Ο Τζών Κέννεντυ στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των Γενναίων»λέει πως η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή είναι το θάρρος, παρουσιάζοντας την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής τους καριέρας χρειάστηκε να πάρουν κάποια δύσκολη απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, κάποιοι δικαιώθηκαν αλλά όλοι με το θάρρος τους, όπως λέει, συνέβαλλαν στην καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος.
Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον Θ. Πάγκαλο που επιμένει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε» με την έννοια ότι οι πολιτικοί έκαναν τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι πολίτες για να εισπράξουν ψήφους στην κάλπη. Βεβαίως και οι πολίτες δεν είναι άγγελοι και σίγουρα έστελναν στη Βουλή αυτούς που έκαναν τα περισσότερα ρουσφέτια, και οι επιλογές τους σπάνια ήταν αξιοκρατικές αλλά οι ηγέτες θα λειτουργούσαν σαν ηγέτες αν τολμούσαν να πουν όχι στα μη νόμιμα αιτήματα των πολιτών με όποιο κόστος.
Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος που είχε ο Ελ. Βενιζέλος ο οποίος στις 20-7-1928 μιλώντας στην Θεσσαλονίκη προεκλογικά όχι μόνο δεν υποσχέθηκε παροχές αλλά επί λέξει είπε: «πρώτιστη μέριμνα της κυβερνήσεώς μου εάν τύχει της εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού, θα είναι η πραγματοποίησις όλων των δυνατών οικονομιών εις τας δαπάνας του προϋπολογισμού κυρίως με την μείωσιν της πληθώρας των δημοσιών υπαλλήλων». (βλ. Ελεύθερον Βήμα 21-7-1918).
Αυτό το θάρρος που είχε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν το είχε κανείς πολιτικός στην μετά το 1974 περίοδο και δεν βρέθηκε κάποιος που με θάρρος θα προχωρούσε στην υλοποίηση των πραγματικών μεταρρυθμίσεων που είχε ανάγκη η χώρα και γι΄ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Επανερχόμαστε στα όσα λέει ο Θ. Πάγκαλος γιατί αρκετοί πολιτικοί σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι. Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο του Τζών Κέννεντυ: «στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στον δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό». Και φυσικά ο πολιτικός δεν μπορεί να ιδρύει OFSHORE εταιρίες για να μην πληρώνει φόρους και κάποιοι πρέπει να θυμούνται ότι πέρα από το νόμιμο υπάρχει και το ηθικό.
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί ο πολιτικός μας κόσμος έχει παλιές κακές συνήθειες και δύσκολα αλλάζει γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι΄ αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου (κατά 75% αφορολόγητες οι συνολικές αποδοχές) που φαντάζουν προκλητικά, κάποιοι υπουργοί συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα δημιουργώντας θέσεις για να βολέψουν τον κουμπάρο τους η πρόσωπα της «αυλής τους» ενώ σε ό,τι αφορά το κοινοβούλιο μας υπενθυμίζω ότι έφτασε στο σημείο να ψηφίσει διάταξη πριν δυο χρόνια (ευτυχώς γρήγορα καταργήθηκε αλλά πιθανόν κάλυψε ως ευεργετική διάταξη τυχόν εκκρεμείς υποθέσεις στη δικαιοσύνη) με την οποία καθιερώνονταν τα «φακελάκια ευγνωμοσύνης» με την έννοια ότι δημόσιος λειτουργός αν δέχονταν κάποια παροχή σε έκφραση ευγνωμοσύνης δεν θα αποτελούσε ποινικό αδίκημα.
Οδηγηθήκαμε στην χρεωκοπία και εν συνεχεία στα μνημόνια γιατί οι ηγέτες μας δεν είχαν το θάρρος π.χ. να κόψουν τις πρόωρες συντάξεις κι έτσι ακόμα και τώρα είχαμε συνταξιούχους σε ηλικία 50 ετών, κι ακόμη και τώρα,ενώ έχουμε στο κοινοβούλιο διπλάσιους υπαλλήλους από το Γερμανικό, υπάρχουν ακόμα στο κοινοβούλιό μας συμβασιούχοι που ζητούν να γίνουν αορίστου χρόνου γιατί πληρούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ακόμα η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού γίνεται με τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα ενώ οι καιροί επέβαλλαν για να είναι αποτελεσματικός επιστράτευση των καλύτερων Ελλήνων.
Μετά το 2009 στην θέση της Ελλάδας βρέθηκαν κι άλλες χώρες αλλά ξεπέρασαν γρήγορα την κρίση γιατί οι πολιτικοί τους υλοποίησαν μόνοι τους τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουν αλλά στην Ελλάδα οδηγηθήκαμε σε τρίτο μνημόνιο γιατί οι πολιτικοί μας δεν είχαν το θάρρος να κόψουν εγκαίρως τα επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», να κόψουν τις πρόωρες συντάξεις, να μειώσουν τους Βουλευτές σε 200, και κυρίως να εκπονήσουν και υλοποιήσουν αναπτυξιακό πρόγραμμα με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με στόχευση π.χ. να έχουμε 30 εκατομμύρια τουριστών υψηλού εισοδηματικού επιπέδου με συγκεκριμένες δράσεις προβολής των μνημείων και της φυσικής ομορφιάς της χώρας, τα 14 δισ.ΕΥΡΩ από εμπορική ναυτιλία να γίνουν 20, με αναδιάρθρωση καλλιεργειών να έχουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, να αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο κλπ.
Ο πολιτικός μας κόσμος σ ΄αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν άλλαξε νοοτροπία και δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια στους πολίτες με αποτελέσματα τραγικά για τη χώρα. Από αυτή την στήλη δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα αλλά αν θέλουμε κάποτε να βγούμε από το τέλμα πρέπει να φτάσουμε στα όρια του θαύματος και η ενεργοποιημένη κοινωνία ενεργών πολιτών να αναγκάσει το «παλιάλογο να μάθει καινούργια περπατησιά».
Πρέπει να αλλάξουμε όλοι και κυρίως οι κάθε λογής ηγέτες μας κι όπως θα έλεγε ο Γ. Σεφέρης πρέπει όλοι μας «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα..»
Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου