Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και τις θεσμικές και συνταγματικές μεταβολές φαινόταν ότι θα εξασφαλίζονταν οι βασικές προϋποθέσεις για μια μεταπολίτευση με σύγχρονο πολιτικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο και θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες των πολιτών αλλά σύντομα άρχισαν οι παρενέργειες γιατί τα κόμματα που ιδρύθηκαν δε λειτούργησαν ως κόμματα αρχών και η δημοκρατία που αποκαταστάθηκε λειτούργησε επιφανειακά με ορατά από την πρώτη δεκαετία τα φαινόμενα διαπλοκής μεταξύ οικονομικών παραγόντων και εξουσίας.
Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης οι πολίτες απήλαυσαν πρωτόγνωρη ελευθερία και υψηλό επίπεδο ζωής που δεν ανταποκρίνονταν όμως στις δυνατότητες της χώρας γιατί οι παροχές και ο καταναλωτισμός συντηρούνταν με δανεικά, ενώ τα χρήματα από την ΕΟΚ διοχετεύονταν στην κατανάλωση αντί να επιδιωχθεί η δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών για τη χώρα.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος κάτω από το βάρος οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με διαφθορά και διαπλοκή. Παρενέργεια όλων αυτών ήταν και η τύχη των πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Ιστορικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ περιθωριοποιήθηκαν κάτω από το βάρος εμπλοκής στελεχών σε υποθέσεις διαφθοράς και έκδηλου λαϊκισμού, ενώ πλήθος αγανακτισμένων πολιτών στράφηκαν στα άκρα εκδικούμενοι ίσως το πολιτικό σύστημα. Το άλλο μεγάλο πολιτικό κόμμα της μεταπολίτευσης, η ΝΔ άντεξε, αλλά σήμερα δίνει δυστυχώς εικόνα ομοσπονδίας «πολιτικών τζακιών» παρά εικόνα σύγχρονου κόμματος. Από αυτήν τη ρευστότητα και τη φθορά αναδείχθηκε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σαν νέο πρόσωπο έξω από τα πολιτικά τζάκια με το κόμμα του να καλύπτει το χώρο της Κεντροαριστεράς, με επικοινωνιακές ικανότητες και παρά τα λάθη του, που παραλίγο να αποβούν μοιραία για τη χώρα, θριάμβευσε γιατί στη συνείδηση των πολιτών ήταν αναξιόπιστοι οι αντίπαλοί του.
Η Ελλάδα σήμερα βιώνει δεινή κρίση, την περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες, ενώ λείπει το οποιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ελπίδα προοπτικής και το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό της σύστημα βρίσκεται σε παρακμή με εμφανή την απουσία εναλλακτικής λύσης.
Ο ερευνητής του μέλλοντος θα δει ότι από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν κινήσεις που επισήμαναν το πρόβλημα, όπως η αποκληθείσα «Κίνηση Βόλβης» στη Θεσσαλονίκη, και ζήτησαν λειτουργία κομμάτων αρχών με δημοκρατικές διαδικασίες, θέσπιση κανόνων αξιοκρατικής στελέχωσης του Δημοσίου, κατάργηση του ρουσφετιού και περιορισμό της οικογενειοκρατίας χωρίς όμως να επηρεάσουν το πολιτικό γίγνεσθαι και τη λειτουργία των κομμάτων εξουσίας που πεισματικά στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους γόνους και μετριότητες του κομματικού σωλήνα (κάνοντάς τον αναποτελεσματικό) και διολίσθαιναν στο λαϊκισμό στηρίζοντας τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με δάνεια που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Σήμερα επιβάλλεται ανασύνταξη της χώρας και στο πολιτικό πεδίο. Χρειαζόμαστε μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, να αναβαθμιστεί το Κοινοβούλιο, να τονιστεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, να παύσει η ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, να ελέγχονται τα οικονομικά των κομμάτων που πρέπει πολλαπλά να εκσυγχρονισθούν. Αυτό πρέπει να επιδιωχθεί από όλα τα κόμματα που πρέπει να κατανοήσουν ότι η σωστή λειτουργία του πολιτεύματος θα περιθωριοποιήσει τα άκρα κι ότι θα έχουν μέλλον μόνον αν αλλάξουν κι ανοιχθούν στην κοινωνία, γιατί όπως έγραφε πριν από δεκαετίες ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Αλμπερτ Μπέβεριτζ: «Ενα κόμμα μόνο αναπτυσσόμενο ζει. Οταν πάψει να ανέχεται τις νέες ιδέες, πεθαίνει. Ενας οργανισμός που εξαρτά την αναπαραγωγή του από τις ψήφους της παραδόσεως από πατέρα σε παιδί πεθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου