Οι εξελίξεις στη Θράκη

Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιό του η Σεμπιχά Σουλεϊμάν και εν συνεχεία ο αποκλεισμός της έφεραν στην επικαιρότητα τη Θράκη και τις εξελίξεις που αφορούν την περιοχή.

Καταρχήν αναφέρω ότι γνωρίζω τη Σεμπιχά Σουλεϊμάν κι έχω συζητήσει μαζί της. Είναι άτομο με δυναμισμό που προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες του κοινωνικού περιβάλλοντος των Ρομά, κάνοντας αγώνα να πείσει τους 5.000 Ρομά του Δροσερού Ξάνθης να στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο κι ότι δεν είναι σωστό να παντρεύουν τα κορίτσια τους σε ηλικία 16-17 χρόνων, ενώ αγωνίζεται να βελτιώσει τη θέση της γυναίκας Ρομά σ' αυτό το περιβάλλον. Ταυτόχρονα έχει το θάρρος να λέει και σε διεθνείς οργανισμούς ότι είναι Ρομά κι ότι έχει ελληνική συνείδηση… Για την ιστορία και μόνον, αναφέρω ότι γνώρισα τη Σεμπιχά Σουλεϊμάν την περίοδο που ήμουν πρόεδρος του ΚΘΒΕ, εποχή που μαζί με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή είχαμε αποδεχθεί πρόταση σωματείου και φιλοξενούσαμε στις κυριακάτικες παραστάσεις της παιδικής σκηνής παιδιά των Ρομά από το Δροσερό κι είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις.

Οταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά της, φίλος δημοσιογράφος, που ήξερε από βιβλία μου ότι έχω ασχοληθεί με το θέμα της Θράκης, ζήτησε τη γνώμη μου. Του ανέφερα ευθέως ότι δεν θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα την αποσύρει. Του εξήγησα ότι ο μηχανισμός της Τουρκίας στη μουσουλμανική μειονότητα είναι ασφυκτικός κι ότι τα κόμματα εξουσίας που αναζητούν ψήφους από τη μειονότητα επιλέγουν υποψηφίους που μπορούν να φέρουν ψήφους, δηλαδή πρόσωπα που τα δέχεται ο τουρκικός μηχανισμός. Αντίθετα οι Ρομά ή Πομάκοι, που αντιδρούν στα σχέδια της Αγκυρας, έχουν περιορισμένη εμβέλεια και δεν μπορούν να προσφέρουν πολλούς ψήφους και γι' αυτό αποκλείονται από τα ψηφοδέλτια των κομμάτων εξουσίας... Το πιο τραγικό είναι ότι αυτοί που δηλώνουν ότι δεν είναι Τούρκοι περιθωριοποιούνται διπλά: τους θέτει στο περιθώριο και τους απομονώνει κοινωνικά ο μηχανισμός της Αγκυρας, ενώ ταυτόχρονα για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας τους περιθωριοποιούν και τα κόμματα εξουσίας και ο κρατικός μηχανισμός.

Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να αποκλείσει την υποψηφιότητα της Σεμπιχά Σουλεϊμάν αγγίζει και εθνικές πτυχές, αλλά δυστυχώς αποδίδει την πραγματικότητα, γιατί ουσιαστικά έκανε άκομψα αυτό που κάνουν πιο κομψά τα άλλα κόμματα. Γιατί στη Θράκη υπάρχουν κάποια πράγματα που όλοι τα ξέρουν, αλλά κάνουν πως δεν τα βλέπουν και για λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας (π.χ. για την εκλογή δημάρχων κ.λπ.) επηρεάζονται στις επιλογές τους. Ενδεικτικά μόνο, για να γίνω κατανοητός, αναφέρω ότι πριν από μερικά χρόνια φίλος πανεπιστημιακός, πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος Κομοτηνής, ενδιαφερόταν να είναι υποψήφιος δήμαρχος, αλλά ζητώντας «χρίσμα» από το κόμμα του που βρισκόταν στην κυβέρνηση, του απάντησαν ότι «δεν μπορούμε να σε χρίσουμε υποψήφιο δήμαρχο, παρά τα προσόντα σου, γιατί έχεις σαρακατσάνικη καταγωγή και οι μουσουλμάνοι επειδή σας θεωρούν φανατικούς Ελληνες δεν θα σε ψηφίσουν».

Ας μην πούμε περισσότερα. Επισημαίνω μόνον ότι Βούλγαρος διπλωμάτης με αρμοδιότητα θέματα οικονομικής συνεργασίας κ.λπ. που είχε επισκεφτεί τη Θράκη μας κατ' επανάληψη, μου έλεγε ότι «το έχετε χάσει το παιχνίδι κι εσείς όπως και η Βουλγαρία» και μου ανέλυε πως η Τουρκία θα εκμεταλλευθεί τις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις για να θέσει θέμα ενιαίας Θράκης.

Θα αναρωτηθεί κάποιος τι θα μπορούσε να γίνει. Απαντώ ότι πολλά θα μπορούσαν να γίνουν. Θα μπορούσαν π.χ. από χρόνια τα κόμματα εξουσίας να τοποθετήσουν σε εκλέξιμη θέση για το Ευρωκοινοβούλιο κάποιον Πομάκο με ελληνική συνείδηση που θα κατήγγελλε σε διεθνές επίπεδο τα σχέδια της Τουρκίας και θα μπορούσε με θεσμική ιδιότητα να συμβάλει σε απεγκλωβισμό των Πομάκων από τους μηχανισμούς της Αγκυρας. Δυστυχώς, η ολιγωρία συνεχίζεται και οι γεωπολιτικές εξελίξεις μάλλον λειτουργούν εις βάρος μας.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Για ανάσταση της πατρίδας

Ετοιμάζοντας κείμενα για ένα νέο βιβλίο μου, χρειάστηκε να δω από το αρχείο μου εφημερίδες του Νοεμβρίου 2008 όπου ξαναδιάβασα δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών που αν τις διαβάσει τώρα κάποιος, θα γελάσει πικρά. Από τον Οκτώβριο του 2008 είχαν φανεί σημάδια κρίσης στις ΗΠΑ με την κατάρρευση της κτηματαγοράς, αλλά οι εδώ περισπούδαστοι αναλυτές έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι θωρακισμένη και δεν μπορεί να την αγγίξει η κρίση, ενώ οι της τότε αντιπολίτευσης έλεγαν ότι αν θα υπάρξει κρίση θα φταίει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης κι όχι η διεθνής οικονομική κρίση, την οποία κατ' αυτούς επικαλούνταν προσχηματικά η τότε κυβέρνηση.

Βεβαίως πέρασε καιρός, η διεθνής οικονομική κρίση άγγιξε όλο τον κόσμο και πέρασε σαν σίφουνας από την Ευρώπη, κλόνισε τις οικονομίες πολλών χωρών και περισσότερο της Ελλάδας που ήταν ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα όλοι έχουν κοντή μνήμη κι έτσι κάποιοι πολιτικοί ξέχασαν τις ανοησίες που έλεγαν τότε για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και δυστυχώς ξέχασε τις ανοησίες τους και ο ελληνικός λαός κι έτσι βλέπουμε τώρα κάποιους που τότε έλεγαν ότι είναι «θωρακισμένη η οικονομία μας» ή ότι «δεν μπορεί να μας αγγίξει η διεθνής οικονομική κρίση» να κάνουν και τώρα αναλύσεις και προβλέψεις αντίστοιχου επιπέδου σαν ηθοποιοί που υποδύονται κάποιο ρόλο… Βεβαίως τα δημοσιεύματα της ίδιας εποχής αποτυπώνουν δηλώσεις πολιτικών μας, κορυφαίων τότε και τώρα, που ανοήτως δήλωναν ότι «λίγο ακόμη να αντέξει η Ελλάδα να αναλάβει επίσημα ο Ομπάμα κι όλα θα βελτιωθούν». Και βεβαίως ο Ομπάμα εκλέχθηκε και για δεύτερη θητεία και τα πράγματα ακολουθούν την πορεία τους, ενώ οι ΗΠΑ ασκούν την εξωτερική πολιτική πάντα με τον ίδιο τρόπο εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους και μόνο.

Η πραγματικότητα της ζωής επιβεβαιώνει διαχρονικά τη ρήση του Θουκυδίδη που έλεγε (σε μετ. Ε. Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτο ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και να απορρίπτουν δι' αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν» και φυσικά η ρήση αυτή ισχύει κυρίως για τους Ελληνες πολιτικούς που οι επιθυμίες τους αντικατοπτρίζονται στη σκέψη τους ως πραγματικότητα.

Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν βλέπουν μακριά και αρεσκόμενοι στη μικροπολιτική του σήμερα αποφεύγουν τις μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν προοπτική για τη νέα γενιά. Γι' αυτό ενώ επαγγέλθηκαν όλοι μια τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος που θα έκανε λειτουργικούς τους θεσμούς, κανείς δεν μιλά γι' αυτή παρότι από το Μάιο του 2013 μπορούσε να έχει ξεκινήσει η διαδικασία. Γι' αυτό ενώ επαγγέλλονται όλοι αξιοκρατία, μόλις αναλάβουν την εξουσία στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους γόνους, αποτυχόντες πολιτευτές και συγγενείς υπουργών. Γι' αυτό στις επικείμενες ευρωεκλογές, όπου θα έπρεπε τα κόμματα να αναζητήσουν στελέχη με ικανότητες και γνώση των μηχανισμών της ΕΕ, βλέπουμε να αναζητούν για τα ψηφοδέλτια ποδοσφαιριστές... και «αδαείς» με κριτήριο την αναγνωρισιμότητα.

Με θλίψη κι αηδία μπορεί κάποιος να παρατηρήσει την ελληνική πραγματικότητα με την πνευματική ηγεσία εκκωφαντικά απούσα και την πολιτική ηγεσία να μην μπορεί να ξεφύγει από το τέλμα της μικροπολιτικής.

Η Ανάσταση του Θεανθρώπου έρχεται μετά την εβδομάδα των παθών, μετά από δοκιμασίες και περισυλλογή που οδηγεί σε κάθαρση και ανασύνταξη ελπίδων για να μπορούν οι άνθρωποι να δεχθούν απελευθερωτικά και με αγαλλίαση το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Η χώρα μας βιώνει μια ατέλειωτη εβδομάδα παθών με προσδοκία της δικής της ανάστασης που θα έρθει μόνον αν εμείς οι πολίτες την αναζητήσουμε με αυτοκριτική, ψυχική κάθαρση και απόφαση για ανασύνταξη στόχων. Αυτές τις μέρες πρέπει όλοι να κοιταχθούμε στον καθρέφτη των ονείρων μας, αναζητώντας τα όνειρα της νιότης, γιατί, όπως έλεγε ο ποιητής Ν. Καρούζος, «θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί, στο τέλος τα ίδια τα ονειρά μας θα μας σώσουν».

Αγγελιοφόρος

Eλλάδα: τοπίο στην ομίχλη

Μελετώντας κάποιος την ελληνική πραγματικότητα, αναντίρρητα θα μελαγχολήσει… γιατί τα πάντα φιλοτεχνούν εικόνα εσωστρέφειας και παρακμής. Το υποβαθμισμένο Κοινοβούλιό μας ψηφίζει, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, νομοσχέδια 800 σελίδων χωρίς να τα έχουν διαβάσει οι βουλευτές, με διατάξεις που αλλάζουν άρδην προς το χειρότερο την ελληνική πραγματικότητα και δήθεν εν ονόματι της «τρόικας» δίνουν τα πάντα σε κάποιους προνομιούχους (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών), ενώ βαπτίζεται «μεταρρύθμιση» η συστηματική φτωχοποίηση των πολιτών… Τα ΜΜΕ, από άγνοια των θεμάτων πιθανώς, αναδεικνύουν κάποιες, μάλλον επουσιώδεις, πλευρές των μέτρων αφήνοντας ασχολίαστες τις πλέον επώδυνες… Ετσι κατά την πρόσφατη συζήτηση του λεγόμενου πολυνομοσχεδίου στη Βουλή τα ΜΜΕ έδιναν την εντύπωση ότι όλη η συζήτηση γίνεται για το χρόνο παστερίωσης του γάλακτος (διευθυντής γαλακτοβιομηχανίας μού ανέφερε ότι η όλη συζήτηση δεν είχε πρακτικό αντικείμενο…) κι έτσι ψηφίστηκαν απαρατήρητα άλλες διατάξεις που ωφελούν κάποιους προνομιούχους και το τραπεζικό σύστημα που στο παρελθόν με παραπλανητικές διαφημίσεις (για εορτοδάνεια και διακοποδάνεια) οδήγησε στην υπερχρέωση των Ελλήνων πολιτών.

Παράλληλα βλέπουμε να ψηφίζονται από το υποβαθμισμένο Κοινοβούλιο διατάξεις καθαρά φωτογραφικές που ευνοούν κάποιους, τακτοποιώντας από κωλύματα εκλογιμότητας μέχρι «προβλήματα» κάποιων που εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη... Ο πολιτικός κόσμος δίνει την εντύπωση ότι βιώνοντας τη μικροπολιτική, όπως θα έλεγε ο Καβάφης, «δεν ακούει τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων...» κι έτσι περνούν απαρατήρητα και ασχολίαστα γεγονότα που σηματοδοτούν γεωπολιτικές ανακατατάξεις που θα επηρεάσουν και τη χώρα μας στο μέλλον…

Εχω ξαναγράψει ότι οι Ελληνες πολίτες από μια κυβέρνηση συνεργασίας περίμεναν περισσότερα πράγματα. Δεν περίμεναν ότι θα λύσει με «μάγια» το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, αλλά ήλπιζαν ότι με στόχο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό θα έδινε τόνο αξιοκρατίας αναζητώντας για τη στελέχωσή του τους καλύτερους Ελληνες... Αλλά αντί αυτού βλέπουμε (με κάποιες εξαιρέσεις) στελέχωσή του με ανεπάγγελτους γόνους και μετριότητες του κομματικού σωλήνα, ενώ είδαμε και το θλιβερό, σε περίοδο κρίσης, να δημιουργούνται θέσεις για να βολευτούν συγγενείς υπουργών. Αναντίρρητα είναι εργατικός ο πρωθυπουργός και προσπαθεί, αλλά οι συνεργάτες του, που τους εμπιστεύθηκε τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, τον εκθέτουν με τις επιλογές τους. Περιμέναμε ακόμη από το Μάιο του 2013 έναρξη της διαδικασίας τολμηρής συνταγματικής αναθεώρησης που θα έδινε τέλος στην ατιμωρησία επίορκων πολιτικών (μέσω της σύντομης παραγραφής), θα αναβάθμιζε το Κοινοβούλιο, θα θέσπιζε κανόνες διαφάνειας στη δημόσια ζωή κ.λπ., αλλά αυτήν την αναθεώρηση του Συντάγματος, που όλοι ευαγγελίζονταν, μάλλον όλοι την έχουν ξεχάσει…

Ακούμε καθημερινά από το οικονομικό επιτελείο για «πρωτογενές πλεόνασμα», αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε χιλιάδες πολίτες καθημερινά να οδηγούνται στα δικαστήρια, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν υποχρεώσεις τους, ενώ έχουν να παίρνουν από το Δημόσιο. Ακούμε για ίση κατανομή βαρών, αλλά βλέπουμε ότι οι μικροεπαγγελματίες πληρώνουν 26% φόρο από το πρώτο ευρώ, αλλά οι βουλευτές μας, που το ψήφισαν αυτό, έχουν αφορολόγητες σε ποσοστό πάνω από 70% τις αποδοχές τους κι αναρωτιέται κανείς: γιατί δυό μέτρα και δύο σταθμά;

Η Ελλάδα θυμίζει τοπίο στην ομίχλη και δυστυχώς σιωπούν αυτοί των οποίων «η ακοή αυτών εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων»… Δυστυχώς τα πολιτικά μας κόμματα, τελματωμένα στο χτες, δεν κατανοούν τα μηνύματα των καιρών, αναζητώντας και τώρα ακόμη (με εξοβελισμό όσων έχουν άποψη, γιατί υποστηρίζοντάς την μπορεί να πουν και κανένα «όχι») κατά συνθήκην πρόσωπα που εγγυώνται αναπαραγωγή του χτες... Κρίμα για την Ελλάδα, που βιώνει τη δική της εβδομάδα παθών χωρίς «ανάσταση» στον ορίζοντα... Οπως θα έλεγε ο ποιητής, «για να γυρίσει ο ήλιος» και να διαλύσει την ομίχλη, προαπαιτούμενο είναι να αλλάξουμε κι εμείς και να λειτουργούμε καθημερινά ως ενεργοί πολίτες. Αν γίνει αυτό, θα αρχίσει η πορεία για την «ανάσταση» της πατρίδας.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Θάρρος για ρήξεις και μεταρρυθμίσεις

Ο Τζων Κέννεντυ στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» γράφει πως το αφιερώνει στην πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή, το θάρρος, και σκιαγραφεί την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ τόλμησαν να πάρουν κάποια απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, πιστοί στις αρχές τους.

Το αναφέρω αυτό γιατί πολλά δεινά της χώρας μας οφείλονται στην έλλειψη θάρρους των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Δεν είχαν το θάρρος (με λίγες εξαιρέσεις) να πουν την αλήθεια στο λαό και υπερχρέωναν τη χώρα κολακεύοντας τις αδυναμίες των πολιτών. Δεν είχαν το ανάστημα να λειτουργήσουν για τις μελλοντικές γενιές, γιατί τους απασχολούσε κυρίως η επανεκλογή τους. Δεν είχαν το θάρρος να πουν «όχι» σε πολίτες που τους πίεζαν για ρουσφέτια κι έτσι διόγκωσαν το Δημόσιο, ενώ διπλασίασαν ακόμη και το προσωπικό της Βουλής, διορίζοντας συγγενείς και συνεργάτες τους. Δεν είχαν το θάρρος να συγκρουστούν με κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα κι έτσι επέτρεψαν σε ξένες εταιρίες (Siemens κ.λπ.) ή οικονομικούς παράγοντες να «επηρεάζουν» την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είχαν το θάρρος (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να πάνε κόντρα στο κόμμα τους και να καταγγείλουν σκάνδαλα στο ξεκίνημά τους, ακολουθώντας την τακτική του «κάνε πως δε βλέπεις, για να έχεις μέλλον…». Το αναφέρω αυτό γιατί αυτή ήταν η συμβουλή που μου έδωσαν κάποιοι, όταν, ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, θέλοντας να διασώσω εκτάσεις και οικόπεδα του Δημοσίου γύρω από τη Θεσσαλονίκη, εισηγήθηκα καταγγελία και ακύρωση της παραχώρησης εκτάσεων του Δημοσίου στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου.

Κι όμως στην Ελλάδα υπήρξε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος που μιλώντας στο λαό των Αθηνών που επιτακτικά ζητούσε Συντακτική Συνέλευση με θάρρος απάντησε από τον εξώστη «είπα αναθεωρητική», αλλά δυστυχώς δεν αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για την πλειονότητα των μετέπειτα πολιτικών.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη πολιτικών που με θάρρος θα πουν όλη την αλήθεια, ηγετών που θα αγνοήσουν τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα και για την επιτυχία της προσπάθειας που καταβάλλει η χώρα θα επιστρατεύσουν τους καλύτερους Ελληνες, υπουργών που δε θα ασχολούνται με το πώς θα βολέψουν τους ασήμαντους και αργόσχολους υποτακτικούς αλλά θα υπηρετούν πραγματικά το δημόσιο συμφέρον.

Εχουμε ανάγκη από ρήξεις και τομές, από πραγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται, αν και για κάποιες από αυτές δεν χρειάζονται χρήματα. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι το πρόβλημα της ταχύτερης απονομής δικαιοσύνης θα μπορούσε να λυθεί με την σμίκρυνση του χρόνου των δικαστικών διακοπών, που είναι οι μεγαλύτερες στον κόσμο (2,5 μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες τα Χριστούγεννα και 15 μέρες το Πάσχα).

Εχουμε ακόμη ανάγκη από πολιτικούς που δε θα θεωρούν την πολιτική επάγγελμα και θα έχουν το θάρρος να λένε και «όχι». Δυστυχώς λίγοι είχαν αυτό το θάρρος. Ενδεικτικά και μόνο θα θυμηθώ τον Γ. Σούρλα, που πρώτος είχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για το θέμα Κοσκωτά, τον Χ. Κοσκινά, που ως υπουργός Γεωργίας είχε απορρίψει αίτημα της Μονής Βατοπεδίου για αλλαγή χρήσης της λίμνης Βιστονίδας και παραιτήθηκε από πρόεδρος της ΕΒΖ όταν πίστεψε ότι η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης που τον διόρισε ήταν λάθος, ενώ ως μεταρρυθμιστές ενδεικτικά πάλι θα αναφέρω τον Α. Πεπονή, που έφερε το νόμο για αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο (ΑΣΕΠ) και τον Μπένο για τα ΚΕΠ.

Η Ελλάδα σήμερα έχει άμεση ανάγκη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που μπορεί να της δώσουν «φιλί ζωής», αλλά με ουσιαστική λειτουργία των θεσμών. Το λέω αυτό, γιατί μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν και χωρίς τις συχνές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς νομοσχέδια 700-800 σελίδων που ψηφίζονται σε 1-2 μέρες χωρίς να τα διαβάσουν οι βουλευτές και χωρίς τροπολογίες που αποποινικοποιούν και οδηγούν στο αρχείο υποθέσεις επωνύμων που εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη…

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος