Μελετώντας κάποιος την πορεία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια δικαιολογημένα μπορεί να πει ότι έχει εφαρμογή η λαϊκή παροιμία «κάθε πέρσι και καλύτερα», γιατί όλα χειροτερεύουν. Εχει επέλθει πλήρης αποβιομηχάνιση (ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα) και η ύφεση έχει παγιωθεί. Στο πλαίσιο της πολιτικής που ουσιαστικά επέβαλαν οι δανειστές, υποτίθεται ότι κύριος στόχος ήταν να περιοριστούν τα ελλείμματα που δημιουργεί ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας αλλά στην πράξη το πολιτικό σύστημα έθιξε, κυρίως, με εξοντωτικά μέτρα, τον ιδιωτικό τομέα, με τις αποδοχές των εργαζομένων σε αυτόν να πλησιάζουν σχεδόν τις αποδοχές των εργαζομένων της Βουλγαρίας.
Οι πολίτες απελπισμένοι και άφωνοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, αηδιασμένοι με την υποκρισία κάποιων πολιτικών μας που, σαν τους ηθοποιούς που υποδύονται ρόλους, σήμερα υποστηρίζουν τα αντίθετα των όσων έλεγαν χτες, ενώ είναι βέβαιο ότι και αύριο κάτι άλλο θα πουν.
Την άνοιξη του 2010 οδηγηθήκαμε στο πρώτο μνημόνιο που υποτίθεται ότι σε 1 - 2 χρόνια θα μας έβγαζε στις αγορές και θα δημιουργούσε προϋποθέσεις ανάπτυξης, αλλά τελικά μας οδήγησε σε επόμενο μνημόνιο και σε ακόμα βαθύτερη ύφεση με μείωση του ΑΕΠ και στην ανάγκη λήψης οδυνηρών μέτρων. Οι ηγεσίες των περισσότερων κομμάτων ασχολούνταν πρωτίστως με τις προνομιούχες τάξεις εργαζομένων στο Δημόσιο και τα «ειδικά μισθολόγια», χωρίς να πολυσκοτίζονται για το γεγονός ότι στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση θυμίζει τριτοκοσμική χώρα και φοβούμαι ότι η ίδια κατάσταση συνεχίζεται και με την κυβέρνηση που εξελέγη πρόσφατα.
Η λύση του προβλήματος της χώρας προϋποθέτει ουσιαστική λειτουργία των θεσμών, ανάπτυξη με δημιουργία θέσεων εργασίας και αύξηση του ΑΕΠ. Για να γίνουν αυτά θα έπρεπε τουλάχιστον, παράλληλα με την αναγκαία περιστολή δαπανών στον δημόσιο τομέα, να εκπονηθεί και να υλοποιηθεί σχέδιο αξιοποίησης των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, δηλαδή σχέδιο προβολής και αξιοποίησης της ιστορίας, του πολιτισμού, των μνημείων, του κλίματος και της φυσικής ομορφιάς της χώρας κι έτσι να έχουμε π.χ. 30 εκατ. τουρίστες υψηλού εισοδηματικού επιπέδου ετησίως. Να μελετηθεί πώς τα 14 περίπου δισ. ευρώ που φέρνει κάθε χρόνο η εμπορική ναυτιλία θα γίνουν 20, πώς με αναδιάρθρωση αγροτικών καλλιεργειών θα έχουμε πραγματική παραγωγή και εξαγωγικό χαρακτήρα, πώς θα γίνουν καινοτόμες επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας και πώς θα αξιοποιηθούν οι άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ανάπτυξη μπορεί να έλθει κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα κι επειδή το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό, προαπαιτούμενο είναι να λειτουργούν ουσιαστικά οι θεσμοί. Πρέπει πέρα από το σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, να προχωρήσουν σε τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση που θα τονίσει περισσότερο την διάκριση εξουσιών, που θα αναβαθμίζει το Κοινοβούλιο με την θέσπιση ασυμβίβαστου μεταξύ θέσης βουλευτού και υπουργού (λειτουργεί επιτυχώς στην Κύπρο), θα παύσει την μέσω της σύντομης παραγραφής ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, θα επιβάλλει κανόνες διαφάνειας στην πολιτική ζωή, θα ενισχύσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και με καθιέρωση δημοψηφισμάτων θα κάνει πιο συμμετοχικό το πολίτευμά μας.
Τα περιθώρια έχουν στενέψει και η οικονομική κρίση οδήγησε σε έντονη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών, που απελπισμένοι φτάνουν να αναζητούν λύσεις και στα πολιτικά άκρα. Το πολιτικό σύστημα, αν θέλει να προφυλάξει τη χώρα από επικίνδυνους κλυδωνισμούς, οφείλει να προσφέρει αναπτυξιακό αλλά και πολιτικό - δημοκρατικό όραμα δημιουργώντας ταυτόχρονα προϋποθέσεις ενεργοποίησης της κοινωνίας των πολιτών, για να γίνει πράξη το όραμα και να δημιουργηθεί νέα προοπτική για τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου