Πολιτικοί και δημοσιογράφοι συζητούν συχνά στα κανάλια για τις αιτίες κακής λειτουργίας των θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αλλά στατικά. Με τάση να αγιοποιούν προβεβλημένους πολιτικούς, χωρίς να φωτίζουν και κάποιες σκοτεινές πτυχές της ζωής τους (π.χ. τον πλουτισμό συγγενών ή την επιβολή στην πολιτική ζωή με φαύλες μεθόδους ασήμαντων συγγενών τους) αποκρύπτοντας την καταστροφική για τη χώρα μας οικογενειοκρατία.
Οταν λέμε οικογενειοκρατία, δεν αναφερόμαστε τόσο στο γεγονός ότι στην κορυφή της εξουσίας εναλλάσσονται μέλη λίγων οικογενειών (μερικοί άξιζαν ή αξίζουν) αλλά κυρίως στο γεγονός ότι με διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας , με στόχο τον απόλυτο έλεγχο του συστήματος, φτάσαμε να θεωρείται αυτονόητο, ανεπάγγελτοι γόνοι ορισμένων οικογενειών να επιβάλλονται ως εκπρόσωποι του λαού ή να καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης γιατί ελέγχονται ευκολότερα..
Υπενθυμίζω ότι ο Περικλής στον «Επιτάφιο Λόγο» του, όπως τον διέσωσε ή απέδωσε ο Θουκυδίδης, είχε πει (σε μετάφραση Ελ. Βενιζέλου) για το δημοκρατικό πολίτευμα: «Διά μεν των νόμων ασφαλίζεται σε όλους ισότης δικαιοσύνης διά τα ιδιωτικά των συμφέροντα, ενώ από την έποψιν της κοινής εκτιμήσεως, έκαστος πολίτης προτιμάται εις τα δημόσια αξιώματα, όχι διότι ανήκει εις ωρισμένην κοινωνικήν τάξιν, αλλά διά την προσωπικήν του αξίαν, εφόσον διακρίνεται εις κάποιον κλάδον. Ούτε εξ΄ άλλου, εκείνος που είναι πτωχός, ημπορεί όμως να προσφέρει υπηρεσίες εις την πόλιν, ευρίσκει εμπόδιον εις τούτο, ένεκα της κοινωνικής του αφανείας..»
Αυτά έλεγε ο Θουκυδίδης παρουσιάζοντας την εικόνα ακμής ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και βεβαίως με βάση αυτά, το πολίτευμά μας βαθμολογούμενο δεν «πιάνει τη βάση», γιατί μαστίζεται από αναξιοκρατία και οικογενειοκρατία που εμφανώς ή αφανώς επιβάλλεται, με αποκλεισμό αξιόλογων ατόμων, για να επιτυγχάνεται η διαιώνιση ενός συστήματος διαπλοκής.
Η αξιοκρατία είναι φυσική επιταγή, αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δε λειτούργησε γιατί στη δημόσια ζωή επιβάλλονταν ανεπάγγελτοι γόνοι, μετριότητες που έσκυβαν το κεφάλι, ενώ και κάποιοι αξιόλογοι που διασώζονταν συνήθως περιθωριοποιούνταν από ένα σύστημα διαπλοκής που ήθελε επιλογή προσώπων εντός συστήματος. Γι' αυτό βλέπαμε να εξελίσσονται πολιτικά ή οικονομικά σκάνδαλα (Κοσκωτά, Siemens, Χρηματιστήριο, Βατοπέδι κ.λπ.) κι ο πολιτικός κόσμος (με μετρημένες εξαιρέσεις) έκανε πως δεν έβλεπε, ενώ κάποιοι σιωπούσαν με ανταλλάγματα και παροχές..
Δυστυχώς, αυτή ήταν η Ελλάδα της μεταπολίτευσης που, για να έχει προοπτική, πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς βάζοντας ψηλά τον πήχη, θεωρώντας προσωπική μας υπόθεση ό,τι συμβαίνει στη δημόσια ζωή κι αναζητώντας εκπροσώπους που θα έχουν δουλέψει στη ζωή τους, αυτόφωτους, με ικανότητες και ήθος και με θάρρος να λένε και «όχι», όταν και όπου πρέπει.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου