Ο Β. Φίλιας, πρώην πρύτανης ΠΑΣΠΕ, με πλούσιο συγγραφικό έργο, που έφηβος συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, αλλά έμεινε και 5 χρόνια στη φυλακή τα χρόνια της δικτατορίας, στο βιβλίο του «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα», που εκδόθηκε το 1997, κάνοντας μια αποτίμηση της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, λέει επιγραμματικά και λίγο προφητικά (εν σχέσει με όσα ακολούθησαν): «Ποτέ στο παρελθόν -με εξαίρεση ίσως την περίοδο Βούλγαρη (του επιλεγόμενου Τσουμπέ), τον περασμένο αιώνα- η ζωή του τόπου δεν είχε φτάσει σ' αυτό το σημείο κατάπτωσης. Κατάπτωσης και κατάρρευσης όλων των διαχρονικών αξιών, που δίνουν το υπόβαθρο σε μια κοινωνία να λειτουργεί συγκροτημένα και να μην αποσυντίθεται… Λέξεις και φράσεις υποκαθιστούν την πρόταση επεξεργασμένων και συγκεκριμένων λύσεων και η λογική της κινούμενης άμμου σ' όλες τις αντιμετωπίσεις, εκτός του ότι σημαδεύει τα πάντα με τη σφραγίδα της προχειρότητας, δεν αφήνει κανένα περιθώριο δημιουργίας σταθερών στη λειτουργία του κράτους… Η μεταπολίτευση υγροποίησε τις έννοιες της Αλλαγής, του Σοσιαλισμού, του εκσυγχρονισμού, της Ανανέωσης. Τις υγροποίησε και τις σχετικοποίησε σε βαθμό αφανισμού, για να φτάσουμε στην καταβαράθρωση που παρουσιάζει σήμερα η δημόσια ζωή».
Θα έλεγα ότι για τη μεταπολίτευση, με εξαίρεση τη στερέωση της δημοκρατίας και τις ελευθερίες που απόλαυσαν οι Ελληνες, τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Β.Φίλιας αποδίδουν την πραγματικότητα… Οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος υπολειτουργούσαν, υπήρχε προκλητική ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, ασύστολη ρουσφετολογία που γιγάντωσε το Δημόσιο και έλλειψη αξιοκρατίας και διαφάνειας στην πολιτική ζωή... Με ευθύνη, βέβαια, του πολιτικού κόσμου αλλά και ημών των πολιτών, που δεν αναγνωρίζαμε και την προσφορά των λίγων που προσπαθούσαν... Ετσι, ενδεικτικά μόνο να αναφέρω ότι ο εμπνευστής της διαδικασίας αξιοκρατικής πρόσληψης στο Δημόσιο με ΑΣΕΠ Αν. Πεπονής δεν εξελέγη βουλευτής στις επόμενες εκλογές και αντί αυτού εξελέγησαν εκείνοι που υπόσχονταν αναξιοκρατικούς διορισμούς...
Θα περίμενε κάποιος ότι η δεινή κρίση που βιώνει τώρα η χώρα θα λειτουργούσε ως καταλύτης για τον πολιτικό κόσμο και θα άρχιζε περίοδος ανάτασης της πολιτικής ζωής. Κι επειδή πρέπει να λέμε μόνον αλήθειες, επισημαίνω ότι, δυστυχώς, ο πολιτικός κόσμος ούτε αυτοκριτική έκανε ούτε -με λίγες μόνον εξαιρέσεις- συμπεριφορά άλλαξε. Για να γίνω κατανοητός, ενδεικτικά επισημαίνω ότι με τις κυβερνήσεις συνεργασίας θα έπρεπε, κατά τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, να αναζητηθούν οι άξιοι πέρα από κομματικά κριτήρια... Δυστυχώς, όμως (με κάποιες εξαιρέσεις), συνεχίζεται η τακτική του παρελθόντος με στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κουμπάρους υπουργών, ανεπάγγελτους γόνους, αποτυχημένους πολιτευτές, πρόσωπα του lifestyle που ασχολούνται μόνο για την προβολή τους (με θυμηδία μου ανέφερε φίλος δημοσιογράφος την περίπτωση προσώπου που βομβαρδίζει τα ΜΜΕ με φωτογραφίες...) κ.λπ., με αποτελέσματα καταστροφικά, γιατί είναι αναποτελεσματικός ο κρατικός μηχανισμός. Δε φτάνουν οι προσπάθειες και η εργατικότητα του πρωθυπουργού για να αλλάξουν τα πράγματα και να γίνει «νέο ξεκίνημα», γιατί κάποιοι συνεργάτες του τον εκθέτουν.
Θα έλεγα ότι για τη μεταπολίτευση, με εξαίρεση τη στερέωση της δημοκρατίας και τις ελευθερίες που απόλαυσαν οι Ελληνες, τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Β.Φίλιας αποδίδουν την πραγματικότητα… Οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος υπολειτουργούσαν, υπήρχε προκλητική ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών, ασύστολη ρουσφετολογία που γιγάντωσε το Δημόσιο και έλλειψη αξιοκρατίας και διαφάνειας στην πολιτική ζωή... Με ευθύνη, βέβαια, του πολιτικού κόσμου αλλά και ημών των πολιτών, που δεν αναγνωρίζαμε και την προσφορά των λίγων που προσπαθούσαν... Ετσι, ενδεικτικά μόνο να αναφέρω ότι ο εμπνευστής της διαδικασίας αξιοκρατικής πρόσληψης στο Δημόσιο με ΑΣΕΠ Αν. Πεπονής δεν εξελέγη βουλευτής στις επόμενες εκλογές και αντί αυτού εξελέγησαν εκείνοι που υπόσχονταν αναξιοκρατικούς διορισμούς...
Θα περίμενε κάποιος ότι η δεινή κρίση που βιώνει τώρα η χώρα θα λειτουργούσε ως καταλύτης για τον πολιτικό κόσμο και θα άρχιζε περίοδος ανάτασης της πολιτικής ζωής. Κι επειδή πρέπει να λέμε μόνον αλήθειες, επισημαίνω ότι, δυστυχώς, ο πολιτικός κόσμος ούτε αυτοκριτική έκανε ούτε -με λίγες μόνον εξαιρέσεις- συμπεριφορά άλλαξε. Για να γίνω κατανοητός, ενδεικτικά επισημαίνω ότι με τις κυβερνήσεις συνεργασίας θα έπρεπε, κατά τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, να αναζητηθούν οι άξιοι πέρα από κομματικά κριτήρια... Δυστυχώς, όμως (με κάποιες εξαιρέσεις), συνεχίζεται η τακτική του παρελθόντος με στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κουμπάρους υπουργών, ανεπάγγελτους γόνους, αποτυχημένους πολιτευτές, πρόσωπα του lifestyle που ασχολούνται μόνο για την προβολή τους (με θυμηδία μου ανέφερε φίλος δημοσιογράφος την περίπτωση προσώπου που βομβαρδίζει τα ΜΜΕ με φωτογραφίες...) κ.λπ., με αποτελέσματα καταστροφικά, γιατί είναι αναποτελεσματικός ο κρατικός μηχανισμός. Δε φτάνουν οι προσπάθειες και η εργατικότητα του πρωθυπουργού για να αλλάξουν τα πράγματα και να γίνει «νέο ξεκίνημα», γιατί κάποιοι συνεργάτες του τον εκθέτουν.
Λέγεται ότι κατέρρευσε ο μύθος της μεταπολίτευσης και έκλεισε ο κύκλος της. Δυστυχώς, όμως, το κλίμα που διαμορφώθηκε στη μεταπολίτευση ως φάντασμα εξακολουθεί να δυναστεύει την πολιτική ζωή, γι' αυτό βλέπουμε ακόμη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με αναξιοκρατικά κριτήρια που τον καθιστούν αναποτελεσματικό.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τη δική μας ευθύνη, των πολιτών. Γιατί -όπως έλεγε ο Τ. Κένεντι- στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων: «Σε μια δημοκρατία, κάθε πολίτης, άσχετα με το ενδιαφέρον που έχει για την πολιτική, ασκεί κι αυτός ένα λειτούργημα και υπέχει μια ευθύνη. Και σε τελική ανάλυση το είδος της κυβερνήσεως που έχουμε εξαρτάται κυρίως από το πώς εκπληρώνει ο καθένας τις υποχρεώσεις του. Εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά και θα έχουμε την πολιτική ηγεσία, καλή ή κακή, που εμείς θέλουμε και αξίζουμε».
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τη δική μας ευθύνη, των πολιτών. Γιατί -όπως έλεγε ο Τ. Κένεντι- στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων: «Σε μια δημοκρατία, κάθε πολίτης, άσχετα με το ενδιαφέρον που έχει για την πολιτική, ασκεί κι αυτός ένα λειτούργημα και υπέχει μια ευθύνη. Και σε τελική ανάλυση το είδος της κυβερνήσεως που έχουμε εξαρτάται κυρίως από το πώς εκπληρώνει ο καθένας τις υποχρεώσεις του. Εμείς, ο λαός, είμαστε τα αφεντικά και θα έχουμε την πολιτική ηγεσία, καλή ή κακή, που εμείς θέλουμε και αξίζουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου