Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της Θεσσαλονίκης, ταυτισμένος με τη ΔΕΘ, που παλιότερα ήταν το μεγάλο πανηγύρι της Θεσσαλονίκης, μια γιορτή που συνάρπαζε τις παιδικές καρδιές, τότε που πραγματικά ήταν Διεθνής Εκθεση με επίσημη και ουσιαστική συμμετοχή δεκάδων ξένων κρατών.
Τις μέρες των εγκαινίων η Θεσσαλονίκη ήταν το επίκεντρο της χώρας, γιατί από εδώ ο εκάστοτε πρωθυπουργός έδινε το στίγμα της πορείας για το μέλλον, ενώ πάντα οι πρωθυπουργοί έψαχναν κάτι να πουν και για τη Θεσσαλονίκη και μετά το 1990 για το ρόλο της στα Βαλκάνια (μετά το άνοιγμα των συνόρων που ακολούθησε την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων) κι έτσι ακούσαμε κατ΄ επανάληψη υποσχέσεις πως τάχα θα μεταβαλλόταν σε «Μητρόπολη των Βαλκανίων»... αλλά στην πράξη δεν έκαναν τίποτε για να γίνει πράξη η υπόσχεση.
Οι υποσχέσεις του Σεπτέμβρη μάλλον ξεχνιούνταν την επόμενη μέρα, γι' αυτό τον επόμενο Σεπτέμβρη ξανακούγαμε τα ίδια, για έργα που δεν άρχιζαν ποτέ ή, αν άρχιζαν, εξελίσσονταν σαν το «γεφύρι της Αρτας», γιατί από την κεντρική εξουσία δεν υπήρχε βούληση για κάτι περισσότερο. Οι εξ Αθηνών αξιωματούχοι (δυστυχώς, κάποιοι με καταγωγή από Θεσσαλονίκη) μας «δούλευαν» μιλώντας για την «όμορφη νύμφη του Θερμαϊκού», την τάχα «συμπρωτεύουσα», την «ερωτική Θεσσαλονίκη». Και κάθε χρόνο οι κάθε λογής εκπρόσωποι της πόλης παρακολουθούν (με κάποιες εξαιρέσεις) σκύβοντας μοιρολατρικά το κεφάλι και ακούγοντας για πολλοστή φορά για «τη σύντομη ολοκλήρωση και επέκταση του μετρό» (που έπρεπε να λειτουργεί εδώ και 2 χρόνια…), για τη «ζώνη καινοτομίας», για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ...
Ολα αυτά τα χρόνια, που η πόλη «χόρταινε» με υποσχέσεις, εντεινόταν η αποβιομηχάνιση της Θεσσαλονίκης και η ανεργία έφτανε στα ύψη... Ακόμη και κάποια έργα που έγιναν, έγιναν με καθυστέρηση που ναρκοθετούσε την επιτυχή λειτουργία (π.χ. Διεθνές Πανεπιστήμιο), ενώ ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί οι κάθετοι οδικοί άξονες που θα συνδέουν τη Θεσσαλονίκη με Σόφια, Σκόπια, Τίρανα και μπορούν να αναζωογονήσουν την πόλη.
Γι' αυτήν την κατάσταση φταίει πρωτίστως η κεντρική εξουσία αλλά και η υποτακτική στάση των εκπροσώπων της τοπικής εξουσίας. Ενδεικτικά, για τη νοοτροπία κάποιων τοπικών φορέων θα αναφέρω ξανά κάτι που έζησα ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Για χρόνια αγωνιζόμασταν να γίνει αποκέντρωση της Αθλητικής Δικαιοσύνης με λειτουργία αθλητικού δικαστηρίου στη Θεσσαλονίκη. Σε συνεργασία με τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού κ. Ορφανό πετύχαμε νομοθετικά την ίδρυσή του και εγκαινιάστηκε αρχές Φεβρουαρίου 2006. Με τη λειτουργία του επιτυγχανόταν αποκέντρωση, αναδεικνυόταν ο μητροπολιτικός ρόλος της Θεσσαλονίκης (είχε αρμοδιότητα για Μακεδονία, Θράκη, Ηπειρο, Θεσσαλία) αλλά τον Αύγουστο του 2006, έπειτα από 6μηνη επιτυχή λειτουργία, η ΕΠΟ «ετσιθελικά» το κατήργησε, αγνοώντας το νόμο και το Κοινοβούλιο που τον ψήφισε. Οταν ζητήσαμε από τους αθλητικούς φορείς της πόλης να συμπαραταχθούν μαζί μας σε κινήσεις διαμαρτυρίας, με λίγες εξαιρέσεις, οι διοικούντες τις ΠΑΕ της πόλης και τα αθλητικά σωματεία «περιέργως σιώπησαν»…
Αυτήν τη μίζερη νοοτροπία και μοιρολατρία φορέων ή εκπροσώπων της πόλης, που συμπεριφέρονται σαν νικημένοι πριν αρχίσει ο αγώνας, τη θέλει η κεντρική εξουσία και συνήθως ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας αναζητά ως εκπροσώπους ή για στελέχωση οργανισμών της πόλης. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνον αν οι εκπρόσωποι της πόλης αλλάξουν νοοτροπία, μόνον αν οι ανεξάρτητοι φορείς της λειτουργήσουν με όραμα, αν διεκδικούν και πιέζουν την κεντρική εξουσία. Διαφορετικά, κάθε Σεπτέμβρη θα είμαστε θεατές στο ίδιο έργο…
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου