Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου περιγράφοντας πώς και γιατί παραδόθηκε η αρχαία Αμφίπολη στο Σπαρτιάτη στρατηγό Βρασίδα γράφει (σε μετ. Ε. Βενιζέλου) ότι «οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτον ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και να αποκρούουν δι' αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν».
Αυτή η ρήση επαληθεύτηκε πλήρως με τους Ελληνες πολιτικούς μετά το 1974 κι έτσι με λίγες εξαιρέσεις έζησαν για δεκαετίες σαν ήρωες παραμυθιού: δανείζονταν από το εξωτερικό για να προσλαμβάνουν περισσότερους υπαλλήλους στο δημόσιο τομέα κι αντί να αξιοποιήσουν τα προγράμματα της ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) για έργα υποδομής και παραγωγικές επενδύσεις φρόντιζαν να εκμαυλίζουν τους πολίτες με επιδόματα του τύπου «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» για να ζουν όλοι καλά, κι αυτοί καλύτερα όπως στα παραμύθια, με τη διαφορά ότι στο μεγάλο παραμύθι της μεταπολίτευσης ο κακός δράκος τρώει την πριγκίπισσα.
Για το κατάντημα της χώρας φταίνε κάποιοι ηγέτες μας που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων (αλλά φταίμε κι εμείς που τους επιλέγαμε) γιατί παρέλαβαν μια Ελλάδα σε ανάπτυξη και την οδήγησαν στη χρεοκοπία. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού διαπιστώνουμε ότι η Ελλάδα είναι καταχρεωμένη κι ότι σαν κράτος συμπεριφερθήκαμε σαν αυτούς που παίρνανε δάνειο για να πάνε διακοπές.
Το μυστικό της υπερχρέωσης ο πολιτικός κόσμος το κρατούσε σαν επτασφράγιστο μυστικό μέχρι το 2009 κι όταν ήρθε η ώρα της αποκάλυψης, αντί να συνέλθουν, οι πολιτικοί μας και λειτουργώντας ηγετικά να συζητήσουν και να συμφωνήσουν σε υλοποίηση προγράμματος σωτηρίας συνέχισαν να συμπεριφέρονται όπως πριν, γι' αυτό και μετά από 5 χρόνια μνημονίων εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο.
Μπορεί στις αρχαίες τραγωδίες να υπήρχαν οι «από μηχανής θεοί» που έδιναν τη λύση αλλά στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν και τα σπασμένα τα πληρώνει σήμερα ο απλός πολίτης (και θα τα πληρώνουν κι αυτοί που δε γεννήθηκαν ακόμη) που ζει ωμά την πραγματικότητα βιώνοντας καταστάσεις που θυμίζουν τα χρόνια του κομμουνισμού στις ανατολικές χώρες. Πληρώνοντας το λογαριασμό οφείλουμε τουλάχιστον να κάνουμε αυτοκριτική γιατί δεν επιλέγαμε εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο με κριτήριο τις ικανότητες και το ήθος αλλά αυτούς που επέλεγαν για μας 3 - 4 πολιτικά τζάκια και η οικονομική ολιγαρχία, ανθρώπους ανεπάγγελτους και πρόσωπα του Life style, νομιμοποιώντας έτσι ένα σύστημα που απέκλειε τους ικανούς για να μπορούν να εκλέγονται οι εύκολα ελεγχόμενοι ανίκανοι συγγενείς ισχυρών, ενώ οδηγούσαμε στο περιθώριο όσους τολμούσαν να πουν την αλήθεια ή να προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον.
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα γιατί η θλιβερή πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία ενώ ακόμα και τώρα ο πολιτικός κόσμος δε λειτουργεί ηγετικά με την έννοια συμμετοχής στις θυσίες των πολιτών κι ενδεικτικά αναφέρω ότι ενώ ο μικροεπαγγελματίας φορολογείται με 26% από το πρώτο ευρώ για τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο οι συνολικές τους αποδοχές είναι αφορολόγητες σε ποσοστό 75% ίσως γιατί στα παραμύθια οι άρχοντες πάντα περνούσαν καλύτερα.
Τώρα τέλειωσε το παραμύθι κι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες με σκληρά μέτρα λιτότητας ως επίλογος της μεταπολίτευσης. Δεν περιμένουμε να κάνουν αυτοκριτική οι ηγέτες μας με ευρεία έννοια για τα τραγικά τους λάθη που κατέστρεψαν τη χώρα αλλά ελπίζουμε οι πολίτες να αλλάξουν νοοτροπία και να αρχίσουν πλέον να λειτουργούν ως ενεργοί πολίτες θεωρώντας προσωπική τους υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή και βοηθώντας υγιείς δυνάμεις να βγουν στο προσκήνιο. Αν αυτό γίνει μακροχρόνια, υπάρχει ελπίδα για τη χώρα.
δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου