Με τον τίτλο «Aπανθίσματα» κυκλοφόρησε (εκτός εμπορίου) ένας μικρός τόμος με κείμενα για τη Δικαιοσύνη και τη δικηγορία του Μιχάλη Παναγιωτόπουλου. Ο Μ. Παναγιωτόπουλος (πρωταθλητής Ελλάδας στο άλμα εις ύψος στα νιάτα του) δικηγορεί από το 1957 κι έχοντας συμπληρώσει 55 χρόνια δικηγορίας είναι πλέον μια εμβληματική μορφή για τη δικηγορία στη Θεσσαλονίκη συνεχίζοντας να την υπηρετεί με εφηβική ζέση...
Εχουν ενδιαφέρον όσα γράφει ο εκλεκτός συνάδελφος για τα κακώς κείμενα στο χώρο της Δικαιοσύνης, που οφείλονται περισσότερο σε θέματα νοοτροπίας, που δύσκολα αλλάζει, κι έτσι, όπως ο ίδιος σημειώνει, παρά τις νομοθετικές επεμβάσεις στο άρθρο 282 του ΚΠΔ και τη θέληση του νομοθέτη κατ' εξαίρεση να επιβάλλεται η προσωρινή κράτηση, στην πράξη η προσωρινή κράτηση (προφυλάκιση) αποτελεί πάντα ισχυρό προπύργιο αντίστασης ανακριτών, εισαγγελέων και δικαστικών συμβουλίων και δυστυχώς μερικές φορές λειτουργεί ως «προκαταβολή» ποινής… ενώ και το Πενταμελές Εφετείο, που συνεδριάζει μια φορά το μήνα ως δικαστήριο αναστολών κατά το άρθρο 497 παρ. 7 του ΚΠΔ, απορρίπτονται κατά κανόνα οι αιτήσεις και ματαιώνονται προσδοκίες και ελπίδες των πάντων, δικαίων και αδίκων… Σωστά παρατηρεί ότι δίνουμε την εικόνα έθνους κακούργων με τη συχνή επίκληση του άρθρου 13 περ. στ' του ΠΚ από δικαστές και εισαγγελείς για την παραπομπή σε βαθμό κακουργήματος, ενώ το πλημμέλημα ψυχορραγεί… κι ότι το θεμελιώδες τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου στην πράξη τείνει να ανατραπεί και να λειτουργεί ως τεκμήριο ενοχής για όποιον κάθεται στο εδώλιο.
Θα επισημάνω μόνο ότι δεν είναι μάταιος ο αγώνας για αλλαγές. Πολλές φορές το δικηγορικό σώμα, όταν είχε τεκμηριωμένες προτάσεις, πετύχαινε να υιοθετηθούν από την Πολιτεία. Ενδεικτικά μόνο θα υπενθυμίσω ότι το Μάρτιο του 2005, που είχα εκλεγεί πρόεδρος του ΔΣΘ, απασχολούσε την επικαιρότητα το θέμα των λεγόμενων «παραδικαστικών κυκλωμάτων». Τον ίδιο μήνα ο υπουργός ζήτησε προτάσεις και συγκρότησε ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή που συμμετείχαμε μαζί με εκπροσώπους δικαστικών ενώσεων. Από τις προτάσεις που υποβάλαμε οι περισσότερες έγιναν νόμοι κι έτσι βελτιώθηκε ο τρόπος επιθεώρησης των δικαστηρίων με έκφραση γνώμης κι από τους δικηγορικούς συλλόγους, έτσι απομακρύνθηκαν με «εθελουσία έξοδο» οι ανεπαρκείς δικαστές, βελτιώθηκε το θεσμικό πλαίσιο της Σχολής Δικαστών κ.λπ.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι πολλά πράγματα στο χώρο της Δικαιοσύνης θα βελτιώνονταν, αν συνεχιζόταν η τακτική που είχε εγκαινιάσει ως υπουργός Δικαιοσύνης ο Α. Παπαληγούρας, δηλαδή η συμμετοχή σε όλες τις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές του υπουργείου Δικαιοσύνης εκπροσώπων των δικαστών, των δικηγόρων και πανεπιστημιακών. Η σύζευξη θεωρίας και πράξης δίνει πάντα σωστά αποτελέσματα.
Εχουν ενδιαφέρον όσα γράφει ο εκλεκτός συνάδελφος για τα κακώς κείμενα στο χώρο της Δικαιοσύνης, που οφείλονται περισσότερο σε θέματα νοοτροπίας, που δύσκολα αλλάζει, κι έτσι, όπως ο ίδιος σημειώνει, παρά τις νομοθετικές επεμβάσεις στο άρθρο 282 του ΚΠΔ και τη θέληση του νομοθέτη κατ' εξαίρεση να επιβάλλεται η προσωρινή κράτηση, στην πράξη η προσωρινή κράτηση (προφυλάκιση) αποτελεί πάντα ισχυρό προπύργιο αντίστασης ανακριτών, εισαγγελέων και δικαστικών συμβουλίων και δυστυχώς μερικές φορές λειτουργεί ως «προκαταβολή» ποινής… ενώ και το Πενταμελές Εφετείο, που συνεδριάζει μια φορά το μήνα ως δικαστήριο αναστολών κατά το άρθρο 497 παρ. 7 του ΚΠΔ, απορρίπτονται κατά κανόνα οι αιτήσεις και ματαιώνονται προσδοκίες και ελπίδες των πάντων, δικαίων και αδίκων… Σωστά παρατηρεί ότι δίνουμε την εικόνα έθνους κακούργων με τη συχνή επίκληση του άρθρου 13 περ. στ' του ΠΚ από δικαστές και εισαγγελείς για την παραπομπή σε βαθμό κακουργήματος, ενώ το πλημμέλημα ψυχορραγεί… κι ότι το θεμελιώδες τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου στην πράξη τείνει να ανατραπεί και να λειτουργεί ως τεκμήριο ενοχής για όποιον κάθεται στο εδώλιο.
Θα επισημάνω μόνο ότι δεν είναι μάταιος ο αγώνας για αλλαγές. Πολλές φορές το δικηγορικό σώμα, όταν είχε τεκμηριωμένες προτάσεις, πετύχαινε να υιοθετηθούν από την Πολιτεία. Ενδεικτικά μόνο θα υπενθυμίσω ότι το Μάρτιο του 2005, που είχα εκλεγεί πρόεδρος του ΔΣΘ, απασχολούσε την επικαιρότητα το θέμα των λεγόμενων «παραδικαστικών κυκλωμάτων». Τον ίδιο μήνα ο υπουργός ζήτησε προτάσεις και συγκρότησε ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή που συμμετείχαμε μαζί με εκπροσώπους δικαστικών ενώσεων. Από τις προτάσεις που υποβάλαμε οι περισσότερες έγιναν νόμοι κι έτσι βελτιώθηκε ο τρόπος επιθεώρησης των δικαστηρίων με έκφραση γνώμης κι από τους δικηγορικούς συλλόγους, έτσι απομακρύνθηκαν με «εθελουσία έξοδο» οι ανεπαρκείς δικαστές, βελτιώθηκε το θεσμικό πλαίσιο της Σχολής Δικαστών κ.λπ.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι πολλά πράγματα στο χώρο της Δικαιοσύνης θα βελτιώνονταν, αν συνεχιζόταν η τακτική που είχε εγκαινιάσει ως υπουργός Δικαιοσύνης ο Α. Παπαληγούρας, δηλαδή η συμμετοχή σε όλες τις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές του υπουργείου Δικαιοσύνης εκπροσώπων των δικαστών, των δικηγόρων και πανεπιστημιακών. Η σύζευξη θεωρίας και πράξης δίνει πάντα σωστά αποτελέσματα.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου - πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου