Κάθε επέτειος είναι και μια ευκαιρία περισυλλογής, αυτογνωσίας και ανασύνταξης στόχων για το μέλλον και γι' αυτό ο εορτασμός της επετείου της απελευθέρωσης του 1821 κυρίως πρέπει να αποσκοπεί στην αναζήτηση των αιτίων που οδήγησαν στην επανάσταση αλλά και σε μεταγενέστερους εθνικούς αγώνες, των αρχών που οδηγούν τον ελληνισμό σε έξαρση δημιουργώντας του νέα προοπτική.
Για να καταλάβουμε τους λόγους της εθνεγερσίας του 1821, τις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκαν οι Ελληνες, ενδεικτικά αντιγράφω μια επιστολή που έστειλε στις 22 Μαρτίου 1821 στους Γαλαξιδιώτες o Οδυσσέας Ανδρούτσος: «Αγαπημένοι μου Γαλαξιδιώτες, ήτανε φαίνεται γραφτό ν' αδράξουμε τα άρματα μια μέρα και να χυθούμε καταπάνω στους τυράννους μας, που τόσα χρόνια ανελεήμονα μας τυραγνεύουν. Τι τη θέλαμε, βρε αδέλφια, αυτή την πολυπικραμένη ζωή, να ζούμε από κάτω στη σκλαβιά και το σπαθί των Τούρκων ν' ακονιέται στα κεφάλια μας; Δεν τηράτε που τίποτα δεν μας απόμεινε; Οι εκκλησιές μας γενήκανε αχούρια των Τούρκων. Κανένας δεν μπορεί να πει πως τάχα έχει κάτι δικό του, γιατί ταχιά βρίσκεται φτωχός σα διακονιάρης στη στράτα. Οι φαμελιές μας και τα παιδιά μας είναι στα χέρια και στη διάκριση των Τούρκων… Δεν είναι πρέποντας να σταυρώσουμε τα χέρια και να τηράμε τον ουρανό. Ο Θεός μας έδωκε χέρια, γνώση και νου. Ας ρωτήσουμε την καρδιά μας κι ό,τι μας απαντυχαίνει ας το βάλουμε σε πράξη αγλήγορα. Μια ώρα πρέποντας είναι να ξεσπάσει αυτό το μαράζι όπου μας τρώγει την καρδιά. Στα άρματα αδέλφια, ή να ξεσκλαβωθούμε ή όλοι να πεθάνωμε».
Μ' αυτό το πνεύμα πολέμησαν οι Ελληνες το 1821 και στους μετέπειτα εθνικούς αγώνες για να «αναστήσουν» την πατρίδα. Υπήρχαν βέβαια και μελανές στιγμές, υπήρχε η διχόνοια που αμαύρωνε λαμπρές στιγμές, αλλά η γενική εικόνα απέδειξε ότι ο ελληνισμός αντλώντας δύναμη από τις ρίζες του μεγαλουργεί. Με αυτό τo πνεύμα νίκησε στον Μακεδονικό αγώνα κι αργότερα στους Βαλκανικούς πολέμους που διπλασιάστηκε η Ελλάδα, μ' αυτό το πνεύμα δημιουργήθηκε το έπος του 1940 και μ' αυτό το όραμα αγωνίστηκαν τα αδέλφια μας στην Κύπρο το 1955.
Αυτό το πνεύμα μάλλον είναι ναρκωμένο σήμερα στις ηγετικές τάξεις της Ελλάδας, γιατί οι ιθύνοντες ξεχνούν ότι και σε περίοδο ειρήνης πρέπει να υπάρχει όραμα που να συνεγείρει για να αγωνισθούν οι πολίτες. Αλλά αυτό το πνεύμα υπάρχει στη λαϊκή ψυχή και ειδικά στους απλούς Ελληνες που ζουν εκτός συνόρων, γιατί έχουν καλύτερη οπτική. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια επίσκεψή μου στην Κύπρο Μάρτιο του 2004, παραμονές δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, όταν κάποιος ηλικιωμένος με σταμάτησε σε καφενείο στη Λευκωσία και με σεβασμό ρώτησε: «Τι λέγει το εθνικόν μας κέντρο;». Θυμάμαι ακόμη τον πρώτο πρόεδρο των Σαρακατσάνων από τη Βουλγαρία μετά το 1990, που προσέφυγε σε βουλγαρικό δικαστήριο κι επέτυχε έκδοση απόφασης (την αναδημοσιεύω στη σελ. 87 του βιβλίου μου «Με το βλέμμα στο μέλλον» εκδ. «Ιανός»), που αναφέρει ότι οι Σαρακατσάνοι που ζουν στη Βουλγαρία έχουν μητρική γλώσσα μόνο την ελληνική, ότι ήρθαν στη Βουλγαρία από τα Αγραφα, ότι στις κοινωνικές τους σχέσεις χρησιμοποιούν ελληνικά ονοματεπώνυμα κι ότι έχει δικαίωμα αντί Dimitar Grivof να αποκαλείται Δημήτριος Γρίβας. Oταν ρωτήθηκε γιατί το κάνει, απάντησε πως θέλει τουλάχιστον να πεθάνει με ελληνικό ονοματεπώνυμο. Συνάντησα αρκετούς τέτοιους Ελληνες στις βαλκανικές μου περιπλανήσεις και το ότι υπάρχουν ακόμη εκτός Ελλάδας τέτοιοι Ελληνες στην μίζερη εποχή μας αποδεικνύει ότι ο ελληνισμός αντέχει κι απλά έχει ανάγκη από ηγέτες με όραμα και στρατηγική για να μεγαλουργήσει πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου