ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Ο Τζον Κένεντι στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» λέει πως η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή είναι το θάρρος, παρουσιάζοντας την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής τους καριέρας χρειάστηκε να πάρουν κάποια δύσκολη απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, κάποιοι δικαιώθηκαν, αλλά όλοι με το θάρρος τους, όπως λέει, συνέβαλαν στην καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος.
Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον Θ. Πάγκαλο που επιμένει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», με την έννοια ότι οι πολιτικοί έκαναν τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι πολίτες για να εισπράξουν ψήφους στην κάλπη… Βεβαίως και οι πολίτες δεν είναι όλοι άγγελοι και σίγουρα έστελναν στη Βουλή αυτούς που έκαναν τα περισσότερα ρουσφέτια, αλλά οι ηγέτες θα λειτουργούσαν σαν ηγέτες, αν τολμούσαν να πουν «όχι» στα μη νόμιμα αιτήματα των πολιτών. Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος που είχε ο Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος, μιλώντας σε λαοθάλασσα στην Αθήνα που ζητούσε συντακτική συνέλευση, απάντησε: «Οχι, είπα αναθεωρητική»…
Επανερχόμαστε στα όσα λέει ο Θ. Πάγκαλος, γιατί αρκετοί πολιτικοί σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι... Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο: «Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στο δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό...».
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί ο πολιτικός μας κόσμος έχει παλιές κακές συνήθειες και δύσκολα αλλάζει, γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι' αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου (διπλή σύνταξη κ.λπ.) που φαντάζουν προκλητικά, ενώ κάποιοι υπουργοί συμπεριφέρονται σαν να μη συνέβη τίποτα, δημιουργώντας θέσεις για να βολέψουν τον κουμπάρο τους ή πρόσωπα της «αυλής τους».
Η κυβέρνηση συνεργασίας θα πετύχει αν, πέρα από την υλοποίηση σχεδίου εξόδου από την κρίση, σηματοδοτήσει και την αρχή προσπάθειας νέας πολιτικής ζωής. Για να πεισθούν όμως οι πολίτες ότι κάτι αλλάζει, πρέπει ο πρωθυπουργός και οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση συνεργασίας να συγκρουστούν με κατεστημένες νοοτροπίες και επιστρατεύοντας ό,τι πιο αξιόλογο υπάρχει στη χώρα να προχωρήσουν με θάρρος στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.
πρώην προέδρου του ΔΣΘ
Ο Τζον Κένεντι στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» λέει πως η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή είναι το θάρρος, παρουσιάζοντας την προσωπικότητα 8 Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής τους καριέρας χρειάστηκε να πάρουν κάποια δύσκολη απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και το κόμμα τους, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, κάποιοι δικαιώθηκαν, αλλά όλοι με το θάρρος τους, όπως λέει, συνέβαλαν στην καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος.
Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον Θ. Πάγκαλο που επιμένει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», με την έννοια ότι οι πολιτικοί έκαναν τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι πολίτες για να εισπράξουν ψήφους στην κάλπη… Βεβαίως και οι πολίτες δεν είναι όλοι άγγελοι και σίγουρα έστελναν στη Βουλή αυτούς που έκαναν τα περισσότερα ρουσφέτια, αλλά οι ηγέτες θα λειτουργούσαν σαν ηγέτες, αν τολμούσαν να πουν «όχι» στα μη νόμιμα αιτήματα των πολιτών. Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος που είχε ο Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος, μιλώντας σε λαοθάλασσα στην Αθήνα που ζητούσε συντακτική συνέλευση, απάντησε: «Οχι, είπα αναθεωρητική»…
Επανερχόμαστε στα όσα λέει ο Θ. Πάγκαλος, γιατί αρκετοί πολιτικοί σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι... Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο: «Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στο δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό...».
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί ο πολιτικός μας κόσμος έχει παλιές κακές συνήθειες και δύσκολα αλλάζει, γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι' αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου (διπλή σύνταξη κ.λπ.) που φαντάζουν προκλητικά, ενώ κάποιοι υπουργοί συμπεριφέρονται σαν να μη συνέβη τίποτα, δημιουργώντας θέσεις για να βολέψουν τον κουμπάρο τους ή πρόσωπα της «αυλής τους».
Η κυβέρνηση συνεργασίας θα πετύχει αν, πέρα από την υλοποίηση σχεδίου εξόδου από την κρίση, σηματοδοτήσει και την αρχή προσπάθειας νέας πολιτικής ζωής. Για να πεισθούν όμως οι πολίτες ότι κάτι αλλάζει, πρέπει ο πρωθυπουργός και οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση συνεργασίας να συγκρουστούν με κατεστημένες νοοτροπίες και επιστρατεύοντας ό,τι πιο αξιόλογο υπάρχει στη χώρα να προχωρήσουν με θάρρος στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου