Η Ελλάδα βιώνει δεινή κρίση, που οδηγεί και σε εντεινόμενη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας μας. Αιτία της κρίσης είναι κυρίως ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, που χρεοκόπησε, γιατί οι πόροι της ΕΕ αξιοποιήθηκαν καταναλωτικά κι όχι για παραγωγικές επενδύσεις, ενώ ο δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε, καθώς χρησιμοποιήθηκε για εκμαυλισμό των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα οδηγηθήκαμε σε υπολειτουργία των θεσμών.
Τώρα, όμως, το παραμύθι τέλειωσε και η σκληρή πραγματικότητα έφερε τα μνημόνια και το ΔΝΤ και αντανακλαστικά οδήγησε σε μείωση της αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών που δεν είχαν το θάρρος να πουν την αλήθεια στους πολίτες και να πάρουν έγκαιρα μέτρα αποτροπής της καταστροφής. Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, με ρευστές εξελίξεις, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν σε μερικούς μήνες, καθώς η ανεργία πλησιάζει το 30%, το ΑΕΠ μειώνεται κάθε χρόνο και οι πολίτες οδηγούνται στα όρια της εξαθλίωσης, με δεκάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα να τρέφονται από τα συσσίτια της Εκκλησίας. Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν σε απαξίωση του πολιτικού κόσμου και σε δημιουργία κλίματος περαιτέρω ενίσχυσης ακραίων πολιτικών δυνάμεων.
Το ερώτημα είναι αν οι δυνάμεις του σημερινού πολιτικού σκηνικού μπορούν να προλάβουν και να ελέγξουν τις εξελίξεις, δημιουργώντας προοπτική για τη χώρα. Η απάντηση είναι ότι, παρά τη μεγάλη φθορά, υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαν ακόμη (όχι όμως για πάρα πολύ καιρό) οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, αν έμπρακτα πείσουν ότι άλλαξαν, αν πάρουν ριζικές πρωτοβουλίες που μπορούν να δημιουργήσουν ελπίδα νέας προοπτικής για τη χώρα.
Θα πρέπει, κατ' αρχάς, τα πολιτικά μας κόμματα, στο πλαίσιο αυτοκάθαρσης και για να αποκτήσουν σημείο επαφής με την κοινωνία, να αποβάλουν «κλοτσηδόν» τα στελέχη τους που είχαν εμπλοκή σε σκάνδαλα (π.χ. Siemens, Βατοπεδίου, Χρηματιστήριο, ομόλογα κ.λπ.), παραμερίζοντας ταυτόχρονα τους ανεπάγγελτους γόνους και την παράδοση της οικογενειοκρατίας, με άνοιγμα στην κοινωνία, αναζητώντας τους πιο άξιους Ελληνες, τουλάχιστον για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού.
Κυρίως όμως πρέπει, πέρα από την ανάγκη υλοποίησης αναπτυξιακού σχεδίου για τη χώρα, να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες που θα σηματοδοτούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις (φυσικά, δεν αποτελεί μεταρρύθμιση η εφευρετικότητα στην επιβολή νέων φόρων…) στην πολιτική ζωή της χώρας. Οταν λέμε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ενδεικτικά αναφέρουμε: νέο εκλογικό σύστημα με μείωση και του αριθμού των βουλευτών σε 200, θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή, αξιοκρατική στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, πραγματική αποκέντρωση. Επίσης, να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος (μπορούσε να έχει ξεκινήσει από το Μάιο του 2013 και απορούμε γιατί δεν την προχωρά ο κ. Σαμαράς, που είχε δημοσιοποιήσει αξιοπρόσεκτες προτάσεις), με τολμηρή πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης, που θα καθιερώνει διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για μεγάλα θέματα έπειτα από πρόταση σημαντικού αριθμού πολιτών, εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ειδικό εκλεκτορικό σώμα, για να τονιστεί η ανεξαρτησία της, κατάργηση των διατάξεων που εξασφαλίζουν με σύντομη παραγραφή ατιμωρησία των πολιτικών, καθιέρωση ασυμβίβαστου θέσης υπουργού και βουλευτή για να αναβαθμιστεί το Κοινοβούλιο (σύστημα που επιτυχώς λειτουργεί στην Κύπρο) κ.λπ.
Βέβαια, η πικρή αλήθεια είναι ότι δύσκολα τα πολιτικά μας κόμματα θα αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Γιατί οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής ζωής θα οδηγήσουν σε διαφάνεια των οικονομικών τους, σε μείωση της οικογενειοκρατίας και σε αξιοκρατική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Αυτό σίγουρα δε θα αρέσει σε κάποιους πολιτικούς, μερικοί εκ των οποίων ως υπουργοί επιμένουν προκλητικά να στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτα πρόσωπα του life style, κουμπάρους, συγγενείς και μετριότητες του κομματικού σωλήνα. Αλλά οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να προσαρμοστούν στο νέο σκηνικό που καθημερινά διαμορφώνεται, αν θέλουν να επιζήσουν. Γιατί, διαφορετικά, εμμένοντας στην παλαιοκομματική στάση τους, θα λειτουργούν ως στρατολόγοι των άκρων, με κινδύνους και για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Του Δημήτρη Γαρούφα,δικηγόρου-συγγραφέα, πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Αγγελιοφόρος
Τώρα, όμως, το παραμύθι τέλειωσε και η σκληρή πραγματικότητα έφερε τα μνημόνια και το ΔΝΤ και αντανακλαστικά οδήγησε σε μείωση της αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών που δεν είχαν το θάρρος να πουν την αλήθεια στους πολίτες και να πάρουν έγκαιρα μέτρα αποτροπής της καταστροφής. Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή, με ρευστές εξελίξεις, που κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν σε μερικούς μήνες, καθώς η ανεργία πλησιάζει το 30%, το ΑΕΠ μειώνεται κάθε χρόνο και οι πολίτες οδηγούνται στα όρια της εξαθλίωσης, με δεκάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα να τρέφονται από τα συσσίτια της Εκκλησίας. Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν σε απαξίωση του πολιτικού κόσμου και σε δημιουργία κλίματος περαιτέρω ενίσχυσης ακραίων πολιτικών δυνάμεων.
Το ερώτημα είναι αν οι δυνάμεις του σημερινού πολιτικού σκηνικού μπορούν να προλάβουν και να ελέγξουν τις εξελίξεις, δημιουργώντας προοπτική για τη χώρα. Η απάντηση είναι ότι, παρά τη μεγάλη φθορά, υπό κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαν ακόμη (όχι όμως για πάρα πολύ καιρό) οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, αν έμπρακτα πείσουν ότι άλλαξαν, αν πάρουν ριζικές πρωτοβουλίες που μπορούν να δημιουργήσουν ελπίδα νέας προοπτικής για τη χώρα.
Θα πρέπει, κατ' αρχάς, τα πολιτικά μας κόμματα, στο πλαίσιο αυτοκάθαρσης και για να αποκτήσουν σημείο επαφής με την κοινωνία, να αποβάλουν «κλοτσηδόν» τα στελέχη τους που είχαν εμπλοκή σε σκάνδαλα (π.χ. Siemens, Βατοπεδίου, Χρηματιστήριο, ομόλογα κ.λπ.), παραμερίζοντας ταυτόχρονα τους ανεπάγγελτους γόνους και την παράδοση της οικογενειοκρατίας, με άνοιγμα στην κοινωνία, αναζητώντας τους πιο άξιους Ελληνες, τουλάχιστον για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού.
Κυρίως όμως πρέπει, πέρα από την ανάγκη υλοποίησης αναπτυξιακού σχεδίου για τη χώρα, να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες που θα σηματοδοτούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις (φυσικά, δεν αποτελεί μεταρρύθμιση η εφευρετικότητα στην επιβολή νέων φόρων…) στην πολιτική ζωή της χώρας. Οταν λέμε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ενδεικτικά αναφέρουμε: νέο εκλογικό σύστημα με μείωση και του αριθμού των βουλευτών σε 200, θέσπιση κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή, αξιοκρατική στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, πραγματική αποκέντρωση. Επίσης, να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος (μπορούσε να έχει ξεκινήσει από το Μάιο του 2013 και απορούμε γιατί δεν την προχωρά ο κ. Σαμαράς, που είχε δημοσιοποιήσει αξιοπρόσεκτες προτάσεις), με τολμηρή πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης, που θα καθιερώνει διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για μεγάλα θέματα έπειτα από πρόταση σημαντικού αριθμού πολιτών, εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ειδικό εκλεκτορικό σώμα, για να τονιστεί η ανεξαρτησία της, κατάργηση των διατάξεων που εξασφαλίζουν με σύντομη παραγραφή ατιμωρησία των πολιτικών, καθιέρωση ασυμβίβαστου θέσης υπουργού και βουλευτή για να αναβαθμιστεί το Κοινοβούλιο (σύστημα που επιτυχώς λειτουργεί στην Κύπρο) κ.λπ.
Βέβαια, η πικρή αλήθεια είναι ότι δύσκολα τα πολιτικά μας κόμματα θα αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα. Γιατί οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής ζωής θα οδηγήσουν σε διαφάνεια των οικονομικών τους, σε μείωση της οικογενειοκρατίας και σε αξιοκρατική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Αυτό σίγουρα δε θα αρέσει σε κάποιους πολιτικούς, μερικοί εκ των οποίων ως υπουργοί επιμένουν προκλητικά να στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτα πρόσωπα του life style, κουμπάρους, συγγενείς και μετριότητες του κομματικού σωλήνα. Αλλά οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να προσαρμοστούν στο νέο σκηνικό που καθημερινά διαμορφώνεται, αν θέλουν να επιζήσουν. Γιατί, διαφορετικά, εμμένοντας στην παλαιοκομματική στάση τους, θα λειτουργούν ως στρατολόγοι των άκρων, με κινδύνους και για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Του Δημήτρη Γαρούφα,δικηγόρου-συγγραφέα, πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου