Η παθογένεια της διαφθοράς

Η ΕΕ πραγματοποίησε έρευνα στις χώρες - μέλη της την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαρτίου 2013 τα συμπεράσματα της οποίας ανακοινώθηκαν πριν από λίγες μέρες στις Βρυξέλλες από την αρμόδια επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων, Σεσίλια Μάλμστρεμ. Στην ερώτηση αν η διαφθορά είναι γενικευμένη στη χώρα, για την Ελλάδα απάντησε θετικά το 99% των ερωτηθέντων, με δεύτερη την Ιταλία με θετική απάντηση από το 97% των ερωτηθέντων και τρίτη την Ισπανία με 95% θετικές απαντήσεις... Σύμφωνα με την έρευνα, η διαφθορά στοιχίζει στην οικονομία της ΕΕ περίπου 120 δισ. ευρώ ετησίως... ενώ η Κομισιόν εξέφρασε την ανησυχία της και πρότεινε τη λήψη μέτρων και αύξηση των μηχανισμών ελέγχου.

Ανέφερα τα ανωτέρω (η είδηση μάλλον πέρασε απαρατήρητη στη χώρα μας) για να επισημάνω ότι παρότι το πρόβλημα δεν είναι μόνον ελληνικό, δυστυχώς η Ελλάδα τείνει να γίνει πρωταθλήτρια σ' αυτόν τον τομέα. Εδώ θα έπρεπε να σημειώσουμε ότι οι ισχυρές χώρες της ΕΕ βαρύνονται για την ένταση του φαινομένου στις μικρότερες χώρες, γιατί με τη δωροδοκία αξιωματούχων τους προωθούν οπλικά συστήματα κ.λπ. κι ενδεικτικά υπενθυμίζω ότι η ισχυρή Γερμανία συστηματικά διέφθειρε αξιωματούχους άλλων χωρών είτε μέσω τις SIEMENS είτε μέσω άλλων βιομηχανιών…

Αν μελετήσει κάποιος την ελληνική Ιστορία, θα δει ότι πάντα η διαφθορά ήταν γενικευμένη σε περιόδους παρακμής του ελληνισμού. Ενδεικτικά επισημαίνω ότι ο βασιλεύς της Μακεδονίας Φίλιππος, που γνώριζε καλά τους Αθηναίους που έρχονταν ως πρέσβεις στην αυλή του, απεφάνθη: «Μηδείς Αθηναίος αδωροδόκητος πλην Ξενοκράτους...» (Διογένους Λαερτίου, Βίοι φιλοσόφων, Ξενοκράτης 9), καθότι «ως μόνος είη Ξενοκράτης των προς αυτόν αφιγμένων αδωροδόκητος».

Για δωροληψία κατηγορήθηκε και το Μαντείο των Δελφών και η Πυθία που έδωσε στον Φίλιππο το χρησμό «αργυραίς λόγχαις μάχου, και πάντων κρατήσεις...». Ο Φίλιππος ερμηνεύοντας σωστά το χρησμό, με τις αργυρές λόγχες - δωροδοκίες επικράτησε πλήρως υποτάσσοντας και ενώνοντας τις παρηκμασμένες πόλεις σε πανελλήνια προσπάθεια, ενώ, όπως γράφει στο γλαφυρό βιβλίο του, «Δίκη περί όνου σκιάς» ο καθηγητής μου στη Νομική Σχολή Τ. Φιλιππίδης με δωροδοκία εξασφαλιζόταν, την περίοδο παρακμής στην Αθήνα, η σιωπή των μαρτύρων στα δικαστήρια για τους οποίους λέγανε ότι «φέρουν βουν επί γλώσσης», γιατί το αττικό δίδραχμο είχε παράσταση βοδιού.

Η παθογένεια της διαφθοράς ήταν καταστροφική για την Ελλάδα σε όλες τις ιστορικές περιόδους, ενώ το κλασικό σύμπτωμα παρακμής ήταν και είναι η διαφθορά, σύμπτωμα που δυστυχώς παρατηρείται και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Οι ασκούντες εξουσία, αν ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους, καλό είναι να θυμούνται ότι μένουν ευφήμως στην Ιστορία οι ασκούντες την εξουσία με υψηλό ήθος και εντιμότητα, ενώ η μνήμη των διεφθαρμένων στιγματίζεται στους αιώνες γι' αυτό βλέπουμε ο Θουκυδίδης να εκθειάζει την εντιμότητα του Περικλή κι ο Αριστοτέλης να αναφέρει τον Εφιάλτη που το 462 π.χ. μεταρρύθμισε το πολίτευμα της Αθήνας και «γενόμενος του Δήμου προστάτης Εφιάλτης ο Σοφωνίδου, δοκών αδωροδόκητος είναι και δίκαιος προς την πολιτεία...» (Αθηναίων Πολιτεία - κεφ. ΧΧΩ,Ι).

Θα ήταν καλύτερο οι ηγέτες της σημερινής - παρηκμασμένης Ελλάδας από τη σύγχρονη Ιστορία να θυμούνται τον Ν. Πλαστήρα που διετέλεσε πρωθυπουργός και πέθανε σε στρατιωτικό κρεβάτι εκστρατείας, ενώ βρήκαν στην τσέπη του, μόνη περιουσία, ένα δολάριο... Κυρίως όμως να θυμούνται ότι η αρχαία Ελλάδα παρήκμασε και υποτάχθηκε στους Ρωμαίους λόγω γενικευμένης διαφθοράς, διότι όπως έγραφε ο Πολύβιος (Πολυβίου ιστορ. ΙΗ κεφ. 34,7-8) «ήδη γαρ κατά την Ελλάδα της δωροδοκίας επιπολαζούσης και μηδένα μηδέν δωρεάν πράττειν...». Γι' αυτό η έκθεση της ΕΕ πρέπει να μας ανησυχήσει και πέραν της θέσπισης κανόνων διαφάνειας στη δημόσια ζωή, πέραν του ότι οι ηγέτες πρέπει πρωτίστως να επιλέγουν συνεργάτες και στελέχη για τον κρατικό μηχανισμό με πρώτο κριτήριο το ήθος, πρέπει -για να βελτιωθεί η κατάσταση- μέσω της παιδείας αλλά και των ΜΜΕ να προβάλλονται στη νέα γενιά υγιή πρότυπα...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Τα ΜΜΕ και η Δικαιοσύνη

Αφορμή για το σημερινό σημείωμα ήταν ερωτήματα φίλου που άκουσε σε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού την δημοσιογράφο να αναφέρει ότι «από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων επεβλήθη ποινή κάθειρξης 10 ετών με αναστολή»… κι ήθελε να μάθει τι σημαίνει αυτό, όπως επίσης να μάθει γιατί κάποιος δεν «προφυλακίσθηκε» αλλά επεβλήθη άλλος περιοριστικός όρος.

Είναι αλήθεια ότι μερικοί δημοσιογράφοι, κυρίως των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, μην έχοντας νομικές γνώσεις (φυσικά εξαιρούνται οι του δικαστικού ρεπορτάζ που στην πράξη μαθαίνουν ποινικό δίκαιο και ποινική δικονομία...) άθελά τους παραπληροφορούν την κοινή γνώμη. Γιατί βέβαια δε χορηγήθηκε αναστολή της ποινής κάθειρξης 10 ετών...απλά το δικαστήριο όρισε η έφεση να έχει αναστέλλουσα δύναμη μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Φαίνεται να αγνοούν επίσης ότι κατά το νόμο η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου αποτελεί την εξαίρεση... κι επιβάλλεται σύμφωνα με το άρθρο 282 του Κ.Ποιν.Δικ σε εξαιρετικές περιπτώσεις (αν διωκόμενος για κακούργημα δεν έχει γνωστή διαμονή, αν έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι, αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό να διαπράξει κι άλλα αδικήματα κ.λπ...) ενώ ρητά ορίζεται ότι μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης… γιατί οι περιοριστικοί όροι επιβάλλονται για να αποτραπεί ο κίνδυνος τέλεσης νέων εγκλημάτων και να εξασφαλιστεί ότι εκείνος στον οποίο επιβλήθηκαν θα παραστεί οπωσδήποτε στην ανάκριση ή στο δικαστήριο.

Δυστυχώς στη χώρα μας τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ καλλιεργούν στον πολίτη την εντύπωση ότι η προσωρινή κράτηση κατηγορουμένου αποτελεί κάτι σαν «προκαταβολή ποινής» και αρκετές φορές με αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζονται ή σχολιάζονται αποφάσεις για επιβολή ή μη προσωρινής κράτησης…

Από αυτήν τη στήλη απλοποιημένα- επιγραμματικά και πολύ ενδεικτικά αναφέρθηκαν τα ανωτέρω γιατί σε επιστημονικό επίπεδο θα μπορούσαν να γίνουν πλείστες όσες παρατηρήσεις για το πώς εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις. Επίσης, θα ήταν χρήσιμη μια στατιστική σύγκριση π.χ. για τον αριθμό των διώξεων που ασκήθηκαν στη χώρα μας την τελευταία πενταετία με το 187 του ΠΚ για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση με αντίστοιχες διώξεις σε Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία κ.λπ. την ίδια περίοδο. Αν γίνει μια τέτοια έρευνα, θα διαπιστωθεί ότι ο αριθμός των διώξεων στην Ελλάδα με αυτήν την κατηγορία είναι πολλαπλάσιος εν σχέσει με τις διώξεις σε άλλες χώρες όπου υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό οργανωμένο έγκλημα (π.χ. στην Ιταλία λόγω μαφίας) και βεβαίως θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν είμαστε χώρα εγκληματιών... Βεβαίως, δεν είμαστε χώρα εγκληματιών αλλά χώρα υπερβολής και σε αυτόν το τομέα…γι΄ αυτό όταν φτάνουν στο ακροατήριο αυτές οι υποθέσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις απαλλάσσονται οι κατηγορούμενοι.

Νομίζω ότι για πληρέστερη ενημέρωση των δημοσιογράφων θα ήταν χρήσιμο να γίνονται κοινές εκδηλώσεις δικηγορικών συλλόγων και δημοσιογραφικών οργανώσεων και με στόχο επίσης την αναζήτηση του τρόπου πληρέστερης πληροφόρησης του πολίτη αλλά με σεβασμό του τεκμηρίου αθωότητας των κατηγορουμένων. Με την ευκαιρία θέλω να επισημάνω ότι πριν από χρόνια ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης είχε εκδώσει ένα φυλλάδιο 32 σελίδων με τίτλο «Τα δικαιώματα του πολίτη» με το οποίο απλά και κατανοητά έκανε προσιτές τις νομικές έννοιες κι ενημέρωνε τους πολίτες για τα δικαιώματά τους... Θα ήταν πολλαπλά χρήσιμη η έκδοση ενός τέτοιου εντύπου από κρατική αρχή και η διανομή του στους πολίτες (π.χ. μέσω ΚΕΠ).

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι παρά τα προβλήματα ο θεσμός της Δικαιοσύνης λειτουργεί στη χώρα μας πολύ καλύτερα από τους άλλους θεσμούς και ότι οι Ελληνες δικαστές αναλώνονται καθημερινά ασκώντας το λειτούργημά τους. Επιβάλλεται να συνεχίσουν να το ασκούν πάντα με πνεύμα ανεξαρτησίας, με νηφαλιότητα και μετριοπάθεια, χωρίς να επηρεάζονται από τηλεοπτικά τηλεδικεία, χωρίς να υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες και ανεπηρέαστοι από τον παρορμητισμό της κοινής γνώμης.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
δικηγόρου, πρώην
προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος

Το όνειρο που ξεθώριασε

Πριν από 20-25 χρόνια, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και το άνοιγμα των συνόρων με τα γειτονικά κράτη, για την Ελλάδα παρουσιάστηκε μια ιστορική ευκαιρία αναβάθμισής της σε περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Ευρώπης. Ηταν η μόνη χώρα στην περιοχή, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με σταθερούς δημοκρατικούς θεσμούς και σχετικά καλή οικονομική κατάσταση. Μπορούσε αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και προβάλλοντας την ευρωπαϊκή προοπτική να αναδειχθεί σε παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή, λειτουργώντας με βάση τις αρχές του οικουμενικού ελληνισμού.
Η ίδια ιστορική ευκαιρία υπήρχε για τη Θεσσαλονίκη (ως πόλη χώρας της ΕΕ, κοντινή στις γειτονικές χώρες, με κάποιες υποδομές) που αποκτούσε πολιτιστική και οικονομική ενδοχώρα για να λειτουργεί, όπως λειτουργούσε για πολλούς αιώνες, ως σημαντικό πνευματικό και εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Επειδή η κεντρική εξουσία ολιγωρούσε, κάποιοι που δεν θέλαμε να χαθεί αυτή η ιστορική ευκαιρία προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε ό,τι μπορούσε να αξιοποιηθεί. Ετσι με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, μετά από διετή προσπάθεια, το 1995 δημιουργήθηκε η «Ενωση Βαλκανικών Δικηγορικών Συλλόγων» με μόνιμη έδρα τη Θεσσαλονίκη, για την οποία υπήρξε απόφαση των βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων (το 2006) να γίνει διεθνές κέντρο διαιτησίας για εμπορικές διαφορές, να γίνει κέντρο κατάρτισης δικηγόρων στο Κοινοτικό Δίκαιο κ.λπ. Λειτούργησε επιτυχώς για αρκετά χρόνια με συνέδρια σε βαλκανικές πόλεις και με φιλοξενία δεκάδων νέων νομικών κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, που παρακολουθούσαν σεμινάρια Κοινοτικού Δικαίου… Παράλληλα ιδρύθηκαν η «Ενωση οικονομικών πανεπιστημίων ΝΑ Ευρώπης», η «Ενωση ειδησεογραφικών πρακτορείων βαλκανικών χωρών», η «Ομοσπονδία δημοσιογραφικών οργανώσεων βαλκανικών χωρών», η «Διαβαλκανική κίνηση γυναικών», το «Δίκτυο βαλκανικών πόλεων» κ.ά., όλα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Οι τελευταίες ενώσεις που δημιουργήθηκαν ήταν η «Ενωση θεάτρων ΝΑ Ευρώπης», πάλι με έδρα τη Θεσσαλονίκη, με στόχο κάθε 2 χρόνια να συναντώνται τα εθνικά θέατρα των Βαλκανίων με παραστάσεις αρχαίου δράματος (έγινε επιτυχώς το 2007 στη Θεσσαλονίκη τέτοια συνάντηση), που πιστεύαμε τότε ότι σηματοδοτούσε σημαντική ελληνική πολιτιστική παρουσία στην περιοχή, δεδομένου ότι άρχισαν να παρουσιάζονται συχνότερα παραστάσεις αρχαίου δράματος σε Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι, Τίρανα κ.λπ. Μάλιστα στο ΚΘΒΕ τότε (2007-2010) επιδιώξαμε και υπογράφηκαν και σε διμερές επίπεδο πρωτόκολλα συνεργασίας του με τα εθνικά θέατρα γειτονικών χωρών, ενώ σε συνεργασία με το δήμο Θεσσαλονίκης στα «Δημήτρια» φιλοξενούνταν παραστάσεις εθνικών θεάτρων γειτονικών χωρών (2008, 2009).
Αυτές οι διαβαλκανικές ενώσεις συνέβαλαν, έστω και λίγο, στη γνωριμία των πολιτισμών της περιοχής, στην άμβλυνση των αντιθέσεων και στην ανάδειξη της Ελλάδας σε χώρα με πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου και την αλλαγή προσώπων (συντελούσης και της οικονομικής κρίσης) οι προσπάθειες ατόνησαν. Το όνειρο των πρωτεργατών να λειτουργεί η Θεσσαλονίκη ως σημαντικό πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής και ο ελληνισμός να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ως παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας - σημαιοφόρος της ευρωπαϊκής προοπτικής είναι ένα όνειρο που ξεθώριασε…
Δεν τα γράφω αυτά σήμερα για να κάνω μνημόσυνο για μια χαμένη ευκαιρία για τον ελληνισμό ούτε για να υπενθυμίσω τις ευθύνες της κεντρικής εξουσίας και κάποιων εκπροσώπων της Θεσσαλονίκης στην κεντρική εξουσία, αλλά για να υπενθυμίσω ότι οι γείτονες μας ήθελαν πρωταγωνιστές κι εμείς αρνηθήκαμε το ρόλο αυτόν... Θυμάμαι πάντα τον «Κλεάνθι Κότσι, πρόεδρο των δικηγόρων Αλβανίας, που έλεγε το 1995 στη Θεσσαλονίκη: «Εμείς είμαστε σαν μικρά παιδιά, πάρτε μας από το χέρι και οδηγήστε μας στο αύριο»…
Φυσικά δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει η μικροπολιτική και εσωστρεφής συμπεριφορά κάποιων αξιωματούχων της κεντρικής εξουσίας, αλλά εν όψει δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θέλω να υπενθυμίσω σε όσους φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν την περιοχή ότι υπάρχουν κάποια ελάχιστα περιθώρια για ανάδειξη της Θεσσαλονίκης σε ένα σημαντικό εμπορικό και πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής και να προβληματιστούν για τη στρατηγική αξιοποίησής των.

Αγγελιοφόρος

Tι φταίει

Οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν τις αποκαλύψεις για τις προμήθειες που εισέπρατταν κάποιοι για τα εξοπλιστικά προγράμματα των ενόπλων δυνάμεων σαν να παρακολουθούν κινηματογραφική ταινία. Τρίβουν τα μάτια τους κι αναρωτιoύνται πώς είναι δυνατό να γίνονταν αυτά, πώς δεν τα αποκάλυψαν έγκαιρα τα ΜΜΕ, πώς είναι δυνατόν τα πολιτικά κόμματα να μην αντέδρασαν.

Επειδή πρέπει να λέμε μόνο αλήθειες, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι λίγο πολύ όλοι ήξεραν ή τουλάχιστον υποψιάζονταν, αλλά σιωπούσαν κάνοντας ότι δε βλέπουν ή λέγοντας κάποιοι (μεταξύ αυτών και πρώην πρωθυπουργός) ανοήτως «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα».
Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα στη μεταπολίτευση λειτουργούσε με βάση την αρχή να κάνουν όλοι ότι δε βλέπουν μέχρι που κάποιος «τρελός» δημοσιογράφος θα αποκάλυπτε κάτι ή το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα θυσίαζε κάποιους για να εκτονωθεί το λαϊκό συναίσθημα…
Να υπενθυμίσω την υπόθεση Κοσκωτά, όπου όλοι ήξεραν ή υποψιάζονταν το τι γίνεται, αλλά απέφευγαν να μιλήσουν. Να θυμίσω ότι υπήρξε ένας μόνο βουλευτής της ΝΔ τότε που τόλμησε να κάνει ερώτηση στη Βουλή για την υπόθεση αυτή και κόντεψε να διαγραφεί από το κόμμα του. Ενδεικτικά ακόμη να θυμίσω ότι όταν με εισήγησή μου ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης το 2007 εξέδωσε ένα ψήφισμα καταγγελίας της όλης διαδικασίας ανταλλαγών στην υπόθεση Βατοπεδίου, πέτυχε μεν να διασώσει σημαντικές εκτάσεις του Δημοσίου στο Ν. Θεσσαλονίκης, αλλά δυστυχώς ήταν ο μόνος φορέας που διαμαρτυρήθηκε σε μια Θεσσαλονίκη που οι περισσότεροι έκαναν πως δεν έβλεπαν. Να υπενθυμίσω ακόμη ότι την περίοδο του Χρηματιστηρίου έβγαινε στα ΜΜΕ ο αρμόδιος υπουργός κι έλεγε ότι η άνοδός του αντικατοπτρίζει το δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα να λεηλατηθούν οι οικονομίες του απλού πολίτη. Τέλος να θυμίσω ότι οι αρχηγοί κομμάτων τοποθετούσαν και τοποθετούν στα ψηφοδέλτιά τους και υποψήφιους που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη και πρόσωπα αμφιλεγόμενου ήθους.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί που σεβάσθηκαν το δημόσιο χρήμα. Δε φτάνει αυτό όμως... Θα προσέφεραν υπηρεσία στην πατρίδα, αν έλεγαν στους αρχηγούς τους ότι δε δέχονται να είναι συνυποψήφιοι με πρόσωπα αμφιβόλου ήθους. Θα προσέφεραν, αν διαμαρτύρονταν κάποια φορά για το καρκίνωμα της οικογενειοκρατίας και για τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κομματικές μετριότητες και ανίκανους υποτακτικούς υπουργών, με αποτέλεσμα να είναι αναποτελεσματικός.
Ο Τζον Κένεντι πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Η σκιαγραφία των γενναίων». Σε αυτό βιογραφεί 8 Αμερικανούς πολιτικούς που σε κάποια φάση της πολιτικής τους ζωής, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, χρειάστηκε να πάρουν κάποια γενναία απόφαση κόντρα στα κόμματά τους αλλά και στην κοινή γνώμη. Οπως γράφει, κάποιοι δικαιώθηκαν αλλά και κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, αλλά λέει ότι με το θάρρος τους άφησαν καλή κληρονομιά σε κάθε Αμερικανό πολίτη και ανύψωσαν την ποιότητα του πολιτεύματος… Δυστυχώς στη χώρα μας αυτό το θάρρος έλειψε από τον πολιτικό κόσμο, που έπαιρνε αποφάσεις με βάση μόνο τις δημοσκοπήσεις, ενώ αρκετοί από τους πολιτικούς μας μπέρδευαν το νόμιμο με το ηθικό και υπήρξαν ατομικά έντιμοι πρωθυπουργοί, που δυστυχώς κάλυψαν ηθικά κατακριτέα συμπεριφορά υπουργών.
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα νομοτελειακά θα συνέβαιναν, γιατί για πολλά χρόνια υπήρξε ανοχή σε τέτοια φαινόμενα... Ακόμη κι εμείς οι πολίτες δεν λειτουργήσαμε ως ενεργοί πολίτες, ανεχθήκαμε την οικογενειοκρατία και αναδείξαμε ως εκπροσώπους μας ασήμαντες μετριότητες, υποτακτικούς της διαπλοκής και κάποιους που συνωστίζονταν στην αυλή της Siemens για να πάρουν «χορηγίες»....
Το πολιτικό μας σύστημα με τον τρόπο που λειτουργούσε κακό σπόρο έσπερνε και φυσικά σήμερα καρκινώματα θερίζει… Για να αλλάξουν τα πράγματα πρωτίστως πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Να αντιμετωπίζουμε σαν προσωπική μας υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή, αναζητώντας ως εκπροσώπους μας πρόσωπα με ήθος, επαγγελματική καταξίωση και θάρρος να λένε και «όχι», όταν πρέπει.

 

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ δικηγόρου, πρώην προέδρου του ΔΣΘ

Αγγελιοφόρος