Οταν αναλογίζεται κάποιος την Ιστορία του ελληνισμού, συνειρμικά του έρχονται στο νου, πέρα από τα επιτεύγματα στον τομέα των γραμμάτων και τεχνών, τους μεγάλους φιλοσόφους και ιστορικούς, κάποιοι άλλοι ιστορικοί σταθμοί. Σκέφτεται με δέος τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, όταν αναλογίζεται τις Θερμοπύλες, τους τελευταίους μαχητές της Πόλης, τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, τη θυσία των γυναικών της Νάουσας, τους ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα. Το ίδιος δέος αισθάνεται κάποιος όταν μετά 73 χρόνια αναλογίζεται το έπος του 1940, το έπος που έγραψαν οι Ελληνες μαχητές στα χιονισμένα βουνά της Κορυτσάς και Β. Ηπείρου, όπου κατατρόπωσαν τον ιταλικό στρατό.
Η αξία του έπους του 1940 δεν έγκειται στο γεγονός ότι νίκησαν οι Ελληνες, αλλά στο ότι ο ελληνισμός τόλμησε και σαν ένας άνθρωπος από τον πρωθυπουργό Ι. Μεταξά μέχρι τον τελευταίο Ελληνα είπε ένα βροντερό «ΟΧΙ», χωρίς να λογαριάσει συσχετισμό δυνάμεων ούτε πιθανότητες νίκης ή ήττας.
Αναλογιζόμαστε πολλές φορές πώς να ήταν οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών στην αρχαιότητα, πώς ήταν οι αγωνιστές του 1821 και αισθανόμαστε δέος. Τους στρατιώτες που έγραψαν το έπος το 1940 τους γνωρίσαμε. Ηταν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, τους γνωρίσαμε σεμνούς και ταπεινούς στην καθημερινότητα, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι που εμείς γνωρίσαμε σαν κοινούς ανθρώπους, με όλα τα ελαττώματα και προτερήματα, μεγαλούργησαν το 1940, ποια φλόγα τους μεταμόρφωσε και τους ανέδειξε στο ύψος των αρχαίων προγόνων.
Αυτοί οι σεμνοί και ταπεινοί πατεράδες και παππούδες μας απέδειξαν ότι η ελληνική ψυχή είναι η ίδια. Αυτή η ψυχή είναι έτοιμη να δώσει το «παρών» στο σάλπισμα των μεγάλων στιγμών της Ιστορίας, πάντα όρθια και πάντα αγονάτιστη, έτοιμη να αγωνιστεί, αρκεί στη δεδομένη στιγμή να υπάρξει πραγματική ηγεσία.
Οι στρατιώτες που έγραψαν το έπος του 1940 στέλνουν διαχρονικό μήνυμα σε μας τους επιγόνους. Αυτό που θέλουν να μας πουν είναι ότι στην ιστορία των εθνών και λαών ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο, αλλά μερικές φορές μπορεί να κάνει και τρία. Δηλαδή πως όποιος έχει αδάμαστη θέληση, όραμα και πίστη μπορεί να νικήσει ισχυρότερους αντιπάλους.
Το δεύτερο μήνυμα είναι ότι η πίστη στις αρχές και αξίες μας είναι ανάγκη ζωής. Ανεμίζοντας τη σημαία της Ευρώπης πρέπει καθημερινά να βιώνουμε τις αξίες του ελληνισμού και να τις προσφέρουμε στη σημερινή Ευρώπη σαν οδηγό για μιαν άλλη, πιο ανθρωποκεντρική, πορεία.
Το τρίτο μήνυμα είναι η αναγκαιότητα εθνικής ομοψυχίας. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 δίπλα στο δικτάτορα Ι. Μεταξά συμπαρατάχθηκε όλη η Ελλάδα (με δήλωσή του και ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης) και το «ΟΧΙ» που είπε εκείνος απηχούσε το συναίσθημα όλων των Ελλήνων, γι' αυτό και μεγαλούργησε η Ελλάδα.
Οι στρατιώτες που έγραψαν το έπος του 1940 υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν αξίες και ιδανικά για τα οποία δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε. Οτι στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται κι όλα κατακτώνται με αγώνες και θυσίες και ότι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε πάντα για την πατρίδα, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη. Το μήνυμα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που η χώρα μας, από λάθη μετρίων πολιτικών ηγετών, διανύει περίοδο παρακμής. Εμείς οι απλοί πολίτες να γίνουμε ενεργοί και να μπολιάσουμε με τη φλόγα της ψυχής μας τους ηγέτες μας, υπενθυμίζοντάς τους ότι είναι ηγέτες όταν δε σκύβουν το κεφάλι και λένε «ΟΧΙ» όταν πρέπει. Πρέπει ειδικά σήμερα να ενθυμούμαστε τους αγωνιστές του 1940, τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν και το ήθος του αγώνα τους. Για να φανούμε αντάξιοί τους όλοι μας, προπαντός οι ηγέτες μας, όπως έλεγε ο ποιητής Γ. Σεφέρης, πρέπει «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...».
Η αξία του έπους του 1940 δεν έγκειται στο γεγονός ότι νίκησαν οι Ελληνες, αλλά στο ότι ο ελληνισμός τόλμησε και σαν ένας άνθρωπος από τον πρωθυπουργό Ι. Μεταξά μέχρι τον τελευταίο Ελληνα είπε ένα βροντερό «ΟΧΙ», χωρίς να λογαριάσει συσχετισμό δυνάμεων ούτε πιθανότητες νίκης ή ήττας.
Αναλογιζόμαστε πολλές φορές πώς να ήταν οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών στην αρχαιότητα, πώς ήταν οι αγωνιστές του 1821 και αισθανόμαστε δέος. Τους στρατιώτες που έγραψαν το έπος το 1940 τους γνωρίσαμε. Ηταν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, τους γνωρίσαμε σεμνούς και ταπεινούς στην καθημερινότητα, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι που εμείς γνωρίσαμε σαν κοινούς ανθρώπους, με όλα τα ελαττώματα και προτερήματα, μεγαλούργησαν το 1940, ποια φλόγα τους μεταμόρφωσε και τους ανέδειξε στο ύψος των αρχαίων προγόνων.
Αυτοί οι σεμνοί και ταπεινοί πατεράδες και παππούδες μας απέδειξαν ότι η ελληνική ψυχή είναι η ίδια. Αυτή η ψυχή είναι έτοιμη να δώσει το «παρών» στο σάλπισμα των μεγάλων στιγμών της Ιστορίας, πάντα όρθια και πάντα αγονάτιστη, έτοιμη να αγωνιστεί, αρκεί στη δεδομένη στιγμή να υπάρξει πραγματική ηγεσία.
Οι στρατιώτες που έγραψαν το έπος του 1940 στέλνουν διαχρονικό μήνυμα σε μας τους επιγόνους. Αυτό που θέλουν να μας πουν είναι ότι στην ιστορία των εθνών και λαών ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο, αλλά μερικές φορές μπορεί να κάνει και τρία. Δηλαδή πως όποιος έχει αδάμαστη θέληση, όραμα και πίστη μπορεί να νικήσει ισχυρότερους αντιπάλους.
Το δεύτερο μήνυμα είναι ότι η πίστη στις αρχές και αξίες μας είναι ανάγκη ζωής. Ανεμίζοντας τη σημαία της Ευρώπης πρέπει καθημερινά να βιώνουμε τις αξίες του ελληνισμού και να τις προσφέρουμε στη σημερινή Ευρώπη σαν οδηγό για μιαν άλλη, πιο ανθρωποκεντρική, πορεία.
Το τρίτο μήνυμα είναι η αναγκαιότητα εθνικής ομοψυχίας. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 δίπλα στο δικτάτορα Ι. Μεταξά συμπαρατάχθηκε όλη η Ελλάδα (με δήλωσή του και ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης) και το «ΟΧΙ» που είπε εκείνος απηχούσε το συναίσθημα όλων των Ελλήνων, γι' αυτό και μεγαλούργησε η Ελλάδα.
Οι στρατιώτες που έγραψαν το έπος του 1940 υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν αξίες και ιδανικά για τα οποία δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε. Οτι στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται κι όλα κατακτώνται με αγώνες και θυσίες και ότι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε πάντα για την πατρίδα, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη. Το μήνυμα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που η χώρα μας, από λάθη μετρίων πολιτικών ηγετών, διανύει περίοδο παρακμής. Εμείς οι απλοί πολίτες να γίνουμε ενεργοί και να μπολιάσουμε με τη φλόγα της ψυχής μας τους ηγέτες μας, υπενθυμίζοντάς τους ότι είναι ηγέτες όταν δε σκύβουν το κεφάλι και λένε «ΟΧΙ» όταν πρέπει. Πρέπει ειδικά σήμερα να ενθυμούμαστε τους αγωνιστές του 1940, τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν και το ήθος του αγώνα τους. Για να φανούμε αντάξιοί τους όλοι μας, προπαντός οι ηγέτες μας, όπως έλεγε ο ποιητής Γ. Σεφέρης, πρέπει «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα...».
Του Δημήτρη Γαρούφα, δικηγόρου - συγγραφέα,πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου