Ο Τζων Κέννεντυ στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» γράφει πως το αφιερώνει στην πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή, το θάρρος, και σκιαγραφεί την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ τόλμησαν να πάρουν κάποια απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, πιστοί στις αρχές τους.
Το αναφέρω αυτό γιατί πολλά δεινά της χώρας μας οφείλονται στην έλλειψη θάρρους των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Δεν είχαν το θάρρος (με λίγες εξαιρέσεις) να πουν την αλήθεια στο λαό και υπερχρέωναν τη χώρα κολακεύοντας τις αδυναμίες των πολιτών. Δεν είχαν το ανάστημα να λειτουργήσουν για τις μελλοντικές γενιές, γιατί τους απασχολούσε κυρίως η επανεκλογή τους. Δεν είχαν το θάρρος να πουν «όχι» σε πολίτες που τους πίεζαν για ρουσφέτια κι έτσι διόγκωσαν το Δημόσιο, ενώ διπλασίασαν ακόμη και το προσωπικό της Βουλής, διορίζοντας συγγενείς και συνεργάτες τους. Δεν είχαν το θάρρος να συγκρουστούν με κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα κι έτσι επέτρεψαν σε ξένες εταιρίες (Siemens κ.λπ.) ή οικονομικούς παράγοντες να «επηρεάζουν» την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είχαν το θάρρος (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να πάνε κόντρα στο κόμμα τους και να καταγγείλουν σκάνδαλα στο ξεκίνημά τους, ακολουθώντας την τακτική του «κάνε πως δε βλέπεις, για να έχεις μέλλον…». Το αναφέρω αυτό γιατί αυτή ήταν η συμβουλή που μου έδωσαν κάποιοι, όταν, ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, θέλοντας να διασώσω εκτάσεις και οικόπεδα του Δημοσίου γύρω από τη Θεσσαλονίκη, εισηγήθηκα καταγγελία και ακύρωση της παραχώρησης εκτάσεων του Δημοσίου στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου.
Κι όμως στην Ελλάδα υπήρξε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος που μιλώντας στο λαό των Αθηνών που επιτακτικά ζητούσε Συντακτική Συνέλευση με θάρρος απάντησε από τον εξώστη «είπα αναθεωρητική», αλλά δυστυχώς δεν αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για την πλειονότητα των μετέπειτα πολιτικών.
Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη πολιτικών που με θάρρος θα πουν όλη την αλήθεια, ηγετών που θα αγνοήσουν τις μετριότητες του κομματικού σωλήνα και για την επιτυχία της προσπάθειας που καταβάλλει η χώρα θα επιστρατεύσουν τους καλύτερους Ελληνες, υπουργών που δε θα ασχολούνται με το πώς θα βολέψουν τους ασήμαντους και αργόσχολους υποτακτικούς αλλά θα υπηρετούν πραγματικά το δημόσιο συμφέρον.
Εχουμε ανάγκη από ρήξεις και τομές, από πραγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται, αν και για κάποιες από αυτές δεν χρειάζονται χρήματα. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι το πρόβλημα της ταχύτερης απονομής δικαιοσύνης θα μπορούσε να λυθεί με την σμίκρυνση του χρόνου των δικαστικών διακοπών, που είναι οι μεγαλύτερες στον κόσμο (2,5 μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες τα Χριστούγεννα και 15 μέρες το Πάσχα).
Εχουμε ακόμη ανάγκη από πολιτικούς που δε θα θεωρούν την πολιτική επάγγελμα και θα έχουν το θάρρος να λένε και «όχι». Δυστυχώς λίγοι είχαν αυτό το θάρρος. Ενδεικτικά και μόνο θα θυμηθώ τον Γ. Σούρλα, που πρώτος είχε καταθέσει ερώτηση στη Βουλή για το θέμα Κοσκωτά, τον Χ. Κοσκινά, που ως υπουργός Γεωργίας είχε απορρίψει αίτημα της Μονής Βατοπεδίου για αλλαγή χρήσης της λίμνης Βιστονίδας και παραιτήθηκε από πρόεδρος της ΕΒΖ όταν πίστεψε ότι η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης που τον διόρισε ήταν λάθος, ενώ ως μεταρρυθμιστές ενδεικτικά πάλι θα αναφέρω τον Α. Πεπονή, που έφερε το νόμο για αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο (ΑΣΕΠ) και τον Μπένο για τα ΚΕΠ.
Η Ελλάδα σήμερα έχει άμεση ανάγκη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων που μπορεί να της δώσουν «φιλί ζωής», αλλά με ουσιαστική λειτουργία των θεσμών. Το λέω αυτό, γιατί μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν και χωρίς τις συχνές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, χωρίς νομοσχέδια 700-800 σελίδων που ψηφίζονται σε 1-2 μέρες χωρίς να τα διαβάσουν οι βουλευτές και χωρίς τροπολογίες που αποποινικοποιούν και οδηγούν στο αρχείο υποθέσεις επωνύμων που εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη…
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου