Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Ωρες ευθύνης

Αφορμή για το σημερινό κείμενο ήταν η επίσκεψη στο δικηγορικό μου γραφείο φίλου, πρώην υπουργού, που εκτός από αποτελεσματικότητα και εντιμότητα είχε το θάρρος να λέει και «όχι» όταν χρειαζόταν, ο οποίος επιστρέφοντας από πρόσφατη επίσκεψη στη Βουλή κατηφής μου ανέφερε ότι η εικόνα του Κοινοβουλίου μας δεν είναι η πρέπουσα.
Σαφώς και είναι υποβαθμισμένο το Κοινοβούλιό μας, που λειτουργεί ως άβουλο υποχείριο της εκτελεστικής εξουσίας. Σαφώς και θλίβεται κάποιος όταν βλέπει τους πεζοδρομιακού επιπέδου διαλόγους και συμπεριφορές, αν σκεφτεί μάλιστα ότι από αυτήν την αίθουσα πέρασαν προσωπικότητες του πνεύματος, όπως ο Π. Κανελλόπουλος, ο Κ. Τσάτσος, ο Γ. Κασιμάτης κ.ά. Γι' αυτό το επίπεδο φταίνε διαχρονικά οι ηγεσίες των κομμάτων της μεταπολίτευσης που δεν αναζητούν υποψηφίους ικανούς και με ήθος, αλλά συνήθως αναζητούν πρόσωπα που ξέρουν να σκύβουν το κεφάλι και επιβάλλουν ανεπάγγελτους γόνους (η εκλογή τους εξασφαλίζεται με κατάλληλη σύνθεση ψηφοδελτίων), που «διαπρέπουν» στο «λουλουδοπόλεμο» των νυκτερινών κέντρων, ή με συμπεριφορές που άπτονται του «αστυνομικού δελτίου». Δυστυχώς η παθογένεια της αναξιοκρατίας έκανε μετάσταση και στο συνδικαλιστικό χώρο και την ΤΑ όπου (με εξαιρέσεις βέβαια) αξιόλογοι αποφεύγουν να αναμιχθούν και το κενό καλύπτεται από μετριότητες που αρκούνται στην απλή διαχείριση.
Ο ελληνισμός πέρασε δυσκολότερες μέρες, πολεμικές περιπέτειες, ξεριζωμούς και κατοχές. Ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες, γιατί αυτές τις ώρες διαμορφωνόταν κι εβγαινε μπροστά η πραγματική του ηγεσία που είχε όραμα, μπορούσε να συνεγείρει, να δώσει ελπίδα και να δημιουργήσει προοπτική. Στην παρούσα κρίση το επικίνδυνο είναι ότι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βγουν μπροστά συνεγείροντας το λαό και δημιουργώντας ελπίδα προοπτικής, απογοητευμένοι από την δυσωδία του τέλματος σιωπούν κι αποφεύγουν την ενεργό συμμετοχή. Γι αυτό η χώρα μας δίνει την εικόνα ανθρώπου που πνίγεται στη θάλασσα και προσπαθώντας να διασωθεί χτυπά άτσαλα τα νερά με τα χέρια του.
Ο πρωθυπουργός είναι εργατικός και προσπαθεί, αλλά δεν φτάνει αυτό. Για να αποδώσει η προσπάθεια, θα έπρεπε να συγκεντρώσει γύρω του με αξιοκρατικά κριτήρια τους καλύτερους Ελληνες και κυρίως να προβάλει όραμα προς τον ελληνικό λαό, όραμα προοπτικής που θα συνεγείρει. Είχε αξιοπρόσεκτες προτάσεις για μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση, αλλά ενώ αυτή η διαδικασία μπορούσε να έχει αρχίσει από το Μάιο του 2013, δεν έχει αρχίσει ακόμη κι έτσι χάνεται ανεπιστρεπτί πολύτιμος πολιτικός χρόνος για τη χώρα.
Το 2014 είναι κρίσιμη χρονιά για την Ελλάδα και υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι χρονιά αντίστροφης πορείας προς την ανάπτυξη. Αλλά για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει όραμα και σχέδιο ανάπτυξης με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, επιστράτευση του καλύτερου δυναμικού σε αυτήν την προσπάθεια για να είναι αποτελεσματική, θάρρος για λήψη των αναγκαίων αποφάσεων και τέλος άμεση έναρξη της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος με τολμηρή πρόταση που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης του πολιτικού σκηνικού.
Αν κρινόταν μόνον η τύχη προσώπων και κομμάτων, θα λέγαμε ότι είναι μικρό το κακό, αλλά κρίνεται η τύχη της χώρας και γι' αυτό έπρεπε ήδη να έχουν δρομολογηθεί αυτές οι αλλαγές.
Ζούμε κρίσιμες ώρες για το μέλλον του ελληνισμού και οι ώρες αυτές είναι ώρες ευθύνης για όλους μας. Χρέος της εκκωφαντικά απούσης σήμερα πνευματικής ηγεσίας είναι να αφυπνισθεί και να λειτουργήσει ηγετικά, χρέος του απόδημου ελληνισμού να συνδεθεί και να επενδύσει στην πατρίδα, χρέος της Εκκλησίας να βρίσκεται δίπλα στους ανήμπορους και χρέος των πολιτών να βάλουν ψηλά τον πήχη και να αρχίσουν να θεωρούν προσωπική τους υπόθεση ό,τι γίνεται στη χώρα, αναζητώντας ως εκπροσώπους ανθρώπους με ικανότητες και ήθος. Ολοι μας οφείλουμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας κι όπως έλεγε ο Γ. Σεφέρης: «Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Οι στηρίξεις και τα «χρίσματα» των κομμάτων

Παρακολουθούμε καθημερινά ανακοινώσεις κομμάτων σχετικά με τα «χρίσματα» που δίνουν σε συγκεκριμένους υποψηφίους εν όψει των εκλογών στους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας. Από τις συζητήσεις και τις δημοσιογραφικές πληροφορίες προκύπτει ότι μάλλον δεν αναζητούν τους ικανότερους, αλλά με δημοσκοπικές μετρήσεις αναζητούν τους δημοφιλέστερους, για να μπορούν μετά να πανηγυρίζουν ότι εξέλεξαν δήμαρχο ή περιφερειάρχη.
Προκαταβολικά επισημαίνω ότι τα κόμματα είναι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος και μέσα από αυτά εκφράζεται, και φυσικό είναι να θέλουν να έχουν λόγο για την τοπική αυτοδιοίκηση και το συνδικαλισμό, τα βάθρα της δημοκρατίας, όπως αρέσκονται να τα αποκαλούν.
Θεωρητικά θα μπορούσε η ανάμειξη των κομμάτων να περιορίζεται στην αναζήτηση ατόμων με ικανότητες και ήθος, που θα μπορούσαν να προσφέρουν, και στην αποθάρρυνσηάκαιρων φιλοδοξιών ή ατόμων αμφιβόλου ήθους. Αυτό θα μπορούσε να γίνεται στους μεγάλους δήμους και τις περιφέρειες, όπου δεν υπάρχει άμεση επαφή πολιτών και υποψηφίων ούτε γνώση προσώπων και καταστάσεων. Είναι εγκληματικό λάθος να δίνονται «χρίσματα» σε υποψηφίους μικρών δήμων, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν έχουν ανάγκη να τους πουν τα κόμματα ποιον να ψηφίσουν και εξίσου λάθος είναι τα «χρίσματα» σε συνδικαλιστικούς ή επιστημονικούς φορείς. Πρέπει να επισημάνουμε βέβαια ότι θεωρητικά η κομματική στήριξη δε σημαίνει και ποδηγέτηση και η ανεξαρτησία είναι και θέμα προσωπικότητας και ηθικού αναστήματος κάθε αιρετού στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή το συνδικαλισμό.
Αυτά θεωρητικά, γιατί στην πράξη, δυστυχώς, τα κόμματα δεν αναζητούν υποψηφίους με βάση το ήθος και τη δυνατότητα προσφοράς αλλά συνήθως (με κάποιες εξαιρέσεις) με κριτήρια δημοφιλίας και κομματικής πειθαρχίας, γι' αυτό και έχουμε, μετά την εκλογή, αρκετές περιπτώσεις διαφθοράς. Συνήθως αναζητούν υποψηφίους «ελεγχόμενους», που να κάνουν ότι δε βλέπουν κάποια πράγματα και να μη συγκρούονται με το κόμμα, όταν βρίσκεται στην εξουσία. Ισως γι' αυτό, όταν στο νομό Θεσσαλονίκης δίνονταν (στο πλαίσιο ανταλλαγών) μεγάλες εκτάσεις του Δημοσίου στη Μονή Βατοπεδίου, αρκετοί αρμόδιοι (και κομματικοί αξιωματούχοι) έκαναν πως δεν έβλεπαν. Δυστυχώς τα κόμματα εξουσίας στη χώρα μας διαχρονικά, αντί να επιβραβεύουν και να προβάλλουν ως πρότυπο τα στελέχη τους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, καταγγέλλοντας και σκάνδαλα των κομμάτων τους αν χρειαστεί, στην πράξη τα περιθωριοποιούν δείχνοντας ότι το πολιτικό σύστημα επιδιώκει να ανακυκλώνεται με «κατά συνθήκην» πρόσωπα και καταστάσεις.
Η παθογένεια του τρόπου λειτουργίας των κομμάτων και των λανθασμένων προτύπων είχε ως αποτέλεσμα έντιμοι πρωθυπουργοί να περιστοιχίζονται από πρόσωπα που απασχολούν τη Δικαιοσύνη σήμερα και για έναν εξ αυτών (απόλυτα έντιμο) να υπάρχει απόφαση δικαστηρίου στη Θεσσαλονίκη, που αναφέρει ότι «κομματικοί φίλοι και κουμπάροι» του τον χρησιμοποίησαν για δικά τους οφέλη.
Τέλος, επισημαίνουμε ότι με δική τους ευθύνη τα κόμματα απαξιώθηκαν στη συνείδηση των πολιτών, ενώ ο τρόπος ελέγχου των οικονομικών τους και βελτίωσης της λειτουργίας τους αφορά όλους μας, γιατί μέσω αυτών λειτουργεί το πολίτευμα. Αλλά η γενικότερη παθογένεια του κομματικού συστήματος πρέπει να απασχολεί κυρίως τους πολιτικούς ηγέτες, που επιτέλους πρέπει, παραμερίζοντας τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα, να ανοιχθούν στην κοινωνία αναζητώντας ανθρώπους ικανούς και με ήθος, με σεβασμό στον πολίτη αλλά και την ανεξαρτησία των άλλων θεσμών… Γι' αυτό θα έπρεπε να αποφύγουν «χρίσματα» που προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών, ενώ στο συνδικαλισμό και τους μικρότερους δήμους να αφήσουν τις κοινωνίες να αναδείξουν αυτούς που θέλουν. Αν θέλουν να δώσουν «χρίσματα» σε μεγάλους δήμους και περιφέρειες, δεν πρέπει να αναζητούν «διαχειρίσιμους» υποψηφίους αλλά ανθρώπους με ήθος και ικανότητες.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου ΔΣΘ

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Η παθογένεια της διαφθοράς

Η ΕΕ πραγματοποίησε έρευνα στις χώρες - μέλη της την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαρτίου 2013 τα συμπεράσματα της οποίας ανακοινώθηκαν πριν από λίγες μέρες στις Βρυξέλλες από την αρμόδια επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων, Σεσίλια Μάλμστρεμ. Στην ερώτηση αν η διαφθορά είναι γενικευμένη στη χώρα, για την Ελλάδα απάντησε θετικά το 99% των ερωτηθέντων, με δεύτερη την Ιταλία με θετική απάντηση από το 97% των ερωτηθέντων και τρίτη την Ισπανία με 95% θετικές απαντήσεις... Σύμφωνα με την έρευνα, η διαφθορά στοιχίζει στην οικονομία της ΕΕ περίπου 120 δισ. ευρώ ετησίως... ενώ η Κομισιόν εξέφρασε την ανησυχία της και πρότεινε τη λήψη μέτρων και αύξηση των μηχανισμών ελέγχου.
Ανέφερα τα ανωτέρω (η είδηση μάλλον πέρασε απαρατήρητη στη χώρα μας) για να επισημάνω ότι παρότι το πρόβλημα δεν είναι μόνον ελληνικό, δυστυχώς η Ελλάδα τείνει να γίνει πρωταθλήτρια σ' αυτόν τον τομέα. Εδώ θα έπρεπε να σημειώσουμε ότι οι ισχυρές χώρες της ΕΕ βαρύνονται για την ένταση του φαινομένου στις μικρότερες χώρες, γιατί με τη δωροδοκία αξιωματούχων τους προωθούν οπλικά συστήματα κ.λπ. κι ενδεικτικά υπενθυμίζω ότι η ισχυρή Γερμανία συστηματικά διέφθειρε αξιωματούχους άλλων χωρών είτε μέσω τις SIEMENS είτε μέσω άλλων βιομηχανιών…
Αν μελετήσει κάποιος την ελληνική Ιστορία, θα δει ότι πάντα η διαφθορά ήταν γενικευμένη σε περιόδους παρακμής του ελληνισμού. Ενδεικτικά επισημαίνω ότι ο βασιλεύς της Μακεδονίας Φίλιππος, που γνώριζε καλά τους Αθηναίους που έρχονταν ως πρέσβεις στην αυλή του, απεφάνθη: «Μηδείς Αθηναίος αδωροδόκητος πλην Ξενοκράτους...» (Διογένους Λαερτίου, Βίοι φιλοσόφων, Ξενοκράτης 9), καθότι «ως μόνος είη Ξενοκράτης των προς αυτόν αφιγμένων αδωροδόκητος».
Για δωροληψία κατηγορήθηκε και το Μαντείο των Δελφών και η Πυθία που έδωσε στον Φίλιππο το χρησμό «αργυραίς λόγχαις μάχου, και πάντων κρατήσεις...». Ο Φίλιππος ερμηνεύοντας σωστά το χρησμό, με τις αργυρές λόγχες - δωροδοκίες επικράτησε πλήρως υποτάσσοντας και ενώνοντας τις παρηκμασμένες πόλεις σε πανελλήνια προσπάθεια, ενώ, όπως γράφει στο γλαφυρό βιβλίο του, «Δίκη περί όνου σκιάς» ο καθηγητής μου στη Νομική Σχολή Τ. Φιλιππίδης με δωροδοκία εξασφαλιζόταν, την περίοδο παρακμής στην Αθήνα, η σιωπή των μαρτύρων στα δικαστήρια για τους οποίους λέγανε ότι «φέρουν βουν επί γλώσσης», γιατί το αττικό δίδραχμο είχε παράσταση βοδιού.
Η παθογένεια της διαφθοράς ήταν καταστροφική για την Ελλάδα σε όλες τις ιστορικές περιόδους, ενώ το κλασικό σύμπτωμα παρακμής ήταν και είναι η διαφθορά, σύμπτωμα που δυστυχώς παρατηρείται και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Οι ασκούντες εξουσία, αν ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους, καλό είναι να θυμούνται ότι μένουν ευφήμως στην Ιστορία οι ασκούντες την εξουσία με υψηλό ήθος και εντιμότητα, ενώ η μνήμη των διεφθαρμένων στιγματίζεται στους αιώνες γι' αυτό βλέπουμε ο Θουκυδίδης να εκθειάζει την εντιμότητα του Περικλή κι ο Αριστοτέλης να αναφέρει τον Εφιάλτη που το 462 π.χ. μεταρρύθμισε το πολίτευμα της Αθήνας και «γενόμενος του Δήμου προστάτης Εφιάλτης ο Σοφωνίδου, δοκών αδωροδόκητος είναι και δίκαιος προς την πολιτεία...» (Αθηναίων Πολιτεία - κεφ. ΧΧΩ,Ι).
Θα ήταν καλύτερο οι ηγέτες της σημερινής - παρηκμασμένης Ελλάδας από τη σύγχρονη Ιστορία να θυμούνται τον Ν. Πλαστήρα που διετέλεσε πρωθυπουργός και πέθανε σε στρατιωτικό κρεβάτι εκστρατείας, ενώ βρήκαν στην τσέπη του, μόνη περιουσία, ένα δολάριο... Κυρίως όμως να θυμούνται ότι η αρχαία Ελλάδα παρήκμασε και υποτάχθηκε στους Ρωμαίους λόγω γενικευμένης διαφθοράς, διότι όπως έγραφε ο Πολύβιος (Πολυβίου ιστορ. ΙΗ κεφ. 34,7-8) «ήδη γαρ κατά την Ελλάδα της δωροδοκίας επιπολαζούσης και μηδένα μηδέν δωρεάν πράττειν...». Γι' αυτό η έκθεση της ΕΕ πρέπει να μας ανησυχήσει και πέραν της θέσπισης κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή, πέραν του ότι οι ηγέτες πρέπει πρωτίστως να επιλέγουν συνεργάτες και στελέχη για τον κρατικό μηχανισμό με πρώτο κριτήριο το ήθος, πρέπει -για να βελτιωθεί η κατάσταση- μέσω της παιδείας αλλά και των ΜΜΕ να προβάλλονται στη νέα γενιά υγιή πρότυπα...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Τα ΜΜΕ και η Δικαιοσύνη

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα ήταν ερωτήματα φίλου που άκουσε σε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού την δημοσιογράφο να αναφέρει ότι «από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων επεβλήθη ποινή κάθειρξης 10 ετών με αναστολή»… κι ήθελε να μάθει τι σημαίνει αυτό, όπως επίσης να μάθει γιατί κάποιος δεν «προφυλακίσθηκε» αλλά επεβλήθη άλλος περιοριστικός όρος.
Είναι αλήθεια ότι μερικοί δημοσιογράφοι, κυρίως των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, μην έχοντας νομικές γνώσεις (φυσικά εξαιρούνται οι του δικαστικού ρεπορτάζ που στην πράξη μαθαίνουν ποινικό δίκαιο και ποινική δικονομία...) άθελά τους παραπληροφορούν την κοινή γνώμη. Γιατί βέβαια δε χορηγήθηκε αναστολή της ποινής κάθειρξης 10 ετών...απλά το δικαστήριο όρισε η έφεση να έχει αναστέλλουσα δύναμη μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Φαίνεται να αγνοούν επίσης ότι κατά το νόμο η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου αποτελεί την εξαίρεση... κι επιβάλλεται σύμφωνα με το άρθρο 282 του Κ.Ποιν.Δικ σε εξαιρετικές περιπτώσεις (αν διωκόμενος για κακούργημα δεν έχει γνωστή διαμονή, αν έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι, αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό να διαπράξει κι άλλα αδικήματα κ.λπ...) ενώ ρητά ορίζεται ότι μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης… γιατί οι περιοριστικοί όροι επιβάλλονται για να αποτραπεί ο κίνδυνος τέλεσης νέων εγκλημάτων και να εξασφαλιστεί ότι εκείνος στον οποίο επιβλήθηκαν θα παραστεί οπωσδήποτε στην ανάκριση ή στο δικαστήριο.
Δυστυχώς στη χώρα μας τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ καλλιεργούν στον πολίτη την εντύπωση ότι η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου αποτελεί κάτι σαν «προκαταβολή ποινής» και αρκετές φορές με αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζονται ή σχολιάζονται αποφάσεις για επιβολή ή μη προσωρινής κράτησης…
Από αυτήν τη στήλη απλοποιημένα- επιγραμματικά και πολύ ενδεικτικά αναφέρθηκαν τα ανωτέρω γιατί σε επιστημονικό επίπεδο θα μπορούσαν να γίνουν πλείστες όσες παρατηρήσεις για το πώς εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις. Επίσης, θα ήταν χρήσιμη μια στατιστική σύγκριση π.χ. για τον αριθμό των διώξεων που ασκήθηκαν στη χώρα μας την τελευταία πενταετία με το 187 του ΠΚ για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση με αντίστοιχες διώξεις σε Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία κ.λπ. την ίδια περίοδο. Αν γίνει μια τέτοια έρευνα, θα διαπιστωθεί ότι ο αριθμός των διώξεων στην Ελλάδα με αυτήν την κατηγορία είναι πολλαπλάσιος εν σχέσει με τις διώξεις σε άλλες χώρες όπου υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό οργανωμένο έγκλημα (π.χ. στην Ιταλία λόγω μαφίας) και βεβαίως θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν είμαστε χώρα εγκληματιών... Βεβαίως, δεν είμαστε χώρα εγκληματιών αλλά χώρα υπερβολής και σε αυτόν το τομέα…γι΄ αυτό όταν φτάνουν στο ακροατήριο αυτές οι υποθέσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις απαλλάσσονται οι κατηγορούμενοι.
Νομίζω ότι για πληρέστερη ενημέρωση των δημοσιογράφων θα ήταν χρήσιμο να γίνονται κοινές εκδηλώσεις δικηγορικών συλλόγων και δημοσιογραφικών οργανώσεων και με στόχο επίσης την αναζήτηση του τρόπου πληρέστερης πληροφόρησης του πολίτη αλλά με σεβασμό του τεκμηρίου αθωότητας των κατηγορουμένων. Με την ευκαιρία θέλω να επισημάνω ότι πριν από χρόνια ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης είχε εκδώσει ένα φυλλάδιο 32 σελίδων με τίτλο «Τα δικαιώματα του πολίτη» με το οποίο απλά και κατανοητά έκανε προσιτές τις νομικές έννοιες κι ενημέρωνε τους πολίτες για τα δικαιώματά τους... Θα ήταν πολλαπλά χρήσιμη η έκδοση ενός τέτοιου εντύπου από κρατική αρχή και η διανομή του στους πολίτες (π.χ. μέσω ΚΕΠ).
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι παρά τα προβλήματα ο θεσμός της Δικαιοσύνης λειτουργεί στη χώρα μας πολύ καλύτερα από τους άλλους θεσμούς και ότι οι Ελληνες δικαστές αναλώνονται καθημερινά ασκώντας το λειτούργημά τους. Επιβάλλεται να συνεχίσουν να το ασκούν πάντα με πνεύμα ανεξαρτησίας, με νηφαλιότητα και μετριοπάθεια, χωρίς να επηρεάζονται από τηλεοπτικά τηλεδικεία, χωρίς να υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες και ανεπηρέαστοι από τον παρορμητισμό της κοινής γνώμης.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ