Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Για να αλλάξει η Ελλάδα

Ψάχνοντας για κάτι άλλο βρήκα τυχαία στο αρχείο μου μια διακήρυξη που είχε κυκλοφορήσει τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η «Κίνηση Βόλβης». Για τους νεότερους αναφέρω ότι η «Κίνηση Βόλβης» ήταν μια ανανεωτική κίνηση νέων του φιλελεύθερου χώρου, που ζητούσαν από το 1975 κόμματα αρχών με δημοκρατικές διαδικασίες, αξιοκρατική στελέχωση του δημόσιου τομέα, περιορισμό της οικογενειοκρατίας και του ρουσφετιού, κανόνες διαφάνειας και υψηλότερο ήθος στην πολιτική ζωή της χώρας… Η ηγεσία της ΝΔ αντί να τους επαινέσει, γιατί αγωνίζονταν για καλύτερη λειτουργία της δημοκρατίας, τους διέγραψε (κακοί σύμβουλοι οδήγησαν τον Κ. Καραμανλή σε λάθος απόφαση). Βεβαίως μετέπειτα ο Ευ. Αβέρωφ τους επανέφερε στη ΝΔ κι επί ηγεσίας Κ. Μητσοτάκη κάποια στελέχη της κίνησης αυτής επελέγησαν για την ηγεσία της νεολαίας και σε κομματικό επίπεδο... εκ των οποίων κάποιοι προσέφεραν επιτυχώς στην πολιτική, κάποιοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, κάποιοι στον χώρο του συνδικαλισμού ή τον κρατικό μηχανισμό. Κάποιοι από αυτή την ομάδα, οι πιο θαρραλέοι, από τα μετερίζια που βρέθηκαν, έδωσαν στίγμα θάρρους και προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, καταγγέλλοντας έγκαιρα το σκάνδαλο Κοσκωτά, τις ανταλλαγές στην υπόθεση Βατοπεδίου, την υπερχρέωση των πολιτών κ.λπ.
Τα ανέφερα όλα αυτά για να επισημάνω με θλίψη ότι αυτή η προφητική διακήρυξη - προκήρυξη που κυκλοφόρησε πριν 36 χρόνια θα μπορούσε να είχε εκδοθεί σήμερα και μάλλον θα ήταν πιο επίκαιρη τώρα γιατί τίποτα δεν καλυτέρεψε... Η διαφθορά στη δημόσια ζωή γενικεύθηκε σε σημείο να υπάρχουν πολιτικοί που δέχονταν ακόμα και «λεμονοστίφτες» από την SIEMENS, η αναξιοκρατία αποτελεί μόνιμη παθογένεια σε σημείο που οι πολίτες την θεωρούν φυσιολογικό γεγονός και η οικογενειοκρατία γιγαντώθηκε… με έκδηλα τα σημάδια παρακμής στην πολιτική μας ζωή. Στις δεκαετίες που πέρασαν τα κόμματά μας απέκτησαν μαζικότητα σε κάποιες εποχές αλλά πραγματικά κόμματα αρχών δεν αποκτήσαμε, ενώ δυστυχώς θεωρήθηκε ως καλό κομματικό στέλεχος αυτός ή αυτή που καταγγέλλει σκάνδαλα των άλλων κομμάτων, αλλά κάνει ότι δεν βλέπει τα σκάνδαλα του κόμματος στο οποίο ανήκει... Αξιοκρατική διάρθρωση και στελέχωση του κρατικού μηχανισμού δεν αποκτήσαμε, γι' αυτό και εξακολουθεί να είναι αναποτελεσματικός. Το «ρουσφέτι» χρησιμοποιήθηκε για εκμαυλισμό ψηφοφόρων με αποτέλεσμα αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο και θέσπιση απίθανων επιδομάτων με δάνεια, με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα.
Για όλα αυτά έχουν ευθύνη οι ηγεσίες των κομμάτων αλλά φταίμε κι εμείς οι πολίτες, γιατί σε ό,τι αφορά τα δημόσια πράγματα δεν δείχναμε την επιμέλεια που δείχνουμε στις προσωπικές υποθέσεις κι οδηγούσαμε σε περιθωριοποίηση όσους - λίγους- είχαν το θάρρος να μας πουν την αλήθεια…
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα. Για να αλλάξει η Ελλάδα πρέπει πρωτίστως να αλλάξουμε εμείς και για να θυμηθούμε κάποιες αρχές σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, αντιγράφω από τον επιτάφιο λόγο του Περικλέους (όπως τον απέδωσε ή τον φαντάσθηκε ο Θουκυδίδης σε μετ. Ε. Βενιζέλου): «Και καλείται το πολίτευμά μας δημοκρατία, λόγω του ότι η κυβέρνηση του κράτους ευρίσκεται όχι εις χείρας των ολίγων αλλά των πολλών. Αλλά δια μεν των νόμων ασφαλίζεται εις όλους ισότης δικαιοσύνης δια τα ιδιωτικά των συμφέροντα, ενώ από την έποψιν της κοινής εκτιμήσεως έκαστος πολίτης προτιμάται εις τα δημόσια αξιώματα, όχι διότι ανήκει εις ωρισμένην κοινωνικήν τάξιν, αλλά δια την προσωπικήν του αξίαν, εφόσον διακρίνεται εις κάποιον κλάδον. Ούτε εξάλλου, εκείνος που είναι πτωχός ημπορεί όμως να προσφέρει υπηρεσίες εις την πόλιν, ευρίσκει εμπόδιον εις τούτο, ένεκα της κοινωνικής του αφανείας...».


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην πρόεδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

FYROM: κράτος που κλέβει ήρωες και ιστορία

Με αφορμή άρθρο μου με τίτλο «Εμείς και τα Σκόπια» που δημοσιεύθηκε την προηγούμενη εβδομάδα δέχθηκα κάποια τηλεφωνικά ερωτήματα με τα οποία μου ζητήθηκαν διευκρινίσεις και περισσότερες πληροφορίες για τον τρόπο «μακεδονοποίησης» του πληθυσμού στην FYROM. Επανέρχομαι στο θέμα αλλά για να μην επαναλαμβάνομαι αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο «Με το βλέμμα στο μέλλον», εκδ. ΙΑΝΟΣ 2014, που(σελ.142-144) αναφέρεται στον τρόπο «μακεδονοποίησης» αλλά και στην αιτία για την οποία τα Σκόπια κλέβουν την Ελληνική ιστορία. Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή επίσκεψή μου στο Μοναστήρι τον Νοέμβριο του 2013:
« Ο Παππούς μου ήταν Βλάχος και είχε Ελληνικό επίθετο. Το 1912 το Μοναστήρι το πήραν οι Σέρβοι κι΄ έτσι αναγκασθήκανε να κάνουνε το επίθετο να λήγει σε «ιβιτς». Το 1941 που ήρθαν οι Βούλγαροι το κάνανε να λήγει σε «εφ» και το 1944 που έκανε ο Τίτο κράτος με το όνομα «Μακεδονία» το κάνανε υποχρεωτικά να λήγει σε «εφσκυ»… Έτσι η οικογένειά μου άλλαξε επώνυμο τρεις φορές σε έναν αιώνα…..»
Αυτή ήταν η, με πικρό χιούμορ, απάντηση Ελληνικής καταγωγής, τρίτης γενιάς δικηγόρου από το Μοναστήρι όταν τον ρώτησα για την ρίζα του επωνύμου του πριν μερικές μέρες που βρέθηκα στο Μοναστήρι συνοδεύοντας, ως δικηγόρος, πετυχημένο Έλληνα επιχειρηματία που ξένη πολυεθνική του ανέθεσε την αντιπροσωπεία προϊόντων της και για την FYROM..
Το Μοναστήρι με 110.000 περίπου κατοίκους έχει περίπου 5% Αλβανούς αλλά και βλαχόφωνους που διαπρέπουν στα επιστημονικά επαγγέλματα (το 15% των δικηγόρων της πόλης είναι βλαχόφωνοι) και διατηρούνται αναπαλαιωμένα αρκετά κτίρια που ανήκαν σε Έλληνες πριν το 1912. ΄Εχει και τρία φροντιστήρια Ελληνικής γλώσσας γιατί υπάρχει ενδιαφέρον για την εκμάθησή της από νέους και με την ελπίδα πρόσληψής τους σε επιχειρήσεις Ελλήνων που δραστηριοποιούνται εκεί.
Έχω ξαναπάει στο Μοναστήρι, όπως και σε άλλες πόλεις της FYROM, ενώ είχα την τύχη, και ως πρόεδρος του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης την περίοδο 2005-2008, να γνωρίσω ανθρώπους από τον επιστημονικό χώρο, να αποκτήσω επαφή με πληθυσμούς Ελληνικής καταγωγής, να μιλήσω σε συνέδρια όπου συνάντησα πολιτικούς τους αλλά και γνώρισα τον Κ.Γκλιγκόρωφ (στη γιορτή για τα 50 χρόνια της ίδρυσης του δικηγορικού τους συλλόγου τον Μάϊο του 2005, σε αίθουσα του κοινοβουλίου τους, ήμουν ο μόνος από 23 ξένες αντιπροσωπείες που στον χαιρετισμό μου τους ανέφερα ως FYROΜ και φυσικά δεν τους άρεσε).
Σήμερα υπάρχει εμφανής οικονομική κρίση και τεράστια ανεργία, με τον μέσο μισθό στα 300 ΕΥΡΩ περίπου, αλλά με επάρκεια προϊόντων και επενδυτικό ενδιαφέρον. Υπάρχουν και μετριοπαθείς άνθρωποι με γνώση ιστορίας που γελούν με την τοποθέτηση αγαλμάτων του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου στις πλατείες. Αλλά αυτοί αποτελούν μειοψηφία κι΄ όπως μου ανέλυε φίλος η ηγεσία των Σκοπίων δεν τοποθετεί αγάλματα για να τα αποσύρει στο πλαίσιο κάποιας συμφωνίας. Τοποθετεί αυτά τα αγάλματα: 
α) γιατί θέλει οι σημερινοί νέοι να μεγαλώσουν μ΄ αυτά θεωρώντας τα κομμάτι της ιστορίας τους,
β) για να κόψει τον ομφάλιο λώρο με Βουλγαρία (όπως οραματιζόταν από το 1903 ο «εθναπόστολος» των Σκοπίων Χ. Μισίρκωφ) και
γ) για να δημιουργήσει αίσθημα περηφάνιας στους πολίτες της FYROM έστω και με κλεμμένους ήρωες και ιστορία.
Υπενθυμίζω ότι η Βουλγαρία αναπτύσσοντας επιτυχώς πολιτική «εκβουλγαρισμού» έχει χορηγήσει Βουλγαρική υπηκοότητα σε 80.000 Σλάβους περίπου (η αλήθεια είναι ότι αρκετοί την ζητούν για να αποκτήσουν ταυτότητα χώρας-μέλους της Ε.Ε με τα όποια οφέλη συνεπάγεται αυτό), με στόχο να δημιουργήσει Βουλγαρική συνείδηση σε τμήμα του πληθυσμού, ενώ σε ό,τι αφορά τον Αλβανικό πληθυσμό με όσους Σλάβους συζήτησα, όλοι τους, μετριοπαθείς και εθνικιστές, συμφωνούν στην αντιπάθεια προς τους Αλβανούς και το φόβο μελλοντικών προβλημάτων.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα. Η απάντηση είναι: λίγα πράγματα. Σχεδόν τίποτα (εκτός από κάποια σωματεία που στηρίζουν φροντιστήρια Ελληνικής γλώσσας). Ακόμη και για τους βλαχόφωνους η Ρουμανία κάνει δεκαπλάσια από την Ελλάδα. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι το 2005 η Ρουμανία έδινε πάνω από 60 υποτροφίες ετησίως για σπουδές στο Βουκουρέστι σε παιδιά βλαχοφώνων και η Ελλάδα μόνο 3. Δεν έχει νόημα να εξειδικεύσω αυτό το τίποτα, ούτε αυτά που έπρεπε να γίνουν και δεν γίνονται (σε ανύποπτο χρόνο έχουν αναφερθεί αρμοδίως αλλά χωρίς αποτέλεσμα).
Οι νέοι της FYROM παρά την πλύση εγκεφάλου περί «ενδόξου μακεδονικού παρελθόντος» μάλλον θα αποδέχονταν μια ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού για να προχωρήσει η ένταξη σε Ε.Ε με τα οφέλη που συνεπάγεται αυτή. Η «μακεδονοποίηση» με τα αγάλματα που προανέφερα θέλει να ανακόψει και αυτή την τάση αλλά και να σκεπάσει τις Βουλγαρικές ρίζες.
Στα Σκόπια δεν αλλάζουν μόνο τα επώνυμα των πολιτών δυο και τρεις φορές σε έναν αιώνα αλλά συνεχίζεται και εντείνεται η προσπάθεια κατασκευής έθνους με ιστορία και ήρωες κλεμμένους από Ελλάδα και Βουλγαρία κι΄ έτσι έχουμε πράξεις που συνιστούν έγκλημα κατ΄ εξακολούθηση κατά της ιστορίας της ανθρωπότητας και έτσι έπρεπε να τίθεται αλλά και να αντιμετωπίζεται σε διεθνές επίπεδο..

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Εμείς και τα Σκόπια

Στη χώρα μας λειτουργούμε με τη λογική του εκκρεμούς και στα εθνικά μας θέματα κι έτσι από τα συλλαλητήρια του 1992-94 για την μη αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ περάσαμε στο άλλο άκρο της αγνόησης του θέματος και ξανασχοληθήκαμε ουσιαστικά με το θέμα όταν η FYROM επεδίωκε ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε, αργότερα λόγω της δυσμενούς (αν και χωρίς πρακτικά αποτελέσματα) για τη χώρα μας απόφασης του Δ.Δ της Χάγης και συγκυριακά έκτοτε όταν υπάρχουν επεισόδια στα Σκόπια μεταξύ Αλβανών-Σλάβων ή όταν τοποθετούνται απομιμήσεις αρχαιοελληνικών αγαλμάτων στις πλατείες πόλεων των Σκοπίων.
Προεισαγωγικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στο συγκεκριμένο θέμα έλειπε η στρατηγική από τη χώρα μας διαχρονικά. Μετά τον εμφύλιο και για 50-60 χρόνια ανεχόμασταν, με κάποιες υποτονικές διπλωματικές διαμαρτυρίες, την ύπαρξη του κρατιδίου με την ονομασία «Μακεδονία» στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας ενώ -πέραν της ονομασίας- συστηματικά παραβίαζε (εμφανώς τουλάχιστον στην πρώτη 20ετία της ύπαρξης του) τα ανθρώπινα δικαιώματα για τους Ελληνικής καταγωγής πολίτες με δημεύσεις περιουσιών, με εκτοπίσεις (είχαν εκτοπίσει σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από τα σύνορα τους Ελληνικής καταγωγής Σαρακατσάνους που ζούσαν εκεί, οι οποίοι έπρεπε να έχουν ειδική ταυτότητα με ένδειξη Κ., με την κατηγορία ότι λειτουργούσαν ως κατάσκοποι υπέρ της Ελλάδας) και αλλαγές ονοματεπωνύμων και έμμεσα εκδιώξεις στην Ελλάδα (περίπτωση 3.500 Σαρακατσάνων που την περίοδο 1955-1968 «έφυγαν» από Σκόπια και εγκαταστάθηκαν στο Δήμο Ελευθερίου-Κορδελιού Θεσσαλονίκης).
Όταν το κρατίδιο αυτονομήθηκε το 1991, έγινε πιο ορατό το πρόβλημα και ενώ στα Βαλκάνια ουσιαστικά είμαστε οι μόνοι που θέλουμε να παραμείνει βιώσιμο αυτό το κράτος, δεν καταφέραμε να προβάλλουμε αποτελεσματικά διεθνώς τις θέσεις μας που ταυτίζονται με την ιστορική αλήθεια και την ευαισθησία μας στο θέμα της ονομασίας αλλά ούτε πείσαμε τους κατοίκους της FYROM για τις προθέσεις μας και για το ότι η ευρωπαϊκή τους προοπτική και η ασφάλειά τους επιβάλλει να απεγκλωβιστούν από τις παρωπίδες του παρελθόντος και να ατενίσουν το μέλλον στηριζόμενοι στην συνεργασία με την Ελλάδα με ονομασία που θα σέβεται και την Ελληνική ευαισθησία.
Για την σημερινή κατάσταση: επιγραμματικά επισημαίνω ότι σήμερα στη FYROM σημαντικό μέρος των ξένων επενδύσεων είναι από Ελλάδα, η ανεργία ανέρχεται στο 35-40%, η ανασφάλεια εντείνεται και οι σχέσεις Αλβανών και Σλάβων θα οδηγηθούν σε έκρηξη στο μέλλον και αυτό το κράτος θα μπορεί να λειτουργεί μόνο υπό συνεχή εποπτεία ως προτεκτοράτο των HΠΑ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τον Νοέμβριο του 2003 που βρισκόμουν στα Σκόπια, επικεφαλής αντιπροσωπείας του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης για σεμινάριο σε δικηγόρους των Σκοπίων, σε εφαρμογή της συμφωνίας της Αχρίδας εκείνο τον μήνα απολύονταν από το Υπουργείο Οικονομικών περίπου 240 Σλάβοι υπάλληλοι και προσλαμβάνονταν αντίστοιχα Αλβανοί, για να υπάρχει η δέουσα αναλογία που επέβαλλε η συνθήκη της Αχρίδας, γεγονός που αντιμετωπίζονταν από τους σλαβόφωνους συνομιλητές μου με εκδηλώσεις οργής και οι οποίοι μου έλεγαν ότι η Αλβανική συνοικία των Σκοπίων μετά τις 6μ.μ.είναι απροσπέλαστη για τους Σλάβους.
Την ίδια εποχή η γειτονική Βουλγαρία με μεθοδικότητα χάραζε στρατηγική για μετά 30-40 χρόνια αξιοποιώντας και τον πόθο των κατοίκων της FYROM να αποκτήσουν διαβατήριο χώρας-μέλους της Ε.Ε. Έτσι λόγω της ένταξης της Βουλγαρίας στην Ε.Ε, από 1-1- 2007, χιλιάδες Σλάβοι των Σκοπίων, πριν και μετά, επικαλούμενοι Βουλγαρική καταγωγή ζητούν και αποκτούν Βουλγαρική υπηκοότητα (μεταξύ αυτών και τ. πρωθυπουργός της FYROM), ενώ παράλληλα η Ρουμανία προσπαθεί να οικειοποιηθεί τους Βλαχόφωνους της FYROM παρέχοντας κάθε χρόνο δεκάδες υποτροφίες για σπουδές σε Ρουμανικά ΑΕΙ.
Την ίδια περίοδο οι νέοι των Σκοπίων ζητούσαν να μάθουν Ελληνικά (κυρίως για να έχουν πιθανότητες πρόσληψης στις Ελληνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν εκεί) αλλά η Ελληνική πολιτεία δεν επεδίωξε την δημιουργία ενός φορέα (κάτι σαν το Ινστιτούτο Γκαίτε) που θα μπορούσε να αναλάβει την προώθηση της διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας και στα Σκόπια αλλά και σε όλα τα Βαλκάνια (υπάρχουν βέβαια ιδιωτικά φροντιστήρια, 3 εξ αυτών στο Μοναστήρι) κι΄ έτσι η Ελλάδα έχασε μοναδική ευκαιρία να διαδώσει την Ελληνική γλώσσα που υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να λειτουργεί ως γλώσσα εργασίας στα Βαλκάνια.
Παράλληλα, κι ενώ η Βουλγαρία υλοποιεί εδώ και 20 χρόνια πρόγραμμα παροχής υποτροφιών σε νέους των Σκοπίων για σπουδές σε Βουλγαρικά ΑΕΙ και ενθαρρύνει αδελφοποιήσεις πόλεων της Βουλγαρίας με πόλεις της ανατολικής πλευράς της FYROM, η Ελλάδα παρακολουθεί ως θεατής τις εξελίξεις επικαλούμενη οικονομική αδυναμία… Έτσι έδινε ετησίως 3-4 υποτροφίες σε παιδιά ομογενών από Σκόπια ενώ η εξαθλιωμένη Ρουμανία έδινε πάνω από 60 προσπαθώντας να οικειοποιηθεί τους βλαχόφωνους...
Θα μπορούσα «μετά λόγου γνώσεως»να πω πολύ περισσότερα αλλά δεν είναι στόχος μου να καταδείξω την διαχρονική ολιγωρία της Ελληνικής πολιτείας.
Στην παρούσα φάση έχουμε οπισθοδρόμηση στο θέμα της εξεύρεσης λύσης στο θέμα της ονομασίας κι΄ αυτό γιατί η κυβέρνηση των Σκοπίων υπό τον Γκρούεφσκυ συνεχίζει να επιδεικνύει παραληρηματικό εθνικισμό γεμίζοντας τις πλατείες όλων των πόλεών της με αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου και αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, επιδιώκοντας η νέα γενιά να μεγαλώσει μ΄ αυτά τα αγάλματα και να τα δεχθεί ως κομμάτι της ιστορίας τους. Η σημερινή ηγεσία των Σκοπίων ουσιαστικά ακολουθεί την τακτική που εισηγούνταν από το 1903 ο εθναπόστολος των Σκοπίων Μισίρκωφ ο οποίος έλεγε ότι προαπαιτούμενο δημιουργίας νέου έθνους «μακεδονικού» ήταν η αποκοπή από τις Βουλγαρικές ρίζες και η υιοθέτηση της σλαβικής διαλέκτου περιοχής Μοναστηρίου-Περλεπέ ως δήθεν «μακεδονικής» γλώσσας.
Για να ξεκόψουν από τις Βουλγαρικές ρίζες κλέβουν από την Ελληνική ιστορία…και με συστηματική προπαγάνδα ελπίζουν ότι η νέα γενιά θα θεωρήσει δικούς της τους κλεμμένους ήρωες και ιστορία.
Βεβαίως η κυβέρνηση της FYROM θέλοντας να δείξει ότι έχει καλή πρόθεση θα πιέζει τον κ. Νίμιτς για νέες πρωτοβουλίες και τους Έλληνες πολιτικούς για συναντήσεις, για να δείξει δήθεν πνεύμα συνεργασίας και για να πιέζεται η Ελλάδα και να μην αντιδρά έντονα σε επαναλαμβανόμενα αιτήματα ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως FYROM με το σκεπτικό ότι η μη ένταξη δημιουργεί ανασφάλεια και πρόβλημα βιωσιμότητας για το κρατίδιο.
Νομίζω ότι επιβάλλεται από τη χώρα μας να χαραχθεί μακρόχρονη στρατηγική. Προς το παρόν κερδίζουμε χρόνο λόγω της αδιαλλαξίας του Γκρούεφσκυ αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι ξένα κέντρα ετοιμάζουν αλλαγή κυβέρνησης στα Σκόπια και αυτοί που θα τον διαδεχθούν θα είναι πιο διαλλακτικοί κι εμείς ως χώρα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το πρόβλημα. Γι΄ αυτό πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε για το άμεσο μέλλον αλλά και μακροχρόνια γιατί οι εξελίξεις στην περιοχή θα έρθουν και πιθανώς να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά για την περιοχή.
Οι σχέσεις Αλβανών και Σλάβων θα διαταραχθούν περισσότερο στο μέλλον και με αυτό το δεδομένο χαράσσεται πολιτική από Αλβανία και Βουλγαρία αλλά και από την Τουρκία που δημιουργεί υποδομή επιρροής στην περιοχή. Η Ελλάδα ουσιαστικά είναι η μόνη χώρα που δείχνει ότι θέλει να παραμείνει το κρατίδιο αυτό για πολλούς λόγους αλλά αυτό δεν μπόρεσε να το «περάσει» στην κοινή γνώμη των Σκοπίων, ούτε μπόρεσε να ανταλλάξει την στήριξη αυτή με απόφαση συμβιβασμού από την πλευρά των Σκοπίων για ονομασία που δεν θα θίγει την εθνική μας ευαισθησία.
Προς το παρόν δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα αλλά επισημαίνουμε ότι στον επιστημονικό κόσμο των Σκοπίων υπάρχουν και μετριοπαθείς και νουνεχείς, που θα προτιμούσαν ένα συμβιβασμό με την Ελλάδα για να μπορούν μετά να στηριχθούν στην Ελλάδα με όραμα την ευρωπαϊκή προοπτική και ανάπτυξη. Γι΄ αυτό σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα (παράλληλα με τον αγώνα για ανάκαμψη της οικονομίας της ) πρέπει να αποδυθεί σε αγώνα για να πεισθούν η Ε.Ε και οι ΗΠΑ ότι για την ασφάλεια της περιοχής πρέπει να επιτευχθεί λύση στο θέμα της ονομασίας της FYROM κι ΄ότι η ονομασία αυτή δεν πρέπει να θίγει την εθνική ευαισθησία μας και να σέβεται την ιστορική αλήθεια, με πρόβλεψη υποχρεωτικής χρήσης αυτής για κάθε χρήση (erga omnes).
Χρειάζεται ψυχραιμία, μακρόχρονος σχεδιασμός και στρατηγική και στο πλαίσιο αυτό πρέπει να υπάρξει και στήριξη των «ρεαλιστικών»- φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων στη FYROM με προβολή της Ευρωπαϊκής προοπτικής αλλά και διαρκής υπόμνηση σε Ε.Ε, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ότι η ανοχή προς τους εξτρεμιστές των Σκοπίων (για τον εξτρεμισμό των Σκοπίων διαμαρτυρήθηκε έντονα και η Βουλγαρία τα τελευταία χρόνια) λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στα Βαλκάνια κι΄ ότι πρέπει να υπάρξει λύση που δεν θα επιτρέπει στην FYROM καλλιέργεια αλυτρωτισμού και οικειοποίηση ονομασίας η συμβόλων που ανήκουν σε γειτονικούς λαούς.

O Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Για να υπάρχει ελπίδα

Παραμονές εκλογών του Ιανουαρίου 2015 με ρώτησε υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ για τις προβλέψεις μου για το αποτέλεσμα. Του υπενθύμισα τη ρήση του Θουκυδίδη, που έγραφε ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται στην απερίσκεπτο ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και να αποκλείουν δι' αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν», λέγοντάς του ότι η καλλιέργεια του φόβου δεν αποδίδει, γιατί η ελπίδα είναι πιο δυνατή από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Επέλεξε την ελπίδα ο ελληνικός λαός, αλλά έκτοτε είναι σαν να παρακολουθεί μια συναρπαστική κινηματογραφική ταινία με άγνωστο τέλος. Ζει με το άγχος του τι θα γίνει την επόμενη εβδομάδα, αν θα βρεθούν χρήματα να πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ, αν θα πληρωθούν κανονικά μισθοί και συντάξεις, αν... αν…
Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια επιδρούν στην αγορά και οδηγούν σε μεγαλύτερη ύφεση. Επενδύσεις δεν γίνονται, γιατί ακόμη και κάποιοι που έχουν χρήματα και θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, λόγω της αβεβαιότητας το αποφεύγουν περιμένοντας να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Οι πολιτικοί μας εξακολουθούν σήμερα να αναιρούν αυτά που έλεγαν χτες και είναι βέβαιο ότι αύριο θα λένε κάτι διαφορετικό συμβάλλοντας στην περαιτέρω μείωση της αξιοπιστίας τους. Τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν καθημερινά με σχόλια και προβλέψεις ηγετών άλλων χωρών και με τις διαβεβαιώσεις στελεχών της κυβέρνησης ότι δεν κάνουν πίσω από τις «κόκκινες γραμμές», αλλά οι πολίτες επειδή «το ίδιο έργο το έχουν ξαναδεί» πολλές φορές, δεν πιστεύουν σε τέτοιες διαβεβαιώσεις αναμένοντας το «μεγάλο συμβιβασμό».
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες στηρίζουν ακόμη την σημερινή κυβέρνηση. Συντελεί σε αυτό και κάποια προσπάθεια για καταπολέμηση φαινομένων διαφθοράς, το ότι δεν έσβησε ακόμα η ελπίδα, το ότι δεν ελκύουν οι προηγούμενοι, αλλά νομίζω ότι πλησιάζουμε στην ώρα της αλήθειας.
Νομίζω ότι ο πολιτικός κόσμος έστω και αργά πρέπει να πει όλη την αλήθεια στους πολίτες, κάνοντας και αυτοκριτική για την μεγάλη ευθύνη του για το κατάντημα της χώρας. Οι πολιτικοί μας να πουν ευθέως στους πολίτες ότι η χώρα θα ανακάμψει μόνον αν γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα, ότι η ανάκαμψη μπορεί να έλθει από τον ιδιωτικό τομέα και με την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων. Με ευρύτερη κοινωνική συναίνεση να επιδιωχθεί η εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού σχεδίου που θα στοχεύει να φτάσουμε στα 30 εκατ. τουριστών ετησίως, τα 14 δισ. ευρώ από την εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, να αποκτήσουμε αγροτικό τομέα με πραγματική παραγωγή και εξαγωγικό χαρακτήρα, να δημιουργήσουμε ελκυστικό περιβάλλον για καινοτόμες επενδύσεις, να αξιοποιηθεί ο ορυκτός μας πλούτος. Να συμφωνήσουν όλοι ότι η στελέχωση του δημόσιου τομέα θα γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια κι όχι με τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα και τους γόνους της οικογενειοκρατίας, όπως γίνεται τώρα. Παράλληλα να ξεκινήσει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί, να τονιστεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, να θεσπιστούν κανόνες διαφάνειας και αξιοκρατίας στη δημόσια ζωή.
Ταυτόχρονα με όλα αυτά και για να μπορούν να αποκτήσουν επαφή και να συνεγείρουν τους πολίτες σε πανεθνική προσπάθεια εθνικής σωτηρίας, να απεμπολήσουν οι πολιτικοί μας κάποια προκλητικά προνόμιά τους: αντί να έχουν σε ποσοστό 75% αφορολόγητες τις συνολικές αποδοχές τους, να φορολογούνται όπως όλοι οι πολίτες, να μην πληρώνονται για τις συνεδριάσεις επιτροπών της Βουλής, να κοπούν τα βουλευτικά αυτοκίνητα και να έχουν 2 αντί 4 αποσπασμένων δημοσίων υπαλλήλων στα γραφεία τους. Μόνον έτσι μπορεί να ελπίζει η Ελλάδα.


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώη νπροέδρου του ΔΣΘ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Το τέλμα της μικροπολιτικής

Ο Τζον Φ. Κένεντι το βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» το αφιέρωσε στην πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή, στο θάρρος. Στο βιβλίο του σκιαγραφεί 8 Αμερικανούς πολιτικούς που σε κάποια φάση της πολιτικής τους ζωής χρειάστηκε να πάρουν κάποια γενναία απόφαση (υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής τους και υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον) κόντρα στο κόμμα τους και την κοινή γνώμη... Κάποιοι δικαιώθηκαν, κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, αλλά, όπως γράφει ο συγγραφέας, το παράδειγμά τους έδωσε πρότυπα, ανέβασε το ήθος και την αξιοπιστία της πολιτικής.
Τα ξαναθυμήθηκα αυτά με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας όπου οι πολιτικοί εμφανίζονται σαν να υποδύονται ρόλους ηθοποιών, διαφορετικούς κάθε φορά, κι έτσι όταν βρίσκονται στην εξουσία υποστηρίζουν και υπηρετούν πρακτικές εντελώς αντίθετες των όσων υποστήριζαν ως αντιπολίτευση. Και τα αναφέρω αυτά με αφορμή την προ ημερών υποβολή από κυβερνητικούς βουλευτές σωρείας τροπολογιών που από την αντιπολίτευση χαρακτηρίστηκαν «φωτογραφικές».
Υπενθυμίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση στο παρελθόν κατήγγελλε τέτοιες συμπεριφορές αλλά και η σημερινή αντιπολίτευση, που τώρα διαμαρτύρεται, ως κυβέρνηση διέπρεψε στην ψήφιση τέτοιων τροπολογιών.
Δυστυχώς και οι μεν και οι δε δεν καταλαβαίνουν ότι με τέτοιες πρακτικές φθείρουν το θεσμό που υπηρετούν και εκπροσωπούν και θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί στο παρελθόν το Κοινοβούλιο έφτασε στο σημείο να ψηφίσει τροπολογία με την οποία προβλεπόταν ότι αν κάποιος κάνει δώρο σε κρατικό λειτουργό «σε έκφραση ευγνωμοσύνης» δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα και μπορεί η τροπολογία να καταργήθηκε μετά από μερικούς μήνες, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ως «ευεργετική διάταξη» πιθανόν ωφέλησε κάποιους με εκκρεμείς υποθέσεις στη Δικαιοσύνη.

Δυστυχώς στην Ελλάδα σπανίζουν οι πολιτικοί που υπηρετούν αρχές και έχουν το θάρρος να υπηρετούν με συνέπεια αυτές τις αρχές. Συνήθως όλοι επαγγέλλονται την αξιοκρατία, αλλά όταν αποκτούν την εξουσία στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους του κομματικού σωλήνα, συγγενείς υπουργών και γόνους της οικογενειοκρατίας, αποδεικνύοντας διαχρονικά ότι η ταύτιση λόγων και έργων στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι σπάνιο φαινόμενο.
Από τις κυβερνήσεις συνεργασίας (και την προηγούμενη και τη σημερινή) οι πολίτες δεν περίμεναν να διορθώσουν με μαγικό τρόπο τα οικονομικά της χώρας. Θα ήθελαν όμως να αποτελέσουν την αφετηρία αλλαγής πολιτικής με «λιτό» υπουργικό συμβούλιο και στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια για να είναι αποτελεσματικός. Ηλπιζαν σε θέσπιση κανόνων διαφάνειας στην πολιτική ζωή και νοικοκύρεμα στα οικονομικά γιατί για να αλλάξει η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικής με θάρρος για ρήξεις και τομές, υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα και επιστράτευση των καλυτέρων Ελλήνων.
Ηλπιζαν και θέλουν οι πολίτες αναβαθμισμένο Κοινοβούλιο που θα ξέρει τι ψηφίζει και λιγότερες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, θέλουν δικαιοσύνη που θα είναι αλλά και θα φαίνεται ανεξάρτητη, αλλά επίσης και την πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία της χώρας να λειτουργεί ηγετικά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» συμμετέχοντας στις θυσίες των πολιτών.
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα. Η χώρα με ευθύνη του πολιτικού κόσμου βιώνει σε τέλμα μικροπολιτικής και για να βγει από το τέλμα και να αρχίσει πορεία προς τα εμπρός πρέπει ο πολιτικός κόσμος πρωτίστως να αποκτήσει αξιοπιστία με ταυτότητα λόγων και έργων, να αποκτήσει επαφή με την κοινωνία λειτουργώντας ηγετικά για να μπορεί να τη συνεγείρει σε πανεθνική προσπάθεια δημιουργίας νέας προοπτικής. Με δυο λόγια, όλοι μας και κυρίως η ηγεσία με την ευρεία έννοια, όπως έλεγε ο Γ. Σεφέρης, πρέπει «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου,πρώην προέδρου ΔΣΘ

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Η προσφορά της Αμφίπολης

Στις 19-4-2015 σε αυτήν τη στήλη δημοσιεύθηκε κείμενό μου με τίτλο «Η περίπτωση της Αμφίπολης» και με αφορμή αυτό έλαβα ηλεκτρονικά την παρακάτω επιστολή:
«Είμαι η Μαρία-Ευγενία Φραντσίσκο, υπότροφος φοιτήτρια του ΑΠΘ από Αργεντινή και σπουδάζω αρχαιολογία στο ΑΠΘ (τώρα είμαι επί πτυχίω).
»Διάβασα το άρθρο σας στο «Agelioforos.gr» σχετικά με την Αμφίπολη και τον τύμβο Καστά. Συμφωνώ με όλα αυτά που έχετε γράψει και πραγματικά λυπάμαι που από το κράτος δεν δίνουν σημασία στο χώρο, και σαν αρχαιολόγος και φιλέλληνας που είμαι δεν μπορώ να το καταλάβω.
»Πέρσι με κάλεσαν από διάφορα πανεπιστήμια της Αργεντινής να μιλήσω για τον τύμβο, γιατί τους έκανε μεγάλη εντύπωση το εύρημα, και επειδή δεν υπάρχουν αρχαιολόγοι στην ειδικότητά μου στην Αργεντινή, έκανα πολλές παρουσιάσεις δείχνοντας τα ευρήματα και τις εξελίξεις της ανασκαφής από την κ. Περιστέρη. Μπορείτε να δείτε λοιπόν ότι και μέχρι σε μακρινές χώρες έφτασαν τα νέα.
»Υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον σε όλο τον κόσμο και είναι ακατανόητο πως δεν εκμεταλλεύονται αυτό τουλάχιστον από την οικονομική πλευρά σε εποχές κρίσης. Ενδιαφέρομαι πραγματικά να κάνω κάτι να προβάλλει αυτή την ανασκαφή και να βοηθήσω και μέσα στην Ελλάδα να μην μένει στο παρελθόν ξεχασμένο αυτό το τεράστιο έργο που γίνεται τώρα στην Αμφίπολη. Οπότε είμαι στη διάθεσή σας αν έχετε στη σκέψη σας να κάνετε κάτι που μπορεί να βοηθήσει τον τόπο. Εχω μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και συγκεκριμένα για τη Μακεδονία και είμαι έτοιμη να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω.

Με εκτίμηση

Μαρία-Ευγενία Φραντσίσκο»

Η αρχαιολόγος από την Αργεντινή με την επιστολή της θίγει αφενός μεν την λάθος τακτική του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού και συγχρόνως δείχνει το μέγεθος του ενδιαφέροντος που υπάρχει για την Αμφίπολη και σε μακρινές χώρες όπως η Αργεντινή. Λογικά θα περίμενε κάποιος ότι, μετά από το παγκόσμιο ενδιαφέρον που προκλήθηκε για την Αμφίπολη, η ελληνική Πολιτεία θα φρόντιζε για ολοκλήρωση της ανασκαφής και δημιουργία των προϋποθέσεων να είναι σύντομα επισκέψιμο το μνημείο, ώστε η χώρα να έχει οικονομικά οφέλη από τον ποιοτικό τουρισμό που θα φέρει το μνημείο αλλά και σε άλλα επίπεδα, διότι η Αμφίπολη με τα μνημεία της και την ιστορία της ως ορμητήριο του Μακεδονικού Ελληνισμού υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση την διαχρονική παρουσία και την προσφορά του Μακεδονικού Ελληνισμού, που στην αρχαιότητα ένωσε τον Ελληνισμό και τον οδήγησε στο θαύμα της μεγάλης εξόρμησής του στην Ανατολή, όπου διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα κι ο πολιτισμός.
Παραμερίζοντας την κοχλάζουσα επικαιρότητα επανέρχομαι στο θέμα για να επισημάνω ότι το υπουργείο Πολιτισμού (που θεωρεί ότι υπερχρηματοδοτήθηκε η ανασκαφή στην Αμφίπολη και μάλλον δεν είναι στις προτεραιότητές του), κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Η Αμφίπολη έχει έναν τεράστιο αρχαιολογικό χώρο με σημαντικά μνημεία (αρχαίο Γυμνάσιο με τον μοναδικό όρκο-κώδικα δεοντολογίας των αθλητών, ελληνιστικές οικίες, εκατοντάδες τάφους, τμήματα του αρχαίου τείχους που περιγράφει ο Θουκυδίδης, παλαιοχριστιανικές εκκλησίες στην αρχαία ακρόπολη κ.λπ.) φυσικά όλα με ελληνικές επιγραφές και θα έπρεπε να αναδειχθεί ως ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα του Μακεδονικού Ελληνισμού, και για οικονομικούς λόγους (με προσέλκυση ποιοτικού τουρισμού) αλλά και γιατί τα μνημεία της Αμφίπολης «φθέγγονται» εκφράζοντας τον οικουμενικό Ελληνισμό. Γι' αυτό και η αρχαία Αμφίπολη, που με τα μνημεία της προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, πολλαπλά μπορεί να προσφέρει στη σημερινή Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις και οι πρόσφυγες

Διανύουμε μια περίεργη και αντιφατική εποχή, την εποχή της παγκοσμιοποίησης σε συνδυασμό με ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις. Εχουμε τη λειτουργία του πλανήτη σαν μια παγκόσμια αγορά, ξέφρενη τεχνολογική ανάπτυξη και πληθώρα πληροφοριών μέσω του διαδικτύου, αλλά ταυτόχρονα έχουμε πάνω από 1 δισ. ανθρώπους αναλφάβητους και εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο να πεθαίνουν από την πείνα. Αυτήν την περίεργη εποχή έχουμε πολύνεκρους θρησκευτικούς πολέμους, αλλαγές καθεστώτων με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων προς Ευρώπη κι άλλες περιοχές με το όνειρο της επιβίωσης.
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις άρχισαν από το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αλλά και κάποιες περίεργες αλλαγές καθεστώτων στη Βόρεια Αφρική όπου βλέπαμε πριν από μερικά χρόνια σαν «ντόμινο» να πέφτουν καθεστώτα… Κάποιοι πιθανόν να θεωρούν τυχαία τα γεγονότα αυτά, αλλά θα έλεγα ότι είναι τόσο τυχαία όσο τυχαία πριν από σαράντα χρόνια κατέρρευσαν «συμπτωματικά;» μέσα σε ένα χρόνο τα δικτατορικά καθεστώτα στη Νότια Ευρώπη (Απρίλιο του 1974 της Πορτογαλίας, Ιούλιο του 1974 της Ελλάδας και μετά μερικούς μήνες της Ισπανίας).
Σε αυτό το πλαίσιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και εξελίξεων στη Μέση Ανατολή έχουμε μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων που με στόχο την επιβίωση ζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη κι έτσι βλέπουμε εδώ και μερικά χρόνια να προσπαθούν πληθυσμιακές ομάδες διά ξηράς ή θαλάσσης να περάσουν στην Ευρώπη. Κι επειδή η Ελλάδα είναι το ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, χρησιμοποιείται ως πέρασμα από όλους αυτούς.
Η Ελλάδα δεν ωφελήθηκε από τις γεωπολιτικές εξελίξεις γιατί ελλείψει οράματος των πολιτικών της δεν αξιοποίησε το ότι απέκτησε οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα στα Βαλκάνια αλλά αντίθετα δέχθηκε ένα εκατομμύριο οικονομικούς μετανάστες από τις γειτονικές χώρες με κάποιες θετικές αλλά και περισσότερες αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας που τις έχουμε αναλύσει στο παρελθόν. Σήμερα βιώνοντας και δεινή οικονομική κρίση, υποχρεώνεται να δεχθεί πρόσφυγες από τις μεσανατολικές χώρες που τη χρησιμοποιούν κυρίως ως πέρασμα για να καταφύγουν σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης όπου όμως αν συλληφθούν, επαναπροωθούνται στην Ελλάδα ως χώρα πρώτης υποδοχής.
Η κατάσταση δεν σώζεται ούτε με φράχτες ούτε με νόμους. Ηδη με το νόμο 4251/2014 φτάσαμε σε σημείο υπερβολής να παραπέμπονται σε βαθμό κακουργήματος για δήθεν διευκόλυνση εξόδου από τη χώρα αλλοδαπών ακόμη και κάποιοι που βλέποντας έναν ρακένδυτο και παγωμένο ξένο για ανθρωπιστικούς λόγους τον πήραν με το αυτοκίνητό τους να τον πάνε μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα σε κατοικημένη περιοχή.
Πριν από χρόνια μιλώντας ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης σε ημερίδα για τους πρόσφυγες με τίτλο «Ο 21ος αιώνας και οι πρόσφυγες» είχα επισημάνει πως ό,τι κι αν κάνουμε, θα συρρέουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, γιατί αποτελεί πέρασμα και λόγω επερχόμενων εξελίξεων περισσότεροι θα αναζητούν σωτηρία στην Ευρώπη. Είχα προτείνει η χώρα μας να αναδείξει το πρόβλημα ως πρόβλημα όλης της Ευρώπης που πρέπει συνολικά να το αντιμετωπίσει και η ΕΕ να ζητήσει και κινητοποιήσει τον ΟΗΕ και τις ισχυρές χώρες (ΗΠΑ κ.λπ. που δεν είναι ανεύθυνες για κάποιες συγκρούσεις) για λήψη μέτρων στις χώρες από όπου προέρχονται αυτοί οι πρόσφυγες. Το ίδιο επισημαίνω και τώρα ότι δηλαδή πρέπει να στηριχθούν αυτοί οι άνθρωποι στις χώρες που ζουν για να μην αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη. Αυτό πρέπει να ζητούμε πιεστικά κι αυτό οφείλουν να κάνουν η ΕΕ και κυρίως ο ΟΗΕ που προς το παρόν δίνει την εντύπωση ότι απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ