Διανύουμε μια περίεργη και αντιφατική εποχή, την εποχή της παγκοσμιοποίησης σε συνδυασμό με ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις. Εχουμε τη λειτουργία του πλανήτη σαν μια παγκόσμια αγορά, ξέφρενη τεχνολογική ανάπτυξη και πληθώρα πληροφοριών μέσω του διαδικτύου, αλλά ταυτόχρονα έχουμε πάνω από 1 δισ. ανθρώπους αναλφάβητους και εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο να πεθαίνουν από την πείνα. Αυτήν την περίεργη εποχή έχουμε πολύνεκρους θρησκευτικούς πολέμους, αλλαγές καθεστώτων με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων προς Ευρώπη κι άλλες περιοχές με το όνειρο της επιβίωσης.
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις άρχισαν από το 1989 με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αλλά και κάποιες περίεργες αλλαγές καθεστώτων στη Βόρεια Αφρική όπου βλέπαμε πριν από μερικά χρόνια σαν «ντόμινο» να πέφτουν καθεστώτα… Κάποιοι πιθανόν να θεωρούν τυχαία τα γεγονότα αυτά, αλλά θα έλεγα ότι είναι τόσο τυχαία όσο τυχαία πριν από σαράντα χρόνια κατέρρευσαν «συμπτωματικά;» μέσα σε ένα χρόνο τα δικτατορικά καθεστώτα στη Νότια Ευρώπη (Απρίλιο του 1974 της Πορτογαλίας, Ιούλιο του 1974 της Ελλάδας και μετά μερικούς μήνες της Ισπανίας).
Σε αυτό το πλαίσιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και εξελίξεων στη Μέση Ανατολή έχουμε μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων που με στόχο την επιβίωση ζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη κι έτσι βλέπουμε εδώ και μερικά χρόνια να προσπαθούν πληθυσμιακές ομάδες διά ξηράς ή θαλάσσης να περάσουν στην Ευρώπη. Κι επειδή η Ελλάδα είναι το ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, χρησιμοποιείται ως πέρασμα από όλους αυτούς.
Η Ελλάδα δεν ωφελήθηκε από τις γεωπολιτικές εξελίξεις γιατί ελλείψει οράματος των πολιτικών της δεν αξιοποίησε το ότι απέκτησε οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα στα Βαλκάνια αλλά αντίθετα δέχθηκε ένα εκατομμύριο οικονομικούς μετανάστες από τις γειτονικές χώρες με κάποιες θετικές αλλά και περισσότερες αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας που τις έχουμε αναλύσει στο παρελθόν. Σήμερα βιώνοντας και δεινή οικονομική κρίση, υποχρεώνεται να δεχθεί πρόσφυγες από τις μεσανατολικές χώρες που τη χρησιμοποιούν κυρίως ως πέρασμα για να καταφύγουν σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης όπου όμως αν συλληφθούν, επαναπροωθούνται στην Ελλάδα ως χώρα πρώτης υποδοχής.
Η κατάσταση δεν σώζεται ούτε με φράχτες ούτε με νόμους. Ηδη με το νόμο 4251/2014 φτάσαμε σε σημείο υπερβολής να παραπέμπονται σε βαθμό κακουργήματος για δήθεν διευκόλυνση εξόδου από τη χώρα αλλοδαπών ακόμη και κάποιοι που βλέποντας έναν ρακένδυτο και παγωμένο ξένο για ανθρωπιστικούς λόγους τον πήραν με το αυτοκίνητό τους να τον πάνε μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα σε κατοικημένη περιοχή.
Πριν από χρόνια μιλώντας ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης σε ημερίδα για τους πρόσφυγες με τίτλο «Ο 21ος αιώνας και οι πρόσφυγες» είχα επισημάνει πως ό,τι κι αν κάνουμε, θα συρρέουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, γιατί αποτελεί πέρασμα και λόγω επερχόμενων εξελίξεων περισσότεροι θα αναζητούν σωτηρία στην Ευρώπη. Είχα προτείνει η χώρα μας να αναδείξει το πρόβλημα ως πρόβλημα όλης της Ευρώπης που πρέπει συνολικά να το αντιμετωπίσει και η ΕΕ να ζητήσει και κινητοποιήσει τον ΟΗΕ και τις ισχυρές χώρες (ΗΠΑ κ.λπ. που δεν είναι ανεύθυνες για κάποιες συγκρούσεις) για λήψη μέτρων στις χώρες από όπου προέρχονται αυτοί οι πρόσφυγες. Το ίδιο επισημαίνω και τώρα ότι δηλαδή πρέπει να στηριχθούν αυτοί οι άνθρωποι στις χώρες που ζουν για να μην αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη. Αυτό πρέπει να ζητούμε πιεστικά κι αυτό οφείλουν να κάνουν η ΕΕ και κυρίως ο ΟΗΕ που προς το παρόν δίνει την εντύπωση ότι απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου