Η Ομοσπονδία Σερραϊκών Συλλόγων Θεσσαλονίκης και η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Σερρών - Μελενίκου διοργανώνουν σήμερα στις 7 το βράδυ εκδήλωση στην αίθουσα της ΕΜΣ με στόχο την προβολή του αιτήματος για καθιέρωση της 29ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας μνήμης των θυμάτων της βουλγαρικής κατοχής 1916-1918 στους νομούς Σερρών, Δράμας και Καβάλας.
Ξανασχοληθήκαμε με το θέμα, γι' αυτό επιγραμματικά υπενθυμίζω ότι η Βουλγαρία, θέλοντας διέξοδο στο Αιγαίο, κάθε φορά που καταλάμβανε την Α. Μακεδονία προσπαθούσε με μεθόδους που είχαν χαρακτηριστικά γενοκτονίας να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής. Την περίοδο 1916-1918 οι βουλγαρικές αρχές στρατολόγησαν βίαια σχεδόν όλους τους νέους Ελληνες άνδρες και τους έστειλαν ως «ντουρντουβάκια» στα βάθη της Βουλγαρίας για να ανοίγουν ορυχεία ή να στρώνουν σιδηροδρομικές γραμμές, όπου από κακουχίες, ασιτία κ.λπ. πέθαναν οι μισοί, ενώ ταυτόχρονα καταπίεζαν τους υπόλοιπους για να τους αναγκάσουν να φύγουν και να αλλάξουν οι πληθυσμιακοί συσχετισμοί και με καημό οι Ελληνες τραγουδούσαν:
«της Βουλγαρίας τα βουνά θεέ μ' χαμήλωσέ τα,
να δούμε τα Ελληνόπουλα και πάλι ψήλωσέ τα…».
να δούμε τα Ελληνόπουλα και πάλι ψήλωσέ τα…».
Ενδεικτικά αναφέρω ότι η πόλη των Σερρών τον Αύγουστο του 1916 είχε 35.000 κατοίκους περίπου. Το Φεβρουάριο του 1917 ο πληθυσμός είχε μειωθεί σε 23.093 άτομα και με τη λήξη της βουλγαρικής κατοχής τον Οκτώβριο του 1918 είχαν απομείνει μόνο 5.800 άτομα… Από τότε δημιουργήθηκε μεγάλη σερραϊκή παροικία στη Θεσσαλονίκη και δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι το 15% του πληθυσμού της έχει σερραϊκή καταγωγή. Τον Ιανουάριο του 1919 διασυμμαχική ανακριτική επιτροπή ερεύνησε το θέμα και σε έκθεσή της αναφέρει: «Είμαστε βέβαιοι ότι η Βουλγαρία είχε ένα συγκεκριμένο στόχο: την καταστροφή του ορθόδοξου ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας…».
Με τη Βουλγαρία σήμερα έχουμε φιλικότατες σχέσεις, δεν υπάρχουν εκατέρωθεν εδαφικές διεκδικήσεις και είμαστε μέλη της ΕΕ. Η χώρα μας οφείλει να μην ξεχνά την Ιστορία της και να καθιερώσει ημέρα μνήμης για τα θύματα αυτής της θηριωδίας, αλλά θα έπρεπε ταυτόχρονα η φίλη Βουλγαρία να επιστρέψει τα κειμήλια που κλάπηκαν από μοναστήρια μας την περίοδο των βουλγαρικών κατοχών και με δική της πρωτοβουλία να συμμετέχει σε εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στα θύματα βουλγαρικών κατοχών, όπως ευφυώς κάνουν οι Γερμανοί για τα δικά τους θύματα.
Οι εκδηλώσεις μνήμης δεν έχουν σοβινιστικό χαρακτήρα ούτε αναζωπυρώνουν πάθη, ενώ η αναγνώριση των εγκλημάτων και η απόδοση τιμής στα θύματα από το κράτος – θύτη αποφορτίζει το κλίμα και θα δώσει ουσιαστικό περιεχόμενο στην ελληνοβουλγαρική φιλία…
* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου