Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου γράφει (σε μετ. Ε.Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν, να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτον ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και ν΄ αποκρούουν δι΄ αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν.».
Αυτή η ρήση του Θουκυδίδη επαληθεύεται διαχρονικά στην Ελλάδα όπου συνήθως οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν πραγματικότητα τις επιθυμίες τους και απορρίπτουν με αυθαίρετους συλλογισμούς όσα δεν τους συμφέρουν. Έτσι επί δεκαετίες καλόπιαναν τους πολίτες υποσχόμενοι «ακόμα καλύτερες μέρες» σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπερχρεώνοντας τη χώρα για να διορίζουν ψηφοφόρους τους στο δημόσιο και καθιερώνοντας επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» η 16 μισθούς για κάποιους προνομιούχους εργαζόμενους.
Πίστευαν μάλλον ότι κάποιος από μηχανής θεός θα βρει λύση για τη σωτηρία της χώρας, όπως γίνονταν στις αρχαίες τραγωδίες, κι έτσι απτόητοι συνέχιζαν να συντηρούν τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε που φυσιολογικά έπρεπε να διοχετευθούν σε έργα υποδομής…
Τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός οι κυρίως υπεύθυνοι δεν ζουν αλλά κι οι υπόλοιποι σφυρίζουν αδιάφορα η επιδιώκουν την αποενoχοποίησή τους μέσω ισχυρισμών για συνενοχή και των πολιτών, είτε διακριτικά δείχνουν άλλους με το δάχτυλο.
Δυστυχώς στη χώρα μας οι ηγετικές τάξεις εκπίπτουν καθημερινά στη συνείδηση του πολίτη γιατί εμφανώς εξαντλούν τη φιλοδοξία τους στο να διασώσουν κάποια προνόμια ενώ υπάρχει εμφανής έλλειψη προβληματισμού, οράματος και προτάσεων για το μέλλον του τόπου.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η χώρα μας περνά δύσκολες και θα περάσει δυσκολότερες μέρες. Η Ελλάδα βιώνει με μεγαλύτερη ένταση την διεθνή οικονομική κρίση και οι νέοι αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον. Τα σκάνδαλα διαφθοράς και η εμφανής ατιμωρησία των εμπλεκομένων σε αυτά πολιτικών, μέσω της σύντομης παραγραφής των ποινικών ευθυνών τους, απαξιώνει καθημερινά και περισσότερο το πολιτικό σύστημα κι΄ έτσι ολοένα και περισσότεροι πολίτες στρέφουν την πλάτη στα πολιτικά μας κόμματα.
Το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει. Επιγραμματικά λέω ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Να πουν ολόκληρη την αλήθεια στον ΄Έλληνα πολίτη, να του ζητήσουν θυσίες αφού πρώτα αυτοί υποβάλλουν τον εαυτό τους σε αυτές (να καταργηθεί π.χ. η ιδιαίτερη αμοιβή για συμμετοχή σε επιτροπές της Βουλής, η ειδική φορολόγηση της Βουλευτικής αποζημίωσης κλπ.) και να συμφωνήσουν σε ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις για να αποκτήσει προοπτική η χώρα.
Επιβάλλεται πρώτα-πρώτα να εκπονηθεί και υλοποιηθεί σχέδιο εξόδου από την κρίση με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Πέρα όμως από την επεξεργασία προτάσεων εξόδου από την οικονομική κρίση επιβάλλεται μια γενικότερη αναδιάρθρωση του πολιτικού μας συστήματος για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί.
Επιβάλλεται πρωτίστως τα πολιτικά μας κόμματα ως θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος να εκσυγχρονιστούν και να ανοιχθούν στην κοινωνία. Οι ηγέτες τους πρέπει επιτέλους να αποκαθάρουν τα κόμματά τους από στελέχη με ελαστική συνείδηση που έχουν εμπλοκή σε σκάνδαλα (SIEMENS, Βατοπέδι κλπ.) και από αυτούς που, χωρίς συναίσθηση τόπου και χρόνου, ακόμα και τώρα «διαπρέπουν» στη διοργάνωση LIFE STYLE εκδηλώσεων και οι ίδιοι να αρχίσουν να λειτουργούν καθημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» δίνοντας τον τόνο υψηλού ήθους, λιτότητας και υπευθυνότητας.
Παράλληλα πρέπει να συμφωνήσουν και να προετοιμάσουν μια τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος με κατάργηση των διατάξεων που οδηγούν μέσω της σύντομης παραγραφής στην ατιμωρησία των πολιτικών, με αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων για να κοπεί ο ομφάλιος λώρος μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, με μείωση του αριθμού των Βουλευτών, με καθιέρωση ασυμβιβάστου θέσης υπουργού και Βουλευτή για να αναβαθμιστεί το κοινοβούλιο (λειτουργεί επιτυχώς στην Κύπρο), με καθιέρωση ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων (εφ ΄όσον λαμβάνουν επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό υποχρεωτικά πρέπει να δέχονται δημόσιο έλεγχο), με θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή αλλά και θεσμών που θα κάνουν πιο συμμετοχική τη δημοκρατία μας κλπ.
Μα αυτό που κυρίως χρειάζεται ο τόπος σήμερα είναι ένα όραμα που θα δημιουργεί ελπίδα καλύτερου αύριο στη νεολαία και θα εκφράζει τους ανοιχτούς ορίζοντες του Ελληνισμού. Χρειαζόμαστε ένα όραμα που θα δώσει ελπίδα στους πολίτες, όραμα που θα βοηθήσει να υπερβούμε τον εαυτό μας και την νοοτροπία της παρακμής, ένα όραμα που θα βοηθήσει,όπως έλεγε ο Γ. Σεφέρης, όλοι μας: «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».
Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος- πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου