Με αφορμή κάποιο συνέδριο δέχτηκα επίσκεψη φίλων από γειτονικές χώρες. Θυμηθήκαμε γεγονότα και καταστάσεις από τις βαλκανικές περιηγήσεις μου και με την ευκαιρία αυτή τους ρώτησα πώς βλέπουν τη Θεσσαλονίκη και τι εκτιμήσεις γίνονται στις χώρες τους για το μέλλον της. Ηρθαν οδικώς κι έτσι θαύμασαν την Εγνατία οδό, ενώ επισήμαναν βελτίωση των εισόδων της πόλης από δυτικά, έκαναν παρατηρήσεις για τα σκουπίδια αλλά και τη ζωντάνια στον τρόπο διασκέδασης, αλλά κατά τα λοιπά οι εκτιμήσεις όλων συνέκλιναν στο ότι η Θεσσαλονίκη έχασε το τρένο για το μέλλον…
Ενας εξ αυτών, που σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και τώρα διευθύνει μεγάλη εταιρία στη Σόφια, επιγραμματικά είπε ότι η Θεσσαλονίκη έχασε τη μεγάλη της ιστορική ευκαιρία στην τελευταία 10ετία του 20ού αιώνα. Εχει δίκιο, γιατί όταν κατέρρευσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στις γειτονικές χώρες, όλες ζητούσαν σύνδεση με ΕΕ. Η Θεσσαλονίκη ήταν η μεγάλη πόλη χώρας - μέλους της ΕΕ κοντά στα σύνορα τριών βαλκανικών χωρών και μπορούσε να γίνει έδρα των φορέων της ΕΕ που απευθύνονταν στα Βαλκάνια.
Επρεπε άμεσα να δημιουργηθούν υποδομές, να ιδρυθούν διαβαλκανικοί φορείς, να γίνουν επενδύσεις στο χώρο της καινοτομίας, να λειτουργήσει από τότε Διεθνές Πανεπιστήμιο, να προσελκύσει νέους γειτονικών χωρών για προπτυχιακές σπουδές σε ΑΠΘ και ΠΑΜΑΚ, να κατασκευαστούν κατά προτεραιότητα οι κάθετοι οδικοί άξονες για Σκόπια, Σόφια, Τίρανα, για να υπάρχει γρήγορη πρόσβαση στην αγορά της Θεσσαλονίκης, να υπάρχει εξωστρεφής δράση των πολιτιστικών οργανισμών της κ.λπ., οπότε ήταν βέβαιο ότι η πόλη θα αναβαθμιζόταν και θα δημιουργούνταν και θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών.
Τώρα χάθηκε το στρατηγικό πλεονέκτημα. Το Διεθνές Πανεπιστήμιο έγινε με καθυστέρηση 15 ετών, οι κάθετοι οδικοί άξονες δεν έγιναν ακόμα… κι όχι μόνο δε δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας, αλλά χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας εργατών με τη μετακίνηση των βιοτεχνιών σε γειτονικές χώρες.
Οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις μετά το 1989 δημιούργησαν ιστορική ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη και τον ελληνισμό για να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο, συμβάλλοντας στη δημοκρατική εξέλιξη και ανάπτυξη των Βαλκανίων -αποκτώντας ταυτόχρονα οικονομική και πολιτιστική ενδοχώρα-, αλλά έλειπε το όραμα από τις ελληνικές κυβερνήσεις και το θάρρος από τους εκπροσώπους της πόλης. Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε… αλλά ακόμη και τώρα μπορούν να γίνουν κάποια πράγματα με αξιοποίηση της ιστορίας και γεωγραφικής θέσης της πόλης, του λιμανιού, της πολιτιστικής υποδομής κ.λπ., για να αναδειχθεί τουλάχιστον σε ένα από τα μεγάλα βαλκανικά οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου