ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Ο ελληνικός λαός σύρεται σε νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου 2012, γιατί, ενώ η πλειονότητα των πολιτικών μας κομμάτων ζητά απλή αναλογική, όταν έρχεται η ώρα της συνεργασίας, υπερτονίζουν όσα τους χωρίζουν, αποκλείοντας τη δυνατότητα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 έγιναν ουσιαστικά με την ανάδειξη του διλήμματος «μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί», ενώ σε σημαντικό βαθμό υπήρξε και ψήφος εκδίκησης σε ένα πολιτικό σύστημα που παραπαίει. Οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 επιδιώκεται να γίνουν με βάση το δίλημμα «παραμονή στο ευρώ και την ευρωζώνη ή δραχμή και αποχώρηση από την ευρωζώνη».
Πρόκειται για ψευτοδίλημμα, γιατί ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειονότητα θέλει το ευρώ και την παραμονή μας στην ευρωζώνη αλλά ταυτόχρονα θέλει βελτίωση των όρων του μνημονίου και κυρίως θέλει ανάπτυξη της χώρας. Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις που ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή (μεταξύ αυτών και κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και ο πολιτικός κόσμος ως επί το πλείστον θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το ευρώ…
Επομένως, δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα για ευρώ ή δραχμή και παραμονής ή εξόδου από την ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, και οι ξένοι πλέον κατανοούν ότι το μνημόνιο ως δανειακή σύμβαση δίνει ανάσες στην Ελλάδα αλλά δεν εξασφαλίζει ανάπτυξη και δικαιολογημένα οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες είναι κατά του μνημονίου, επιθυμώντας ακύρωση κάποιων διατάξεων ταπεινωτικών για τη χώρα και βελτίωση κάποιων άλλων, σε συνδυασμό με χρηματοδότηση αναπτυξιακού σχεδίου. Ουσιαστικά, λοιπόν, θα έπρεπε να γίνει μια συζήτηση για το πώς αλλάζοντας το μνημόνιο μπορούν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης για τη χώρα.
Θα έπρεπε, δηλαδή, τα πολιτικά μας κόμματα να μας παρουσιάσουν σχέδια αξιοποίησης των «ισχυρών χαρτιών μας», δηλαδή σχέδια για το πώς θα αυξήσουμε τους τουρίστες με προβολή και αξιοποίηση των μνημείων, της ιστορίας και του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, πώς θα αυξήσουμε το συνάλλαγμα από την εμπορική ναυτιλία, πώς θα γίνει αναδιάρθρωση αγροτικών καλλιεργειών και αξιοποίηση των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών μας, πώς θα γίνουν (με τι κίνητρα και σε ποιους τομείς) νέες επενδύσεις…
Δυστυχώς, αντί διαλόγου για σχέδια ανάπτυξης της χώρας κυριαρχούν συνθήματα, κραυγές και άκομψες παρεμβάσεις από το εξωτερικό που επιτείνουν τα αδιέξοδα και δημιουργούν οφθαλμαπάτες. Αλλά, για να σωθεί η Ελλάδα, υπάρχει ανάγκη ανάπτυξης και τολμηρών θεσμικών μεταρρυθμίσεων, γι' αυτό εμείς οι πολίτες οφείλουμε να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής, συζητώντας και αναζητώντας για επιλογή κόμμα που θα έχει σχετικά αξιόπιστο αναπτυξιακό πρόγραμμα και όραμα θεσμικών μεταρρυθμίσεων.
πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Ο ελληνικός λαός σύρεται σε νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου 2012, γιατί, ενώ η πλειονότητα των πολιτικών μας κομμάτων ζητά απλή αναλογική, όταν έρχεται η ώρα της συνεργασίας, υπερτονίζουν όσα τους χωρίζουν, αποκλείοντας τη δυνατότητα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 έγιναν ουσιαστικά με την ανάδειξη του διλήμματος «μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί», ενώ σε σημαντικό βαθμό υπήρξε και ψήφος εκδίκησης σε ένα πολιτικό σύστημα που παραπαίει. Οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 επιδιώκεται να γίνουν με βάση το δίλημμα «παραμονή στο ευρώ και την ευρωζώνη ή δραχμή και αποχώρηση από την ευρωζώνη».
Πρόκειται για ψευτοδίλημμα, γιατί ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειονότητα θέλει το ευρώ και την παραμονή μας στην ευρωζώνη αλλά ταυτόχρονα θέλει βελτίωση των όρων του μνημονίου και κυρίως θέλει ανάπτυξη της χώρας. Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις που ονειρεύονται επιστροφή στη δραχμή (μεταξύ αυτών και κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και ο πολιτικός κόσμος ως επί το πλείστον θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το ευρώ…
Επομένως, δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα για ευρώ ή δραχμή και παραμονής ή εξόδου από την ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, και οι ξένοι πλέον κατανοούν ότι το μνημόνιο ως δανειακή σύμβαση δίνει ανάσες στην Ελλάδα αλλά δεν εξασφαλίζει ανάπτυξη και δικαιολογημένα οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες είναι κατά του μνημονίου, επιθυμώντας ακύρωση κάποιων διατάξεων ταπεινωτικών για τη χώρα και βελτίωση κάποιων άλλων, σε συνδυασμό με χρηματοδότηση αναπτυξιακού σχεδίου. Ουσιαστικά, λοιπόν, θα έπρεπε να γίνει μια συζήτηση για το πώς αλλάζοντας το μνημόνιο μπορούν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης για τη χώρα.
Θα έπρεπε, δηλαδή, τα πολιτικά μας κόμματα να μας παρουσιάσουν σχέδια αξιοποίησης των «ισχυρών χαρτιών μας», δηλαδή σχέδια για το πώς θα αυξήσουμε τους τουρίστες με προβολή και αξιοποίηση των μνημείων, της ιστορίας και του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, πώς θα αυξήσουμε το συνάλλαγμα από την εμπορική ναυτιλία, πώς θα γίνει αναδιάρθρωση αγροτικών καλλιεργειών και αξιοποίηση των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών μας, πώς θα γίνουν (με τι κίνητρα και σε ποιους τομείς) νέες επενδύσεις…
Δυστυχώς, αντί διαλόγου για σχέδια ανάπτυξης της χώρας κυριαρχούν συνθήματα, κραυγές και άκομψες παρεμβάσεις από το εξωτερικό που επιτείνουν τα αδιέξοδα και δημιουργούν οφθαλμαπάτες. Αλλά, για να σωθεί η Ελλάδα, υπάρχει ανάγκη ανάπτυξης και τολμηρών θεσμικών μεταρρυθμίσεων, γι' αυτό εμείς οι πολίτες οφείλουμε να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής, συζητώντας και αναζητώντας για επιλογή κόμμα που θα έχει σχετικά αξιόπιστο αναπτυξιακό πρόγραμμα και όραμα θεσμικών μεταρρυθμίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου