Μελαγχολική ημέρα Δικαιοσύνης

Έχει καθιερωθεί η 3η Οκτωβρίου (Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου) ουσιαστικά ως ημέρα Δικαιοσύνης για τη χώρα μας ( η Ε.Ε από ότι γνωρίζω έχει καθιερώσει άλλη ημέρα) κι αυτή τη μέρα κάθε χρόνο στις εκδηλώσεις γίνεται και κάποιος απολογισμός με αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στη Δικαιοσύνη. Φέτος ο απολογισμός είναι φτωχός!

Δεν υπάρχει πρόοδος στο θέμα της ταχύτερης απονομής δικαιοσύνης και παρατηρείται εικόνα αρνησιδικίας. Δεν βελτιώθηκε η κατάσταση στις φυλακές (η αποσυμφόρηση με ευεργετικές διατάξεις που αποφυλακίζουν άτομα που εκτίουν ποινές για σοβαρά αδικήματα δεν λύνει κανένα πρόβλημα..), γιατί δεν γίνεται σωφρονισμός και δεν δημιουργούνται δυνατότητες κοινωνικής επανένταξης κρατουμένων. Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια για δημιουργία δυνατοτήτων επιμόρφωσης-επανένταξης κρατουμένων ήταν η πριν αρκετά χρόνια δημιουργία των σχολείων δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές κάτι που είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ως πρόεδρος του ΔΣΘ (2005-2008) παρακολουθώντας από κοντά την λειτουργία του αντίστοιχου σχολείου στις φυλακές Διαβατών, ζητώντας πάντα επέκταση του θεσμού σε όλες τις φυλακές μας.

Παράλληλα έχουμε από την εκτελεστική εξουσία αμφισβήτηση και υποβάθμιση του ρόλου των δικηγόρων,συλλειτουργών της δικαιοσύνης, που τη χρονιά που πέρασε απείχαν από την άσκηση του λειτουργήματος τους για 6 μήνες, ενώ δέχονται «χτυπήματα» που αλλοιώνουν τον λειτουργηματικό χαρακτήρα της δικηγορίας και οδηγούν στην «προλεταριοποίηση» της μεγάλης μάζας των δικηγόρων με αποτέλεσμα και παρενέργειες στην ποιότητα και τρόπο απονομής δικαιοσύνης..

Το τι πρέπει να γίνει στη Δικαιοσύνη για να έχουμε ταχύτερη απονομή της μου δόθηκε η δυνατότητα και με θεσμική ιδιότητα να το συζητήσω με κατά καιρούς υπουργούς Δικαιοσύνης. Είχαν όλοι καλές προθέσεις αλλά δεν τόλμησαν να κάνουν πραγματικές τομές για να βελτιωθεί η κατάσταση(έγιναν βέβαια κάποιες θετικές αλλαγές παλιότερα σε άλλους τομείς -λόγω παραδικαστικού- με την αλλαγή του τρόπου επιθεώρησης των δικαστών, εθελουσία έξοδο ανεπαρκών δικαστών κλπ.).

Ενδεικτικά αναφέρω ότι μπορούμε να έχουμε ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης αν ενισχυθεί η υλικοτεχνική υποδομή, αν προχωρήσουμε σε ολοκλήρωση μηχανογράφησης δικαστικών υπηρεσιών, αν γίνει ανακατανομή των οργανικών θέσεων δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων στα δικαστήρια της χώρας με βάση τον πληθυσμό και τον αριθμό των υποθέσεων, αν περιορισθούν οι δικαστικές διακοπές μόνο σε ένα μήνα αντί των τριών μηνών που ισχύουν σήμερα.

Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται τόλμη από τους ασκούντες εξουσία αλλά χωρίς τόλμη γίνεται απλή διαχείριση της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση επειδή στις 3 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη συνηθίζεται να γίνεται υποδοχή των νέων δικηγόρων απευθυνόμενος στους νέους συναδέλφους λέω ότι πρέπει να εμπνέονται από το όραμα της Δικαιοσύνης και να μην ξεχνούν τον λειτουργηματικό χαρακτήρα της δικηγορίας. Ως δικηγόροι διαχρονικά οφείλουμε να προστατεύουμε τα δικαιώματα των πολιτών, να είμαστε απέναντι σε κάθε αυταρχική εξουσία, να είμαστε άγρυπνοι φύλακες για τη σωστή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και με δυο λόγια να προστατεύουμε πάντα τα δικαιώματα του μερμηγκιού απέναντι στον ελέφαντα.

*Ο κ. Γαρούφας είναι Δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Karfitsa

O Σεπτέμβρης των υποσχέσεων

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της Θεσσαλονίκης, ταυτισμένος με την ΔΕΘ που παλιότερα, πέρα από πραγματική Διεθνής έκθεση με επίσημη συμμετοχή δεκάδων ξένων κρατών, ήταν ταυτόχρονα κάτι σαν μεγάλο πανηγύρι με πληθώρα και εκδηλώσεων άλλης μορφής. Τις μέρες των εγκαινίων η Θεσσαλονίκη ήταν το επίκεντρο γιατί από εδώ ο εκάστοτε πρωθυπουργός μιλούσε για τα οικονομικά της χώρας δίνοντας και το στίγμα της μελλοντικής πορείας ενώ τα τελευταία 20-25 χρόνια οι πρωθυπουργοί έψαχναν να πουν κάτι και για το νέο ρόλο της Θεσσαλονίκης μετά την κατάρρευση των γειτονικών κομμουνιστικών καθεστώτων και το άνοιγμα των συνόρων κι έτσι ακούσαμε κατ΄ επανάληψη υποσχέσεις για νέο ρόλο της Θεσσαλονίκης που τάχα θα γινόταν Βαλκανική Μητρόπολη.

Όμως η αλήθεια είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη ακούγαμε τις ίδιες υποσχέσεις για έργα που δεν γίνονταν (με λίγες εξαιρέσεις) ποτέ η καρκινοβατούσαν και για τάχα ρόλους που εκ των προτέρων ναρκοθετούσε η κεντρική εξουσία. Οι εξ Αθηνών αξιωματούχοι (δυστυχώς κάποιοι με καταγωγή από Θεσσαλονίκη) μας «δούλευαν» μιλώντας για την αγάπη της κυβέρνησης προς την «νύμφη του Θερμαϊκού», την τάχα «συμπρωτεύουσα ερωτική Θεσσαλονίκη» ενώ οι κάθε λογής εκπρόσωποι της πόλης αμήχανοι παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα σκύβοντας μοιρολατρικά το κεφάλι κι ακούγοντας για πολλοστή φορά για τον «μητροπολιτικό ρόλο της Θεσσαλονίκης»,την «σύντομη ολοκλήρωση και επέκταση του μετρό» που σύμφωνα με τις εξαγγελίες έπρεπε ήδη να λειτουργεί εδώ και χρόνια, για την θαλάσσια συγκοινωνία κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι η κεντρική εξουσία στην Ελλάδα διαχρονικά δεν πιστεύει στην αποκέντρωση. Έτσι ακόμα κι όταν αναγκαζόταν να δώσει υποσχέσεις στη συνέχεια τις ναρκοθετούσε και εν συνεχεία τις ματαίωνε. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις γειτονικές χώρες δημιουργήθηκε μια ιστορική ευκαιρία για την Θεσσαλονίκη αλλά και τον Ελληνισμό. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της περιοχής που ήταν μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ και θα μπορούσε να ζητήσει να εδρεύουν στην Θεσσαλονίκη (πόλη που γειτνιάζει με τις άλλες βαλκανικές χώρες) φορείς και οργανισμοί που θα βοηθούσαν στην ανασυγκρότηση των Βαλκανίων δίνοντάς της την δυνατότητα να λειτουργεί ως το μεγάλο εμπορικό και πνευματικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής σε συνδυασμό με δημιουργία της σχετικής υποδομής.

Έπρεπε άμεσα να γίνει το Διεθνές Πανεπιστήμιο, να έχει ολοκληρωθεί στη δεκαετία του 1990 η Εγνατία Οδός, να έχουν ολοκληρωθεί οι κάθετοι οδικοί άξονες με Σόφια, Τίρανα κλπ. ούτως ώστε οι πολίτες των γειτονικών χωρών να μπορούν να βρίσκονται σε 2 ώρες στη Θεσσαλονίκη. Αν γίνονταν αυτά πέρα από την λειτουργία της Θεσσαλονίκης ως εμπορικού και πνευματικού κέντρου της ευρύτερης περιοχής θα αναβαθμίζονταν και ο ρόλος της Ελλάδας στην Ε.Ε γιατί θα βοηθούσε στην κατά κάποιο τρόπο ενοποίηση της βαλκανικής αγοράς, θα βοηθούσε τις γειτονικές χώρες να αποκτήσουν σταθερούς δημοκρατικούς θεσμούς και θα συνέβαλλε στην άμβλυνση των αντιθέσεων με προβολή της Ευρωπαϊκής προοπτικής. Στην πράξη όμως το Διεθνές Πανεπιστήμιο έγινε με καθυστέρηση 15 ετών, με την ίδια καθυστέρηση ολοκληρώθηκε η Εγνατία οδός ενώ οι κάθετοι οδικοί άξονες από Θεσσαλονίκη για Σόφια, Σκόπια κλπ. δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη. Παράλληλα αποβιομηχανοποιήθηκε πλήρως η Β. Ελλάδα με μεταφορά βιοτεχνιών, επιχειρήσεων κλπ. σε γειτονικές χώρες χωρίς έγκαιρη πρόβλεψη για υλοποίηση προγράμματος αναπλήρωσης των θέσεων εργασίας σε άλλους τομείς γιατί απλά δεν δημιουργήθηκε τέτοια υποδομή ανάπτυξης. Σε κάποιες προσπάθειες πραγματικής αποκέντρωσης που έγιναν, η κεντρική εξουσία δεν τις πίστεψε ποτέ και εγκαταλείφθηκαν.

Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι μετά από μακρόχρονο αγώνα του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης με απόφαση της τότε κυβέρνησης ιδρύθηκε αθλητικό δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη (με αρμοδιότητα Μακεδονία, Θράκη, Θεσσαλία και ΄Ηπειρο) που λειτούργησε μόνο για 6 μήνες από Φεβρουάριο του 2006 μέχρι Αύγουστο του 2006 γιατί με «περίεργη» απόφαση της ΕΠΟ καταργήθηκε με την αιτιολογία ότι πρέπει να υπάρχει μόνο ένα αθλητικό δικαστήριο στην Ελλάδα για να μην διασπάται η νομολογία!Φυσικά, η κεντρική εξουσία και τα πολιτικά κόμματα σιώπησαν.

Κάποιοι φορείς της Β. Ελλάδας βλέποντας την ολιγωρία της κεντρικής εξουσίας έγκαιρα ανέπτυξαν πρωτοβουλίες και δημιούργησαν διαβαλκανικές ενώσεις με έδρα τη Θεσσαλονίκη (Ένωση Βαλκανικών δικηγορικών συλλόγων, Ένωση Οικονομικών Πανεπιστημίων, Δίκτυο Βαλκανικών πόλεων κλπ.) που με τη δράση τους τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 βοήθησαν στη γνωριμία λαών και πολιτισμών αλλά δεν βοηθήθηκαν από την κεντρική εξουσία κι έτσι ατόνησαν. Κλείνοντας με αφορμή κάποια «διαρροή» κυβερνητικών κύκλων ότι ο πρωθυπουργός σκέφτεται να δημιουργήσει γραφείο του πρωθυπουργού και στη Θεσσαλονίκη για να τονίσει το ρόλο της,θα θέλαμε να πούμε ότι δεν αναβαθμίζεται με επικοινωνιακές κινήσεις η Θεσσαλονίκη. Αν θέλουν αναβάθμιση της Θεσσαλονίκης πρέπει να φροντίσουν για ολοκλήρωση των έργων που καρκινοβατούν αλλά και δημιουργία θεσμών πραγματικής αποκέντρωσης.

O Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Το χρέος των πολιτικών μας κομμάτων

Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και τις θεσμικές και συνταγματικές μεταβολές φαινόταν ότι θα εξασφαλίζονταν οι βασικές προϋποθέσεις για μια μεταπολίτευση με σύγχρονο πολιτικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο και θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες των πολιτών αλλά σύντομα άρχισαν οι παρενέργειες γιατί τα κόμματα που ιδρύθηκαν δεν λειτούργησαν ως κόμματα αρχών και η δημοκρατία που αποκαταστάθηκε λειτούργησε επιφανειακά με ορατά από την πρώτη δεκαετία τα φαινόμενα διαπλοκής μεταξύ οικονομικών παραγόντων και εκτελεστικής εξουσίας.

Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης οι πολίτες απήλαυσαν πρωτόγνωρη ελευθερία και υψηλό επίπεδο ζωής που δεν ανταποκρίνονταν όμως στις δυνατότητες της χώρας γιατί οι παροχές και ο καταναλωτισμός συντηρούνταν με δανεικά, ενώ τα χρήματα από την ΕΟΚ διοχετεύονταν στην κατανάλωση, αντί να επιδιωχθεί η δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών για τη χώρα.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος κάτω από το βάρος οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με διαφθορά και διαπλοκή. Παρενέργεια όλων αυτών ήταν και η τύχη των πολιτικών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Ιστορικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ περιθωριοποιήθηκαν κάτω από το βάρος εμπλοκής στελεχών τους σε υποθέσεις διαφθοράς και έκδηλου λαϊκισμού ενώ πλήθος αγανακτισμένων πολιτών στράφηκαν στα άκρα, εκδικούμενοι ίσως το πολιτικό σύστημα. Το άλλο μεγάλο πολιτικό κόμμα της μεταπολίτευσης, η Ν.Δ, παρ΄ότι τραυματίστηκε βαριά, άντεξε , αλλά για να ξαναποκτήσει την μαζικότητα του παρελθόντος πρέπει να αλλάξει, να εκσυγχρονισθεί ,να ανοιχτεί στην κοινωνία και να πάψει να δίνει την εικόνα ομοσπονδίας «πολιτικών τζακιών» .. . Από αυτή τη ρευστότητα και τη φθορά αναδείχθηκε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας σαν νέο πρόσωπο έξω από τα πολιτικά τζάκια με το κόμμα του να καλύπτει τον χώρο της κεντροαριστεράς , με επικοινωνιακές ικανότητες και παρά τα μεγάλα-εγκληματικά- λάθη του, που παραλίγο να αποβούν μοιραία για τη χώρα, θριάμβευσε εκλογικά το 2015 κυρίως γιατί στην συνείδηση των πολιτών ήταν αναξιόπιστοι οι αντίπαλοί του.

Η Ελλάδα σήμερα βιώνει δεινή κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, την περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες όχι μόνο γιατί λείπει το οποιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ελπίδα προοπτικής αλλά και γιατί η ακολουθούμενη πολιτική από την κυβέρνηση με έκδηλη τάση καταστροφής του ιδιωτικού τομέα (με εξοντωτική φορολογία) δημιουργεί εχθρικό περιβάλλον για νέες επενδύσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και να συμβάλλουν σε αύξηση του ΑΕΠ. Το χειρότερο είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε παρακμή με εμφανή την απουσία οράματος για το μέλλον, οράματος που θα μπορούσε να συνεγείρει και κινητοποιήσει τη νέα γενιά δίνοντας την ελπίδα νέας προοπτικής για τη χώρα.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα ανακαλύψει ότι από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν πρόσωπα η κινήσεις που έγκαιρα επεσήμαναν το πρόβλημα (ενδεικτικά αναφέρω την αποκληθείσα «Κίνηση Βόλβης» στη Θεσσαλονίκη), και ζήτησαν λειτουργία κομμάτων αρχών με δημοκρατικές διαδικασίες, θέσπιση κανόνων αξιοκρατικής στελέχωσης του δημοσίου, κατάργηση του ρουσφετιού και διαφάνεια στη δημόσια ζωή, χωρίς όμως να επηρεάσουν ουσιαστικά το πολιτικό γίγνεσθαι και την λειτουργία των κομμάτων εξουσίας που πεισματικά στελέχωναν και στελεχώνουν ακόμη τον κρατικό μηχανισμό με ανεπάγγελτους και μετριότητες του κομματικού σωλήνα(κάνοντάς τον αναποτελεσματικό) και διολίσθαιναν στον λαϊκισμό στηρίζοντας τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό με δάνεια που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία.

Σήμερα επιβάλλεται ανασύνταξη της χώρας και στο πολιτικό πεδίο γιατί η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική. Χρειαζόμαστε μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, να αναβαθμιστεί το κοινοβούλιο, να τονισθεί η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης με κατάργηση του διορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων από την εκτελεστική εξουσία, να παύσει η ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών μέσω της σύντομης παραγραφής, να ελέγχονται τα οικονομικά των κομμάτων που πρέπει πολλαπλά να εκσυγχρονισθούν, να θεσπιστεί ασυμβίβαστο Βουλευτικής και Υπουργικής ιδιότητας(λειτουργεί πολύ επιτυχώς στην Κύπρο) και το πολίτευμα να αποκτήσει πιο έντονη χροιά συμμετοχικής δημοκρατίας. Αυτό πρέπει να επιδιωχθεί από όλα τα κόμματα που πρέπει να κατανοήσουν ότι οφείλουν να προχωρήσουν σε τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος με στόχο τη σωστή λειτουργία του πολιτεύματος γιατί αυτή θα περιθωριοποιήσει τα άκρα και μπορεί να δημιουργήσει προοπτική για τη χώρα. Τέλος πρέπει να καταλάβουν τα πολιτικά μας κόμματα ότι θα έχουν μέλλον μόνο αν αλλάξουν κι΄ ανοιχθούν στην κοινωνία, αν αποκτήσουν όραμα για το μέλλον, γιατί όπως έγραφε πριν δεκαετίες ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ ΄Αλμπερτ Μπέβεριτζ: «ένα κόμμα μόνο αναπτυσσόμενο ζει. Όταν πάψει να ανέχεται τις νέες ιδέες πεθαίνει».

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-συγγραφέας, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία

Η ανοιχτή πληγή του Έθνους

«Αν μας έβλεπες μητέρα όταν ήρθε το κακό, aν μας έβλεπες πως περιμέναμε την Ελλάδα...» Κ. Μόντης

Συμπληρώνονται 42 χρόνια από την 20-7-1974 που τουρκικά στρατεύματα εισέβαλλαν στη βόρεια Κύπρο καταλαμβάνοντας μικρή έκταση στην αρχή αλλά πολύ μεγαλύτερη τον Αύγουστο του 1974 με τον «Αττίλα 2», την οποία κατέχουν ακόμη.

Πριν χρόνια άρχισαν να δημοσιοποιούνται αρχεία και απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ από όπου (σε συνδυασμό βέβαια με γεγονότα και μαρτυρίες άλλων) εικάζεται ότι μάλλον ήταν γνώστης σχεδίου που πρόβλεπε: πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου από τον «αόρατο» δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη τον οποίο κάποιοι (ποιοι άραγε;) είχαν διαβεβαιώσει ότι θα πετύχει ένωση της Κύπρου με Ελλάδα, εισβολή των Τούρκων και κατάληψη από αυτούς της βόρειας Κύπρου και εν συνεχεία αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα ως αντίδοτου για να απαλυνθούν τα αισθήματα ταπείνωσης των Ελλήνων.΄Ετσι προανήγγειλε ο ίδιος κατάρρευση της δικτατορίας και αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα 2 μέρες πριν γίνει, προκύπτει ότι ήξερε μέχρι που θα φτάσουν οι Τούρκοι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι με την τουρκική εισβολή και τον «Αττίλα 2» θα λύνονταν το Κυπριακό σε «ρεαλιστική» βάση.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε αλλά το ΄Εθνος δεν έμαθε ακόμη όλη την αλήθεια. Οι πρωταγωνιστές των γεγονότων πέθαναν οι περισσότεροι ενώ και όσοι μίλησαν είπαν μάλλον μισές αλήθειες (για το πώς εξελίσσονταν τα γεγονότα ο μοιραίος τότε Α.Ε.Δ Γ. Μπονάνος στο βιβλίο του «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» σ. 298 γράφει: «μου εδημιουργήθη πολλάκις η εντύπωσις ότι εγώ μεν είχα την πρωτοβουλίαν, εγώ απεφάσισα, αλλά άλλοι είχαν στήσει εν αγνοία μου μίαν παράστασιν κατευθύνοντες τα πράγματα τόσον από κοντά όσον και από μακράν…») ενώ ο Α. Παπανδρέου μιλώντας στις 30-10-1975 στη Βουλή είπε ευθέως ότι οι ΄Ενοπλες Δυνάμεις το 1974 προδόθηκαν από την ηγεσία των που δεν υπερασπίστηκε το ΄Εθνος και τον Ελληνικό λαό αλλά ξένα συμφέροντα…

Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 είναι ανοιχτή πληγή για το ΄Εθνος μας. Γιατί δεν επήλθε η κάθαρση με τιμωρία των υπευθύνων, γιατί δεν μάθαμε τι πραγματικά έγινε, γιατί, πως και με ποιους υποκινητές, ποιοι έφταιξαν και πόσο. Η προσπάθεια ανοίγματος του «φακέλου» της Κύπρου δεν ολοκληρώθηκε με έκδοση πορίσματος, γιατί κρίθηκε μάλλον ότι θα διατάρασσε τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και υπάρχει η αίσθηση «κουκουλώματος» της υπόθεσης, ίσως και για άλλους λόγους.΄Όμως η γνώση της αλήθειας εξυπηρετεί πάντα το εθνικό συμφέρον και πρέπει να μάθουμε την αλήθεια πέρα από μύθους και σκοπιμότητες, για να διδαχθούμε από τα λάθη μας, αλλά και για να μάθουν οι μητέρες των στρατιωτών που έπεσαν στην Κύπρο τουλάχιστον για ποιο λόγο σκοτώθηκαν τα παιδιά τους που μάταια περίμεναν την Ελλάδα όπως λέει κι ό ποιητής από τη Λευκωσία Κ.Μόντης, μια Ελλάδα που οι ηγεσίες της απαντούσαν τον Ιούλιο του 1974 αλλά και τον Αύγουστο του 1974 ότι «η Κύπρος κείται μακράν...»

Ο Δημήτρης Γαρούφας είναι δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Δημοκρατία