Το 2012, χρονιά εορτασμού των 100 χρόνων απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, οδεύει προς το τέλος του και φοβούμαι ότι η επέτειος πέρασε απαρατήρητη. Εγιναν κάποιες εκδηλώσεις και κάποια συνέδρια (μερικά σοβαρά), αλλά λείπουν οι προτάσεις κι ο διάλογος για την αναζήτηση νέου ρόλου για το μέλλον της Θεσσαλονίκης.
Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη ιστορική ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το 1989, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων των γειτονικών χωρών, οπότε με το άνοιγμα των συνόρων απέκτησε οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα. Μπορούσε να λειτουργεί σε μητροπολιτικό ρόλο και να εδρεύουν σε αυτή όλοι οι οργανισμοί της ΕΕ που θα απευθύνονταν στα Βαλκάνια, αποτελώντας μια άτυπη βαλκανική πρωτεύουσα. Δυστυχώς δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν το ήθελε η κεντρική εξουσία, αλλά και γιατί οι εκπρόσωποι της πόλης δεν είχαν το σθένος να διεκδικήσουν αποτελεσματικά όσα έπρεπε να γίνουν. Εγιναν κάποιες αποσπασματικές προσπάθειες με δημιουργία διαβαλκανικών φορέων που είχαν έδρα τη Θεσσαλονίκη από φορείς της πόλης (δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πανεπιστήμια κ.λπ.) αλλά δεν στηρίχθηκαν και ατόνησαν. Δημιουργήθηκαν και κάποιοι φορείς από την κεντρική εξουσία, αλλά με κρύα καρδιά και με μεγάλη καθυστέρηση (Διεθνές Πανεπιστήμιο, ΣΑΕ κ.λπ.), που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Φέτος, αντί συνεδρίων για το παρελθόν της πόλης και κάποιων αποσπασματικών εκδηλώσεων, νομίζω ότι πιο επωφελής θα ήταν η διοργάνωση συζητήσεων σε αναζήτηση του νέου ρόλου της Θεσσαλονίκης και σ' αυτό το πλαίσιο επιβαλλόταν η πρόκληση ενός διαλόγου ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τους φορείς της πόλης για το μελλοντικό ρόλο της.
Στη Θεσσαλονίκη ενδεικτικά θυμίζω ότι υπάρχει το ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η ΔΕΘ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το ΚΘΒΕ, το Διεθνές Πανεπιστήμιο, η Εθνική Σχολή Δικαστών, το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου, τα Μουσεία της, η ΕΜΣ και πληθώρα άλλων φορέων. Αν υπάρξουν δράσεις όλων αυτών με κοινή στόχευση, το όραμα μπορεί να γίνει πράξη και μπορεί η Θεσσαλονίκη να λειτουργεί σαν μητροπολιτικό κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής.
Το έχουμε πει παλιότερα, αλλά το επαναλαμβάνουμε: το εθνικό συμφέρον επιβάλλει η Αθήνα να εκφράζει το ελληνικό κράτος ως πρωτεύουσά του και η Θεσσαλονίκη το ελληνικό έθνος με φορείς που θα απευθύνονται σε αυτό, όπως το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (με ουσιαστική δράση όμως), η ΕΤ3 λειτουργώντας δορυφορικά κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα από τη Θεσσαλονίκη και μέσω των φορέων της θα έπρεπε να εκφράζεται η εξωστρέφεια του ελληνικού κράτους… Αντί μνημοσύνων για το ένδοξο παρελθόν της πόλης, χρειαζόμαστε όραμα για το μέλλον της…
Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη ιστορική ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε το 1989, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων των γειτονικών χωρών, οπότε με το άνοιγμα των συνόρων απέκτησε οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα. Μπορούσε να λειτουργεί σε μητροπολιτικό ρόλο και να εδρεύουν σε αυτή όλοι οι οργανισμοί της ΕΕ που θα απευθύνονταν στα Βαλκάνια, αποτελώντας μια άτυπη βαλκανική πρωτεύουσα. Δυστυχώς δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν, γιατί δεν το ήθελε η κεντρική εξουσία, αλλά και γιατί οι εκπρόσωποι της πόλης δεν είχαν το σθένος να διεκδικήσουν αποτελεσματικά όσα έπρεπε να γίνουν. Εγιναν κάποιες αποσπασματικές προσπάθειες με δημιουργία διαβαλκανικών φορέων που είχαν έδρα τη Θεσσαλονίκη από φορείς της πόλης (δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πανεπιστήμια κ.λπ.) αλλά δεν στηρίχθηκαν και ατόνησαν. Δημιουργήθηκαν και κάποιοι φορείς από την κεντρική εξουσία, αλλά με κρύα καρδιά και με μεγάλη καθυστέρηση (Διεθνές Πανεπιστήμιο, ΣΑΕ κ.λπ.), που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Φέτος, αντί συνεδρίων για το παρελθόν της πόλης και κάποιων αποσπασματικών εκδηλώσεων, νομίζω ότι πιο επωφελής θα ήταν η διοργάνωση συζητήσεων σε αναζήτηση του νέου ρόλου της Θεσσαλονίκης και σ' αυτό το πλαίσιο επιβαλλόταν η πρόκληση ενός διαλόγου ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τους φορείς της πόλης για το μελλοντικό ρόλο της.
Στη Θεσσαλονίκη ενδεικτικά θυμίζω ότι υπάρχει το ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η ΔΕΘ, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το ΚΘΒΕ, το Διεθνές Πανεπιστήμιο, η Εθνική Σχολή Δικαστών, το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου, τα Μουσεία της, η ΕΜΣ και πληθώρα άλλων φορέων. Αν υπάρξουν δράσεις όλων αυτών με κοινή στόχευση, το όραμα μπορεί να γίνει πράξη και μπορεί η Θεσσαλονίκη να λειτουργεί σαν μητροπολιτικό κέντρο μιας ευρύτερης περιοχής.
Το έχουμε πει παλιότερα, αλλά το επαναλαμβάνουμε: το εθνικό συμφέρον επιβάλλει η Αθήνα να εκφράζει το ελληνικό κράτος ως πρωτεύουσά του και η Θεσσαλονίκη το ελληνικό έθνος με φορείς που θα απευθύνονται σε αυτό, όπως το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (με ουσιαστική δράση όμως), η ΕΤ3 λειτουργώντας δορυφορικά κ.λπ., ενώ ταυτόχρονα από τη Θεσσαλονίκη και μέσω των φορέων της θα έπρεπε να εκφράζεται η εξωστρέφεια του ελληνικού κράτους… Αντί μνημοσύνων για το ένδοξο παρελθόν της πόλης, χρειαζόμαστε όραμα για το μέλλον της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου