχουμε τέτοιους επισκέπτες που μόνοι τους ανακαλύπτουν και την Ελλάδα του Αποστόλου Παύλου και την βυζαντινή Ελλάδα. Γι΄ αυτό σκόπιμο είναι να αναφέρω ότι ο εφημέριος της Αμφίπολης, Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Σταυρόπουλος, έχει ξεκινήσει την ανέγερση στην Αμφίπολη νέας εκκλησίας αφιερωμένης στον Απόστολο των Εθνών, τον Απόστολο Παύλο. Παράλληλα ερεύνησε, κατέγραψε και προβάλλει τους Αγίους της Αμφίπολης. Γιατί στην αρχαία Αμφίπολη, την «Μακεδόνων Πρώτη», μαρτύρησαν «για του Χριστού την πίστη την Αγία» οι ιερομάρτυρες: Θεσσαλονίκη, Αύκτος, Ταυρίων, και ο Μώκιος. Ο Μώκιος ήταν Επίσκοπος στην Αμφίπολη και μαρτύρησε την εποχή του Διοκλητιανού και μάλιστα προς τιμήν του ο Μέγας Κωνσταντίνος ανήγειρε μεγαλοπρεπή ναό στην Κων/πολη όπου τοποθετήθηκαν τα λείψανα του Μωκίου. Η αγία Θεσσαλονίκη είχε πατέρα τον Κλέωνα, πλούσιο πιστό του δωδεκαθέου που ήταν και ιερέας σε αρχαιοελληνικό ναό της Αμφίπολης και οδηγήθηκε στην πυρά γιατί δεν απαρνήθηκε την πίστη της.

Στην σημερινή Αμφίπολη σώζονται στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας ακρόπολης τέσσερις Παλαιοχριστιανικές Βασιλικές και το Επισκοπείο (4ος-5ος μ.χ. αιώνας) κτισμένες με υλικά από αρχαίους ναούς ενώ δυτικά του σημερινού χωριού υπάρχει το παρεκκλήσι της Αγίας Φωτεινής όπου στο ιερό του μέσα υπάρχει πηγάδι με αγίασμα και βρίσκεται σε τοποθεσία που ήταν κτισμένο το μετόχι της Μονής Παντοκράτορος του Αγίου ΄Ορους στην οποία μονή ανήκε και ο Βυζαντινός Πύργος.

Άξια η προσπάθεια προβολής και της Χριστιανικής Αμφίπολης παράλληλα με την αρχαία Αμφίπολη γιατί έτσι δίνεται η ενότητα της ιστορίας μιας περιοχής που για 1.200 χρόνια (από τον 5ο π.χ. αιώνα μέχρι και τον 7ο μ.χ. αιώνα) ήταν Μητροπολιτικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής που άρχιζε από τον Στρυμωνικό κόλπο και κάλυπτε την σημερινή Ανατολική Μακεδονία και μέρος της Δυτικής Θράκης.

Τελειώνοντας επισημαίνω ότι ως χώρα πρέπει να δούμε και να αξιοποιήσουμε και τον θρησκευτικό τουρισμό, γιατί ο θρησκευτικός τουρισμός αποτελεί μια από τις παλιότερες μορφές μετακίνησης ανθρώπων. Ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα το ταξίδι με θρησκευτικό χαρακτήρα και προορισμό αποτέλεσε ισχυρό κίνητρο που οδηγούσε Έλληνες και ξένους σε Ελληνικά θρησκευτικά κέντρα. Ας γνωρίσουμε, ας προβάλλουμε κι ας αξιοποιήσουμε και την Ελλάδα των θρησκευτικών μνημείων και στο πλαίσιο αυτό επιβάλλεται η πολιτεία, η εκκλησία αλλά και άλλοι φορείς να βοηθήσουν στην αποπεράτωση του νέου ναού του Αποστόλου Παύλου που ανεγείρεται στην Αμφίπολη, γιατί θα αποτελεί τόπο προσκυνήματος.

Η προσκυνηματική επίσκεψη των καθολικών στα βήματα του Αποστόλου Παύλου στην Ευρώπη (που στην Ελλάδα την αγνοούμε) περιλαμβάνει επισκέψεις σε Καβάλα, Φιλίππους, Αμφίπολη, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Αθήνα, Κόρινθο κλπ., και πέραν του θρησκευτικού χαρακτήρα, δημιουργεί την δυνατότητα-βεβαιότητα να έχει η χώρα μας στο διηνεκές κάποια εκατομμύρια τουριστών ετησίως για θρησκευτικούς λόγους αρκεί το Ελληνικό κράτος, οι τοπικοί Δήμοι και η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας να στηρίξουν την προσπάθεια με συγκεκριμένες δράσεις.

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Η Ελλάδα σήμερα, της παρακμής

Δεκάδες χιλιάδες πολίτες σ΄ όλη τη χώρα συνωστίζονται στα συσσίτια των εκκλησιών για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό. Η επίσημη ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 25 και 30%, και στις πόλεις της Γερμανίας ο αριθμός των Ελλήνων μεταναστών σήμερα πλησιάζει τους αριθμούς της δεκαετίας του 1960. Ενδεικτικό της ανέχειας είναι και το γεγονός ότι ακόμη και η μεσαία τάξη έχει στερηθεί ουσιαστικά του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος πρόσβασης στη Δικαιοσύνη κι΄ έτσι φτάσαμε στο σημείο κατηγορούμενοι για κακουργήματα να δηλώνουν ότι αδυνατούν να προσλάβουν δικηγόρο ζητώντας από το δικαστήριο να διορίσει αυτεπαγγέλτως ενώ ο φουκαράς πολίτης αν θέλει να ασκήσει έφεση κατ΄ απόφασης και Ειρηνοδικείου πρέπει, πέραν των δικαστικών εξόδων, αμοιβής δικηγόρου κλπ. να καταβάλλει και παράβολο 200 ΕΥΡΩ υπέρ του Δημοσίου…

Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας που βιώνει πολυεπίπεδη κρίση το μέγεθος της οποίας ούτε το υποψιάζονται πολλοί από τους πολιτικούς μας οι οποίοι εξακολουθούν να μιλούν διπλή γλώσσα κι έτσι ενώ φορολογούν άγρια τον ανήμπορο πολίτη οι ίδιοι εξακολουθούν να έχουν αφορολόγητο το 75% περίπου των συνολικών αποδοχών τους…

Η κυβέρνηση αντί να εφευρίσκει συνεχώς νέους φόρους έπρεπε να έχει ως κύριο στόχο την ανάπτυξη και αύξηση του ΑΕΠ. Πως δηλαδή θα έχουμε 30 εκατομμύρια τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου που θα καταναλώνουν Ελληνικά προϊόντα κατά την εδώ παραμονή τους, πως θα αυξηθεί το συνάλλαγμα από την εμπορική ναυτιλία, πως θα αποκτήσουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, πως θα αξιοποιηθεί ο ορυκτός μας πλούτος, πως θα δημιουργηθούν νέες-πραγματικές θέσεις εργασίας.

Αν δεν αρχίσει η ανάπτυξη με αύξηση του ΑΕΠ, όσα δάνεια κι αν μας δώσουν δεν σωζόμαστε και βεβαίως για την ανάπτυξη χρειάζονται και ξένες επενδύσεις αλλά κυρίως χρειαζόταν η εκπόνηση και υλοποίηση σχεδίου αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας (ήλιος, θάλασσα, φυσικές ομορφιές, μνημεία, πολιτισμός, ορυκτός πλούτος κλπ.) αλλά προς αυτή την κατεύθυνση εμφανώς τουλάχιστον λίγα πράγματα γίνονται… Παράλληλα θα περίμενε κάποιος από μια κυβέρνηση συνεργασίας και αλλαγή νοοτροπίας, δηλαδή ότι θα αξιοποιούσε το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας για να γίνει αποτελεσματικός ο κρατικός μηχανισμός αλλά αντί αυτού βλέπουμε και τώρα ακόμη(με λίγες εξαιρέσεις) στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κομματικές μετριότητες, φίλους η συγγενείς κάποιων υπουργών που δεν έχουν επαφή με την κοινωνία και την πραγματικότητα.

Για να αλλάξει η εικόνα και να γίνει «νέο ξεκίνημα» για την Ελλάδα χρειάζονται όσα προαναφέραμε αλλά και θεσμικές μεταρρυθμίσεις με μια τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος για να λειτουργήσουν ουσιαστικά οι θεσμοί. Η ανανέωση της πολιτικής ζωής δεν μπορεί να γίνει από ανεπάγγελτους που εκφράζουν τον παλαιοκομματισμό και την οικογενειοκρατία αλλά από θεσμικές μεταρρυθμίσεις κι από ανθρώπους που δούλεψαν πραγματικά κι έχουν επαφή με την κοινωνία.

Η σημερινή Ελλάδα δίνει εικόνα παρακμής. Γι΄ αυτή την εικόνα ευθύνονται οι ηγέτες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) που στερούνταν οράματος κι είχαν μοναδικό στόχο την επανεκλογή τους μέσω εκμαυλισμού των πολιτών με διορισμούς στο δημόσιο και παροχές με δανεικά, αλλά ευθυνόμαστε κι΄ εμείς γιατί δεν λειτουργήσαμε ως πολίτες με την κλασική έννοια του όρου και μέσα σε ένα σύστημα εκμαυλισμού κατεβάσαμε πολύ τον πήχη ανεχόμενοι την οικογενειοκρατία, τον τυχοδιωκτισμό και τον ευτελισμό των αξιών.

Πιστεύω όμως ότι κατά βάθος υπάρχει το υγιές κύτταρο του Ελληνισμού και πιστεύω ότι αυτό το κύτταρο θα ενεργοποιηθεί. Ελπίζω ότι θα σταματήσει η σημερινή αποστασιοποίηση της νεολαίας μας και με οδηγό τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού θα επιβάλλει αναδιάρθρωση και ανάταση της πολιτικής μας ζωής. Νομοτελειακά θα έλθει αυτή η ώρα αλλά για να έρθει νωρίτερα πρέπει καθημερινά να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες συνειδητοποιώντας ότι τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή κι΄ ότι όλα κερδίζονται με θυσίες και αγώνες.

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Το παράδειγμα της ηγεσίας

Σε περιόδους κρίσης μιας χώρας η ηγεσία της μπορεί να βοηθήσει για τη σωτηρία της λειτουργώντας ηγετικά με το παράδειγμά της. Μπορεί να συνεγείρει το λαό και να δημιουργήσει πνεύμα αλληλεγγύης, υπομονής, ψυχικής ανάτασης, πίστης και ελπίδας αλλά δυστυχώς σήμερα που η χώρα μας βιώνει δεινή πολλαπλή κρίση , ο πολιτικός κόσμος δίνει την εντύπωση ότι έχει παραιτηθεί από τον ηγετικό ρόλο στέλνοντας λάθος μηνύματα στους πολίτες.

Αυτό το παράπονο υπάρχει σε όλους τους πολίτες και εκφράστηκε δημόσια πριν δυο χρόνια κι από εκπροσώπους δικαστικών ενώσεων που άφησαν να εννοηθεί ότι παραπονούνται και καταγγέλλουν τη συμπεριφορά της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας διότι επέβαλλαν βάρβαρες περικοπές στις αποδοχές όλων των Ελλήνων πολιτών πλην των δικών τους.

Τα ανέφερα όλα αυτά για να επισημάνω για πολλοστή φορά ότι ο πολιτικός κόσμος, πέραν του ότι με την ρουσφετολογική και ανεύθυνη συμπεριφορά του οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, δυστυχώς και τώρα δεν κάνει αυτά που πρέπει για να ξεφύγουμε από την κρίση και κυρίως δεν λειτουργεί ηγετικά, δεν συμμετέχει εμφανώς στις θυσίες, κι΄ έτσι την στιγμή που επέβαλλε θυσίες και άγρια φορολογία σε όλους, φρόντιζε ώστε το 75% των κάθε μορφής αποδοχών των Βουλευτών να είναι αφορολόγητες… ενώ εκατοντάδες η χιλιάδες πρώην Βουλευτές και Δήμαρχοι λαμβάνουν ακόμα διπλή σύνταξη.

Οι πολιτικοί μας θα έπρεπε μελετώντας την ιστορία να σταθούν στο παράδειγμα του Σπαρτιάτη στρατηγού Βρασίδα ο οποίος στην αρχαία Αμφίπολη το 422 π.χ. όταν ήρθαν να την επανακαταλάβουν οι Αθηναίοι διάλεξε 150 Σπαρτιάτες και μπαίνοντας επικεφαλής νίκησε χιλιάδες Αθηναίους γιατί όπως γράφει ο Θουκυδίδης τους συνήγειρε λέγοντας τους : « Θα αποδείξω ότι δεν είμαι καλύτερος εις το να προτρέπω άλλους παρ΄ ότι είμαι εις το να θέτω εις εφαρμογήν ο ίδιος τας προτροπάς μου..».

Ο Βρασίδας με 150 Σπαρτιάτες νίκησε κυρίως γιατί δεν απέφυγε τον κίνδυνο, μπήκε μπροστά ο ίδιος…ενώ σήμερα οι πολιτικοί μας προτρέπουν και υποχρεώνουν τους πολίτες σε θυσίες από τις οποίες όμως εξαιρούν τον εαυτό τους…με συνέπεια να μην μπορούν να λειτουργήσουν ηγετικά, απαξιωμένοι στην συνείδηση των πολιτών.

Το πολιτικό σκηνικό είναι «κινούμενη άμμος» γιατί δεν υπάρχουν σταθερές, γιατί η ηγεσία απαξιώνεται καθημερινά στη συνείδηση των πολιτών. Αυτή η ηγεσία με ευρεία έννοια πρέπει να ξεφύγει από τα στερεότυπα και να θυμάται ότι για να υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης στη χώρα αντί δυσβάστακτων φόρων είναι προτιμότερο να γίνει περιστολή δαπανών του δημοσίου κι αντί εξοντωτικής φορολογίας στον ιδιωτικό τομέα να δημιουργηθούν συνθήκες και κίνητρα για προσέλκυση καινοτόμων επενδύσεων, για αύξηση τουριστικού ρεύματος, για αξιοποίηση ορυκτού πλούτου, για πραγματική παραγωγή στον αγροτικό τομέα με εξαγωγικό χαρακτήρα. Αν δεν γίνουν αυτά σε λίγο καιρό πάλι θα χρειαζόμαστε νέα δάνεια γιατί δεν θα υπάρχει ανάπτυξη με αύξηση του ΑΕΠ και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Τελειώνοντας επισημαίνω για πολλοστή φορά ότι σε αυτή την δύσκολη περίοδο η ηγεσία πρέπει να λειτουργεί καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη»…Φυσικά δεν θα σωθεί η χώρα αν κοπούν κάποια προνόμια Βουλευτών η μελών της εκτελεστικής εξουσίας αλλά η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία πρέπει να αποδείξουν ότι πήραν το μήνυμα, ότι για να δοθεί ο τόνος λιτότητας οι Βουλευτές πρέπει να μειωθούν στους 200,να μην απασχολούν 4-5 δημοσίου υπαλλήλους ο καθένας τους ως συνεργάτες, και αστυνομικούς που εκτελούν χρέη οδηγού και κυρίως να φορολογούνται κι αυτοί όπως οι άλλοι πολίτες. Είναι ντροπή το Ελληνικό κοινοβούλιο να έχει διπλάσιους υπαλλήλους από ότι το Γερμανικό και είναι ντροπή ο περιπτεράς η ο νέος δικηγόρος να πληρώνει φόρο από το πρώτο ΕΥΡΩ αλλά ο εκπρόσωπός μας στο κοινοβούλιο να έχει συνολικές αποδοχές 8.500 ΕΥΡΩ μηνιαίως αφορολόγητες σε ποσοστό περίπου 75%.

*Ο κ. Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης

Karfitsa

«Στραβά αρμενίζουμε...»

Ο Μακρυγιάννης γράφει στα απομνημονεύματά του ότι «θέλουν την αλήθεια κι όποιος την ειπή κινδυνεύεται. Αλήθεια, αλήθεια, πικριά όπου είσαι..» κι αυτό επαληθεύεται πλήρως στη σημερινή Ελλάδα που χρεοκόπησε, αλλά αποφεύγει να δει κατάματα την αλήθεια.

Δυστυχώς, στη χώρα μας βλέπουμε το δένδρο αλλά όχι το δάσος κι έτσι για τη χρεοκοπία μας ψάχνουμε να δούμε μόνο ποιος έφταιξε τα τελευταία χρόνια, αλλά αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι έφταιξε (και κατέρρευσε) ο μύθος της μεταπολίτευσης, το μοντέλο ζωής που μας επέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες. Γι' αυτό, αν θέλουμε να βρούμε τις αιτίες της χρεοκοπίας, πρέπει να πάμε πολύ πίσω, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν χωρίς ουσιαστικό λόγο κρατικοποιούνταν οι επιχειρήσεις του ομίλου Ανδρεάδη, να ξαναδούμε τις αλόγιστες παροχές με δανεικά της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, την εικονική πραγματικότητα που φιλοτεχνούνταν στην εποχή Σημίτη και το με αλόγιστες σπατάλες ματαιόδοξο εγχείρημα της διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων, το λάθος της γιγάντωσης του Δημοσίου με μονιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων από κυβέρνηση της ΝΔ το 2004.

Στη μεταπολίτευση δε βρέθηκε κάποιος πρωθυπουργός να πει ωμή την αλήθεια, ότι δηλαδή η χώρα ήταν χρεοκοπημένη, ότι ήταν έγκλημα να δανείζεται για να συντηρεί έναν άκρατο καταναλωτισμό. Δε βρέθηκε κάποιος που θα είχε το θάρρος υλοποίησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα για να έχει προοπτική.

Σε κάθε περίπτωση, μπήκε στο μνημόνιο από το 2010 η χώρα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα αδιέξοδα, γιατί εφαρμόστηκε μόνο δημοσιονομική πολιτική χωρίς αναπτυξιακό σκέλος και γιατί ακόμη οι πολιτικοί μας ασχολούνταν μόνο με την προστασία των αμειβομένων με τα «ειδικά μισθολόγια», ξεχνώντας παντελώς τον ιδιωτικό τομέα. Το λάθος συνεχίζεται κι από την παρούσα κυβέρνηση, που σε συνθήκες ασφυξίας η μόνη «κόκκινη γραμμή» που είχε ήταν να μη θιγεί ο δημόσιος τομέας (μισθοί - συντάξεις), αλλά θέσπισε τόσα φορολογικά βάρη στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να εξαφανίζεται κάθε ελπίδα επενδύσεων στην Ελλάδα. Αλλά χωρίς επενδύσεις και ανάπτυξη πώς θα βγούμε από την κρίση; Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;

Το έχουμε πει κατ' επανάληψη ότι, για να βγούμε από την κρίση, θα έπρεπε αντί επιβολής νέων φόρων να περισταλούν οι κρατικές δαπάνες πρωτίστως και παράλληλα να αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Δηλαδή, να εκπονηθεί και να υλοποιηθεί σχέδιο που θα στοχεύει στην αύξηση του τουριστικού ρεύματος, στην αύξηση των εσόδων από την εμπορική ναυτιλία, στην αναδιάρθρωση καλλιεργειών για να έχουμε πραγματική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και τη δημιουργία κλίματος προσέλκυσης καινοτόμων επενδύσεων. Μόνο με την ανάπτυξη μπορεί να αυξηθεί το ΑΕΠ και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Ο πρωθυπουργός μας θεωρεί επιτυχία τη μη μείωση μισθών και συντάξεων στο δημόσιο τομέα και είναι όντως επιτυχία. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ανάπτυξη μπορεί να έρθει μόνον από τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά με την εξοντωτική φορολογία που επιβλήθηκε στον ιδιωτικό τομέα όπου ενοχοποιείται η επιχειρηματικότητα θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξουν νέες επενδύσεις; Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν την αλήθεια και η αλήθεια είναι ότι με την ακολουθούμενη πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, δεν μπορεί να δημιουργηθεί νέα προοπτική για τη χώρα. Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά φοβούμαι ότι πάλι κατά τη λαϊκή παροιμία «στραβά αρμενίζουμε»… ως χώρα.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Για ταχύτερη απονομή Δικαιοσύνης

Στα προαπαιτούμενα του νέου μνημονίου είναι και η «ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης» και υποτίθεται γι΄ αυτό ζητούν οι δανειστές ψήφιση του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας μέχρι 22-7-2015…Στην πράξη όμως οι διατάξεις του νέου Κ.Πολ.Δικ. δεν θα φέρουν ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης αλλά αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές είναι η αλλαγή των διατάξεών του που αφορούν το καθεστώς των πλειστηριασμών προς όφελος των Τραπεζών και εις βάρος δικαιωμάτων εργαζομένων και του δημοσίου.

Βεβαίως η ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης είναι ζητούμενο διαχρονικά για τη χώρα μας και πρώτη μέριμνα του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης και θα μπορούσε να επιτευχθεί αν υπήρχε θάρρος λήψης αποφάσεων.

Προεισαγωγικά επισημαίνω ότι ο θεσμός της Δικαιοσύνης στη χώρα μας λειτουργεί πολύ καλύτερα από τους άλλους θεσμούς και στον χώρο αυτό(παρά το ότι στο παρελθόν υπήρξαν καταγγελίες για περιστατικά παραδικαστικών κυκλωμάτων)δεν παρατηρούνται τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής που παρατηρούνται στις άλλες εξουσίες.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η δικαιοσύνη απονέμεται με μεγάλη καθυστέρηση που δημιουργεί εικόνα αρνησιδικίας αλλά γι΄ αυτό την μεγαλύτερη ευθύνη φέρει το Υπουργείο Δικαιοσύνης που πρέπει να έχει το θάρρος αποφάσεων αλλά και εξασφάλισης της αναγκαίας υλικοτεχνικής υποδομής για να υπάρξει αποτέλεσμα. Στο παρελθόν, με στόχο την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης την περίοδο που ήμουν πρόεδρός του(2005-2008) είχε υποβάλλει συγκεκριμένες προτάσεις στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης και την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι από το 2005 αναλυτικά και τεκμηριωμένα μεταξύ άλλων είχαμε προτείνει:

Α.- Την σμίκρυνση του χρόνου δικαστικών διακοπών από 3,5 μήνες ετησίως σε 1,5 μήνα ,δηλαδή στον μήνα Αύγουστο(όπως γίνεται στις περισσότερες ευνομούμενες χώρες) και σε 7 μέρες την περίοδο εορτών Χριστουγέννων και 7 μέρες την περίοδο εορτών Πάσχα(τώρα υπολειτουργούν τα δικαστήρια 2,5 μήνες το καλοκαίρι ,15 μέρες την περίοδο εορτών των Χριστουγέννων και 15 μέρες την περίοδο του Πάσχα). Η πρόταση θεωρήθηκε εξαιρετική και ρηξικέλευθη γιατί η υλοποίησή της δεν έχει οικονομικό κόστος ενώ θα βελτίωνε την κατάσταση θεαματικά αλλά λόγω «γνωστών» αντιδράσεων δεν υλοποιήθηκε παρά το γεγονός ότι ακόμα και στις γειτονικές μας χώρες τα δικαστήρια κλείνουν μόνο ένα μήνα το χρόνο.

Β.- Την ανακατανομή των οργανικών θέσεων δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων στα δικαστήρια της χώρας ανάλογα με τον πληθυσμό της περιοχής και τον αριθμό των υποθέσεων που εκδικάζονται σε κάθε δικαστήριο( σήμερα σε ομοιόβαθμα δικαστήρια παρατηρείται το φαινόμενο στο ένα Πρωτοδικείο ο δικαστής που υπηρετεί να εκδίδει 60 αποφάσεις το χρόνο ενώ σε άλλο εκδίδει 240) για να υπάρξει απονομή δικαιοσύνης τουλάχιστον με τους ίδιους ρυθμούς σε όλη τη χώρα …

Γ.- την εξασφάλιση της αναγκαίας υλικοτεχνικής υποδομής για πλήρη μηχανογράφηση δικαστικών υπηρεσιών, την μαγνητοφώνηση των πρακτικών κλπ.

Δ.- Επισημαίνω ότι κατά την σύνταξη και ψήφιση νόμων πρέπει να λαμβάνουμε υπ΄ όψιν και τη νοοτροπία του λαού στον οποίο θα εφαρμοσθούν οι νόμοι. Το λέω αυτό για να μην ελπίζουν οι υπεύθυνοι ότι με την εισαγωγή του θεσμού της διαμεσολάβησης θα λυθεί το πρόβλημα(στην Θεσσαλονίκη έχουν πιστοποιηθεί εκατοντάδες διαμεσολαβητές καταβάλλοντας σε περίοδο κρίσης ποσό περίπου 2.000-3.000 ΕΥΡΩ για παρακολούθηση ολιγοήμερων εκπαιδευτικών σεμιναρίων, αλλά από ότι γνωρίζω υπήρξαν μόνο 2-3 υποθέσεις για επίλυση με διαμεσολάβηση) . Υπενθυμίζω ότι ο Μ. Σταθόπουλος ως υπουργός Δικαιοσύνης πριν χρόνια είχε καθιερώσει με το άρθρο 214Α του Κ.Πολ.Δικ.τον θεσμό της εξώδικης συμβιβαστικής επίλυσης διαφορών σε σοβαρές υποθέσεις αλλά τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά λόγω ψυχολογίας του Ελληνικού λαού που θέλει λύση της διαφοράς με δικαστική απόφαση.. Ενδεικτικά υπενθυμίζω ότι το Αγγλοσαξωνικό δίκαιο επιβάλλει πριν την συζήτηση μιας υπόθεσης να γίνεται τρεις φορές από δικαστή προσπάθεια συμβιβαστικής επίλυσης διαφοράς..Στην Αγγλία λύνεται με συμβιβασμό περίπου το 85% των διαφορών αλλά στην Κύπρο (που έχουν το ίδιο σύστημα αλλά και… Ελληνική νοοτροπία) πολύ μικρότερο ποσοστό. 

Για να υπάρξει λύση στο πρόβλημα πρέπει να υπάρχει θάρρος λήψης και υλοποίησης αποφάσεων, να υπάρχει συνείδηση ότι απευθύνονται σε συγκεκριμένο λαό με συγκεκριμένη ψυχολογία κι΄ ότι η ταχύτητα δεν πρέπει να αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας ( γι΄ αυτό π.χ ήταν λάθος η καθιέρωση Μονομελών Δικαστηρίων κακουργημάτων ) και προαπαιτούμενο όλων η εξασφάλιση της αναγκαίας υλικοτεχνικής υποδομής. 

O Δημήτρης Γαρούφας είναι Δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Δημοκρατία