Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Τι πρέπει να κάνουμε


Αρθρο του Δημήτρη A. Γαρούφα* για taxalia
(... Ο Ελληνισμός είχε πάντα οικουμενικότητα και ανοιχτούς ορίζοντες γι΄ αυτό και επιβίωσε μέσα στις συμπληγάδες της ιστορίας....)

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου γράφει(σε μετ. Ε.Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν , να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτον ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και ν΄ αποκρούουν δι΄ αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν..».
Αυτή η ρήση του Θουκυδίδη επαληθεύεται διαχρονικά στην Ελλάδα όπου συνήθως οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν πραγματικότητα τις επιθυμίες τους και απορρίπτουν με αυθαίρετους συλλογισμούς όσα δεν τους συμφέρουν. ΄Έτσι επί δεκαετίες καλόπιαναν τους πολίτες υποσχόμενοι...
«ακόμα καλύτερες μέρες» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπερχρεώνοντας τη χώρα για να διορίζουν ψηφοφόρους τους στο δημόσιο και καθιερώνοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» η 16 μισθούς για κάποιους προνομιούχους εργαζόμενους… Πίστευαν μάλλον ότι κάποιος από μηχανής θεός θα βρει λύση για τη σωτηρία της χώρας, όπως γίνονταν στις αρχαίες τραγωδίες, κι ΄έτσι απτόητοι συνέχιζαν να συντηρούν τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε που φυσιολογικά έπρεπε να διοχετευθούν σε έργα υποδομής…
Τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός οι κυρίως υπεύθυνοι δεν ζουν αλλά κι οι υπόλοιποι σφυρίζουν αδιάφορα η επιδιώκουν την αποενoχοποίησή τους μέσω ισχυρισμών για συνενοχή και των πολιτών, είτε διακριτικά δείχνουν άλλους με το δάχτυλο
Δυστυχώς στη χώρα μας οι ηγετικές τάξεις εκπίπτουν καθημερινά στη συνείδηση του πολίτη γιατί εμφανώς εξαντλούν τη φιλοδοξία τους στο να διασώσουν κάποια προνόμια ενώ υπάρχει εμφανής έλλειψη προβληματισμού, οράματος και προτάσεων για το μέλλον του τόπου..
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η χώρα μας περνά δύσκολες και θα περάσει δυσκολότερες μέρες. Η Ελλάδα βιώνει με μεγαλύτερη ένταση την διεθνή οικονομική κρίση και οι νέοι αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον. Τα σκάνδαλα διαφθοράς και η εμφανής ατιμωρησία των εμπλεκομένων σε αυτά πολιτικών, μέσω της σύντομης παραγραφής των ποινικών ευθυνών τους , απαξιώνει καθημερινά και περισσότερο το πολιτικό σύστημα κι΄ έτσι ολοένα και περισσότεροι πολίτες στρέφουν την πλάτη στα πολιτικά μας κόμματα .
Το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει. Επιγραμματικά λέω ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Να πουν ολόκληρη την αλήθεια στον ΄Έλληνα πολίτη, να του ζητήσουν θυσίες αφού πρώτα αυτοί υποβάλλουν τον εαυτό τους σε αυτές(να καταργηθεί π.χ. η ιδιαίτερη αμοιβή για συμμετοχή σε επιτροπές της Βουλής, η ειδική φορολόγηση της Βουλευτικής αποζημίωσης κλπ.) και να συμφωνήσουν σε ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκτήσει προοπτική η χώρα.
Επιβάλλεται πρώτα-πρώτα να αρχίσει ένας δημόσιος ουσιαστικός διάλογος για την κατάρτιση σχεδίου εξόδου από την κρίση μέσω της ανάπτυξης της χώρας και μακάρι οι σχετικές προτάσεις του κ.Σαμαρά να αποτελέσουν το έναυσμα έναρξης ενός τέτοιου διαλόγου αν και η Ελλάδα αρέσκεται πάντα στους μονόλογους…
Πέρα όμως από την επεξεργασία προτάσεων εξόδου από την οικονομική κρίση επιβάλλεται μια γενικότερη αναδιάρθρωση του πολιτικού μας συστήματος για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί.
Επιβάλλεται πρωτίστως τα πολιτικά μας κόμματα ως θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος να εκσυγχρονιστούν και να ανοιχθούν στην κοινωνία. Οι ηγέτες τους πρέπει επιτέλους να αποκαθάρουν τα κόμματά τους από στελέχη με ελαστική συνείδηση που έχουν εμπλοκή σε σκάνδαλα(SIEMENS, Βατοπέδι κλπ.) και από αυτούς που, χωρίς συναίσθηση τόπου και χρόνου, ακόμα και τώρα «διαπρέπουν» στη διοργάνωση LIFE STYLE εκδηλώσεων και οι ίδιοι να αρχίσουν να λειτουργούν καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» δίνοντας τον τόνο υψηλού ήθους, λιτότητας και υπευθυνότητας.
Παράλληλα πρέπει να συμφωνήσουν και να προετοιμάσουν μια τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος με καθιέρωση δημοψηφισμάτων για μεγάλα θέματα (εφ΄ όσον το ζητά συγκεκριμένος αριθμός πολιτών) , να συμφωνήσουν σε κατάργηση των διατάξεων που οδηγούν μέσω της σύντομης παραγραφής στην ατιμωρησία των πολιτικών, στην αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων για να κοπεί ο ομφάλιος λώρος εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, στην μείωση του αριθμού των Βουλευτών, στην καθιέρωση ασυμβιβάστου θέσης υπουργού και Βουλευτή για να αναβαθμιστεί το κοινοβούλιο( λειτουργεί επιτυχώς στην Κύπρο),στην καθιέρωση ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων(εφ ΄όσον λαμβάνουν επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό υποχρεωτικά πρέπει να δέχονται δημόσιο έλεγχο) από ανεξάρτητη αρχή η το Ελεγκτικό Συνέδριο κλπ.
Μα αυτό που κυρίως χρειάζεται ο τόπος σήμερα είναι ένα όραμα που θα δημιουργεί ελπίδα καλύτερου αύριο στη νεολαία και θα εκφράζει τους ανοιχτούς ορίζοντες του Ελληνισμού. 


Ο Ελληνισμός είχε πάντα οικουμενικότητα και ανοιχτούς ορίζοντες γι΄ αυτό και επιβίωσε μέσα στις συμπληγάδες της ιστορίας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο Ελληνισμός χρειάζεται σε όλα τα επίπεδα ανθρώπους που θα έχουν ήθος, όραμα και ικανότητες αλλά και ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη και τη δράση τους.

*Πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Απαιτείται «αρετή και τόλμη…»


Αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να καυτηριάζει κάποιος τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα, γιατί από πλευράς των ηγεσιών στη μεταπολίτευση υπήρχε γνώση και αποδοχή αυτών με διαχείριση εξουσίας που εξασφάλιζε για το μέλλον ότι θα παρέμενε η ίδια κατάσταση. Γι' αυτό π.χ. ενώ αναθεωρήθηκε κατ' επανάληψη το Σύνταγμα, διατηρήθηκε το ακαταδίωκτο των πολιτικών μέσω της άμεσης παραγραφής των ποινικών ευθυνών, ενώ από πλευράς πολιτών υπήρχε μοιρολατρικά παθητική αντιμετώπιση...
Οι θεσμοί υπολειτουργούσαν ή λειτουργούσαν μόνο στο βαθμό που εξασφάλιζαν τα προνόμια κάποιων, με τους περισσότερους πολιτικούς ηγέτες επί δεκαετίες να υπερχρεώνουν τη χώρα με δάνεια που συντηρούσαν έναν καταναλωτικό ευδαιμονισμό, χωρίς να τους απασχολεί το πώς θα εξοφλούνταν. Αλλά κι η πλειοψηφία των πολιτών έχει μερίδιο ευθύνης, γιατί λειτουργούσαν σε ρόλο παθητικού θεατή, ενώ, αν λειτουργούσαν ως ενεργοί πολίτες, άλλη θα ήταν η πορεία της χώρας.
Αναφέρω ενδεικτικά μόνο πως, όταν πριν από τέσσερα χρόνια ως πρόεδρος του ΔΣΘ πήρα την πρωτοβουλία καταγγελίας της υπόθεσης Βατοπεδίου, με στόχο να διασωθούν οι εκτάσεις του Δημοσίου στο νομό Θεσσαλονίκης για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον επ' ωφελεία των τοπικών κοινωνιών ως χώροι πρασίνου ή για δράσεις πολιτισμού, η φωνή μας ήταν μοναχική. Αυτοί που έπρεπε να πρωτοστατήσουν στον αγώνα ή έστω να συμπαραταχθούν μαζί μας προτιμούσαν να κάνουν ότι δε βλέπουν… ενώ από ολόκληρη Θεσσαλονίκη ελάχιστοι ήταν οι φορείς ή τα άτομα που δραστηριοποιήθηκαν για να προστατευτεί το δημόσιο συμφέρον.
Κι εμείς μεν, με όποιο κόστος, δώσαμε τον αγώνα που έπρεπε, αλλά οι αγώνες γίνονται πιο αποτελεσματικοί όταν υπάρχει κοινωνία ενεργών πολιτών που συμμετέχει και διεκδικεί. Αν αυτή η κοινωνία λειτουργούσε, δε θα υπήρχαν σκάνδαλα τύπου Siemens, Βατοπεδίου, χρηματιστηρίου, υποβρυχίων κ.λπ., γιατί αναγκαστικά θα λειτουργούσαν προληπτικά οι θεσμοί.
Σήμερα βιώνουμε δύσκολες μέρες, ενώ θα ακολουθήσουν δυσκολότερες, για τις οποίες δεν τολμά να μας μιλήσει ο πολιτικός κόσμος... Η πορεία της χώρας μπορεί να αρχίσει σε βάθος χρόνου να βελτιώνεται, μόνον αν εμείς λειτουργήσουμε πραγματικά ως πολίτες, αρχίζοντας να θεωρούμε προσωπική μας υπόθεση καθετί που αφορά τη χώρα, προτάσσοντας το γενικό συμφέρον έναντι του ατομικού και ανεβάζοντας τον πήχη σε ό,τι αφορά το επίπεδο των κάθε λογής εκπροσώπων μας, αναζητώντας ανθρώπους με ήθος, ικανότητες, όραμα αλλά και τόλμη να λένε και «όχι», όταν χρειάζεται... Για να υπάρχει ουσιαστικά ανεξάρτητη και δυνατή Ελλάδα, απαιτείται από όλους μας «αρετή και τόλμη», όπως θα έλεγε ο ποιητής.
 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Η δική μας ευθύνη

Διάβασα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Δ. Βλαχόπουλου (πρώην βουλευτού νομού Ημαθίας) με τίτλο «Αξιζε τον κόπο να αναμειχθώ στην πολιτική;». Την περίοδο που ήταν βουλευτής ο Δ. Βλαχόπουλος υπηρέτησα μέρος της 28μηνης στρατιωτικής μου θητείας στις Βαρβάρες της Βέροιας κι έτσι γνώριζα τις πρωτοβουλίες του για μεγάλα θέματα, όπως η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, ενώ με εντυπωσίαζε εξίσου η έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα του επίσης βουλευτή Ημαθίας Γ. Χιονίδη. Ασχολούνταν με γενικότερα θέματα, αλλά όχι με ρουσφέτια κι έτσι η πολιτική σταδιοδρομία του Γ. Χιονίδη έληξε το 1977 και του Βλαχόπουλου το 1981, που αποχώρησε από την πολιτική.  
Για τη νοοτροπία της πλειοψηφίας των Ελλήνων ψηφοφόρων αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ο Δ. Βλαχόπουλος ότι κάποια φορά παρκάρισε παράνομα το αυτοκίνητό του σε δρόμο της Βέροιας κι όταν είδε την κλήση πήγε και την πλήρωσε. Το γεγονός δημοσιοποιήθηκε, λίγοι τον συνεχάρησαν, ενώ έχασε ψήφους από τα χωριά, γιατί, όπως έλεγαν στα καφενεία, δεν τον θεωρούσαν πλέον δυναμικό βουλευτή, αφού πλήρωσε την κλήση, ενώ, κατά την άποψή τους, θα έπρεπε να μεταθέσει στον Εβρο τον αστυνομικό που τον έγραψε...  Ανέφερα τα παραπάνω για να επισημάνω ότι για το κατάντημα της χώρας φταίμε κι εμείς οι πολίτες, γιατί με τη συμπεριφορά μας δεν επιτρέπουμε σε αξιόλογα πρόσωπα να ασχοληθούν με τα κοινά. Γιατί αντί να επιλέγουμε εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο, στο συνδικαλισμό ή την τοπική αυτοδιοίκηση με κριτήριο το ήθος, τις ικανότητες και το όραμα προσφοράς, συνήθως επιλέγουμε μέτριους διαχειριστές, γιατί μας κολακεύουν, γιατί έχουν όμορφη εμφάνιση ή υπόσχονται ρουσφέτια…  
Εμείς φταίμε για το επίπεδο των εκπροσώπων μας σε όλα τα επίπεδα, γιατί -με κάποιες εξαιρέσεις- συνήθως επιλέγουμε ανθρώπους χωρίς όραμα, ανθρώπους που δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και μόνη τους φροντίδα είναι η επανεκλογή τους για να απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας, ενώ, αν σκεφτόμασταν το γενικότερο συμφέρον, θα έπρεπε να αναζητούμε εκπροσώπους με ηθικό ανάστημα, ικανότητες και όραμα, που θα μπορούσαν να ανοίξουν νέους ορίζοντες.  
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, όπως έγραφε στον επίλογο του βιβλίου του «Σκιαγραφία των γενναίων» ο Τζ. Κένεντι, ότι: «Σε μια δημοκρατία, κάθε πολίτης ασκεί κι αυτός ένα λειτούργημα και υπέχει μια ευθύνη και, σε τελική ανάλυση, το είδος της κυβερνήσεως που έχουμε εξαρτάται κυρίως από το πώς εκπληρώνει ο καθένας τις υποχρεώσεις του. 
Εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά και θα έχουμε την πολιτική ηγεσία, καλή ή κακή, που εμείς θέλουμε και αξίζουμε».  

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Μνήμη μιας άλλης γενοκτονίας…

«Της Βουλγαρίας τα βουνά,
Θεέ μ' , χαμήλωσέ τα,
να δούμε τα Ελληνόπουλα
και πάλι ψήλωσέ τα… »
(τραγούδι Χωριστής Δράμας)
Στην Ελλάδα ο μέσος πολίτης αγνοεί πολλά από την πρόσφατη ιστορία, γι' αυτό ελάχιστοι γνωρίζουν όσα υπέφερε ο πληθυσμός της Ανατολικής Μακεδονίας στις βουλγαρικές κατοχές, που είχαν ως αποτέλεσμα και τη μετοίκηση πληθυσμών στη Θεσσαλονίκη, κι έτσι εξηγείται π.χ. το γεγονός ότι το 15% του πληθυσμού της κατάγεται από το νομό Σερρών.
Επιγραμματικά, επισημαίνω ότι η Βουλγαρία ήθελε διέξοδο στο Αιγαίο κι έτσι, κάθε φορά που καταλάμβανε την Ανατολική Μακεδονία, προσπαθούσε, με μεθόδους που είχαν χαρακτηριστικά γενοκτονίας, να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεση. Την περίοδο 1916-1918 οι βουλγαρικές αρχές στρατολόγησαν βίαια σχεδόν όλους τους Ελληνες άντρες από πόλεις και χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας και τους μετέφεραν στα βάθη της Βουλγαρίας για να στρώνουν σιδηροδρομικές γραμμές ή να δουλεύουν σε ορυχεία, όπου από ασιτία, κακουχίες κ.λπ. πέθαναν σε δύο χρόνια σχεδόν οι μισοί. Ταυτόχρονα, καταπίεζαν επιλεκτικά τους Ελληνες, για να αναγκαστούν να φύγουν από την περιοχή κι έτσι η πόλη των Σερρών, όταν άρχισε η βουλγαρική κατοχή, είχε περίπου 35.000 κατοίκους, αλλά μέχρι να φύγουν οι Βούλγαροι, τον Οκτώβριο του 1918, απέμειναν μόνο 5.800.
Τον Ιανουάριο του 1919 διασυμμαχική ανακριτική επιτροπή που ερεύνησε το θέμα υπέβαλε έκθεση που αναφέρει επί λέξει: «Είμαστε βέβαιοι ότι η Βουλγαρία είχε ένα συγκεκριμένο στόχο: την καταστροφή του ορθόδοξου Ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας…». Αυτήν την έκθεση, που εξέδωσε το 2008 το Ιστορικό και Λογοτεχνικό Αρχείο Καβάλας, παρουσιάζουν στις 11-5-11, σε εκδήλωση στην Αθήνα, η Ομοσπονδία Σερραϊκών Πολιτιστικών Σωματείων Θεσσαλονίκης, η Παμμακεδονική Συνομοσπονδία, η Εταιρία Μελέτης - Ερευνας Ιστορίας Σερρών και άλλοι φορείς, με στόχο να καθιερωθεί ημέρα μνήμης των θυμάτων της βουλγαρικής κατοχής στην Ανατολική Μακεδονία...
Με τη Βουλγαρία σήμερα έχουμε φιλικότατες σχέσεις και δεν υπάρχουν εκατέρωθεν διεκδικήσεις. Η χώρα μας οφείλει να καθιερώσει ημέρα μνήμης γι' αυτά τα θύματα, αλλά ταυτόχρονα οφείλουν οι φίλοι μας Βούλγαροι να επιστρέψουν τα κειμήλια που κλάπηκαν από ελληνικά μοναστήρια την περίοδο των κατοχών και να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στα θύματα βουλγαρικών κατοχών, όπως ευφυώς κάνουν οι Γερμανοί για τα δικά τους θύματα.
Οι εκδηλώσεις μνήμης δεν είναι σοβινιστικές ούτε αναζωπυρώνουν πάθη, ενώ η αναγνώριση του εγκλήματος και η απόδοση τιμής στα θύματα από το κράτος - θύτη αποφορτίζει το κλίμα και δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο όραμα της κοινής πλέον ευρωπαϊκής προοπτικής.
*Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Υπάρχει ελπίδα;

Στις 10-3-2010 έγραφα στον «Αγγελιοφόρο» επί λέξει: «Η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση μιας οικονομικής θύελλας που υποβαθμίζει το επίπεδο ζωής των πολιτών και αμαυρώνει την εικόνα της στο εξωτερικό. Παρά τα σκληρά μέτρα περιστολής δαπανών εξακολουθούμε να δανειζόμαστε με τοκογλυφικούς όρους και ο πρωθυπουργός ταξιδεύει από χώρα σε χώρα ζητώντας τουλάχιστον πολιτική στήριξη για να αντιστραφεί το κλίμα.
Τα μέτρα ήταν αναπόφευκτα αλλά για να τα αποδεχθούν οι πολίτες έπρεπε σημειολογικά έστω να κοπούν κάποια προνόμια και να φανεί ότι όλοι υποβάλλονται σε θυσίες. Δυστυχώς διατηρούνται προκλητικά κάποια προνόμια με αποτέλεσμα να πικραίνεται ο πολίτης. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρω ότι ενώ πολύ σωστά εξαγγέλλεται ότι σε κάθε 5 αποχωρήσεις δημοσίων υπαλλήλων θα προσλαμβάνεται ένας, δυστυχώς ακόμη και στις αρχές του 2010 έχουμε προσλήψεις υπαλλήλων στην Ελληνική Βουλή, η οποία μέσα στην τελευταία δεκαετία έχει τριπλασιάσει το προσωπικό της για να βολευτούν κάποιοι συνεργάτες βουλευτών… Δεν κατανοούν ότι αποτελεί πρόκληση το γεγονός; Δεν κατανοούν ακόμη ότι αποτελεί πρόκληση το να εξακολουθούν οι υπάλληλοι της Βουλής να παίρνουν 16 μισθούς; (απλά τώρα υπόκεινται σε φορολογία) και το να παραμένει η αυτοτελής (μειωμένη) φορολόγηση της βουλευτικής αποζημίωσης;
Οι πολίτες πλέον αναρωτιούνται για το τι θα γίνει από δω και πέρα. Είναι βέβαιο ότι μετά από κάποιους μήνες θα χρειασθούν κι άλλα μέτρα, γιατί τα ληφθέντα δεν θα αποδώσουν όσο αναμένεται, αλλά και γιατί το 2011 θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω το έλλειμμα. Παράλληλα δεν βλέπουμε σχέδια και προγράμματα αύξησης παραγωγικότητας, νέων επενδύσεων και οικονομικής ανάκαμψης της χώρας…».
Αυτά που έγραφα τότε όχι μόνο επαληθεύθηκαν, αλλά με το «μνημόνιο» που επακολούθησε χειροτέρεψε η κατάσταση λόγω μείωσης εισοδημάτων, εκτεταμένης ύφεσης και αύξησης ανεργίας, ενώ τα «προνόμια» κάποιων έμειναν πεισματικά στο απυρόβλητο. Το ΑΕΠ μειώθηκε, ενώ το χρέος αυξήθηκε και είναι εμφανής η απουσία ρεαλιστικών προτάσεων-οράματος για το μέλλον από τον πολιτικό κόσμο, που δίνει την εντύπωση ότι απλά σκιαμαχεί για το παρελθόν.
Γι' αυτό η δήλωση - υπόσχεση του κ. Σαμαρά (προέδρου κόμματος εξουσίας), ότι τις προσεχείς μέρες θα παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις εξόδου από την κρίση, είναι ευπρόσδεκτη γιατί δημιουργεί αναλαμπή ελπίδας, υπό την προϋπόθεση ότι οι προτάσεις θα συνιστούν εφικτή και αξιόπιστη λύση. Αν με τις προτάσεις του πείσει τους απογοητευμένους πολίτες ότι υπάρχει έστω ελπίδα ανάκαμψης, θα αρχίσει να βελτιώνεται και το πολιτικό κλίμα, γιατί στη συνείδηση των πολιτών θα αρχίσει να διαμορφώνεται ελπίδα-προοπτική εναλλακτικής λύσης.
* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος