Ο Τζον Φ. Κένεντι το βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» το αφιέρωσε στην πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή, στο θάρρος. Στο βιβλίο του σκιαγραφεί 8 Αμερικανούς πολιτικούς που σε κάποια φάση της πολιτικής τους ζωής χρειάστηκε να πάρουν κάποια γενναία απόφαση (υπακούοντας στη φωνή της συνείδησής τους και υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον) κόντρα στο κόμμα τους και την κοινή γνώμη... Κάποιοι δικαιώθηκαν, κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, αλλά, όπως γράφει ο συγγραφέας, το παράδειγμά τους έδωσε πρότυπα, ανέβασε το ήθος και την αξιοπιστία της πολιτικής.
Τα ξαναθυμήθηκα αυτά με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας όπου οι πολιτικοί εμφανίζονται σαν να υποδύονται ρόλους ηθοποιών, διαφορετικούς κάθε φορά, κι έτσι όταν βρίσκονται στην εξουσία υποστηρίζουν και υπηρετούν πρακτικές εντελώς αντίθετες των όσων υποστήριζαν ως αντιπολίτευση. Και τα αναφέρω αυτά με αφορμή την προ ημερών υποβολή από κυβερνητικούς βουλευτές σωρείας τροπολογιών που από την αντιπολίτευση χαρακτηρίστηκαν «φωτογραφικές».
Υπενθυμίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση στο παρελθόν κατήγγελλε τέτοιες συμπεριφορές αλλά και η σημερινή αντιπολίτευση, που τώρα διαμαρτύρεται, ως κυβέρνηση διέπρεψε στην ψήφιση τέτοιων τροπολογιών.
Δυστυχώς και οι μεν και οι δε δεν καταλαβαίνουν ότι με τέτοιες πρακτικές φθείρουν το θεσμό που υπηρετούν και εκπροσωπούν και θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί στο παρελθόν το Κοινοβούλιο έφτασε στο σημείο να ψηφίσει τροπολογία με την οποία προβλεπόταν ότι αν κάποιος κάνει δώρο σε κρατικό λειτουργό «σε έκφραση ευγνωμοσύνης» δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα και μπορεί η τροπολογία να καταργήθηκε μετά από μερικούς μήνες, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ως «ευεργετική διάταξη» πιθανόν ωφέλησε κάποιους με εκκρεμείς υποθέσεις στη Δικαιοσύνη.
Δυστυχώς στην Ελλάδα σπανίζουν οι πολιτικοί που υπηρετούν αρχές και έχουν το θάρρος να υπηρετούν με συνέπεια αυτές τις αρχές. Συνήθως όλοι επαγγέλλονται την αξιοκρατία, αλλά όταν αποκτούν την εξουσία στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους του κομματικού σωλήνα, συγγενείς υπουργών και γόνους της οικογενειοκρατίας, αποδεικνύοντας διαχρονικά ότι η ταύτιση λόγων και έργων στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι σπάνιο φαινόμενο.
Από τις κυβερνήσεις συνεργασίας (και την προηγούμενη και τη σημερινή) οι πολίτες δεν περίμεναν να διορθώσουν με μαγικό τρόπο τα οικονομικά της χώρας. Θα ήθελαν όμως να αποτελέσουν την αφετηρία αλλαγής πολιτικής με «λιτό» υπουργικό συμβούλιο και στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια για να είναι αποτελεσματικός. Ηλπιζαν σε θέσπιση κανόνων διαφάνειας στην πολιτική ζωή και νοικοκύρεμα στα οικονομικά γιατί για να αλλάξει η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικής με θάρρος για ρήξεις και τομές, υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα και επιστράτευση των καλυτέρων Ελλήνων.
Ηλπιζαν και θέλουν οι πολίτες αναβαθμισμένο Κοινοβούλιο που θα ξέρει τι ψηφίζει και λιγότερες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, θέλουν δικαιοσύνη που θα είναι αλλά και θα φαίνεται ανεξάρτητη, αλλά επίσης και την πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία της χώρας να λειτουργεί ηγετικά ως «λυχνία επί όρους κειμένη» συμμετέχοντας στις θυσίες των πολιτών.
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα. Η χώρα με ευθύνη του πολιτικού κόσμου βιώνει σε τέλμα μικροπολιτικής και για να βγει από το τέλμα και να αρχίσει πορεία προς τα εμπρός πρέπει ο πολιτικός κόσμος πρωτίστως να αποκτήσει αξιοπιστία με ταυτότητα λόγων και έργων, να αποκτήσει επαφή με την κοινωνία λειτουργώντας ηγετικά για να μπορεί να τη συνεγείρει σε πανεθνική προσπάθεια δημιουργίας νέας προοπτικής. Με δυο λόγια, όλοι μας και κυρίως η ηγεσία με την ευρεία έννοια, όπως έλεγε ο Γ. Σεφέρης, πρέπει «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου,πρώην προέδρου ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου