Τότε και τώρα...

Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης αλλά δεν έγινε καμιά ουσιαστική συζήτηση και σύγκριση του τότε με το σήμερα και ανάλυση των μηνυμάτων της Ιστορίας. Το έτος 1912 αποτελεί ορόσημο για την ελληνική Ιστορία, γιατί αυτήν τη χρονιά η Ελλάδα διπλασιάστηκε γεωγραφικά και πληθυσμιακά κι έτσι η μέχρι τότε ανυπολόγιστη Ελλάδα έγινε πλέον μεγάλο-υπολογίσιμο κράτος. 

Για να φτάσουμε σ' αυτήν την Ελλάδα χρειάστηκε να προηγηθεί η στρατιωτική επανάσταση το 1909 που σάρωσε τον παλαιοκομματισμό αλλά και η μετάκληση από την Κρήτη του Ελ. Βενιζέλου που οδήγησε σε ανόρθωση της χώρας… Ο Σ. Μαρκεζίνης στην Πολιτική του Ιστορία (τόμος 3, σελ.246) αναφέρει ότι το 1911 ο προϋπολογισμός της Ελλάδας είχε έσοδα 142.519.218 δρχ. και έξοδα 130.638.154 δρχ., ενώ και το 1914 μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και το διπλασιασμό της Ελλάδας ο προϋπολογισμός ανέφερε έσοδα 567.147.742 δρχ. και έξοδα 555.260.269 δρχ. Δηλαδή ακόμη και την πολεμική περίοδο, με πολεμικές δαπάνες, η τότε Ελλάδα είχε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς… 

Αλλά τότε η Ελλάδα ήταν ενωμένη και είχε άξια ηγεσία με αρχιστράτηγο το διάδοχο Κωνσταντίνο και πρωθυπουργό τον Ελ. Βενιζέλο, ηγέτη μεγάλου βεληνεκούς που μιλούσε σαν ίσος προς ίσο με τους ηγέτες των μεγάλων χωρών, ο οποίος, μιλώντας στις 5-10-1912 στο Φάληρο στα πληρώματα των πολεμικών μας πλοίων, τους είπε: «Η πατρίς αξιοί από υμάς, όχι απλώς να αποθάνητε υπέρ αυτής. Αυτό θα ήταν το ολιγώτερον. Αξιοί να νικήσετε. Και διά τούτο έκαστος εξ΄ ημών και θνήσκων ακόμη, μίαν μόνον σκέψιν πρέπει να έχει, πώς να εντείνει τας δυνάμεις του μέχρι της τελευταίας πνοής όπως οι εναπομείναντες νικήσωσι...». 

Μελαγχολεί κάποιος όταν διαβάζει για την τότε Ελλάδα και τη συγκρίνει με τη σημερινή. Τα τελευταία 30 χρόνια (με κάποιες εξαιρέσεις) είχαμε πολιτικούς που μπέρδευαν το νόμιμο με το ηθικό, ασχολούνταν με οff shore εταιρίες και υπηρετούσαν τις αδυναμίες των πολιτών… γι΄ αυτό η Ελλάδα σήμερα υπερχρεωμένη εκλιπαρεί τους δανειστές για μία ακόμη δόση δανείου θυμίζοντας την ανυπολόγιστη Ελλάδα του 19ου αιώνα… 

Ο ελληνικός λαός ήταν ίδιος και το 1912 και σήμερα, με προτερήματα αλλά και πολλές αδυναμίες. Η εμφανής διαφορά είναι στην ηγεσία,γιατί και μετά το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων δημιουργήθηκε ιστορική ευκαιρία για μία ισχυρή ευημερούσα Ελλάδα που θα ήταν ο παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή αλλά οι πολιτικοί της λόγω έλλειψης οράματος και κακών χειρισμών ούτε την ευκαιρία αξιοποίησαν αλλά και οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση και την παρακμή... 

 
Του Δημήτρη Γαρούφα, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 30/10/2012

 

 

Για να υπάρχει ελπίδα προοπτικής

Είναι θέμα ημερών πλέον η ψήφιση νέου πακέτου μέτρων(σε γενικές γραμμές, είχαν συμφωνηθεί επί κυβερνήσεως Παπαδήμου) με περικοπές δαπανών αλλά και αποδοχών εργαζομένων, συντάξεων κ.λπ. που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε βαθύτερη ύφεση με αύξηση της ανεργίας και υποβάθμιση της ζωής των πολιτών.
Η χώρα μπαίνει πλέον στην καρδιά της θύελλας, στο μάτι του κυκλώνα, και θα περάσει ένα βαρύ πολιτικό χειμώνα με απρόβλεπτες αλλαγές και στο πολιτικό σύστημα γιατί, όπως τα προηγούμενα μνημόνια οδήγησαν κόμματα εξουσίας στο περιθώριο, έτσι και τώρα η νέα θύελλα πιθανόν να οδηγήσει δυστυχώς σε κυρίαρχες θέσεις ακραίες πολιτικές δυνάμεις.
Υποτίθεται ότι με τα νέα μέτρα θα έχουμε την ελπίδα να γίνει βιώσιμο το χρέος σε μερικά χρόνια, αλλά φοβούμαι ότι και τα νέα μέτρα θα χειροτερέψουν τη θέση του Ελληνα πολίτη αλλά δε θα λύσουν το πρόβλημα, γιατί, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Γερμανός οικονομολόγος Μπόφιγκερ, «η στρατηγική του σοκ έχει αποτύχει. Υπό συνθήκες σπειροειδούς φθίσης της οικονομίας οι περικοπές δεν προσφέρουν τίποτα. Το ζητούμενο είναι προγράμματα ανάκαμψης».
Αναντίρρητα στη χώρα μας υπήρχε ανάγκη μεταρρυθμίσεων για να λειτουργούν ουσιαστικά οι θεσμοί και ανάγκη ανασύνταξης του κράτους και περιστολή δαπανών. Γι' αυτό χρειαζόταν να υλοποιηθεί ένα σχέδιο με τρία σκέλη: 1) περιστολής δαπανών, 2) ανάπτυξης της χώρας με αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της και 3) θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Δηλαδή μαζί με τις περικοπές δαπανών θα έπρεπε να παρουσιαστεί και σχέδιο ανάπτυξης το οποίο π.χ. να έχει στόχο τα 15 εκατομμύρια τουρίστες να γίνουν 20 ή 25 για να αυξηθούν τα έσοδα από τον τουρισμό, τα περίπου 15 δισ. ευρώ που φέρνει ετησίως σε συνάλλαγμα η εμπορική μας ναυτιλία να γίνουν 20,τον προσανατολισμό της γεωργίας μας σε νέες καλλιέργειες με πραγματική παραγωγή και εξαγωγές και την αξιοποίηση των άλλων πλουτοπαραγωγικών μας πηγών (ορυκτός πλούτος κ.λπ.). 

Τέλος μαζί με όλα αυτά έπρεπε να υλοποιηθεί ένα βραχυχρόνιο σχέδιο θεσμικών αλλαγών(π.χ. μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200) που θα έδινε τον τόνο λιτότητας και αποτελεσματικότητας αλλά και να παρουσιαστεί ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανασύνταξης του κράτους και ουσιαστικής λειτουργίας των θεσμών μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης που μπορεί να αρχίσει ως διαδικασία από την άνοιξη του 2013.
Τέτοιο ολοκληρωμένο σχέδιο σωτηρίας και ανάπτυξης της χώρας δεν παρουσιάστηκε. Γι' αυτό έστω και αργά, έστω και μετά την ψήφιση των μέτρων, πρέπει να εκπονηθεί, να παρουσιαστεί και κυρίως να υλοποιηθεί τεκμηριωμένο σχέδιο ανάπτυξης και θεσμικών μεταρρυθμίσεων για να υπάρχει ελπίδα προοπτικής για τη χώρα. 

Του Δημήτρη Γαρούφα, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 23/10/2012

Oχι μνημόσυνα για τη Θεσσαλονίκη

Το 2012, χρονιά εορτασμού των 100 χρόνων απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, οδεύει προς το τέλος του και φοβούμαι ότι η επέτειος πέρασε απαρατήρητη. Εγιναν κάποιες εκδηλώσεις και κάποια συνέδρια (μερικά σοβαρά), αλλά λείπουν οι προτάσεις κι ο διάλογος για την αναζήτηση νέου ρόλου για το μέλλον της Θεσσαλονίκης.
Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη ιστορική ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το 1989, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων των γειτονικών χωρών, οπότε με το άνοιγμα των συνόρων απέκτησε οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα. Μπορούσε να λειτουργεί σε μητροπολιτικό ρόλο και να εδρεύουν σε αυτή όλοι οι οργανισμοί της ΕΕ που θα απευθύνονταν στα Βαλκάνια, αποτελώντας μια άτυπη βαλκανική πρωτεύουσα. Δυστυχώς δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν το ήθελε η κεντρική εξουσία, αλλά και γιατί οι εκπρόσωποι της πόλης δεν είχαν το σθένος να διεκδικήσουν αποτελεσματικά όσα έπρεπε να γίνουν. Εγιναν κάποιες αποσπασματικές προσπάθειες με δημιουργία διαβαλκανικών φορέων που είχαν έδρα τη Θεσσαλονίκη από φορείς της πόλης (δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πανεπιστήμια κ.λπ.) αλλά δεν στηρίχθηκαν και ατόνησαν. Δημιουργήθηκαν και κάποιοι φορείς από την κεντρική εξουσία, αλλά με κρύα καρδιά και με μεγάλη καθυστέρηση (Διεθνές Πανεπιστήμιο, ΣΑΕ κ.λπ.), που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Φέτος, αντί συνεδρίων για το παρελθόν της πόλης και κάποιων αποσπασματικών εκδηλώσεων, νομίζω ότι πιο επωφελής θα ήταν η διοργάνωση συζητήσεων σε αναζήτηση του νέου ρόλου της Θεσσαλονίκης και σ' αυτό το πλαίσιο επιβαλλόταν η πρόκληση ενός διαλόγου ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τους φορείς της πόλης για το μελλοντικό ρόλο της.
Στη Θεσσαλονίκη ενδεικτικά θυμίζω ότι υπάρχει το ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η ΔΕΘ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το ΚΘΒΕ, το Διεθνές Πανεπιστήμιο, η Εθνική Σχολή Δικαστών, το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου, τα Μουσεία της, η ΕΜΣ και πληθώρα άλλων φορέων. Αν υπάρξουν δράσεις όλων αυτών με κοινή στόχευση, το όραμα μπορεί να γίνει πράξη και μπορεί η Θεσσαλονίκη να λειτουργεί σαν μητροπολιτικό κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής.
Το έχουμε πει παλιότερα, αλλά το επαναλαμβάνουμε: το εθνικό συμφέρον επιβάλλει η Αθήνα να εκφράζει το ελληνικό κράτος ως πρωτεύουσά του και η Θεσσαλονίκη το ελληνικό έθνος με φορείς που θα απευθύνονται σε αυτό, όπως το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (με ουσιαστική δράση όμως), η ΕΤ3 λειτουργώντας δορυφορικά κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα από τη Θεσσαλονίκη και μέσω των φορέων της θα έπρεπε να εκφράζεται η εξωστρέφεια του ελληνικού κράτους… Αντί μνημοσύνων για το ένδοξο παρελθόν της πόλης, χρειαζόμαστε όραμα για το μέλλον της…

TOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 16/10/2012
 

Αναζητώντας πρότυπα…

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα ήταν μια συζήτηση μεταξύ νομικών όπου από δικαστικό εκφράστηκε η άποψη ότι στην κρίση της κοινωνίας μας συμβάλλει η έλλειψη υγιών προτύπων. Απαντώντας επισήμανα ότι υγιή πρότυπα υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά δεν τα προβάλλουμε και ενδεικτικά ανέφερα ότι την περίοδο της γερμανικής κατοχής υπήρχε στη Θεσσαλονίκη ως προϊστάμενος του Πρωτοδικείου ο πρόεδρος Πρωτοδικών Αγγελος Κουτσουμάρης. Θέλοντας να διασώσει παιδιά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, όρισε στο Πρωτοδικείο εκτάκτους δικασίμους πρωί και απόγευμα και γίνονταν σωρηδόν υιοθεσίες παιδιών Εβραίων από οικογένειες Χριστιανών, ενώ οι δικηγόροι που παρίσταντο δεν έπαιρναν αμοιβή και οι δικαστές που δίκαζαν εξέδιδαν γρήγορα αποφάσεις, κάνοντας δεκτές τις αιτήσεις. Σε 15 μέρες εκδικάσθηκαν πάνω από 400 αιτήσεις υιοθεσίας αλλά προδόθηκε στους Γερμανούς το εγχείρημα κι έτσι ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής με έγγραφό του ζήτησε τα ονόματα όσων συνέπραξαν στο εγχείρημα (δικαστές, δικηγόροι κ.λπ.) για να τιμωρηθούν. Την επόμενη μέρα ο δικαστής αυτός παρουσιάσθηκε μόνος του στο Γερμανό στρατιωτικό διοικητή Μάισνερ και τον υπασπιστή του Μάξ Μέρτεν και δήλωσε ότι αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη γιατί ως προϊστάμενος του Πρωτοδικείου οργάνωσε το εγχείρημα για να σωθούν τα παιδιά. Ο Γερμανός διοικητής εκφράστηκε με θαυμασμό για το θάρρος του δικαστή και τον άφησε ελεύθερο.

Αυτόν το γενναίο πρόεδρο Πρωτοδικών (μετέπειτα Αρεοπαγίτη) δεν τον τίμησαν οι δικαστικές ενώσεις, ούτε η Ισραηλιτική Κοινότητα, ούτε ο δήμος Θεσσαλονίκης και αν δε γινόταν αναφορά του περιστατικού στην ιστορία του ΔΣΘ που έγραψε ο Τ. Θωμάς (Α' τόμος σ. 39-40) θα είχε ξεχασθεί.

Ακόμη και στην περίοδο της μεταπολίτευσης υπήρξαν πρόσωπα και ομάδες που θαρραλέα ζήτησαν οργάνωση της πολιτικής ζωής σε υγιείς βάσεις προειδοποιώντας για τα «κακά μελλούμενα», αλλά αγνοήθηκαν… γιατί επικρατούσε η λογική που αποδεχόταν ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος -σύμφωνα με δημοσιεύματα- είπε για κάποιον: «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500 εκατ. δρχ.». Υπενθυμίζω επίσης ενδεικτικά ότι υπήρξε ομάδα νέων στελεχών της ΝΔ (αποκληθείσα «Κίνηση Βόλβης»), που από το 1975 αγωνιζόταν για κόμματα αρχών με εξάλειψη της οικογενειοκρατίας και του ρουσφετιού, για διαφάνεια, αξιοκρατία και ήθος στην πολιτική, αλλά αντί να υιοθετηθούν τα ανανεωτικά αιτήματα «κακοί σύμβουλοι» του Κ. Καραμανλή πέτυχαν τη διαγραφή τους από τη ΝΔ.

Υπήρξαν και υπάρχουν πρότυπα θάρρους και ήθους αλλά «εξοβελίζονται» γιατί η παρουσία τους αποκαλύπτει τη μικρότητα των άλλων... Αν όμως θέλουμε καλύτερη την πατρίδα, πρέπει να αναζητήσουμε και να προβάλουμε πρότυπα θάρρους και ήθους, για να ελπίζουμε ότι θα ανασυρθεί από το τέλμα η κοινωνία μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 10/10/2012

Υπάρχει ελπίδα;

«Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ' τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω ανήφοροι στα βουνά…»
Γ. Σεφέρης
Οι στίχοι του Σεφέρη αποδίδουν την εικόνα της σημερινής Ελλάδας που βλέπει καθημερινά τα αδιέξοδα να πληθαίνουν και τους ορίζοντες να στενεύουν. Καταχνιά σκεπάζει την Ελλάδα κι οι πολίτες απελπισμένοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, ενώ ο πολιτικός κόσμος που θα έπρεπε να παίζει καθοδηγητικό ρόλο δίνει την εντύπωση ότι πρωτίστως ενδιαφέρεται να κρατήσει «με νύχια και με δόντια» κάποια προνόμιά του, ενώ αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει ορατό σχέδιο ανάπτυξης της χώρας...Υπάρχει καταιγισμός μέτρων που κάθε φορά υποτίθεται ότι είναι τα τελευταία, αλλά σε λίγο καιρό χρειάζονται νέα. Οι πολιτικοί μας σήμερα αναιρούν αυτά που έλεγαν χτες και είναι βέβαιο ότι αύριο θα λένε κάτι διαφορετικό. Τα ΜΜΕ μάς βομβαρδίζουν με αναφορές σε «ισοδύναμα μέτρα», ενώ η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι το νέο πακέτο οδυνηρών μέτρων θα είναι το τελευταίο… Οι πολίτες αυτές τις διαβεβαιώσεις τις ξανάκουσαν και γι' αυτό δεν τις πιστεύουν, τη στιγμή μάλιστα που και τα κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση προεκλογικά έδωσαν υποσχέσεις που δεν τηρούν τώρα.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας συμπεριφέρεται υποκριτικά και ακόμη και τώρα χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα. Τα μέλη του Κοινοβουλίου, που θα κληθούν σε μερικές μέρες να πετσοκόψουν τις συντάξεις, εξακολουθούν να παίρνουν παχυλή (για τα δεδομένα της χώρας) αποζημίωση, εξακολουθούν να πληρώνονται με επιπρόσθετη αμοιβή για συμμετοχή σε συνεδριάσεις επιτροπών της Βουλής, κι ενώ μιλούν για αναγκαία μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων, εξακολουθούν να απασχολούν τέσσερις υπαλλήλους κι επιστημονικό συνεργάτη και από δύο αστυνομικούς που συνήθως εκτελούν χρέη σωματοφύλακα… Δεν κατανοούν ότι τα ψέματα τέλειωσαν κι ότι έτσι εμφανίζονται πλήρως αναξιόπιστοι στην κοινωνία, και μάλλον δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά βλέπουν οι απελπισμένοι πολίτες και στρέφονται στα άκρα, εκδικούμενοι το σύστημα.Κρίμα για την Ελλάδα και κρίμα για τον πολιτικό της κόσμο που συμπεριφέρεται σαν να μη συνέβη τίποτα. Το πολιτικό μας σύστημα τρίζει κι ο σημερινός πολιτικός κόσμος, αν θέλει να έχει μέλλον, πρέπει να συμμετάσχει πραγματικά στις θυσίες των πολιτών και αντί οι ασκούντες εξουσία να ασχολούνται μόνο με περικοπές δαπανών, να εκπονήσουν και να υλοποιήσουν τάχιστα σχέδιο ανάπτυξης της χώρας με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων για να αυξηθεί το ΑΕΠ και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Μόνον έτσι, απαντώντας στο εναγώνιο ερώτημα των πολιτών, θα μπορούν να πουν: Ναι, υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα.ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 3/10/2012

Ανάγκη θάρρους

Ο Τζον Κένεντι στην πρώτη παράγραφο του βιβλίου του «Σκιαγραφία των γενναίων», που έγραψε πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, γράφει πως το αφιερώνει στην πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή, το θάρρος. Και συνεχίζει στη δεύτερη παράγραφο λέγοντας πως «ένας λαός που λησμόνησε τις πράξεις θάρρους των πολιτικών τού χτες, είναι απίθανο ότι θα απαιτήσει από τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες του τις ίδιες ιδιότητες ή ότι θα τις ανταμείψει όταν τις βρει».

Επανέρχομαι σε αυτά, γιατί βλέπω πως πολλά δεινά της χώρας μας οφείλονται στην έλλειψη θάρρους των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Δεν είχαν το θάρρος (με λίγες εξαιρέσεις) να πουν την αλήθεια στους πολίτες και υπερχρέωναν τη χώρα κολακεύοντας τις αδυναμίες των πολιτών. Δεν είχαν το ανάστημα να δουν και να λειτουργήσουν για τις μελλοντικές γενιές, γιατί τους απασχολούσε μόνο η επανεκλογή τους και τίποτα περισσότερο. Δεν είχαν το θάρρος να πουν «όχι» σε πολίτες που τους πίεζαν για ρουσφέτια κι έτσι με ρουσφετολογικούς διορισμούς διόγκωσαν το Δημόσιο και διπλασίασαν το προσωπικό της Βουλής, για να διορίζουν συγγενείς και συνεργάτες τους. Δεν είχαν το θάρρος (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να πάνε κόντρα στο κόμμα τους και να καταγγείλουν σκάνδαλα ακολουθώντας την τακτική «κάνε πως δε βλέπεις… για να έχεις μέλλον…». Το αναφέρω αυτό, γιατί αυτή ήταν η συμβουλή που μου έδωσαν κάποιοι όταν ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, θέλοντας να διασώσω εκτάσεις και οικόπεδα του Δημοσίου γύρω από τη Θεσσαλονίκη κατήγγειλα την εξέλιξη της υπόθεσης Βατοπεδίου…

Κι όμως στην Ελλάδα υπήρξε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος που μιλώντας στο λαό των Αθηνών, που επιτακτικά ζητούσε Συντακτική Συνέλευση, με θάρρος απάντησε από τον εξώστη «είπα αναθεωρητική», αλλά δυστυχώς δεν αποτέλεσε υπόδειγμα για την πλειονότητα των μετέπειτα πολιτικών.

Το θάρρος είναι αυτό που ξεχωρίζει τους πραγματικούς ηγέτες, τους αναμορφωτές, από αυτούς που αρκούνται στη διαχείριση. Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη πολιτικών που με θάρρος θα πουν την αλήθεια, ηγετών που θα αγνοήσουν τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα και θα επιστρατεύσουν τους καλύτερους Ελληνες, υπουργών που δε θα ασχολούνται με τη δημιουργία θέσεων για να βολέψουν ασήμαντους υποτακτικούς και κουμπάρους, αλλά που θα υπηρετούν πραγματικά το δημόσιο συμφέρον. Η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη μεταρρυθμίσεων που μπορεί να της δώσουν «φιλί ζωής», να οδηγήσουν σε ουσιαστική λειτουργία των θεσμών και σε δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης. Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση συνεργασίας οφείλουν να πάρουν αποφάσεις με θάρρος, ενθυμούμενοι πάντα τη ρήση του Κένεντι ότι «το θάρρος είναι η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος 26/9/2012