Για να υπάρχει ελπίδα νέας προοπτικής

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου λέει (σε μετ. Ε. Βενιζέλου): «Οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται εις την απερίσκεπτον ελπίδα εκείνο που επιθυμούν και αποκρούουν δι’ αυθαιρέτου συλλογισμού εκείνο που αποστέργουν…».

Η ρήση αυτή επαληθεύεται διαχρονικά από τους Ελληνες πολιτικούς, που συνήθως θεωρούν πραγματικότητα τις επιθυμίες τους και απορρίπτουν με αβάσιμους συλλογισμούς όσα δεν τους συμφέρουν. Ετσι τα τελευταία 30-35 χρόνια σχεδόν όλοι απέκρυπταν την πραγματικότητα από τον ελληνικό λαό, συναγωνίζονταν σε παροχές υποσχόμενοι «ακόμη καλύτερες μέρες» υπερχρεώνοντας τη χώρα, ελπίζοντας ότι την κρίσιμη ώρα κάποιος «από μηχανής θεός» θα τη σώσει…

Βεβαίως έχουμε ευθύνη και εμείς οι πολίτες που με την ψήφο μας αναθέταμε τη διοίκηση της χώρας σε ανθρώπους που απλά μας κολάκευαν, σε απλούς διαχειριστές της εξουσίας, μερικοί εκ των οποίων – με το αζημίωτο – ασχολούνταν κυρίως με τις αναθέσεις έργων σε συγκεκριμένες εταιρίες.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί μας ηγέτες -με λίγες εξαιρέσεις- στηρίζονταν στις μισές αλήθειες και τη μετατόπιση των προβλημάτων για το μέλλον, αδιαφορώντας για την υπερχρέωση της χώρας, δέσμιοι ενός οικογενειοκρατικού συστήματος που μαστιζόταν από το καρκίνωμα της διαφθοράς και λειτουργούσε με καθεστωτική νοοτροπία.

Γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ξαναγυρίζοντας το ρολόι της Ιστορίας πίσω στην εποχή του Τρικούπη, με τους δανειστές (κυρίως το ΔΝΤ) να ελέγχουν εκ του παρασκηνίου τη χώρα και τα σχέδια νόμου να ελέγχονται από αυτούς πριν κατατεθούν στη Βουλή… Διανύουμε περίοδο παρακμής, με τη χώρα καταχρεωμένη, με τους θεσμούς να έχουν ατονήσει, με τους ανέργους να πολλαπλασιάζονται και τη νέα γενιά απελπισμένη να βλέπει σκοτεινό τον ορίζοντα.

Η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία, αν δημιουργούσε προϋποθέσεις οικονομικής ανάκαμψης της χώρας αλλά και εξυγίανσης – αναμόρφωσης της πολιτικής ζωής. Για να το πετύχει αυτό, θα έπρεπε να έχει το θάρρος δύσκολων αποφάσεων, να τολμά να λέει και «όχι» στους δανειστές όπου χρειάζεται και πέρα από τις περιστολές δαπανών (για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει δίκαιος καταμερισμός) πρέπει άμεσα, με υπευθυνότητα, να επεξεργαστεί και υλοποιήσει σχέδιο που θα δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης της χώρας και ανανέωσης της πολιτικής ζωής.

Παράλληλα θα έπρεπε όλοι, κυρίως ο πολιτικός κόσμος, να συνειδητοποιήσουμε ότι διανύουμε περίοδο βαθιάς κρίσης του πολιτικού συστήματος και για να ξεπεραστεί θα χρειαστούν πέρα από την οικονομική ανάκαμψη κυρίως θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που θα δημιουργούν προϋποθέσεις διαφάνειας στην πολιτική ζωή, θα κάνουν ουσιαστική τη λειτουργία των θεσμών και πιο συμμετοχική τη λειτουργία της δημοκρατίας μας.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο τρόπος λειτουργίας των πολιτικών μας κομμάτων, που αποτελούν ουσιαστικά τους «πνεύμονες» του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αναντίρρητα είναι ξεπερασμένος και πρέπει να εκσυγχρονιστούν. Πρέπει (δεδομένου ότι επιχορηγούνται γενναία από τον κρατικό προϋπολογισμό) να θεσπιστούν κανόνες διαφάνειας στα οικονομικά τους, να παραμερίσουν την κομματική γραφειοκρατία και το μέτριο στελεχιακό δυναμικό και να ανοιχθούν στην κοινωνία αναζητώντας τους ικανότερους πολίτες, ανθρώπους με ιδέες, οράματα και ήθος, που θα μπορούν να ανανεώσουν την πολιτική ζωή και να σχεδιάσουν το αύριο της χώρας. Επίσης θα έπρεπε ήδη με πρωτοβουλία της κυβέρνησης να έχει αρχίσει η διαδικασία για νέα, τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση, για να γίνει πιο συμμετοχική η δημοκρατία μας, με καθιέρωση δημοψηφισμάτων, αν το ζητά συγκεκριμένος αριθμός πολιτών, με εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ειδικό εκλεκτορικό σώμα, για να τονιστεί περισσότερο η ανεξαρτησία της, με περιορισμό της βουλευτικής ασυλίας, με έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων, με θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, με καθιέρωση ασυμβίβαστου της θέσης υπουργού και βουλευτή για να αναβαθμιστεί το Κοινοβούλιο (επιτυχώς εφαρμόζεται το σύστημα στην Κύπρο) κ.λπ.

Είναι αλήθεια ότι η πολιτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία του τόπου ολιγώρησε πολλαπλά μέχρι σήμερα, γι’ αυτό κάνοντας αυτοκριτική οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και συνειδητοποιώντας ότι η κρίση έχει ευρύτερες διαστάσεις να ασχοληθεί ουσιαστικά με το μέλλον της χώρας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να γεννηθεί η ελπίδα νέας προοπτικής για τη χώρα. 

Αγγελιόφορος